«Κι ἄν μᾶς πολεμοῦν, δέν μποροῦμε νά κρατήσουμε, καμία κακία»

Τοῦ Γιώργου Θεοχάρη

''Κι ἄν μᾶς πολεμοῦν, δέν 

μποροῦμε νά κρατήσουμε, 

ἄς τό ποῦμε ἁπλά, 

καμία κακία, καί 

πρέπει νά μιμούμαστε

 τόν Πρωτομάρτυρα

 Στέφανο, 

διότι ἀλλιῶς θά εἴμαστε

 ἀντίθετοι στό Εὐαγγέλιο΄΄

 ἀπαντᾶ  ὁ ἡγούμενος 

τῆς Μονῆς Σιμωνόπετρας 

τοῦ Ἁγίου Ὅρους 

Ἀρχιμανδρίτης Ἐλισαῖος

 σέ ὅσους χτυποῦν 

 ΄Ἅγιο Ὅρος καί τήν

 Ὀρθοδοξία. 

Παράλληλα

 ἀπευθύνει 

κάλεσμα γιά 

"Ἐπιστροφή 

στόν ζωντανό

 Θεό τῶν πατέρων μας,

 στήν ἀκένωτη πηγή τῆς

 πίστεως, τῆς ἐλπίδος καί τῆς ἀγάπης''.

"Ἡ Ἐκκλησία θά εἶχε νά διαδραματίσει σπουδαῖο ρόλο, ἐάν ἡ Πολιτεία

 δέν ἦταν τόσο στενόκαρδη καί κοντόφθαλμη στήν ἀξιοποίηση τοῦ

 δυναμικοῦ της Ἐκκλησίας", ὑπογραμμίζει ὁ ἡγούμενος τῆς 

Μονῆς Σιμωνόπετρας τοῦ Ἁγίου Ὅρους Ἀρχιμανδρίτης Ἐλισαῖος.

- Γέροντα, πολλοί λένε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία χτυπιέται γενικότερα καί 

φυσικά μαζί καί τό Ἁγιώνυμο Ὅρος. Τί λέτε ἐπ’ αὐτοῦ;

Πάντοτε γινόταν αὐτό. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἄλλωστε ἡ Ἐκκλησία 

τῶν μαρτύρων. Εἶναι δηλαδή μία συνεχής διαπάλη μεταξύ ἀληθείας

 καί μεταξύ μή ἀληθείας, ἄς τό πῶ ἔτσι, καί φυσικά αὐτό θά συνεχιστεῖ. 

Τό θέμα εἶναι ἐμεῖς σάν Ἅγιο Ὅρος δέν πρέπει νά ἔχουμε μία ἄμυνα

 πάνω στά θέματα αὐτά, δέν πρέπει νά λειτουργοῦμε ἀρνητικά.

 Ἐμεῖς πρέπει μέ τή ζωή μας, μέ τό λόγο μας, μέ τή συμπεριφορά

 μας, ἀφ’ ἑνός νά ὁμολογοῦμε καί νά διακηρύττουμε....

 τήν ἀλήθεια καί ἀφετέρου νά δίνουμε πίστη καί ἐλπίδα καί θάρρος

 καί προοπτική καί σέ μᾶς τούς ἴδιους τους μοναχούς, ἀλλά 

καί στόν ὑπόλοιπο κόσμο καί νά δίνουμε τό ὅραμα τῆς ἐσχατολογικῆς

 προοπτικῆς, τῆς ζωῆς μετά τοῦ Θεοῦ. Ἄλλωστε ἐμεῖς, κι ἄν

 μᾶς πολεμοῦν, δέν μποροῦμε νά κρατήσουμε, ἄς τό ποῦμε 

ἁπλά, καμία κακία, καί πρέπει νά μιμούμαστε τόν Πρωτομάρτυρα

 Στέφανο, διότι ἀλλιῶς θά εἴμαστε ἀντίθετοι στό Εὐαγγέλιο.

-        Πῶς βλέπετε νά ἐξελίσσονται τά πράγματα 

στήν Ἑλλάδα; Οἰκονομική κρίση, ἀνέχεια, φτώχεια, παιδιά-μαθητές 

λιποθυμοῦν στά σχολεῖα λόγω ἀσιτίας, ἐνδεικτικά σας ἀναφέρω 

αὐτό τό παράδειγμα, ποῦ πᾶμε τελικά;

Δέν μπορῶ νά τό ξέρω. Ἄς μήν ἀντικαθιστοῦμε τούς καθ’ ὕλην 

ἁρμοδίους σ’ αὐτά τά θέματα. Δέν ἀσχολοῦμαι μέ τήν ἀνάλυση

 τῶν πολιτικῶν καί κοινωνικῶν πραγμάτων, ἀλλά εἶναι ἀλήθεια, 

ἐάν μπορῶ νά πῶ μία κουβέντα πάνω σέ αὐτό τό θέμα, ὅτι ἡ

 Ἑλλάδα ἔχει ἀνάγκη ἀπό μεγάλες κοινωνικές καί πνευματικές

 ἀλλαγές γιά νά ἀνακοπεῖ, κατά κάποιο τρόπο, ἡ χρεοκοπία σέ

 ὅλα τά ἐπίπεδα. Ἔλλειψη παιδείας καί ἐμπνευσμένων ἀνθρώπων

 ἀποτελοῦν βασικές αἰτίες τῆς πανθομολογουμένης καταρρεύσεως.

