Κυριακή του τυφλού (Ιω. θ', 1-38) Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ.κ. Νικολάου

Τήν τακτική τοῦ διαβόλου μᾶς ἀποκαλύπτει ἡ σημερινή ἀποστολική περικοπή, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί. Δέν ἐπιτίθεται μόνο εὐθέως ἀλλά τίς περισσότερες φορές ὕπουλα καί πονηρά μεθοδεύει τόν πνευματικό ἤ ἀκόμα καί τό σωματικό ὄλεθρο τοῦ πιστοῦ. Μετέρχεται τέχνη πανούργα καί δολεροτάτη. Παρουσιάζεται ὡς φίλος καί συνεργάτης. Ἄν καί πατήρ τοῦ ψεύδους, διακηρύττει ἀλήθειες γιά νά κερδίσει τήν ἐμπιστοσύνη τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἀκριβῶς ἔπραξε στούς Φιλίππους τῆς Μακεδονίας γιά τούς Ἀποστόλους. «Οὗτοι οἱ ἄνθρωποι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου εἰσίν» φώναζε ἡ μαντευομένη. Σκοπό εἶχε νά παγιδεύσει τούς Ἀποστόλους. Ἔτσι παγιδεύει κάθε ἀνυποψίαστο ὁ «ἀκάθαρτος καί ἀναιδής καί σκοτεινός» διάβολος.

Ἡ ἐναγώνια φωνή τοῦ Μακεδόνα «διαβάς εἰς Μακεδονίαν βοήθησον ἡμῖν» (Πράξ 16,10) ἔφερε τούς Ἀποστόλους Παῦλο, Σίλα, Τιμόθεο καί Λουκᾶ στήν πόλη τῶν Φιλίππων. Ἐκήρυτταν ἐκεῖ τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί προσέφεραν τό φῶς τοῦ Χριστοῦ στήν κοινωνία τῶν Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι μέ καλή προαίρεση παρακολουθοῦσαν τό ἀποστο­λι­κό κήρυγμα καί πολλοί ἐπίστευαν στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ φθονερός καί ἀρχέκα­κος ἐχθρός τῆς σωτηρίας αὐτή τήν ὤρα θέλησε νά δημιουργήσει σύγχυση στίς καρδιές τῶν πιστῶν. Ἐκεῖ στούς Φιλίππους ὑπῆρχε κάποια δούλη δαιμονιζομένη. Τό πονηρό πνεῦ­μα ἔδινε στό στόμα της μαντεῖες γιά διάφορα γεγονότα. Τήν δυστυχισμένη αὐτή κόρη περιέφεραν ἀπό πλατεία σέ πλατεία καί ἀπό ναό σέ ναό οἱ προστάτες της, οἱ ὁποῖοι πολλά κέρδιζαν ἐκμεταλευόμενοι τίς μαντεῖες πού ἔδινε στούς ἐνδιαφε­ρο­μέ­νους. Αὐτή λοιπόν παρακινημένη ἀπό τό πονηρό πνεῦμα ἀκολουθοῦσε κατά πόδας τούς Ἀποστόλους καί τούς διεφήμιζε μεγαλοφώνως ὥστε νά τήν ἀκούει ὅλος ὁ κόσμος.

Γιατί ὅμως τό ἔκανε αὐτό; Ποιά ἀνάγκη τήν ἐβίαζε, ὥστε νά μαρτυρεῖ, ὅτι οἱ Ἀπόστολοι ἦταν δοῦλοι τοῦ Θεοῦ καί ἐκήρυτταν τή σωτηρία; Διπλή παγίδα ἔστησε ὁ διάβολος. Ἤλπιζε ὅτι μ΄ αὐτούς τούς ἐπαίνους ἤ θά ἔπεφταν οἱ Ἀπόστολοι στό ἁμάρτημα τῆς ὑπερηφάνειας καί τῆς φιλοδοξίας, ἤ θά ἀναγκάζονταν νά ἐκδιώξουν τό πονηρό πνεῦμα ἀπό τή δούλη, ὁπότε θά ἐξοργίζονταν οἱ κύριοί της γιά τήν οἰκονομική ζημιά καί θά ἐπιβουλεύονταν τή ζωή τῶν Ἀποστόλων. Ὁ διάβολος τήν ἀλήθεια ἔλεγε διά στόματος τῆς μαντευομένης, ὄχι γιά νά ὠφελήσει, ἀλλά γιά νά βλάψει τούς ἀκούοντες.

Ἔδινε τόπο στήν ὀργή ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐπί πολλές ἡμέρες. Ἀπέφευγε νά δημιουργήσει ἔκρηξη πρίν ἀκόμα σπείρει τό θεῖο σπόρο τῆς ἀλήθειας. Ἡ κατάσταση ὅμως γινόταν ἀφόρητη. Γεμάτος ἀγανάκτηση γιά τήν ὑποκρισία τοῦ πονηροῦ, διέταξε τό ἀκάθαρτο πνεῦμα νά φύγει ἀπό τήν κόρη. «Παραγγέλω σοι ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐξελθεῖν ἀπ΄ αὐτῆς» φώναξε δυνατά στρέφοντας τό βλέμμα του στή μαντευο­μέ­νη. Αὐτοστιγμί ὁ διάβολος ἔφυγε καί ἡ ταλαίπωρη κόρη ἀπαλλάχθηκε ἀπό τήν τυραννία του.

