ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ – Η αγάπη του Θεού και το μίσος των ανθρώπων του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε και Αγκόλας Σεραφείμ Κυκκώτη

του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε και Αγκόλας

Σεραφείμ Κυκκώτη

Η Κυριακή της Απόκρεω καθιερώθηκε από την Εκκλησία μας για να μας προετοιμάσει για την είσοδο μας στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή, έτσι ώστε τα σωτηριολογικά μηνύματα της Μεγάλης Εβδομάδας και του Πάσχα να επηρεάσουν θετικά και ωφέλιμα τη ζωή μας, τόσο στο κόσμο που ζούμε καθημερινά όσο και στην αιωνιότητα, στην άλλη ζωή, την αιώνιον.

Η όλη υμνολογία, η αποστολική περικοπή κι η ευαγγελική περικοπή της Κυριακής της Απόκρεως αποτελούν μια προσπάθεια της Εκκλησίας μας, να τονίσουν την αγάπη του Θεού προς όλους μας, όχι απλώς για να βελτιώσουμε τη ζωή μας, αλλά για να σωθούμε, για να μετανοήσουμε από τις αμαρτίες μας, πριν να μας επιφέρουν τον αιώνιο θάνατο, τη μη κοινωνία μας δηλαδή με τον Θεόν.

Με την αναφορά που κάνει η Εκκλησία μας σήμερα στην Δευτέρα Παρουσία του Χριστού και στην τελική μας κρίση, εκφράζει το ζωηρό ενδιαφέρον της για την σωτηρία μας, τονίζοντας ταυτόχρονα την φιλευσπλαχνία και την φιλανθρωπία του Θεού προς όλους μας.

T ο όνομά της, η Κυριακή της Απόκρεως, το πήρε από το γεγονός ότι από την επομένη ημέρα αρχίζει η αποχή μας από το κρέας (από – κρέας).

Με αυτό τον τρόπο η Εκκλησία μας θέλει να μας βοηθήσει να έχουμε ισχυρή θέληση για να διακρίνουμε το καλό από το κακό. Μέσα στην ίδια συνάφεια, η Κυριακή της Απόκρεως πήρε το όνομα Κυριακή του Καρναβαλιού από τους Χριστιανικούς λαούς της Δυτικής Ευρώπης, με την έννοια ότι στα λατινικά η αποχή από το κρέας λέγεται « carnem levare ” = Carnaval .
H ταύτιση της εορτής με χορούς μασκέ και πανηγύρια και ξεφαντώματα και μεθύσια, δεν έχουν καμιά σχέση με το νόημα της εορτής, που η Εκκλησία μας θέλει να μας τονίσει. Το έθιμο του καρναβαλιού συνδέεται με αρχαία ειδωλολατρικά έθιμα, που καλλιεργούν μιά ψεύτικη και πρόσκαιρη χαρά, που μας βοηθούν να ξεχάσουμε προσωρινά τα προβλήματα που μας απασχολούν.

Για να κατανοήσουμε ποιό είναι το νόημα της ζωής μας, στην σημερινή Ευαγγελική Περικοπή γίνεται αναφορά στην ημέρα της Κρίσεως κατά τη Δευτέρα  Παρουσία του Ιησού Χριστού, όπου, σύμφωνα με την χριστιανική διδασκαλία, όλοι οι άνθρωποι θα κριθούν αν θα ζήσουν αιώνια στη θεία μακαριότητα του Παραδείσου ή στην οδύνη της κολάσεως.

Οι άνθρωποι που δείχνουν αγάπη πρός όλους τους ανθρώπους και μάλιστα τους μετανάστες, έχουν θέση για το Παράδεισο. Αυτοί που νομίζουν ότι είναι άνθρωποι της Αγάπης και αδικούν τους αδελφούς τους ή τα παιδιά τους, όπως ο Καντάφι στη Λιβύη, ακόμη και ανεύθυνοι γονείς και  θεοπαίκτες απατεώνες θρησκευτικοί αρχηγοί και άλλοι διεφθαρμένοι  παλιάνθρωποι πολιτικοί, στη πραγματικότητα μέσα στην καρδιά τους υπάρχει μόνον κακία και μίσος, είναι η ενσάρκωση του Διαβόλου και της κακίας.

Στην πραγματικότητα η δικαιοσύνη του Θεού για την κρίση μας συνδέεται με το περιεχόμενο των επιλογών μας στη ζωή μας. Επιλέγοντας την επιτέλεση του καλού επιλέγουμε τον Παράδεισον.

Επιλέγοντας την αδικία σε βάρος των συνανθρώπων μας και την ανοχή μας προς ό,τι είναι αμαρτωλό και κακό, επιλέγουμε την Κόλαση.

Για να έχουμε την ελπίδα του Παραδείσου πρέπει οι σκέψεις μας κι οι πράξεις μας να αποβλέπουν στο κοινόν καλόν. Έτσι, αν στη ζωή μας επιλέξουμε την αγάπη, έχουμε την ελπίδα  του Παραδείσου, αν γίνουμε φορείς της αδιαφορίας και του μίσους γινόμαστε άξιοι της Κολάσεως.

Η αγάπη είναι κατάσταση ελευθερίας, υπευθυνότητας και μαρτυρίας της αλήθειας. Αντίθετα η κάθε είδους αδιαφορία επιτελέσεως του καλού, αποτελεί μορφή συμμετοχής στην επιτέλεση του κακού και τελικά έκφραση μίσους. Το μίσος με την αύξησή του, μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε φόνο.