 Στό ἐπίπεδό της ἐθνικῆς καί κοινωνικῆς συνοχῆς, τῆς θυσίας καί

 προσφορᾶς ἡ Ἐκκλησία θά εἶχε νά διαδραματίσει σπουδαῖο ρόλο,

 ἐάν ἡ Πολιτεία δέν ἦταν τόσο στενόκαρδη καί κοντόφθαλμη 

στήν ἀξιοποίηση τοῦ δυναμικοῦ της Ἐκκλησίας.

-        Μήπως ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος εἶχε ἐκτραπεῖ τῆς 

πορείας του καί φτάσαμε σ’ αὐτό τό σημεῖο; Εἶναι καί 

πνευματικό τό ζήτημα λέτε;

Ὁπωσδήποτε. Τό ζήτημα εἶναι καθαρά πνευματικό.

-        Δηλαδή;

Τό ζήτημα τῆς ἰδιοπροσωπίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶναι 

πνευματικό ζήτημα. Σχεδόν δέν ἔχομε ταυτότητα ὡς 

χώρα καί ὡς πολίτες αὐτῆς τῆς χώρας. Ἡ ἐγκατάλειψη 

τῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν καί ἡ στροφή μας πρός ποικίλες

 ἀσαφεῖς κατευθύνσεις νομίζω πώς μᾶς φέρνει σέ

 μία πορεία καταστροφική, θά ἔλεγα ἀνεπανόρθωτα τραυματική. 

Θά μπορούσαμε ν’ ἀναλύσουμε πολύ αὐτό τό θέμα,

 τί σημαίνει παραδοσιακές ἀξίες, τί σημαίνει συσχηματισμός

 μέ τήν ἐκκοσμίκευση καί τήν ἄμετρη ὑλοφροσύνη,

 ἀποδοχή ἀλλοτρίων ἠθῶν, ἀλλά δέν εἶναι βέβαιά της ὥρας,

 σέ μία συνέντευξη νά τά ποῦμε αὐτά. Πάντως ὁ ἄνθρωπος

 πού ἔχει βγάλει ἀπό τή ζωή τοῦ τήν φυσική του πνοή,

 τήν πηγή τῆς ζωῆς, τόν Θεό, τήν ἁπλότητα, τήν ἄσκηση,

 τήν ὀλιγάρκεια, τήν ἀλληλεγγύη, τόν σεβασμό, φυσικά ὅλα αὐτά,

 ἀκόμη τή συλλογικότητα, καί ἔχει στραφεῖ πρός τόν ἄκρατο 

ἀτομισμό καί τά ἀτομικά συμφέροντα, θά γευθεῖ τούς πικρούς

 καρπούς τῶν ἐπιλογῶν του.

-        Ἡ συνταγή σωτηρίας γιά τόν κάθε ἄνθρωπο ξεχωριστά,

 γιά τόν κάθε Ἕλληνα ξεχωριστά, τί παροτρύνετε στόν κόσμο

 νά κάνει προκειμένου νά σωθεῖ, ὅσο μπορεῖ, ἔστω τήν ὕστατη

 ὥρα.

Ἐπιστροφή στόν ζωντανό Θεό τῶν πατέρων μας, στήν ἀκένωτη 

πηγή τῆς πίστεως, τῆς ἐλπίδος καί τῆς ἀγάπης. Ἐκεῖ κάθε 

ἄνθρωπος θά βρεῖ τόν πραγματικό του ἑαυτό, θά ἐνεργοποιήσει

 τήν προσωπική του πίστη, θά δώσει τήν δική του μαρτυρία, 

θά νοιώσει ἐνεργό μέλος ἑνός σώματος. Ἀλλά ἐάν μιλήσουμε 

σάν χώρα, χρειαζόμαστε συνοχή, χρειάζεται ἀποδοχή καί 

συμφωνία στή διατήρηση βασικῶν ἀξιῶν, χρειάζεται ἀποκατάσταση

 τῆς ἐμπιστοσύνης καί τῆς φιλαλήθειας μεταξύ του Κράτους καί τῶν

 πολιτῶν, ἡ ὁποία θά συμβάλει στήν ἀγαστή συνεργασία καί

 τήν προώθηση τοῦ κοινοῦ καλοῦ. Εἴμαστε μικρή χώρα.

 Μποροῦμε νά γίνουμε ζηλευτή χώρα, γιατί μέσα τῆς σιγοκαίει 

τό φῶς. Ἑπομένως ἡ συνταγή εἶναι συμφιλίωση, ὄχι 

ἀντιπαλότητα. Εἴμαστε λίγοι. Κανείς δέν περισσεύει. 

Μποροῦμε νά εἴμαστε σάν ἕνα σῶμα, χωρίς ἀνταγω¬νισμούς, 

δέν εἴμαστε κόμματα. Βέβαια ἕνας λαός ἔχει κόμματα ἀλλά 

οὐσιαστικά ἔχει καί σταθερές πού τόν ἐνώνουν, 

συγκλίσεις, ἑπομένως ἐάν σ’ αὐτές συμφωνήσουμε καί 

συνεργαστοῦμε νομίζω ὅτι θά παραγάγουμε καί πίστη

 καί πολιτισμό καί ἀνθρωπιά καί ἀσφάλεια καί ἀνάπτυξη 

καί ἀξιοπιστία ἐντός καί ἐκτός της χώρας.

πηγή