Ὁ διάβολος θέλησε νά παρουσιασθεῖ ὡς φίλος καί συνεργάτης τῶν Ἀποστόλων, γιά νά ἀποκτήσει τήν ἐμπιστοσύνη τῶν πιστῶν, ὥστε μετά τήν ἀναχώρηση τῶν Ἀποστόλων νά τούς παρασύρει σέ πλάνες καί αἱρέσεις καί νά τούς κάνει ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ. «Ὁ σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός» (Β΄ Κορ. 11,14) γιά νά πλα­νή­σει εἰ δυνατόν καί τούς ἐκλεκτούς. Εἶναι δόλιος καί πανοῦργος. Οἱ ἄνθρωποί του, οἱ αἱρετικοί, δείχνουν γλυκομίλητοι, εὐσεβεῖς, ζηλωτές, ἀγωνιστές. Ὁμιλοῦν γιά τά θαύματα τῆς πίστεως. Χρησι­μο­ποιοῦν τά ὅσια καί ἱερά. Ἀγωνίζονται νά σώσουν ἁμαρτωλούς. Κηρύττουν τόν Χριστό. Ὅλα αὐτά τά πράττουν γιά νά αἰχμαλωτίσουν τούς ἀφελεῖς καί ἀστηρίκτους στήν εὐσέβεια καί ὕστερα νά τούς ὁδηγήσουν στήν αἵρεση. Πρῶτα προσπαθοῦν νά κερδίσουν τήν ἐμπιστοσύνη μας. Καί ἀφοῦ τό ἐπιτύχουν καί ἀποκτήσουν ἐπιβολή ἐπί τῶν θυμάτων τους, περνοῦν τίς δικές τους θεωρίες καί τά δικά τους «πιστεύω». Δυστυχῶς ἔχει γεμίσει ἡ Ἑλλάδα ἀπό ψευτοθαυματοποιούς, ψευδοσωτῆρες, ψευτοαγίους, οἱ ὁποῖοι πλουτίζουν ἐκμεταλ­λευό­με­νοι τόν πόνο καί τήν ἀγωνία ἁπλοϊκῶν ἀνθρώπων.

Ὁ λαός μας, δυστυχῶς σέ μεγάλο βαθμό, ἔχει ἀναμείξει τήν εὐσέβεια μέ τή δεισιδαιμονία, τήν πίστη μέ τήν πλάνη, τή μαγεία μέ τή θρησκεία. Καταφεύγει στήν Ἐκκλησία ὅταν ἀντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα, ἀλλά δέ διστάζει νά χτυπήσει καί τήν πόρτα τοῦ πνευματιστοῦ ἤ τοῦ μάγου. Ποιά σχέση ὅμως μπορεῖ νά ἔχει ὁ Χριστός μέ τό διάβολο; Εἶναι δυνατόν ποτέ ὁ διάβολος νά ἔχει ἁγνή ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο; Ἐκεῖνος πού ἐπιβουλεύεται τήν ψυχή μας εἶναι δυνατόν νά λυπεῖται τό σῶμα μας; Ὁ λύκος ποτέ δέν γίνεται πρόβατο, οὔτε ὁ διάβολος γίνεται ποτέ ἰατρός.

Ἡ Ἐκκλησία μας καταδικάζει ὠς ὀλέθριο γιά τήν ψυχή κάθε τι πού ἔχει σχέση μέ τή μαγεία καί τή μαντεία. Προτρέπει τούς πιστούς νά ἀποστρέφονται τούς ὑπηρέτες τοῦ διαβόλου: τούς ὑπνωτιστές, τούς μάγους, τούς ἀστρολόγους καί τούς ὁμόφρονές τους κι ἄν ἀκόμα χρησιμοποιοῦν τό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, κι ἄν ἐπικαλοῦνται τούς Ἁγίους.

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί.

Ἡ μορφή τοῦ σατανᾶ ἔχει εἰσβάλει τελευταῖα στή ζωή μας. Ὁ ἴδιος μέ τά ὄργανά του προσπαθεῖ νά μᾶς ἐξοικιώσει μέ τήν παρουσία του. Ἡ πολεμική του ἔχει διαφορε­τι­κές ἀπ΄ ὅτι παλαιότερα μεθόδους. Προσοχή μήν πλανηθοῦμε. Αὐτός ὁ ἐχθρός δέν πρόκειται ποτέ νά γίνει φίλος μας. Εἶναι ἀντίπαλος τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία μας. Μπορεῖ νά φαίνεται ὅτι αὐτός κατευθύνει τά γεγονότα, ἀλλά στήν πραγματικότητα δέν ἔχει καμιά ἐξουσία ἐπί τοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἀνθρώπων τοῦ Χριστοῦ. Τή στγμή πού θεωρεῖ βέβαιη τή νίκη του «ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἐκβάλλεται ἔξω» (Ἰωάν. 12,31). Μαζί μέ ὅλους τούς ὀπαδούς του θά βληθεῖ «εἰς τήν λί­μνην τοῦ πυρός καί τοῦ θείου» (Ἀποκ. 20,10). Ὁ Ἰησοῦς Χριστός θά νικήσει. Θάρρος χρειάζεται στόν ἀγώνα κατά τοῦ πονηροῦ καί ἐλπίδα στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Καταφυγή καί δύναμη γιά ὅλους μας εἶναι ἡ ἀγία μας Ἐκκλησία, στήν ὁποία μέ τή χάρη τῶν θείων Μυστηρίων κάθε δύναμη τοῦ διαβόλου διαλύεται.