ΒΛΕΠΕ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ του Σεβ. Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου

Σχόλιο στις πρώτες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος

του Σεβ. Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου

            Η τέλεση της Ακολουθίας του Νυμφίου τις πρώτες ημέρες της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος, εκτός από την υπόμνηση ποιος είναι πραγματικά ο Χριστός της Εκκλησίας για τον άνθρωπο και τον κόσμο, αποτελεί και μία πρόκληση προς τον καθένα μας και την εποχή μας, να μη μείνουμε παθητικοί θεατές των πνευματικών μηνυμάτων των ημερών, αλλά να προσπαθήσουμε να τα προσεγγίσουμε βιωματικά.

            Γιατί το περιεχόμενο των ημερών δεν είναι εκτός της ζωής και της καθημερινότητάς μας, αλλά ανατέμνει την σκέψη, το νου και την καρδιά μας. Ο Πάγκαλος Ιωσήφ και η ξηρανθείσα συκή που θυμόμαστε την Αγία και Μεγάλη Δευτέρα μας δηλώνουν ότι ο Χριστός ζητεί από εμάς πνευματική καθαρότητα, άσκηση και εγκράτεια, για να μπορέσουμε να είμαστε ενεργά μέλη της Βασιλείας Του, να έχουμε πνευματικούς καρπούς στη ζωή μας και να μην παραμένουμε σε εξωτερικούς, κοσμικούς στολισμούς της υπάρξεώς μας, οι οποίοι είναι πρόσκαιροι και μάταιοι.

            Το ίδιο συμβαίνει και με τα τάλαντα, τα χαρίσματα δηλαδή τα οποία μας έχει δώσει ο Θεός και τα οποία θυμόμαστε την Αγία και Μεγάλη Τρίτη. Ο Χριστός ζητά τον πολλαπλασιασμό τους, δηλαδή να μην τα κρατήσουμε για τον εαυτό μας, να μην εγκλωβιστούμε στην αυτάρκειά μας, αλλά να μοιραζόμαστε κάθε τι με τον συνάνθρωπό μας, τον φίλο και τον εχθρό μας και να μπορεί να δοξάζεται ο Θεός μέσα από κάθε έργο μας.

            Αλλά και η Αγία και Μεγάλη Τετάρτη, με το συγκλονιστικό παράδειγμα της πόρνης γυναίκας, η οποία με συντριβή, σιωπή και πολλή αγάπη εκδηλώνει την μετάνοιά της προς τον Πλαστουργό και Κύριο, μας κάνει να προβληματιζόμαστε για την πορεία της δικής μας ζωής. Διότι το μόνο που έχουμε να επιδείξουμε συνήθως είναι μία διάθεση κατακρίσεως των πάντων και αρνήσεως όχι μόνο της Εκκλησίας, αλλά και κάθε θεσμού στη ζωή μας, και απορρίψεως των συνανθρώπων μας, ενώ ουδόλως ασχολούμαστε με τον εαυτό μας, την προσωπική μας κατάσταση, τα πάθη, τις κακίες, τα ελαττώματα τα οποία καθιστούν αδύναμη την σχέση μας με τον πλησίον.   

            Αυτές οι προτάσεις της Εκκλησίας μας δεν εντάσσονται στα πλαίσια κηρύγματος ή ηθικής διδασκαλίας, που λειτουργούν αφ’ υψηλού για τη ζωή μας. Δεν είναι λόγος, αλλά βίωμα. Ο λόγος απλώς προσλαμβάνεται δια της ακοής και των αισθήσεων. Εφόσον η ύπαρξή μας δεν τον ενστερνισθεί, δεν τον αποδεχθεί ως βάση για αλλαγή της ίδιας της ζωής μας, τότε ο λόγος ακούγεται μάταια. Επομένως, εάν μέσα μας δεν ξυπνήσει η αγάπη για τον Υιό και Λόγο του Θεού και για τον τρόπο ζωής που ο Ίδιος μας εδίδαξε και με τους λόγους και, κυρίως, με τα έργα Του, τότε η Μεγάλη Εβδομάδα γίνεται για εμάς μία στάση στην πορεία της ζωής, αλλά δεν δίδει ζωή.

            Ο κόσμος μας σήμερα εξακολουθεί να πάσχει από τις πνευματικές ασθένειες που ο Κύριος διέγνωσε. Δεν θέλουμε τίποτε να στερηθούμε στη ζωή μας. Καθιστούμε την ηδονή σκοπό της υπάρξεώς μας και αρνούμεθα την εγκράτεια ως προς το μίσος, ως προς την σάρκα, ως προς την τροφή, ως προς την αμαρτία. «Όλα επιτρέπονται» το σύνθημα του πολιτισμού μας. Και όλα περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό μας. Ό,τι όμορφο έχουμε  στον εσωτερικό μας κόσμο, οι ικανότητες και τα τάλαντά μας, όπως και η εξωτερική μας ομορφιά, δεν χρησιμοποιούνται προς όφελος και των άλλων, αλλά για την δική μας επιτυχία και καταξίωση μόνο. Από αφορμή ζωής και αγάπης γίνονται μέσα αμαρτίας. Αντί να δοξάζεται ο Θεός, εμείς οικειοποιούμαστε τα δώρα Του και τα στρέφουμε εναντίον Του. Κι ενώ τέτοια είναι η ζωή μας, δεν παύουμε να απορρίπτουμε τις ζωές των άλλων, να σχολιάζουμε, να κατακρίνουμε, να φερόμαστε με εμπάθεια έναντί τους.

            Ο λόγος του Κυρίου και τα παραδείγματα της Εκκλησίας μας δείχνουν ότι η απόρριψη του συνδρόμου του «θεατή» των δρωμένων της ζωής και η προσωπική μας συμμετοχή στον πνευματικό αγώνα, σηματοδοτούν την ευκαιρία για γνήσια αλλαγή του εαυτού μας. Για επανεύρεση της αγάπης του Θεού, για συνάντηση με τον Κύριο Ιησού Χριστό, για βίωση του νοήματος του Σταυρού και του Πάθους, καθώς και για συνεχή πορεία προς την Ανάσταση. Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο από μόνος του. Όμως «τα αδύνατα παρά ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ εστί». Ας μη γίνεται η κατάσταση της εποχής μας αφορμή για άλλοθι. Ας βλέπει η ψυχή μας και ας προσέχει να μην παρασυρθεί στον πνευματικό ύπνο, για να μην παραδοθεί στον πνευματικό θάνατο, στη ζωή χωρίς Θεό κι ελπίδα. Ας ανανήψουμε και, μέσα από την πίστη και τη ζωή της Εκκλησίας, ο Κύριος θα μας ενισχύσει, ώστε να μη μείνουμε έξω του νυμφώνος Του.