ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕ Η ΑΡΧΑΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ;

πηγή

Του Μανόλη Καλομοίρη, πρώην προτεστάντη που μεταστράφηκε στην Ορθοδοξία μετά από προσεχτική και αγωνιώδη έρευνα.

Διάκρισις

Ex Protestant

Οι θνητοψυχίτες ["Ν": αυτοί που πιστεύουν πως οι ψυχές πεθαίνουν μαζί με το σώμα, ή πέφτουν σε ύπνο, για να αφυπνιστούν στη Δευτέρα Παρουσία, και μάλιστα μόνον οι ψυχές που πρόκειται να πάνε στον παράδεισο, ενώ οι άλλες θα αφανιστούν] ισχυρίζονται ότι οι πρώτοι Χριστιανοί ασπάζονταν τον θνητοψυχισμό, και πως δήθεν αργότερα αποστάτησαν και υιοθέτησαν την αθανασία της ψυχής και την κόλαση των αιωνίων βασάνων. Και να η πρόκληση που κάνουν: 

«…Ποιοι περπατούν στην αλήθεια σήμερα; Ποιοι διδάσκουν πραγματικά την αλήθεια σε όλα τα έθνη; Αναλύοντας αυτά τα ερωτήματα, θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας στους πρώτους Χριστιανούς…». 

Και συνεχίζουν: 

«Επειδή πίστευαν αυτά που αναφέρονται στις Γραφές, οι πρώτοι Χριστιανοί δίδασκαν την αλήθεια σχετικά με την ψυχή….Σαν τους πρώτους Χριστιανούς, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά υποστηρίζουν την Γραφική αλήθεια σχετικά με την ανθρώπινη ψυχή, το θάνατο και την ανάσταση». 

Μάλιστα ως ανήκοντα στους πρώτους Χριστιανούς αναγνωρίζουν ότι είναι «ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, που έζησε τον δεύτερο και τρίτο αιώνα [1]». 

Θα εξετάσουμε λοιπόν την πίστη και την διδασκαλία των πρώτων Χριστιανών σχετικά με την μεταθάνατον ζωή, καλύπτοντας την περίοδο αμέσως μετά τους αποστόλους από το τέλος του 1^ου αιώνα μέχρι τις αρχές του  3^ου αιώνα.  Και έτσι θα ανακαλύψουμε αν οι πεποιθήσεις τους ήταν ίδιες με αυτές των σημερινών θνητοψυχιτών ή αν ήταν διαφορετικές. 

Στο ΜΑΡΤΥΡΙΟΝ ΤΟΥ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ 14:1-2 (αρχές 2^ου αιώνα), διαβάζουμε στην προσευχή του Πολυκάρπου, επισκόπου Σμύρνης:

«Κύριε Θεέ, Παντοκράτορα…σε δοξολογώ που με αξίώσες την ημέρα και την ώρα αυτή, για να συναριθμηθώ μεταξύ των μαρτύρων… μαζί με τούς οποίους είθε να γίνω δεκτός μπροστά σου σήμερα, θυσία λιπαρή και ευπρόσδεκτη». 

Πίστευε ο Πολύκαρπος ότι εκείνη την ίδια μέρα που θα φονεύονταν, θα εισέρχονταν στον ουρανό, στην παρουσία του Θεού όπου ήταν και οι μάρτυρες που έδωσαν την ζωή τους για τον Χριστό. Πίστευε ότι η ψυχή του θα συνέχιζε να ζει μετά θάνατον στον ουρανό.

Το μαρτύριο του αγίου Ιγνάτιου

Στην Προς Ρωμαίους επιστολή του Ιγνατίου, κεφ. 4, μαθητή του αποστόλου Ιωάννη, διαβάζουμε: 

«Αφήστε μου να γίνω βορά [=τροφή] των θηρίων, γιατί έτσι θα απολαύσω τον Θεό… Ίσα-ίσα, να καλοπιάσετε τα θηρία, για να μου γίνουν τάφος και να μην αφήσουν τίποτε από το σώμα μου, ώστε πανάλαφρος να ’μαι στον ύπνο μου. Τότε θάμαι αληθινά μαθητής του Ιησού Χριστού, όταν ούτε το σώμα μου δεν θα δη πια ο κόσμος».

Πίστευε ο Ιγνάτιος ότι όταν θα πέθαινε θα απολάμβανε τον Θεό και ότι όταν δεν θα είχε σώμα, θα ήταν αληθινά μαθητής του Ιησού Χριστού. Προφανώς δεν δέχονταν ότι ο θάνατός του θα έφερνε την εξαφάνισή του.

