Οι αφανείς άξιοι της κρίσιμης ώρας του Αθανασίου Κοτταδάκη

Από το περιοδικό «Σύνδεσμος», τεύχος 458 Απρίλιος 2011

Την Μ. Παρασκευή, μέρα του κορυφαίου πένθους της Εκκλησίας είναι προτιμότερη η σιωπή. Κάποιοι ψίθυροι όμως για τη φοβερή 9η ώρα - 3η απογευματινή - του νεκρού ως άνθρωπου Ιησού, την ανυπέρβλητη Αγάπη του, το τυφλό μίσος της Εβραϊκής ηγεσίας, την τραγική κατάρρευση των μαθητών, την τόλμη των αφανών άξιων της κρίσιμης ώρας, επιβάλλεται ν' ακουστούν.

***

Κάθε Μ. Παρασκευή αύτη την ώρα, ο Χριστός περνάει το σκαλί του θανάτου, το έσχατο της ανθρώπινης τραγωδίας. Φτάνει στο απόγειο της απόλυτης αυτοπροσφοράς, επικυρώνει τη χωρίς όρια Τριαδική αγάπη για τον άνθρωπο. Λίγα λεπτά πριν λέει: «Πατέρα, συγχώρεσε τους, γιατί δεν ξέρουν τί κάνουν». Ο άνθρωπος πού σταυρώνει την Αγάπη, δεν ξέρει τί κάνει, έχει περάσει στα όρια της παραφροσύνης. Όμως η Αγάπη του Χριστού είναι άβυσσος, χωράει κι αυτή την ανθρώπινη παραφροσύνη. Ζητεί τη συγχώρηση των σταυρωτών της!

Λίγα λεπτά μετά λέει: «Τετέλεσται»! Αύτη τη στιγμή η αποστολή μου έχει ολοκληρωθεί. Με την κορυφαία πράξη του Σταυρού έδειξα στους ανθρώπους ότι «ο Θεός αγάπη εστί»! Μία Αγάπη πού γίνεται άνθρωπος, σκορπάει ευεργεσίες, ιάσεις, αναστάσεις νεκρών... Και, παρότι πληρώνεται με την αχαριστία να πιει το πικρό ποτήρι του θανάτου, «θανάτου δε σταυρού», συγχωρεί! Πού σημαίνει, χριστιανικά η ορθόδοξα ζει, όποιος αγαπάει όσο γίνεται πιο πολύ!

* * *

Στην αντίπερα όχθη, μίσος τυφλό ηγεσίας θρησκευτικής, κάδε ανθρώπινης μισαλλοδοξίας. Πού, φοβάται την Αγάπη ακόμα κι όταν την έχει στείλει στο θάνατο. «Κύριε, λέει στον Πιλάτο, εκείνος ο πλάνος είπε όταν ζούσε, πώς σε τρεις μέρες θα αναστηθεί». Ζητεί και παίρνει «κουστωδία», μήπως έρθουν οι μαθητές και κλέψουν το νεκρό, και πουν ότι έχει αναστηθεί. Φτάνει να πιστέψει πώς η κορυφαία αλήθεια της ιστορίας, η Ανάσταση του Χριστού, μπορεί πάνω σ' ένα μεγάλο ψέμα να σταθεί. Κατά βάθος πιστεύουν ότι δεν τελείωσαν με τον παράξενο Γαλιλαίο, κάτι μέσα τους λέει, πώς αυτό πού είπε θα γίνει. Δεν έχουν όμως τη δύναμη να δεχτούν ότι, «ο Αρχηγός της ζωής δεν μπορεί στη φθορά του θανάτου να υποταχτεί». Ότι, μία ζωή πού γίνεται αγάπη χωρίς όρια, δε μπορεί απ' το θάνατο να νικηθεί!

Οι μαθητές - φανεροί, «επίσημοι» -σε κατάρρευση, καταπτοημένοι απελπιστικά και στον κόσμο τους. Λίγες μέρες πριν τους μιλούσε για το Πάθος του. Δε βρήκαν ένα καλό λόγο να του πουν. Όχι μόνο, αλλά και διαγκωνίζονταν για την πρωτοκαθεδρία! Λίγο πριν τη σύλληψη διακήρυτταν μεγαλόστομα πώς θα δώσουν τη ζωή τους για το Χριστό. Αντί γι' αυτό, ο ένας τον πρόδωσε, ο άλλος τράβηξε μαχαίρι, και λίγο μετά τον αρνήθηκε ενόρκως, οι υπόλοιποι σκόρπισαν. Τον άφησαν κατάμονο την 9η ώρα! Το χειρότερο. Είχαν ακούσει πού τους είπε: «Τη τρίτη ημέρα εγερθήσομαι». Κι έφτασαν να μην πιστεύουν τις γυναίκες, πού τίμησε ο Χριστός με τη χάρη και χαρά να γίνουν οι πρώτες «από θέας ευαγγελίστριαι» της Ανάστασης του. Είπαν τη χαρμόσυνη είδηση γυναικείο παραλήρημα! Δεν ήταν στην ευθεία του μίσους των Φαρισαίων, αλλά και δεν είχαν καταλάβει ότι η Ανάσταση είναι άρρηκτα δεμένη με της αγάπης το σταυρό!

***

Ο Θεός όμως κρατάει αφανείς κάποιους δικούς του, ακόμα και στην καρδιά της κόλασης, αν πούμε έτσι το τότε Εβραϊκό Συνέδριο. Μέλη του τυπικά, μαθητές του Χριστού μυστικά. Ψυχές έξω από άθλιες δολοπλοκίες, καρδιές πού ξέρουν να σηκώνουν σταυρό την κρίσιμη ώρα! Αδυνατούν να εμποδίσουν το έγκλημα της ηγεσίας, την αχαριστία του ευμετάβολου λάου, την ευθυνοφοβία της κυρίαρχης Ρωμαϊκής εξουσίας. Δεν προδίδουν, δεν αρνούνται, δεν λακίζουν όπως οι φανεροί μαθητές. Αψηφούν όμως τον καταιγισμό του μίσους, τον ολοκληρωτισμό της έχθρας, και τολμούν, δίνουν το μεγάλο παρών. «Νικόδημος ο ελθών προς αυτόν νυκτός... και Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας ευσχήμων βουλευτής... τολμήσας εισήλθεν προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού».

Δεν ξέρω αν ο Πιλάτος έμεινε άφωνος, όταν ένα μέλος του Εβραϊκού Συνεδρίου «προσήλθε και καθικετεύει λέγων, δός μοι τούτον τον ξένον», όπως ψάλλουμε από τον υπέροχο ύμνο Γεωργίου Ακροπολίτου. Ξέρω ότι «δυσωπών τον Πιλάτον - ο ευσχήμων λαμβάνει - του Σωτήρος το σώμα — ο και φόβο εν σινδόνι — ενειλήσας και σμύρνη - κατέθετο εν τάφω - τον παρέχοντα πάσιν - ζωήν αιώνιον...». Ξέρω επίσης ότι χαράματα Σαββάτου «γυναίκες μετά μύρων» οδεύουν προς τον τάφο αψηφώντας τη γενική εχθρότητα, και άμεσα τη Ρωμαϊκή κουστωδία. Το μόνο πού τις απασχολεί είναι: «Τις αποκυλήσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου»; Αυτόν πού, «εκ του μακρόθεν θεωρούσαι τα γενόμενα» της ταφής, είχαν δει ότι «ην γαρ μέγας σφόδρα». Δύο αφανείς μαθητές, μερικές γυναίκες αφοσιωμένες στην αγάπη του, κι από τους φανερούς ο Ιωάννης, μένουν όρθιοι μέσα στον καταιγισμό του μίσους, πλάι του ως το τέλος! Αφανείς οι άξιοι της κρίσιμης ώρας.

* * *

Η εποχή μας είναι πια για το Χριστό μία ατέλειωτη Μεγάλη Παρασκευή! Ο χριστιανός με τον τρόπο της ζωής του επιλέγει που θα σταθεί. Στην έχθρητα κάποιας συσπείρωσης για το Χριστό. Στην αχαριστία πολλών. Στην ευθυνοφοβία της κυρίαρχης εξουσίας. Στην προδοσία, άρνηση, εξαφάνιση των φανερών μαθητών. Όμως μακάριοι οι αφανείς πού τολμούν να μένουν πιστοί στην Αγάπη του την σήμερον κρίσιμη ώρα. Μακάριοι οι άξιοι αυτής της κρίσιμης ώρας!