Κυριακή του Παραλύτου «Η δύναμη της αγάπης» π. Γεώργιος Σούλος

Τα αναγνώσμα της σημερινής Κυριακής του Παραλύτου μας αφηγούνται το καθένα από μια συγκινητική διήγηση, που είναι ύμνος στην αγάπη.

Το Ιερό Ευαγγέλιο αωαφέρει, ότι στα Ιεροσόλυμα, κοντά στην προβατική πύλη, την πύλη δηλαδή άπ’ όπου περνούσαν τα πρόβατα πού επρόκειτο να θυσιαστούν στο ναό, υπήρχε μία δεξαμενή πού λεγόταν Βηθεσδά. Το νερό αυτής της δεξαμενής είχε μία θαυματουργική Ιαματική ιδιότητα, την οποία αποκτούσε, προσωρινώς, όταν Άγγελος Κυρίου ερχόταν και κινούσε το νερό.  Αυτό διαρκούσε πολύ λίγο και κατόπιν το νερό επανερχόταν στην προηγουμένη φυσική κατάσταση, ήταν πάλι απλό νερό όπως όλων των άλλων πηγών. Όποιος λοιπόν μετά την κάθοδο του αγγέλου, προλάβαινε να πέσει πρώτος μέσα στο ταραγμένο νερό, γινόταν υγιής, από οποιαδήποτε ασθένεια από την οποία έπασχε. Έτσι γύρω από το χείλος της κολυμβήθρας, ήταν συγκεντρωμένο ένα πλήθος ασθενών, που έμεναν εκεί ξαπλωμένοι σε κρεβάτια της εποχής.  Ανάμεσα στο πλήθος των ασθενών, που περίμεναν να βρουν τη θεραπεία τους, ήταν και ένας παράλυτος. Τριάντα-οχτώ χρόνια περίμενε εκεί με υπομονή. Αυτός λόγω της παθήσεως του, δεν ήταν ευκίνητος. Πάντα κάποιος άλλος τον

προλάβαινε. Ήταν μόνος και αβοήθητος. Έτσι το μαρτύριο του συνεχιζόταν. Εν τούτοις εξακολουθούσε να ελπίζει, να υπομένει, να παραμένει εκεί. Σαν κάποιον να περίμενε! Κάποιο μυστήριο έκρυβε ή ταλαιπωρία του. Και ήρθε επί τέλους ή στιγμή να λυθεί το δράμα του και τότε βραβεύθηκε η αρετή του. Ήρθε κοντά του ο Χριστός, ο ευεργέτης, του είπε ένα μόνο λόγο, λόγο αγάπης  και μ’ εκείνο

το λόγο ο παράλυτος αμέσως έγινε καλά. Ο παραλυτικός αυτός έμεινε εκεί τόσα χρόνια, για να γίνει το δικό μας παράδειγμα, σύμφωνα με την Ευαγγελική διήγηση.

Αλλά και στο Αποστολικό ανάγνωσμα ακούμε μια εξαιρετική διήγηση. Στην πόλη Ιόππη, ζούσε μια ευσεβής γυναίκα με το όνομα Ταβιθά, που στα Ελληνικά σημαίνει Δορκάς.  Ήταν υπόδειγμα καλοσύνης, αγάπης και ελεημοσύνης. Ήταν το στήριγμα των πτωχών, των χηρών, των ορφανών και όλων των ενδεών. Και όταν πέθανε, έγινε τόσος θρήνος και οδυρμός στην πόλη από τους ευεργετηθέντες,  που έχασαν το στήριγμά τους και την αγαπούσαν τόσο, ώστε ο απόστολος Πέτρος, συγκινημένος από αυτή την εικόνα λατρείας του κόσμου προς την ευεργέτιδα, με τη θερμή του προσευχή προς τον Ιησού, την ανάστησε.

 Η χαρά των ανθρώπων ήταν απερίγραπτη και δόξαζαν το Θεό. Ο Θεός,  δια του Αποστόλου Πέτρου, είχε βραβεύσει την αγάπη. Αγάπη! Μια αρετή τόσο γνωστή και συγχρόνως τόσο άγνωστη.

Αυτό που διακρίνουμε τόσο στο Ευαγγελικό, όσο και στο Αποστολικό ανάγνωσμα είναι η κυριαρχούσα αγάπη.  Του Χριστού στο πρώτο και της Ταβιθά στο δεύτερο.

Είναι αποδεδειγμένο ότι όλοι έχουμε ανάγκη από αγάπη. Όχι μόνο οι πτωχοί, οι άρρωστοι, τα ορφανά, τα γηρατειά και γενικά όσοι υποφέρουν, αλλά όλοι ανεξαιρέτως.  Όπως δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τον αέρα, το φως και τη θερμότητα του ήλιου, έτσι δεν μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος χωρίς αγάπη πάνω στη γη.  «Η δύναμη της αγάπης, είναι φυτευμένη από την αρχή μέσα στην ανθρώπινη ψυχή», γράφει ο Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας.

 Η δύναμη αυτή αποτελεί μέρος της ύπαρξής μας, είναι σφραγίδα του Θεού επάνω μας, ο οποίος «αγάπη εστί» (Α’ Ιωάν. δ 8).

Ήδη στην Παλαιά Διαθήκη, βρίσκεται στην αρχή του δεκαλόγου, αλλά την αληθινή έννοιά  της, μας την έδειξε ο Σταυροαναστημένος Χριστός, που είναι η σαρκωμένη αγάπη, που ήρθε στη γη από αγάπη για την σωτηρία του κόσμου και «διήλθεν ευεργετών και ιώμενος πάντας» (πραξ. ι ,38). Ως θείος διδάσκαλος έδωσε πολλές εντολές. Όμως, επέμενε ιδιαίτερα στην «καινή εντολή της αγάπης» (Ιωαν. ιγ 34).