Ο Ιουστίνος ο Μάρτυρας γράφει σχετικά: 

«Πράγματι παρατηρήσατε το τέλος εκάστου των προηγουμένων βασιλέων, ότι απέθανον τον κοινόν εις όλους θάνατον, αυτή δε η πορεία, αν κατέληγε εις αναισθησίαν, θα ήτο τύχη δι’ όλους τους αδίκους. Αλλ’ επειδή εις όλους όσοι έζησαν και συνείδησις παραμένει και κόλασις επίκειται, μη αμελήσετε να πεισθήτε και πιστεύσετε ότι ταύτα είναι αληθινά. Διότι αι νεκρομαντείαι, αι οράσεις αθώων παιδιών, αι επικλήσεις ψυχών αποθανόντων ανθρώπων, οι λεγόμενοι από τους μάγους ονειροπομπές και φύλακες και τα γινόμενα από τους γνωρίζοντας ταύτα ας σας πείσουν, ότι και μετά τον θάνατον αι ψυχαί έχουν συνείδησιν» (Α΄ ΑΠΟΛΟΓΙΑ 18: 1-3).

 Ξεκάθαρη διακήρυξη ότι οι ψυχές έχουν συνείδηση μετά θάνατον, και ότι η εξαφάνιση δεν είναι ο  προορισμός των ασεβών!

«Αι μεν ψυχαί των ευσεβών λέγω ότι μένουν κάπου εις ανώτερον χώρον, αι δε άδικοι και πονηραί εις χειρότερον, αναμένουσαι κάποτε τον χρόνον της κρίσεως. Ούτως αι μεν φανείσαι άξιαι του Θεού δεν αποθνήσκουν πλέον, αι δε άλλαι τιμωρούνται, όσον καιρόν θέλει ο Θεός να υπάρχουν και να τιμωρούνται» (ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣ ΤΡΥΦΩΝΑ 5:3).

Και στην μέση κατάσταση των ψυχών, υπάρχει συνειδητότητα.

Ο Αθηναγόρας (180 μ.Χ. περίπου), στο έργο του ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΠΕΡΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ, 31 κεφάλαιο, γράφει σχετικά: 

«Έχομεν δε την πεποίθησιν ότι, όταν απαλλαγώμεν από τον εδώ βίον, θα ζήσουμεν άλλον βίον ανώτερον από τον παρόντα και επουράνιον, όχι επίγειον, ούτως ώστε να μένωνεν πλησίον του Θεού και μαζί με τον Θεόν αμετακίνητοι και απαθείς κατά την ψυχήν, όχι ως σάρκες, έστω και αν έχωμεν σάρκας, αλλ’ ως ουράνιον πνεύμα, ή εάν καταπέσωμεν μαζί με τους άλλους, χειρότερον βίον εις το πυρ». 

Οι πρώτοι Χριστιανοί πίστευαν με σαφήνεια ότι οι ψυχές επιβιώνουν απ’ τον σωματικό θάνατο, και πηγαίνουν στον αντίστοιχο προορισμό τους, ανάλογα με το αν ήταν δίκαιες ή άδικες.

«Αυτοί, οι οποίοι νομίζουν ότι ούτε λόγον θα δώσουν δια τον εδώ βίον, είτε πονηρόν είτε αγαθόν, ούτε ανάστασις θα υπάρχη, αλλάφρονούν ότι θα συγκαταστραφή με το σώμα και η ψυχή, δεν πρόκειται να απόσχουν από κανένα τόλμημα» (ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΠΕΡΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ, κεφ.36). 

Οι ασεβείς πίστευαν ότι θα καταστραφεί η ψυχή με το σώμα, και όχι οι πρώτοι Χριστιανοί! 

Ο Ειρηναίος, επίσκοπος Λουγδούνου, γράφει σχετικά: 

«Αι ψυχαί απέρχονται εις τον τόπο τον ωρισμένον αυταίς από του Θεού, κακεί μέχρι της αναστάσεως φοιτώσι, περιμένουσαι την ανάστασιν, έπειτα απολαβούσι τα σώματα, και ολοκλήρως αναστάσαι, τουτέστι σωματικώς, καθώς και ο Κύριος ανέστη, ούτως ελεύσονται εις την όψιν του Θεού» (ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΤΑ ΨΕΥΔΩΝΥΜΟΥ ΓΝΩΣΕΩΣ, Βιβλίον Ε΄, 31:2). 

