Πολλοὶ Ρουμάνοι ἀδελφοί μας κατὰ τὴν περίοδο τοῦ ἀθεϊστικοῦ (κομμουνιστικοῦ) καθεστῶτος διώχτηκαν, ὁμολόγησαν τὸν Χριστὸ καὶ μαρτύρησαν στὴν Ρουμανία τὸν 20ό αἰώνα. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ἦταν καὶ ὁ Βαλέριος Γκαφένκου. Γεννήθηκε τὸ 1921. Ἐνῶ σπούδαζε Νομικὴ καὶ Φιλοσοφία στὸ Πανεπιστημίου τοῦ Ἰασίου στὸ δεύτερο ἔτος φοιτήσεώς του, τὸ 1941, φυλακίστηκε γιὰ τὶς χριστιανικὲς πεποιθήσεις του μὲ ποινὴ 25 ἔτη φυλάκισης σὲ καταναγκαστικὰ ἔργα. Ἀγαποῦσε καὶ ζοῦσε τὴν Ὀρθοδοξία καὶ βοηθοῦσε μὲ κάθε τρόπο τοὺς συγκρατουμένους του στὶς φυλακὲς ποὺ ἔζησε. Ὀνομάστηκε “ὁ ἅγιος τῶν φυλακῶν”. Ἐξαιτίας τῶν κακουχιῶν ποὺ ὑπέστη στὶς φυλακὲς προσβλήθηκε ἀπὸ φυματίωση καὶ πέθανε στὶς 18 Φεβρουαρίου 1952, ἐνῶ εἶχε πάρει “πληροφορία” ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ τὸν θάνατό του ἡμέρες πρὶν καὶ εἶχε ἐνημερώσει τοὺς στενοὺς συγκρατουμένους του. Στὶς φυλακὲς βίωσε τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ σὲ τέτοιο βαθμό, ποὺ ὁμολογοῦσε συνέχεια ὅτι ἦταν ὁ πιὸ εὐτυχισμένος ἄνθρωπος τοῦ κόσμου.
Δημοσιεύουμε μία ἀπὸ τὶς λογοκρινόμενες ἐπιστολές του πρὸς τὴν μητέρα του, ποὺ φαίνεται τὸ μεγαλεῖο αὐτοῦ τοῦ σύγχρονου ὁμολογητοῦ καὶ μάρτυρα τῆς πίστεως.
7 Μαρτίου 1946
Ἀγαπητή μου μαμά, σὲ εἶδα στὴν καρδιὰ τῆς Νορίκας (τῆς ἀδελφῆς του), στὸ ἐπισκεπτήριο. Ἤσουν ἀγαθή, ἤπια, μὲ μεγάλη κατανόηση. Ἐγὼ σιωποῦσα καὶ κοίταζα μέσα στὸν ἑαυτό μου. Ἐκεῖ βρῆκα τὴν ἀγάπη… Σήμερα εἶμαι τόσο εὐχαριστημένος! Κοιτάζω ἥσυχος τὴ ζωή μου καὶ τὴ ζωὴ ὁλόκληρου τοῦ κόσμου καὶ βλέπω τὴν ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ στὰ πάντα. Κοιτάζω τὴ ζωή μας καὶ βλέπω τὸ θαῦμα τοῦ Θεοῦ.
Ἀγαπητή μου μαμά, σὲ νιώθω τόσο πολύ! Πές μου, μαμά, ὅτι νιώθεις τὴν ἀγάπη μου! Πές μου, μαμά, ὅτι μὲ αἰσθάνεσαι πάντα δίπλα σου! Πές μου, μαμά, ὅτι εἶσαι εὐτυχισμένη! Θέλω τόσα νὰ σοῦ πῶ, μαμά! Τὴ νύχτα ξυπνάω ἀπὸ τὸν ὕπνο καὶ προσεύχομαι. Στέλνω τοὺς λογισμούς μου στὴ μαμά μου καὶ ὑπάρχει τότε τόση πολλὴ ἠρεμία μέσα μου! Καὶ νιώθω καὶ τὸν μπαμπά μου, νιώθω τὴν ἀτελείωτη ἀγάπη του. Καὶ συχνὰ σκέφτομαι τὴν ἀγάπη ποὺ εἶχες γιὰ τὸν πατέρα μου. Τί ὄμορφη οἰκογένεια ἔχετε δημιουργήσει! Καὶ τί ὡραία ἀγάπη!
Μαμά, θυμᾶμαι τὶς καλοκαιρινὲς ἡμέρες, ὅταν ἤμουν μαθητὴς στὸ λύκειο καὶ βηματίζαμε μαζὶ στὸν κῆπο μας, ἀνάμεσα στὰ δένδρα. Θυμᾶμαι τί σκέψεις εἶχες καὶ μοῦ ἔλεγες, γιὰ τὸ μέλλον μου….
