Τυπικόν της 15ης Ἀπριλίου 2012 ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

15η Ἀπριλίου 2012 ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ:  Ἐν ᾗ αὐτήν τήν ζωηφόρον Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος  ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἑορτάζομεν.   Τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Κρήσκεντος,τοῦ ἐν Μύροις τῆς Λυκίας καί  τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Λεωνίδου, Ἐπισκόπου Ἀθηνῶν.

Τῷ Μεγάλῳ Σαββάτῳ ἑσπέρας: ΠΑΝΝΥΧΙΣ Ὁ Ἱερεύς:  «Εὐλογητός ὁ Θεός...». Ὁ Πατριάρχης:  «Δόξα σοι, ὁ Θεός ἡμῶν, δόξα σοι. Βασιλεῦ οὐράνιε...». Ὁ Ἀναγνώστης:  Τρισάγιον. «Κύριε, ἐλέησον», ιβ΄,  «Δόξα, Καί νῦν, «Δεῦτε προσκυνήσωμεν...». Ὁ Ν΄ Ψαλμός:  (χῦμα). Ὁ Κανών:  Τοῦ Μ. Σαββάτου·  «Κύματι θαλάσσης...», μετά στίχου·  «Δόξα σοι, ὁ Θεός ἡμῶν, δόξα σοι», εἰς 6. Εἰς τήν δ΄ ᾨδήν· «Τήν ἐν Σταυρῷ σου θείαν κένωσιν...», ἐξέρχονται οἱ  τέσσαρες Διάκονοι ἐνδεδυμένοι τάς διακονικάς των στολάς μετά δικηροτρικήρων  καί λαμβάνουσι θέσιν ἑκατέρωθεν τοῦ Θρόνου καί εὐθύς ὁ Πατριάρχης  κατέρχεται τοῦ Θρόνου καί προσελθών, τῇ συνοδείᾳ τῶν Διακόνων,  πρό τοῦ Εἰκονοστασίου λαμβάνει Καιρόν καί εἰσέρχεται εἰς τό Ἱερόν Βῆμα  καί ἐνδύεται ἅπασαν τήν Ἀρχιερατικήν Αὐτοῦ στολήν, ὡς καί  ἅπαντες οἱ Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς. Μετά τήν θ΄ ᾨδήν ὁ Ἱερεύς λέγει ἐκ τοῦ Ἱεροῦ Βήματος τό  Τρισάγιον, τό Ἀπολυτίκιον· «Ὅτε κατῆλθες...», τήν Ἐκτενῆ·  «Ἐλέησον ἡμᾶς ὁ Θεός...», καί μετά τήν ἐκφώνησιν· «Ὅτι ἐλεήμων καί φιλάνθρωπος...»,  τήν Ἀπόλυσιν· «Ὁ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν...». Ἐν συνεχείᾳ ἀνοίγεται ἡ Πύλη καί ἐξέρχεται ὁ Πατριάρχης κρατῶν δικηροτρίκηρα  ἀνημμένα ἐκ τῆς ἀκοιμήτου Κανδήλης καί ψάλλων τό· «Δεῦτε λάβετε φῶς...»  προσφέρει φῶς εἰς τούς πιστούς. Προπορευομένων τῶν Ἑξαπτερύγων, τῶν Χορῶν, τοῦ Πριμηκηρίου φέροντος  τό Διβάμβουλον, δύο Ἱερέων κρατούντων τό Ἱερόν Εὐαγγέλιον καί τήν Ἱεράν Εἰκόνα  τῆς ἀναστάσεως, ἐξέρχονται οἱ δύο Διάκονοι (Τριτεύων καί Διάκονος τῆς Σειρᾶς),  οἱ Ἀρχιερεῖς, ὁ Μ. Ἀρχιδιάκονος, ὁ Δευτερεύων καί ὁ Πατριάρχης, κρατῶν τό  Μικρόν Εὐαγγέλιον, περιστοιχούμενος ὑπό τοῦ Μ. Πρωτοσυγκέλλου,  τοῦ Ἀρχιγραμματέως καί τοῦ Μ. Ἐκκλησιάρχου, ψάλλοντες τό·  «Τήν ἀνάστασίν σου, Χριστέ Σωτήρ...», ὅπερ ἐπαναλαμ­βάνουσι καί οἱ Χοροί,  ἕως ὅτου φθάσωσιν εἰς τήν ἐπί τούτῳ ηὐτρεπισμένην ἐξέδραν. Λαβόντων πάντων τάς θέσεις αὐτῶν ὁ Μ. Ἀρχιδιάκονος ἐκφωνεῖ·  «Καί ὑπέρ τοῦ καταξιωθῆναι...», καί ὁ Πατριάρχης ἀναγινώσκει  τό Β΄ Ἑωθινόν Εὐαγγέλιον·«Διαγενομένου τοῦ Σαββάτου...» (Μᾶρκ. ις΄ 1-8),  καί λαβών τό θυμιατόν καί ἐκφωνήσας· «Δόξα τῇ ἁγίᾳ καί ὁμοουσίῳ καί  ζωοποιῷ καί ἀδιαιρέτῳ Τριάδι, πάντοτε νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας  τῶν αἰώνων», ψάλλει τό· «Χριστός ἀνέστη...», τρίς. Τοῦτο ψάλλεται ἑξάκις ὑπό τῶν Χορῶν, τοῦ Πατριάρχου θυμιῶντος καί  λέγοντος τούς τέσσαρας στίχους· «Ἀναστήτω ὁ Θεός...». Δόξα,  Καί νῦν, καί αὖθις ὑπό τοῦ Πατριάρχου, θυμιῶντος τόν κλῆρον καί τόν λαόν. Περατωθέντος τούτου ὁ Μ. Ἀρχιδιάκονος τήν Μ. Συναπτήν, εἰς τό τέλος  τῆς ὁποίας ὁ Πατριάρχης ἐκφωνεῖ· «Ὅτι πρέπει σοι...». Μετά τούτου οἱ Ἱερεῖς λαμβάνουσι ἐκ τοῦ τρισκελίου τήν Εἰκόνα τῆς  ἀναστάσεως καί τό Ἱερόν Εὐαγγέλιον καί ἐπιστρέφουσιν εἰς τόν Ναόν ὡς  καί κατά τήν ἔξοδον, τῶν Χορῶν ψαλλόντων τόν Κανόνα τῆς Ἀναστάσεως·  «Ἀναστάσεως ἡμέρα...». Φθάσαντες εἰς τόν Σολέα ὁ Πατριάρχης ἀνέρχεται εἰς τόν Θρόνον, οἱ Ἀρχιερεῖς  εἰς τάς οἰκείας αὐτῶν θέσεις, οἱ Διάκονοι ἑκατέρωθεν τοῦ Θρόνου, παρ’ αὐτοῖς  οἱ Ἱερεῖς, οἱ Χοροί εἰς τά ἀναλόγια καί οἱ Λαμπαδοῦχοι πρό τῆς Ὡραίας Πύλης  (ἑκατέρωθεν). Τάς εἰς τό τέλος ἑκάστης ᾨδῆς μικράς Συναπτάς λέγουσιν οἱ  Διάκονοι κατά σειράν, τάς δέ ἐκφωνήσεις ὁ Πατριάρχης καί οἱ Ἀρχιερεῖς. Μετά τήν α΄ ᾨδήν:  Ὅτι σόν τό κράτος... Μετά τήν γ΄ ᾨδήν:  Ὅτι σύ εἶ ὁ Θεός ἡμῶν... Μετά τήν δ΄ ᾨδήν:  Ὅτι ἀγαθός καί φιλάνθρωπος... Μετά τήν ε΄ ᾨδήν:  Ὅτι ἡγίασται καί δεδόξασται... Μετά τήν ς΄ ᾨδήν:  Σύ γάρ εἶ ὁ Βασιλεύς... Μετά τήν ζ΄ ᾨδήν:  Εἴη τό κράτος τῆς Βασιλείας σου... Μετά τήν η΄ ᾨδήν:  Ὅτι ηὐλόγηταί σου τό ὄνομα... Μετά τήν θ΄ ᾨδήν ὁ Ἱερεύς λέγει ἐκ τοῦ Ἱεροῦ Βήματος τό Τρισάγιον,  τό Ἀπολυτίκιον·  «Ὅτε κατῆλθες...», τήν Ἐκτενῆ·  «Ἐλέησον ἡμᾶς ὁ Θεός...» καί μετά τήν ἐκφώνησιν·  «Ὅτι ἐλεήμων καί φιλάνθρωπος...», τήν Ἀπόλυσιν·  «Ὁ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν...». ΤΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ Ὁ Ἱερεύς μέ πλήρη ἱερατικήν στολήν κρατῶν ἐν τῇ δεξιᾷ χειρί τό Ἱερόν Εὐαγγέλιον  καί ἐν τῇ ἀριστερᾷ του λαμπάδα ἀνημμένην ἐκ τῆς ἐν τῷ Ἱερῷ Βήματι ἀκοιμήτου  Κανδήλης, ἀνοιγομένων τῶν Βημοθύρων ἐξέρχεται τοῦ Ἱεροῦ Βήματος ψάλλων  εἰς ἦχον πλ. α΄ τό·  «Δεῦτε λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός καί δοξάσατε Χριστόν τόν Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν»,  καλεῖ τούς πιστούς νά ἀνάψωσι τάς πασχαλινάς λαμπάδας των.  Οἱ Χοροί ἐναλλάξ ψάλλουσι τό αὐτό Τροπάριον μέχρις ὅτου ὅλοι λάβουσι  τό ἱερόν φῶς. Ἀκολούθως ψαλλομένου τοῦ Ἀναστασίμου Στιχηροῦ·  «Τήν ἀνάστασίν σου, Χριστέ Σωτήρ...» ὁ Ἱερεύς μεθ’ ἁπάσης τῆς πομπῆς  φθάνει μέχρι τοῦ διά τήν τελετήν τῆς Ἀναστάσεως ηὐτρεπισμένου χώρου,  ἀποθέτει τό Ἱ. Εὐαγγέλιον ἐπί τοῦ τρισκελίου, ἀναγινώσκει τό Β΄ Ἑωθινόν· «Διαγενομένου τοῦ Σαβ­βάτου...». Οἱ Χοροί· «Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι». ΟΡΘΡΟΣ Ὁ Ἱερεύς ἐκφωνεῖ· «Δόξα τῇ ἁγίᾳ καί ὁμοουσίῳ...». Ὁ Χορός· «Ἀμήν». Ὁ Ἱερεύς ψάλλει εἰς ἦχον πλ. α΄ τό Ἀναστάσιμον Τροπάριον·  «Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν...», τρίς· θυμιῶν κύκλῳ τό τρισκέλιον καί τόν λαόν  καί κρατῶν εἰς μέν τήν δεξιάν θυμιατήριον, εἰς μέν τήν ἀριστεράν λαμπάδα  ἀνημμένην μετά σταυροῦ. Εἶτα ἀπαγγέλλει ἐμμελῶς τούς 4 στίχους·  «Ἀναστήτω ὁ Θεός...» κτλ. καί τό Δόξα, Καί νῦν, τῶν Χορῶν ψαλλόντων ἐναλλάξ τό·  «Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν...», μεθ’ ὅ ὁ Ἱερεύς ἐπαναλαμβάνει πάλιν τό αὐτό  Τροπάριον καί οἱ Χοροί συμπληρώνουσιν αὐτό διά τοῦ ἀκροτελευτίου αὐτοῦ·  «καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος». Μεγάλη Συναπτή:  Ἡ ἐκφώνησις· «Ὅτι πρέπει...». Μετά ταῦτα ὁ Ἱερεύς μεθ’ ἁπάσης τῆς πομπῆς  εἰσοδεύει εἰς τόν Ἱ. Ναόν ψάλλων τόν Εἱρμόν τῆς α΄ ᾨδῆς τοῦ Κανόνος  τῆς Ἀναστάσεως· «Ἀναστάσεως ἡμέρα...», ἐν συνεχείᾳ οἱ Χοροί  ἐπαναλαμβάνουσιν τόν Εἱρμόν καί ψάλλουσιν τά τροπάρια ἑκάστης  ᾨδῆς ὡς ἑξῆς· Τό α΄ Τροπάριον μετά στίχου·  «Δόξα τῇ ἁγίᾳ ἀναστάσει σου, Κύριε», τό αὐτό Τροπάριον μετά τοῦ αὐτοῦ  στίχου, τό β΄ Τροπάριον εἰς τό Δόξα καί τό τρίτον εἰς τό Καί νῦν,  εἶτα ἐπαναλαμβάνεται ὁ Εἱρμός τῆς ᾨδῆς, ὡς Καταβασία  καί τά Τροπάρια· «Χριστός ἀνέστη...», τρίς, «Ἀναστάς ὁ Ἰησοῦς...»,  ἅπαξ καί ἡ μικρά Συναπτή μέ ἐκφωνήσεις. Μετά τήν α΄ ᾨδήν:  Ὅτι σόν τό κράτος... Μετά τήν γ΄ ᾨδήν:  Ὅτι σύ εἶ ὁ Θεός ἡμῶν... Μετά τήν δ΄ ᾨδήν:  Ὅτι ἀγαθός καί φιλάνθρωπος... Μετά τήν ε΄ ᾨδήν:  Ὅτι ἡγίασται καί δεδόξασται... Μετά τήν ς΄ ᾨδήν:  Σύ γάρ εἶ ὁ Βασιλεύς... Μετά τήν ζ΄ ᾨδήν:  Εἴη τό κράτος τῆς Βασιλείας σου... Μετά τήν η΄ ᾨδήν:  Ὅτι ηὐλόγηταί σου τό ὄνομα... Ἀπό γ΄ ᾨδῆς· Ὑπακοή:  «Προλαβοῦσαι τόν ὄρθρον...» (χῦμα). Ἀφ’ ς΄ ᾨδῆς· Κοντάκιον-Οἶκος:  Τοῦ Πάσχα. Οἶκος:  «Τόν πρό ἡλίου Ἥλιον...». Συναξάριον: Τῆς ἡμέρας (15ῃ Ἀπριλίου) καί τό Ὑπόμνημα τοῦ  Πεντηκοσταρίου. Ἀμέσως τό· «Ἀνάστασιν Χριστοῦ...», τρίς, ὑπό τοῦ Πατριάρχου καί δύο Ἀρχιερέων,  καί τό· «Ἀναστάς ὁ Ἰησοῦς...», ἐπίσης, τρίς.  ὑπό τῶν Ἀρχιερέων Ἡ Τιμιωτέρα:  Οὐ στιχολογεῖται, ἀντ’ αὐτῆς ἡ θ΄ ᾨδή τοῦ Κανόνος  τοῦ Πάσχα, μετά τῶν Μεγαλυναρίων, ὡς ἑξῆς: 1. Μεγάλυνον, ψυχή μου, τόν ἐθελουσίως παθόντα καί ταφέντα καί  ἐξαναστάστα τριήμερον ἐκ τάφου. «Φωτίζου, φωτίζου...». 2. Μεγάλυνον, ψυχή μου, τόν ἐξαναστάντα τριήμερον ἐκ τάφου Χριστόν  τόν ζωοδότην. «Φωτίζου, φωτίζου...». 3. Χριστός τό Καινόν Πάσχα, τό ζωόθυτον θῦμα, ἀμνός Θεοῦ, ὁ αἴρων τήν  ἁμαρτίαν κόσμου. «Ὤ θείας! ὤ φίλης!...». 4. Σήμερον πᾶσα κτίσις ἀγάλλεται καί χαίρει, ὅτι Χριστός ἀνέστη  καί ῞ᾼδης ἐσκυλεύθη. «Ὤ θείας! ὤ φίλης!...». 5. Δόξα... Μεγάλυνον, ψυχή μου, τῆς τρισυποστάτου καί ἀδιαιρέτου  Θεότητος τό κράτος. «Ὤ Πάσχα τό μέγα...». 6. Καί νῦν... Χαῖρε, Παρθένε, χαῖρε, χαῖρε εὐλογημένη, χαῖρε δεδοξασμένη·  σός γάρ Υἱός ἀνέστη τριήμερος ἐκ τάφου. «Ὤ Πάσχα τό μέγα...». Καταβασία.  Ὁ Ἄγγελος ἐβόα τῇ Κεχαριτωμένη· Ἁγνή, Παρθένε χαῖ­ρε καί  πάλιν ἐρῶ χαῖρε, ὁ σός Υἱός ἀνέστη τριήμερος ἐκ τάφου. «Φωτίζου, φωτίζου...». Ἐξαποστειλάριον:  Τοῦ Πάσχα· «Σαρκί ὑπνώσας...», τρίς. Εἰς τό· «Πᾶσα πνοή...», ὁ Μ. Ἐκκλησιάρχης λαμβάνει παρά τοῦ Πατριάρχου  τό μικρόν Εὐαγγέλιον καί στάς ἐν τῷ μέσῳ τοῦ Σολέα προσάγει τοῦτο εἰς τόν  Πατριάρχην, ὅστις, εἰς τό δεύτερον· «Αἰνεῖτε...» κατερχόμενος τοῦ Θρόνου,  ἀσπάζεται αὐτό. Εἶτα ὁ Πατριάρχης ἀνέρχεται εἰς τήν τελευταίαν βαθμίδα  τοῦ Θρόνου, λαμβάνει παρά τοῦ Μ. Ἐκκλησιάρχου τό μικρόν Εὐαγγέλιον καί  προσερχόμενοι κατά σειράν οἱ Ἀρχιερεῖς ἀσπάζονται τό Ἱερόν Εὐαγγέλιον  καί τήν Δεξιάν τοῦ Πατριάρχου καί ἀνέρχονται εἰς τά στασίδια αὐτῶν. Αἶνοι:  1.– Τά 4 Στιχηρά Ἀναστάσιμα τοῦ α΄ ἤχου·  «Ὑμνοῦμέν σου, Χριστέ...  – Ὁ Σταυρόν ὑπομείνας...  – Ὁ τόν ᾅδην σκυλεύσας...  – Τήν θεοπρεπῆ σου συγκατάβασιν...» καί  2.– Τά 4 Στιχηρά τοῦ Πάσχα·  «Πάσχα ἱερόν...  – Δεῦτε ἀπό θέας γυναῖκες...  – Αἱ Μυροφόροι γυναῖκες...  – Πάσχα τό τερπνόν...», μετά τῶν πρό αὐτῶν στίχων. Δόξα, Καί νῦν:  «Ἀναστάσεως ἡμέρα...», μέχρι τοῦ· «Καί οὕτω βοήσωμεν...»,  ὁ β΄ Χορός ψάλλει τό· «Χριστός ἀνέστη...», εἰς τό σύνηθες μέλος, τό  ὁποῖον ἐπαναλαμβάνει ὁ α΄ καί πάλιν ὁ β΄ Χορός. ΕΙΣ ΤΗΝ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ Μετά τό· «Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία...», ψάλλεται δεκάκις τό· «Χριστός ἀνέστη...»,  τρίς ὑπό τοῦ Ἱερέως, ἱσταμένου πρό τῆς ἁγίας Τραπέζης καί θυμιῶντος  ἑκάστοτε αὐτήν καί κρατῶν εἰς μέν τήν δεξιάν θυμιατήριον, εἰς δέ τήν  ἀριστεράν λαμπάδα ἀνημμένην μετά σταυροῦ. Ἑξάκις ὑπό τῶν Χορῶν,  τοῦ Ἱερέως θυμιῶντος τάς πλευράς τῆς Ἁγίας Τραπέζης καί  ἀπαγγέλλοντος τούς στίχους· «Ἀναστήτω ὁ Θεός...» κτλ., καί τέλος ἅπαξ  πάλιν ὑπό τοῦ Ἱερέως, θυμιῶντος τήν φοράν αὐτήν τόν λαόν. Ἀντίφωνα:  Τοῦ Πάσχα. Ἀντίφωνον α΄. Ἦχος β΄. «Ἀλαλάξατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ. Ψάλατε δή τό ὀνόματι αὐτοῦ δότε δόξαν ἐν αἰνέσει αὐτοῦ. Εἴπατε τῷ Θεῷ· Ὡς φοβερά τά ἔργα σου. Πᾶσα ἡ γῆ προσκυνησάτωσάν σοι καί ψαλάτωσάν σοι. Δόξα... Καί νῦν...».                                Ἀντίφωνον β΄. Ἦχος ὁ αὐτός.¯ «Ὁ Θεός οἰκτειρήσαι ἡμᾶς καί εὐλογήσαι ἡμᾶς.  Ἐπιφάναι τό πρόσωπον αὐτοῦ ἐφ’ ἡμᾶς καί ἐλεήσαι ἡμᾶς. Τοῦ γνῶναι ἐν τῇ γῇ τήν ὁδόν σου ἐν πᾶσιν ἔθνεσι τό σωτήριόν σου. Ἐξομολογησάσθωσάν σοι λαοί, ὁ Θεός, ἐξομολογησάσθωσάν σοι λαοί πάντες. Δόξα... Καί νῦν... Ὁ Μονογενής Υἱός...».             Ἀντίφωνον γ΄. Ἦχος πλ. α΄. Ἀναστήτω ὁ Θεός, καί διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροί αὐτοῦ καί φυγέτωσαν  ἀπό προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν.  Ὡς ἐκλείπει καπνός, ἐκλιπέτωσαν, ὡς τήκεται κηρός ἀπό προσώπου πυρός.  Οὕτως ἀπολοῦνται οἱ ἁμαρτωλοί ἀπό προσώπου τοῦ Θεοῦ    καί οἱ δίκαιοι εὐφρανθήτωσαν. Αὕτη ἡ ἡμέρα, ἥν ἐποίησεν ὁ Κύριος, ἀγαλλιασώμεθα, καί εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ». Εἴσοδος. Εἰσοδικόν, Ἦχος β΄:  «Ἐν Ἐκκλησίαις εὐλογεῖτε τόν Θεόν, Κύριον ἐκ πηγῶν Ἰσραήλ. Σῶσον ἡμᾶς,  Υἱέ Θεοῦ, ὁ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν, ψάλλοντάς σοι, Ἀλληλούϊα». Μετά τήν Εἴσοδον. «Χριστός ἀνέστη...». Ἡ Ὑπακοή:  Τοῦ Πάσχα· «Προλαβοῦσαι τόν ὄρθρον...». Κοντάκιον:  Ὁμοίως· «Εἰ καί ἐν τάφῳ...». Ἀντί τοῦ Τρισαγίου:  «Ὅσοι εἰς Χριστόν...» . Ἀπόστολος:  Τοῦ Πάσχα· «Τόν μέν πρῶτον λόγον...» (Πράξ. α΄ 1-8). Εὐαγγέλιον:  Ὁμοίως· «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος...» (Ἰω. α΄ 1-17). Καθεξῆς ἡ Θ. Λειτουργία Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Εἰς τό Ἐξαιρέτως:  «Ὁ Ἄγγελος ἐβόα... – Φωτίζου, φωτίζου...». Κοινωνικόν:  «Σῶμα Χριστοῦ μεταλάβετε, πηγῆς ἀθανάτου γεύσασθε». Ἀντί τοῦ· «Εἴδομεν τό φῶς...», τό· «Χριστός ἀνέστη...», κτλ. καί ἀντί τοῦ·  «Εἴη τό ὄνομα Κυρίου...», πάλιν τό· «Χριστός ἀνέστη...», τρίς. Ἐν συνεχείᾳ ἀναγινώσκεται ὁ Κατηχητικός Λόγος τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου·  «Εἴ τις εὐσεβής καί φιλόθεος...». Εἰς τό τέλος δέ τοῦ Λόγου τό Ἀπολυτίκιον  αὐτοῦ· «Ἡ τοῦ στόματός σου...». Ἀπόλυσις:  Διαλογική· «Ὁ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν...». Ὁ Πατριάρχης (ὁ Ἱερεύς):  πρός τόν λαόν· «Χριστός ἀνέστη», κρατῶν εἰς τήν δεξιάν λαμπάδα ἀνημμένην  μετά σταυροῦ. Ὁ Λαός:  «Ἀληθῶς ἀνέστη», τό αὐτό ἐπαναλαμβάνεται ἄλλας δύο φοράς  καί ἀκολούθως ἐκφωνεῖ· Ὁ Πατριάρχης:  Τό·«Δόξα τῇ αὐτοῦ τριημέρῳ ἐγέρσει». Ὁ Λαός:  Ἀποκρίνεται διά τοῦ· «Προσκυνοῦμεν αὐτοῦ τήν τριήμερον ἔγερσιν». Ὁ Πατριάρχης:  Κατακλείει διά τοῦ· «Χριστός ἀνέστη...» (ὅλον) καί· Ὁ Λαός:  Ἀντιφωνεῖ· «Ἀληθῶς ἀνέστη ὁ Κύριος». Τήν ἑβδομάδα ταύτην γίνεται κατάλυσις εἰς πάντα.