Οι ψυχές συνεχίζουν να ζουν μετά τον θάνατο σε όλη την χρονική περίοδο μέχρι την ανάσταση.

ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΤΙΜΩΡΙΑ, ΚΙ ΟΧΙ ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΗ

Στην Β΄ επιστολή του Κλήμη, τρίτου επισκόπου Ρώμης, διαβάζουμε:

«Και ο σκώληξ αυτών ου τελευτήσει και το πυρ αυτών ου σβεσθήσεται, και έσονται εις όρασιν πάση σαρκί. Για την ημέρα της κρίσεως μιλά, που θα γίνουν οικτρό θέαμα όσοι μας καταδίωξαν και δεν κατάλαβαν τις εντολές του Ιησού Χριστού. Και όσο για τους δικαίους που στάθηκαν στερεοί και υπέμειναν τα βασανιστήρια και μίσησαν τις ηδυπάθειες, όταν δουν εκείνους που απέτυχαν και αρνήθηκαν με λόγια ή με έργα τον Ιησού να κολάζωνται με δεινά βάσανα μέσα στο άσβεστο πυρ, θα δώσουν δόξαν τω Θεώ, λέγοντας ότι πράγματι υπάρχει ελπίδα σε όποιον δουλεύει στον Θεό μ’ όλη του την καρδιά» (17: 5-7).

Πίστευαν οι πρώτοι Χριστιανοί στην συνειδητή τιμωρία των ασεβών, κι όχι στην εκμηδένισή τους. [Σημ. του blog μας: το πυρ της κολάσεως, αντίθετα με ό,τι διδάσκουν οι ρωμαιοκαθολικοί, είναι το Φως του Θεού, που το αισθάνονται ως πυρ εκείνοι που το βλέπουν μέσα από την παραμόρφωση της αμαρτίας και του εγωισμού. Σχετικές αναφορές εδώ & εδώ].

Στο ΜΑΡΤΥΡΙΟΝ ΤΟΥ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ διαβάζουμε: 

«Και αφοσιωμένοι στη χάρη του Θεού περιφρονούσαν τα κοσμικά βασανιστήρια, εξαγοράζοντας με μια την αιώνια κόλαση. Και η φωτιά των απάνθρωπων βασανιστηρίων ήταν ψυχρή. Διότι μπροστά τους είχαν το να αποφύγουν το αιώνιο πυρ, που ποτέ δεν σβήνει, και με τα μάτια της καρδιά τους έβλεπαν τα αγαθά που φυλάσσονται γι’ αυτούς που υπομένουν» (2:3).

Προφανώς δεν πίστευαν ότι η κόλαση είναι η εκμηδένιση, για να υπομένουν φοβερά βασανιστήρια επι της γης, προκειμένου να την αποφύγουν.

Επίσης διαβάζουμε στο 11:2: 

«Και ο Πολύκαρπος είπε: ‘Απειλείς με φωτιά αυτό που καίεται προσωρινά και ύστερα από λίγο σβήνει, διότι αγνοείς τη φωτιά της μέλλουσας κρίσης και της αιώνιας κόλασης που επιφυλάσσεται για τους ασεβείς’».

 Ο Πολύκαρπος πίστευε ότι η τιμωρία ήταν αιώνια και συνειδητή, γιατί την αντιπαραβάλλει με την προσωρινή φωτιά η οποία μετά από λίγο σβήνει.

Ο άγιος Ιουστίνος ο Φιλόσοφος και Μάρτυρας

Ο Ιουστίνος ο Μάρτυρας γράφει σχετικά: 

«..θα παρουσιασθούν κατά τα ίδια σώματα με τας ψυχάς [οι άδικοι] και θα τιμωρηθούν με αιωνίαν κόλασιν, αλλ’ όχι μόνον δια μια χιλιετή περίοδον, όπως είπε εκείνος [ο Πλάτων]» (Α’ ΑΠΟΛΟΓΙΑ 8:4-5). 

«Εάν εγνώριζον ταύτα όλοι οι άνθρωποι, κανείς δεν θα εξέλεγε την κακίαν έστω και δι’ ολίγον χρόνον, διότι θα εγνώριζε ότι πορεύεται εις αιωνίαν καταδίκην δια πυρός, αλλά θα συνεκράτει εαυτόν και θα τον εστόλιζε δι’ αρετής με πάντα τρόπον, ώστε να επιτύχη τα παρά Θεώ αγαθά και απαλλαγή των τιμωριών» (Α’ ΑΠΟΛΟΓΙΑ 12: 2).