Ὁ βασικότερος τότε λογισμός μου ἦταν νὰ γίνω ἕνας ἄνθρωπος μεγάλης ἀξίας. Ἐννοοῦσα μὲ αὐτὸ νὰ γίνω ἕνας ἄνθρωπος ποὺ νὰ παίξει ἕνα καταπληκτικὸ ρόλο στὴν ἱστορία καὶ νὰ φέρει πολλὰ ἀγαθὰ στὸ ἔθνος του. Ἤθελα νὰ κάνω πολὺ καλὸ στὸν κόσμο… ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος σχεδιάζει καὶ ὁ Θεὸς ἀποφασίζει. Ἡ ζωὴ ἀκολούθησε τὴ ραγδαία καὶ ἐπιβλητική της πορεία. Ἔφτασα μόνος μου στὸ Πανεπιστήμιο, στὸ Ἰάσιο. Ἐκεῖ εἶδα ὅτι ἀληθινά, ἀνοίγονταν γιὰ μένα μεγάλες μελλοντικὲς προοπτικές. Ζοῦσα μιὰ κανονικὴ ζωή, ἤμουν ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ ἀξιοτίμητους φοιτητές, δημοφιλὴς ἀπ’ ὅλους καὶ μὲ μιὰ περίεργη δίψα γιὰ ἰδανικά: γιὰ ἕναν καινούργιο κόσμο, ποὺ νὰ κυβερνᾶ ἡ ἀγάπη καὶ ἡ δικαιοσύνη, ἡ τέλεια ἁρμονία….
Λοιπόν, ἔφτασα, στὴ φυλακή. Καταλάβαινα ὅτι ἡ φυλακή μου τακτοποιεῖ, μέσω τῶν βασάνων καὶ τῆς ἀπομόνωσης ἀπὸ τὸν κόσμο, πάρα πολλὰ προβλήματα. Εἶχα τὴν ἀπόλυτη πεποίθηση ὅτι ὑποφέρω γιὰ τὴν ἀλήθεια. Αὐτὸ τὸ γεγονός μοῦ ἔφερνε στὴν ψυχὴ μιὰ βαθειὰ εἰρήνη. Ἐξεπλήρωνα τὴν πορεία τοῦ ἰδανικοῦ μου.
Καί, ἀγαπητή μου μητέρα, θὰ ἤθελα νὰ ξέρεις ὅτι ἔχω ὑποφέρει πολύ. Τὸν πρῶτο χειμώνα ξυπνοῦσα τὴ νύχτα ἀπὸ τὸν ὕπνο μου καί, στὴ μοναξιὰ τοῦ κρατητηρίου μου, στὸ κρύο καὶ στὴν πείνα, κοίταζα τὸ σκοτάδι καὶ ψιθύριζα χαμηλά, γιὰ νὰ ἀκούω μόνο ἐγώ, ἀλλὰ ἀρκετὰ δυνατὰ γιὰ ν’ ἀκούσει ὁ Θεός: Μαμά, κρυώνω, πεινάω!
Στὴν ἀρχὴ ἦταν πάρα πολὺ δύσκολο. Ὅμως ὁ Θεὸς ἦταν πάντα μαζί μου. Δὲν μ’ ἐγκατέλειψε οὔτε μία στιγμή. Ἄρχισα ν’ ἀντιμετωπίζω τὰ σωματικά μου βάσανα καί, σιγὰ σιγὰ ἄρχισα νὰ γεύομαι καινούργιες χαρές. Εἶδα ὅτι εἶμαι ἕνας ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος. Ἔχω συγκλονιστεῖ ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες καὶ τὴν ἀδυναμία μου. Κατάλαβα τότε ὅτι ἐγώ, ποὺ ἐπιθυμοῦσα μὲ ὅλη τὴν καρδιά μου ἕναν ἰδανικὸ κόσμο, ὁ ἴδιος ἤμουν ἕνας ἁμαρτωλός. Ἑπομένως, πρῶτα ἔπρεπε νὰ γίνω ἐγὼ ἕνας καθαρός, νέος ἄνθρωπος. Καὶ ἔτσι ἄρχισα νὰ πολεμάω μὲ τὸ κακὸ ποὺ ὑπῆρχε μέσα μου.
Σιγὰ σιγὰ κατέβηκε ἐπάνω μου τὸ φῶς τῆς ἀλήθειας. Ἄρχισα νὰ ζῶ τὴν εὐτυχία στὸν πόνο. Καὶ τὸ κενὸ ἀπὸ τὴν καρδιά μου, τὸ ἀπογέμισε ὁ Χριστός, ἡ μεγάλη μου ἀγάπη. Καὶ κατάλαβα τότε ὅτι ὄντως μεγάλος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἔχει μία μεγάλη ἀγάπη, ἐκεῖνος ποὺ φαίνεται μικρός. Σήμερα εἶμαι εὐτυχής. Διὰ τοῦ Χριστοῦ ἀγαπάω ὅλους. Εἶναι μία πορεία τόσο δύσκολα ἀποδεκτὴ καὶ γνωστὴ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους! Ἀλλὰ εἶμαι πολὺ πεπεισμένος ὅτι εἶναι ἡ μοναδικὴ πορεία ποὺ σὲ ὁδηγεῖ στὴν εὐτυχία….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά