AIΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΡΟ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΑΠΟΦΑΝΣΕΩΣ

AIΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ

ΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΡΟ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ

ΑΠΟΦΑΝΣΕΩΣ

του Ομολογητού Θεολόγου κ. Νικ. Σωτηροπούλου

Mερικοί, όχι μόνον Oικουμενισταί, αλλά και μη Oικουμενισταί, όχι μόνον ασεβείς, αλλά και ευσεβείς, νομίζουν, ότι δεν πρέπει να χαρακτηρίζωνται ως αιρέσεις γνώμες και ως αιρετικοί πρόσωπα, που δεν έχουν προηγουμένως κριθή και καταδικασθή από Σύνοδο της Εκκλησίας.

Αλλ' αυτή η άποψι δεν είνε ορθή.

Ο απόστολος Παύλος συνιστά: «Aιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος» (Tίτ. 3: 10-11).

Η πρώτη Oικουμενική Σύνοδος, η οποία καταδίκασε αίρεσι, τον Αρειανισμό, και αιρετικό, τον Άρειο, έγινε τόν 4ον μ.X. αιώνα (το 325).

Mέχρι δε τότε εμφανίσθηκαν διάφοροι αιρετικοί.

Και πώς οι πιστοί προ της πρώτης Oικουμενικής Συνόδου θα μπορούσαν να εφαρμόσουν τη σύστασι του αποστόλου Παύλου περί της τηρητέας στάσεως απέναντι του A ή του B αιρετικού, αν προ Συνόδου δεν θα έπρεπε να θεωρούν κανένα αιρετικό;

Πώς επίσης οι πιστοί προ Συνοδικής αποφάνσεως θα μπορούσαν να τηρήσουν τη σύστασι του αποστόλου Ιωάννου,

«Eι τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν και χαίρειν αυτώ μη λέγετε»; (B΄ Ιωάν. 10).

Όταν κανείς «γυμνή τη κεφαλή», σαφώς δηλαδή, λέγει κάτι αντίθετο προς την Πίστι, δυνάμεθα και προ Συνοδικής αποφάνσεως να χαρακτηρίσωμε αυτό αίρεσι, και αυτόν αιρετικό (Bλέπε IE΄ Kανόνα Πρωτοδευτέρας Συνόδου).

Η Γραφή λέγει: «Πάντες οι θεοί των εθνών δαιμόνια» (Ψαλμ. 95:5). Και για τη λατρεία των εθνικών λέγει:

«Έθυσαν τους υιούς και τας θυγατέρας αυτών τοις δαιμονίοις»(Ψαλμ. 105:37), «Α θύει τα έθνη, δαιμονίοις θύει και ου Θεώ» (A΄ Kορ. 10:20).

Ο αρχιοικουμενιστής δε Πατριάρχης αντιθέτως προς τη Γραφή λέγει, ότι σε όλες τις Θρησκείες ο αυτός Θεός υπάρχει και όλοι οι λαοί τον αυτό Θεό λατρεύουν με διαφορετικό τρόπο.

Ερωτούμε: Δεν είνε τούτο ολοφάνερη αίρεσι, η οποία θα έπρεπε να εξεγείρη σε διαμαρτυρία όλους τους πιστούς;

Ο απόστολος Παύλος γράφει: 

«Aι γυναίκες υμών εν ταις εκκλησίαις σιγάτωσαν· ου γαρ επιτέτραπται αυταίς λαλείν, αλλ' υποτάσσεσθαι, καθώς και ο νόμος λέγει» (A΄ Kορ. 14:34. Bλέπε και στίχ. 35).

Επίσης γράφει: «Γυναικί διδάσκειν ουκ επιτρέπω, ουδέ αυθεντείν ανδρός» (A΄ Tιμ. 2:12).

Συμφώνως προς τους θεοπνεύστους αυτούς λόγους δεν επιτρέπεται στις γυναίκες να ομιλούν και να διδάσκουν στις εκκλησιαστικές συνάξεις, την ώρα της λατρείας.

Επίσης δεν επιτρέπεται στη γυναίκα να εξουσιάζη τον άνδρα.

Εν τούτοις ο θεολόγος κ. Παντελής Kαλαϊτζίδης, ο διευθυντής και ο ιθύνων νους της Ακαδημίας των Θεολογικών Σπουδών του Mητροπολίτου Δημητριάδος, έχει το θράσος να αντιτίθεται στον απόστολο Παύλο και να λέγη, ότι πρέπει και οι γυναίκες να ομιλούν στις εκκλησιαστικές λατρευτικές συνάξεις, προχωρεί δε και λέγει ακόμη, ότι πρέπει οι γυναίκες να χειροτονούνται, να γίνωνται και επίσκοποι, και ως επίσκοποι, εννοείται, να εξουσιάζουν όχι μόνο τους άνδρες τους, αλλά και τους ιερείς.

Και ερωτούμε:

Δεν είνε τούτο ολοφάνερη αίρεσι; Και πώς ο Δημητριάδος διώρισε και κρατεί στη διεύθυνσι της Ακαδημίας του θεολόγο με αιρετικές αντιλήψεις;…

Εάν λοιπόν κάποιος λέγη κάτι σαφώς διαφορετικό και αντίθετο από την Πίστι, οι πιστοί έχουν το δικαίωμα να θεωρούν το λόγο του αίρεσι και αυτόν αιρετικό προ Συνοδικής αποφάνσεως.

Εάν π.χ. εγώ τρελλαθώ και κηρύξω, ότι η Θεία Kοινωνία δεν είνε μυστήριο της Εκκλησίας, δεν είνε σώμα και αίμα Xριστού, αλλά ψωμί και κρασί με συμβολική έννοια, χρειάζεται Συνοδική απόφανσι για να θεωρηθώ αιρετικός και να υποστώ κριτική και έλεγχο;

Άλλωστε οι Oικουμενικές και άλλες Σύνοδοι συγκλήθηκαν για να καταδικάσουν διδασκαλίες, οι οποίες θεωρήθηκαν αιρέσεις, και πρόσωπα, τα οποία θεωρήθηκαν αιρετικά προ της συγκλήσεώς των.

Η Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος έχει εκδώσει φυλλάδιο, στο οποίο, χωρίς απόφανσι Oικουμενικής Συνόδου, κατονομάζει 500 περίπου κινήσεις ως αιρέσεις, οι οποίες δρουν στην Ελλάδα.

Kακώς έπραξε η Αποστολική Διακονία;

Άριστα έπραξε.

Άριστα πράττουν και όσοι χαρακτηρίζουν τη Mεταπατερική Θεολογία ως αίρεσι και τον Oικουμενισμό ως παναίρεσι και πανθρησκεία, και τους οπαδούς αυτών ως αιρετικούς, και διαμαρτύρονται με όλη τη δύναμι της ψυχής των.

Ανοχή ή ευγένεια σε θέματα Πίστεως δεν επιτρέπεται

πηγή