Εκεί που απουσιάζει η αδιάκριτη κι άδολη αγάπη προς όλους τους ανθρώπους αρχίζει να καλλιεργείται το μίσος. Το μίσος αποδιοργανώνει τη ζωή μας και διαστρέφει την προσωπικότητά μας. Το μίσος μας διαφθείρει, μας κάνει εγκληματίες. Τελικά το μίσος σκοτώνει μισούντα και μισούμενο, με το ξύπνημα της εκδίκησης και της αντεκδίκησης.. Η εκδίκηση δεν οδηγεί ποτέ σε θετικά αποτελέσματα. Πάντοτε οδηγεί σε καταστροφές και τραγωδίες. Με το μίσος δεν γαληνεύεις ποτέ σου. Είσαι πάντοτε ανήσυχος και δυστυχισμένος. Το μίσος εκφράζει διχασμένες αρρωστημένες και διχασμένες ανθρώπινες υπάρξεις. Η ζωή αυτών που μισούν συνδέεται με την καταστροφή και τη δυστυχία. Ενώ το μίσος σε ασχημίζει, η αγάπη, όχι μόνο σε σώζει, αλλά σου κάνει τη ζωή όμορφη, γιατί πηγή της αγάπης μας είναι η αγάπη του Θεού.

Όπως μας λέει ο Απόστολος Παύλος «Ο Θεός αγάπη εστίν και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ».

Έτσι, η σημερινή Ευαγγελική Περικοπή έχει ως κεντρικό θέμα τη Μέλλουσα Κρίση. Κατά τη βεβαίωση λοιπόν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, κριτήριον της μεγάλης εκείνης στιγμής θα είναι η άσκηση της αγάπης, η αγάπη του ανθρώπου προς τους άλλους ανθρώπους.

Βλέπουμε δηλαδή το κριτήριο του Θεού να εξαρτάται βασικά από εμάς, από τη στάση μας έναντι των άλλων ανθρώπων. Κατά πόσο δηλαδή, αν δώσαμε νερό στο διψασμένο, αν φιλοξενήσαμε τον ξένο, αν βοηθήσαμε τον φτωχό, αν συμπαρασταθήκαμε έπρακτα στις ανάγκες του διπλανού μας, του κάθε ανθρώπου που συναντάμε μπροστά μας και μπορούμε να τον βοηθήσουμε.

Η φιλεύσπλαχνη και φιλάνθρωπη στάση μας θα σταθεί, σύμφωνα με την μαρτυρία της σημερινής Ευαγγελικής Περικοπής, το μοναδικό μέτρο για την κρίση μας.

Βέβαια τα προβλήματα των άλλων έχουν πολλές φορές τεράστιες διαστάσεις. Δεν μας ζητά όμως ο Θεός να λύσουμε αμέσως όλα τα προβλήματα του κόσμου.

Από μια βρύση δεν μπορεί να ξεδιψάσει ο κόσμος όλος. Μπορούν όμως να ωφεληθούν οι κοντινοί και οι περαστικοί.

Ο Θεός μας ζητά να κάνουμε ό,τι μπορούμε, μέσα στο μέτρο των δυνατοτήτων μας. Ζητά πάντοτε το κίνητρο των σκέψεών μας και των πράξεών μας να είναι η αγάπη μας για τους διπλανούς μας. Κι όταν υπάρχει το κίνητρο της αγάπης τότε βρίσκονται εύκολα και οι τρόποι δράσεως και ενεργείας.

Η παρουσία της αγάπης μας σήμερα εκφράζεται ακόμη με την ευαισθησία μας να προστατέψουμε τα Ανθρώπινα Δικαιώματα όπου καταπούνται, κι όχι οι Αρχηγοί Κρατών να αναγνωρίζουν δικτάτορες όταν καταφέρνουν να ελέγχουν τον Λαό μιας χώρας. Η προστασία της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης είναι υπόθεση όλων μας για να αντιμετωπισθεί η κάθε μορφή τρομοκρατίας και η ειρηνική συνύπαρξη των λαών.

Η αποτυχία της Διεθνούς Κοινότητας να προστατεύονται τα Ανθρώπινα Δικαιώματα αποτελεί ακόμη πρόσκληση του αιώνα μας.

Το ίδιο η παρουσία της αγάπης μας σήμερα εκφράζεται με την ευαισθησία μας να προστατέψουμε τη  Δημιουργία του Θεού δηλαδή το Περιβάλλον μας. Το πρωτόκολλο του Κιότο των Ηνωμένων Εθνών για το Περιβάλλον και ειδικά η άμεση αντιμετώπιση του  προβλήματος για τις κλιματολογικές αλλαγές για το περιορισμό των ρύπων δεν έχει ακόμη υπογραφεί από τις χώρες εκείνες που ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Κίνα και η Ρωσσία.

Η αντίστροφη μέτριση για την αντιμετώπιση της μεγαλύτερης απειλής που αντιμετώπισε μέχρι σήμερα η Ανθρωπότητα κι ο Πλανήτης μας για την επιβίωση μας ξεκίνησε με την προετοιμασία της COP17 (παγκόσμια συνδιάσκεψη κορυφής για τις κλιματολογικές αλλαγές των Ηνωμένων Εθνών), που θα γίνει στις 4 Δεκεμβρίου του τρέχοντος έτους  στο Ντέρπαν της Νοτίου Αφρικής.

Η κρίση μας στην Δευτέρα Παρουσία κρίνεται από την τοποθέτηση μας και την συμμετοχή μας στην αντιμετώπιση της κρίσης της εποχής μας.

Όπως λένε κι οι Γεροντάδες «αν πεθάνεις πριν να πεθάνεις δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις».