Κυριακή τοῦ Θωμᾶ π. Γεώργιος Ρ. Ζουμής

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός μετά τήν ἀνάστασή του ἐμφανίσθηκε πολλές φορές στούς ἕνδεκα μαθητάς του, ἀλλά καί σέ ἄλλους ἀδελφούς. Δηλαδή σέ ἀνθρώπους, πού ἦταν πιστοί καί ἀφοσιωμένοι σ᾿ Ἐκεῖνον.

Γράφει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, ὅτι ὁ Κύριος μετά τόν θάνατό του παρουσιάσθηκε ζωντανός στούς μαθητάς του μέ πολλές ἀποδείξεις. Ἐπί σαράντα ἡμέρες ἐμφανιζόταν σ᾿ αὐτούς καί τούς μιλοῦσε γιά τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Τήν σταύρωσή του τήν εἶδαν πάρα πολλοί ἄνθρωποι. Τό καθαυτό γεγονός τῆς ἀναστάσεως δέν τό εἶδε κανείς. Γι᾿ αὐτό δέν γνωρίζουμε τήν ἀκριβή ὥρα τῆς ἀναστάσεως. Τόν εἶδαν ὅμως πολλοί μετά τήν ἀνάστασή του μέχρι πού ἀνελήφθη στούς οὐρανούς.

Εἶναι γεγονός, ὅτι στρατιῶται ἀπό ἕνα σημεῖο καί μετά φύλαγαν ἄδειο τόν τάφο τοῦ Χριστοῦ. Οὔτε καί αὐτοί πῆραν εἴδηση πότε ἀναστήθηκε καί βγῆκε ἀπό τό μνημεῖο. Ὅταν ἔγινε ὁ σεισμός καί ὁ ἄγγελος ἀπεκύλισε τόν λίθο ἀπό τήν εἴσοδο τοῦ μνημείου, δέν τό ἔκανε γιά νά βγεῖ ὁ ἀναστάς Κύριος.  Ὅλο αὐτό ἔγινε γιά τίς μυροφόρες γυναῖκες, γιά νά δοῦν καί νά διαπιστώσουν, ὅτι ὁ τάφος εἶναι ἄδειος. Κατά συνέπεια ἀναστήθηκε ὁ Κύριος.

Μέσα στά τέσσερα Εὐαγγέλια ἔχουμε ἕνδεκα περικοπές, ἕνδεκα εὐαγγελικά ἀναγνώσματα, πού ἀναφέρονται στήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί στίς ἐμφανίσεις, πού ἔκανε στούς μαθητάς του. Εἶναι τά λεγόμενα ἐωθινά Εὐαγγέλια, πού διαβάζουμε στόν ὄρθρο τῆς Κυριακῆς ἀπό τά δεξιά τῆς Ἁγίας Τραπέζης. Ἐκείνη τήν ὥρα ὁ ἱερεύς, πού διαβάζει τό Εὐαγγέλιο, συμβολίζει τόν ἄγγελο, πού ἦταν στά δεξιά τοῦ μνήματος καί γνωστοποίησε στίς μυροφόρες τήν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Ὅταν δέ ἐρχόμαστε στό κέντρου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, γιά νά ἀσπασθοῦν οἱ χριστιανοί τό Εὐαγγέλιο, θυμόμαστε ἐκεῖνο τό γεγονός, πού μπῆκε ὁ Ἰησοῦς στό ὑπερῶο τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, στάθηκε στό μέσον τοῦ δωματίου καί ἦρθαν οἱ μαθηταί νά τόν προσκυνήσουν.

Αὐτό ἔγινε δύο φορές. Ἡ μία ἦταν τό ἀπόγευμα τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς ἀναστάσεως, ὅταν ἀπουσίαζε ὁ Θωμᾶς καί ἡ δεύτερη ἔγινε μετά ὀκτώ ἡμέρες, σάν σήμερα, παρόντος καί τοῦ Θωμᾶ.

Ἔχουμε λοιπόν πολλές μαρτυρίες καί ἀποδείξεις τῆς ἀναστάσεως. Καί ὅπως εἶπε κάποιος, θά πρέπει νά κουρασθοῦμε πολύ, γιά νά ἀπορρίψουμε τήν ἀνάσταση. Θά πρέπει νά βιάσουμε πολύ τόν ἑαυτό μας, γιά νά μή πιστεύσουμε στήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.

Οἱ μαθηταί τόν εἶδαν ἐπανειλημμένως. Τόν ἄγγιξαν, τόν ψηλάφισαν, τόν προσκύνησαν, ἔπιασαν τά πόδια του, εἶδαν τίς πληγές ἀπό τά καρφιά στά πόδια καί στά χέρια του.  Ἔβαλαν τά χέρια τους στήν πληγή τῆς πλευρᾶς, πού ἔγινε ἀπό τήν λόγχη. Τόν εἶδαν νά τρώει, παρ᾿ ὅτι δέν εἶχε ἀνάγκη, ἀφοῦ εἶχε σῶμα πνευματικό, ὅπως θά γίνουν καί τά δικά μας σώματα κατά τήν κοινήν ἀνάστασιν.

Μία μεγάλη ἀπόδειξις τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ μαρτυρία τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. Κάποιοι πού ἀπιστοῦν ρωτᾶνε, ἄν μᾶς  εἶπαν ψέματα οἱ Ἀπόστολοι; Γιά νά δοῦμε, μποροῦσαν νά ποῦν ψέματα; Ρητά καί κατηγορηματικά λέω, ὄχι. Γιατί:

Ἀνῆκαν ὅλοι στήν κατώτερη τάξη τῆς ἰουδαϊκῆς κοινωνίας. Ἦσαν ἄνθρωποι ἁπλοϊκοί, ψαράδες ἀρκετοί ἀπό αὐτούς. Δέν ἦσαν καθόλου πονηροί γιά νά σκεφτοῦν ἤ νά ἐπινοήσουν ἕνα τόσο μεγάλο ψέμα. Ἄλλά καί ὁ χαρακτήρας τους ἦταν τέτοιος, ὥστε δέν θά τολμοῦσαν νά ποῦν ψέματα.

Ἔλεγαν πάντοτε τήν ἀλήθεια. Βλέπουμε μέσα στά ἱερά Εὐαγγέλια νά ὁμολογοῦν τά πάθη τους, τίς ἐλλείψεις τους, τίς ἀδυναμίες τους. Ὅτι φιλονικοῦσαν μεταξύ τους γιά πρωτοκαθεδρίες, ὅτι ὁ Ματθαῖος ἦταν τελώνης. Ὅτι ὅλοι τόν ἀρνήθηκαν καί ἔφυγαν, πρᾶγμα πού ἦταν μεγάλη ἁμαρτία καί προσβολή γι᾿ αὐτούς. Ὅλα τά στραβά τους τά βγάζουν στή φόρα. Δέν ἀποκρύπτουν τίποτε.  Ὅμως δέν ἦταν ψεῦται καί ἀνήθικοι. Μή λησμονοῦμε, ὅτι κάποιοι ἀπό αὐτούς ἦταν πρίν μαθηταί τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ἄρα πολύ εὐσεβεῖς. Ποτέ δέν θά γινόντουσαν ψευδομάρτυρες τοῦ Θεοῦ, νά ποῦν κάτι πού δέν ἔγινε.

Ἀκόμη δέν θά τολμοῦσαν νά ποῦν ἕνα τόσο μεγάλο ψέμα, γιατί ἤξεραν πολύ καλά, ὅτι θά τούς περίμενε θάνατος. Θά ἔφερναν στήν ἐπιφάνεια ἕνα τόσο μισητό ὄνομα στούς Ἰουδαίους καί στούς Ρωμαίους; Μέ τήν πρώτη εὐκαιρία οἱ ὄχλοι, πού φώναζαν γιά τόν Χριστό, σταύρωσον, σταύρωσον αὐτόν, θά τούς λιθοβολοῦσαν.

Πράγματι βλέπουμε, ὅταν μετά τήν ἀνάσταση οἱ ἀπόστολοι  ἄρχισαν νά κηρύττουν τόν Χριστό, κινητοποιήθηκαν ἀμέσως οἱ ἀρχές. Τούς ἔπιασαν, τούς χτύπησαν καί τούς ἔρριξαν στή φυλακή, μέ ἀπειλές νά μή ξαναμιλήσουν γιά τόν Χριστό. Ἐκεῖνοι βέβαια ἀπάντησαν, ὅτι δέν μποροῦμε, δέν γίνεται νά μή μιλᾶμε γιά ὅσα εἴδαμε καί ἀκούσαμε.

Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου, πολλές φορές προεῖπε τήν ἀνάστασή του. Ἄν ὄντως δέν ἀναστήθηκε, γιατί θά ἔπρεπε νά συνεχίσουν νά εἶναι μαζί του; Ἴσα-ἴσα τότε ἔπρεπε νά τόν ἐγκαλείψουν, γιατί τούς ἐξαπάτησε. Τότε ἔπρεπε νά τόν μισοῦν, παρατηρεῖ ὁ ἱερός χρυσόστομος, ὄχι νά τόν ἀγαποῦν καί νά θυσιάζωνται γι᾿ αὐτόν. Ἐμεῖς σέ πιστέψαμε καί σέ ἀκολουθήσαμε. Μᾶς ξεσήκωσες μέ ψεύτικες ἐλπίδες. Ἀφήσαμε γιά χάρη σου σπίτια, οἰκογένειες, ἐργασίες, τά πάντα. Ὁλόκληρο τό ἔθνος στράφηκε ἐναντίον μας. Μᾶς θεώρησε προδότες καί ἐχθρούς του. Κι᾿ ἐσύ μᾶς πρόδωσες, μᾶς ἀπογοήτευσες. Δέν ἀξίζει πλέον νά εἴμαστε  κοντά σου.

Καί ὅμως μετά τήν ἀνάστασή του βλέπουμε μιά μεγάλη, ριζική ἀλλαγή στή συμπεριφορά τους. Οἱ τρομαγμένοι, πού ἔτρεξαν νά κρυφθοῦν, ἔγιναν θαρραλέοι, ἄφοβοι καί ἀτρόμητοι. Αὐτοί πού ἔπρεπε νά τόν ἐγκαταλείψουν, ἄν πράγματι τούς ἐξαπάτησε καί τούς ἀπογοήτευσε,  μαρτυροῦν τώρα καί πεθαίνουν γι᾿ αὐτόν σάν κακοῦργοι. Γιατί ὅλα αὐτά; Γιατί ὄντως ἀνέστη ὁ Κύριος.

Ἀγαπητοί μου,

Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἑορτή τῶν ἑορτῶν. Εἶναι τό σταθερό θεμέλιο, πάνω στό ὁποῖο στηρίζεται ὅλο τό οἰκοδόμημα τῆς πίστώς μας. Λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: Ἄν δέν ἀναστήθηκε ὁ Χριστός, ἡ πίστη  μας εἶναι ματαία, ἕνα μηδενικό, ἕνα καλό παραμύθι. Τό ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει μέχρι σήμερα, παρά τούς φοβερούς διωγμούς, πού ὑπέστη, ὀφείλεται  στόν ἀναστημένο Χριστό, πού ζεῖ στούς οὐρανούς καί κατευθύνει τήν πορεία της μέσα στόν κόσμο.

Ἡ ἀνάσταση εἶναι μεγαλύτερο γεγονός τῆς πανανθρώπινης ἱστορίας. Οἱ ἄλλες θρησκεῖες ἔχουν γιά ἀρχηγούς θνητούς ἀνθρώπους. Ἡ κεφαλή τῆς  Ἐκκλησίας μας εἶναι ὁ ἀναστημένος Χριστός. Ὁ μόνος τάφος, πού εἶναι ἄδειος, εἶναι τοῦ Χριστοῦ μας. Ἐπάνω σ᾿ αὐτό τό κενό μνημεῖο στηρίζεται ὅλη ἡ πίστη μας. Ἀπό ἐκεῖ πηγάζει τό ἀνέσπερο φῶς, ἡ ζωή καί ἡ ἀνάστασις τοῦ καθενός μας.

Πανηγυρίζουμε τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί ἀσπαζόμαστε ἀλλήλους ἐν φιλήματι ἁγίῳ. Δέν δίνουμε μόνο τά χέρια, οὔτε πλέκονται μόνο τά χέρια. Ἀγκαλιάζονται καί πλέκονται οἱ καρδιές μας, γιατί πάσχα σημαίνει συμφιλίωση μέ τόν Θεό καί μέ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ἡ ἔχθρα καταργήθηκε μιά γιά πάντα. Ἔτσι πρέπει νά ζοῦμε. Νά προσφέρουμε στόν Χριστό τά πάντα, τήν ζωή μας ὁλόκληρη, ἀφοῦ καί αὐτός ἔδωσε γιά μᾶς τά πάντα. Ἀμήν.-