Δεν περιμένει τους ασεβείς η εξαφάνιση, αλλά αιώνια τιμωρία με πυρ. 

«Η δε γέεννα είναι τόπος όπου πρόκειται να τιμωρούνται οι αδίκως ζήσαντες» (Α’ ΑΠΟΛΟΓΙΑ 19: 8).

«Λέγομεν ότι αι ψυχαί των αδίκων τιμωρούνται ευρισκόμεναι εις αίσθησιν μετά θάνατον» (Α’ ΑΠΟΛΟΓΙΑ 20:4). 

Ακόμα και τώρα, πριν την ανάσταση, οι ψυχές των αδίκων έχουν συνείδηση.

«Ημείς δε έχομεν διδαχθή ότι απαθανατίζονται μόνον οι οσίως και εναρέτως ζωντες πλησίον του Θεού, πιστεύομεν δε ότι τιμωρούνται με το αιώνιον πυρ οι αδίκως ζώντες και μη μεταστρεφόμενοι» (Α’ ΑΠΟΛΟΓΙΑ 21: 6). «Τους δε αδίκους έχοντας αιωνίως συνείδησιν θα στείλει εις το αιώνιον πυρ μετά των φαύλων δαιμόνων… Εις ποίαν δε αίσθησιν και τιμωρίαν πρόκειται να ευρεθούν οι άδικοι, ακούσατε τα λεχθεντα ομοίως περί τούτου. Είναι δε ταύτα: ’ο σκώληξ αυτών δεν θα παύση και το πυρ αυτών δεν θα σβεσθή’. Και θα μετανοήσουν τότε, οπότε δεν θα ωφεληθούν εις τίποτε» (Α’ ΑΠΟΛΟΓΙΑ 52: 3, 7-8). 

Ξεκάθαρη διακήρυξη ότι οι ασεβείς θα υποστούν συνειδητή τιμωρία. 

«Όταν άλλοι μεν σταλούν εις την κρίσιν και την καταδίκην του πυρός δια να κολάζωνται απαύστως» (ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣ ΤΡΥΦΩΝΑ 45: 4).

Ο Ειρηναίος γράφει σχετικά: 

«Οι ουν δια της αποστασίας αποβάλλοντες τα προειρημένα, άτε εστερημένοι πάντων των αγαθών, εν πάσει κολάση καταγίνονται…Αιώνια δε και ατελεύτητα παρά Θεού τα αγαθά, και δια τούτο η στέρησις αυτών αιώνιος και ατελεύτητος, ως διηνεκούς του φωτός όντος, οι τυφλώσαντες εαυτούς, ή και υπό άλλων τυφλωθέντες, διηνεκώς αποστερούνται της του φωτός απολαύσεως, ου του φωτός αυτοίς την εν τυφλώσει τιμωρίαν» (ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΤΑ ΨΕΥΔΩΝΥΜΟΥ ΓΝΩΣΕΩΣ, Βιβλίον Ε', 37:2). 

Ατελεύτητη θα είναι η τιμωρία των ασεβών, ήταν η πίστη των πρώτων Χριστιανών.

Από όλο αυτό το πλήθος των μαρτυριών, βλέπουμε ότι οι πρώτοι Χριστιανοί, δεν ασπάζονταν τον θνητοψυχισμό, αλλά αντιθέτως πίστευαν στην επιβίωση της ψυχής μετά θάνατον, και επίσης ότι η κατάληξη των ασεβών δεν θα είναι η εκμηδένιση, αλλά η συνειδητή και αιώνια τιμωρία.

Συνεπώς είναι ψευδείς οι ισχυρισμοί των σημερινών θνητοψυχιτών, πως δήθεν οι πρώτοι Χριστιανοί είχαν την δική τους διδασκαλία. Οπότε το μόνο που μένει, αν ειλικρινά εκζητούν την αλήθεια, είναι να εγκαταλείψουν τον θνητοψυχισμό και να αγκαλιάσουν την γνήσια χριστιανική διδασκαλία για την κατάσταση των νεκρών μετά θάνατον, αν θέλουν να έχουν την ίδια πίστη με αυτή των πρώτων Χριστιανών.

Και ουσιαστικά, η αυθαίρετη ερμηνεία της Αγίας Γραφής, ξεκομμένη από την πίστη και  την διδασκαλία των πρώτων Χριστιανών, οδηγεί στην αίρεση και την πλάνη. Οπωσδήποτε, καλύτερα γνωρίζουν την αλήθεια όσοι έζησαν κοντά στην εποχή των αποστόλων, παρά οποιοιδήποτε άλλοι!