Ο Απόστολος Παύλος τονίζει, ότι χωρίς την αγάπη, όλα τα πνευματικά χαρίσματα, όλες οι αρετές, ακόμα και αυτό το μαρτύριο, δεν έχουν καμία αξία. (Α’ Κορινθ. ιγ). Ο δε Άγιος Μάξιμος ο ομολογητής, αναφερόμενος στη δήθεν πνευματική ζωή, που κάνουν μερικοί, χωρίς όμως αγάπη, λέγει «όλα αυτά χωρίς αγάπη, είναι ξένα προς τον Θεό. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο τόσο μεγάλο και απαραίτητο, όσο η αγάπη για τους ανθρώπους». Η Αγάπη ήταν παρούσα όταν θεμελιώθηκε ο κόσμος. Η αγάπη πάλι δημιουργήθηκε για δεύτερη φορά, όταν έσωσε τον άνθρωπο  ο Χριστός με την Σταυρική του θυσία.

Αλλά το να ομιλεί κανείς για την αγάπη, ισοδυναμεί με το να ομιλεί για τον ίδιο τον Θεό, αφού ο Θεός «Αγάπη εστί» (Ιωαν. δ 8). Και αυτό το καταλαβαίνει καλύτερα κανείς, όσο φτάνει προς την τελειότητα. Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, γράφει ότι αγαπώντας κάποιον, τον βοηθάς να γίνει καλύτερος, γιατί σπέρνεις μέσα του τον σπόρο της αρετής.  Και ο Άγιος Ιωάννης ο συγγραφέας της Κλίμακος, συμπληρώνει, ότι αγαπώντας τον πλησίον μου, η αγάπη επιστρέφει σε μένα και  αλλάζει κι εμένα, και με οδηγεί προς το καλύτερο.

Όταν αγαπά κανείς κάποιον, τον βλέπει με διαφορετικά μάτια. Ας είναι ένα παιδί οσοδήποτε άσχημο. Η μητέρα του το αγαπά και το βλέπει τόσο όμορφο, όσο κανένα άλλο. Ο φίλος δεν βλέπει τα ελαττώματα του φίλου του, από αγάπη. Ο ιερός Χρυσόστομος λέγει ότι είναι προτιμότερο να σβήσει ο ήλιος, παρά να στερηθούμε την αγάπη των φίλων.

Όμως στην εποχή μας η φιλία και κατ’ επέκταση  η αγάπη,  γίνεται όλο και πιο σπάνια μεταξύ των ανθρώπων. Γι’ αυτό και οι συγκρούσεις, οι ταραχές, τα εγκλήματα και οι πόλεμοι. Η έλλειψη αγάπης, οδηγεί στην αδικία και την εκμετάλλευση των αδυνάτων από τους ισχυρούς.

Η οικογένεια, η φωλιά της χριστιανικής αγάπης, ξεφτίζει όλο και πιο πολύ. Όταν στα μέλη της κυριαρχεί ο εγωισμός και ο ατομισμός, ατονεί η αγάπη και η συνοχή της. Ποιος μισεί πιο πολύ την αμαρτία από τους Αγίους; Κι όμως οι Άγιοι δεν βλέπουν τις αμαρτίες των άλλων, όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά διότι δεν μπορούν να τις δουν εξαιτίας της αγάπης. Αυτοί βλέπουν στο ανθρώπινο πρόσωπο ένα μυστήριο τόσο θαυμαστό, ώστε πιστεύουν πως σ’ αυτό υπάρχουν τόσες και τέτοιες δυνατότητες, που μπορούν να ξεπεράσουν κάθε αμαρτωλή κατάσταση. Και οι δυνάμεις αυτές, ενεργοποιούνται και πραγματοποιούνται μόνο με την δύναμη της αγάπης.

Εάν, λοιπόν,  εφαρμόζουμε την εντολή του Χριστού «Αγαπάτε αλλήλους καθώς ηγάπησα υμάς» τί τεράστια  μεταβολή θα γινόταν στην ανθρώπινη κοινωνία!

Αν βλέπουμε ότι υπάρχει στον κόσμο και γύρω μας πολύ κακό, τούτο συμβαίνει «διότι εψύγη η αγάπη των πολλών» (Ματθ. κδ 12). Γι’ αυτό ας μιμηθούμε την Ταβιθά, που έκανε τη μοδιστρική βελόνα της κλειδί και άνοιξε την πόρτα του παραδείσου. Τα έργα της αγάπης προς τον πλησίον μας, είναι εκείνα που θα μας κάνουν να ακούσουμε από τα χείλη του Κυρίου μας «εφ’ όσων εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε»(Ματθ. κε 40).

Και εάν ρωτήσει κανείς, ποιο είναι το μέτρο της αγάπης, η απάντηση είναι:

Κοίταξε τον Σταυρωμένο και την Αναστάντα Χριστό και θα βρεις το δικό του μέτρο της αγάπης, που πρέπει να προσφέρεις, όπως την προσέφερε και η Αγία Ταβιθά και όπως δια του Αποστόλου Πέτρου την επανέφερε στη ζωή ο Θεός. Όπως την προσέφερε ο Χριστός μας στον επί τριάντα οκτώ χρόνια παραλυτικό, έτσι και εμάς θα μας επαναφέρει στην «εν αυτώ» ζωή, αν έχουμε την υπομονή και την ελπίδα στη θεραπεία και στη σωτηρία μας.   Και τότε θα ανταμείψει τον καθένα μας με την προσωπική μας ανάσταση. ΑΜΗΝ!