ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΙΩΗΛ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

Ιωάννου Ε΄ 1-15

Παράδοξος ακούγεται ο Ευαγγελικός λόγος περί της κολυμβήθρας της Βηθεσδά.

Πώς είναι δυνατόν μία μόνο κολυμβήθρα από τις τόσες, να αποκτά κατά καιρούς την μοναδική ιδιότητα, ώστε να θεραπεύει τις βαριές ασθένειες σε όποιον «μετά την ταραχήν του ύδατος» υπό του Αγγέλου, πρώτος βαπτιζόταν στα νερά της;

Η στενή λογική του ανθρώπου, δεν μπορεί να εξηγήσει το μοναδικό αυτό φαινόμενο. Όμως, δεν δύναται και να το αρνηθεί, αφού τούτη την πραγματικότητα την βλέπει κανείς να επαναλαμβάνεται συχνά! Βεβαίως, θα μπορούσε κανείς να κλείσει το όλο θέμα με την απάντηση, ότι «δεν μπορούμε να κάνουμε δεοντολογία στον Θεό».

Ας δούμε όμως το θέμα μας, λίγο βαθύτερα.

Τί λοιπόν θα πρέπει να γίνει; Να αρνηθεί κανείς το επαναλαμβανόμενο θαύμα που τόσοι θεραπευμένοι άνθρωποι το πιστοποιούν; Ή να προσπαθήσει με τη λογική να εξηγήσει τα ανεξήγητα και παράδοξα φαινόμενα της πίστεως και των παρεμβάσεων του Θεού; Στην πρώτη περίπτωση, ο άνθρωπος, ομολογουμένως καταντά παράλογος. Και τούτο διότι επιμένει στο να αρνείται την πραγματικότητα που τόσοι άνθρωποι βιώνουν και αποδέχονται. Ενώ στην δεύτερη των περιπτώσεων, όταν θελήσει να ερμηνεύσει «λογικώς» τα υπερ φύσιν, το μόνο που θα κατορθώσει είναι, να καταντήσει έτι πλέον σε «περιπλόκως περιπεπλεγμένη περιπλοκή», αρνούμενος τελικώς και αυτή τη στοιχειώδη «κοινή λογική», καταντώντας καταγέλαστος από τους λογικούς.

Τί λοιπόν θα γίνει; Και πώς αντιμετωπίζεται το όλον θέμα; Θα «βραχυκυκλωθεί» και θα τρελαθεί ο άνθρωπος που αρνείται το θαύμα; Ή θα ζει εκτός πραγματικότητας; Φυσικά, αγαπητοί μου, αυτό θα γίνει! Ναι, αυτό ακριβώς θα γίνει. Θα χάσει την λογική του ο ταλαίπωρος άπιστος και θα ζει εκτός πραγματικότητος ο ολιγόπιστος. Εκτός, εκτός κι αν θέλει πραγματικά να απελευθερωθεί από την παραλυσία της ολιγοπιστίας (ολιγοφρενείας), και να εγερθεί υγιής από το κρεβάτι της αθεϊστικής αναπηρίας.

Είναι άραγε δύσκολο να κατανοήσουμε ότι η πίστη στον Αναστάντα Θεάνθρωπο και η ταπείνωση και αποδοχή του λόγου Του, είναι η μόνη λογική διέξοδος και η μοναδική οδός θεραπείας; Είναι δύσκολο να εννοήσουμε ότι ο εγωισμός και γενικώς η αμαρτία, παραλογίζουν, αρρωσταίνουν και αχρηστεύουν τον άνθρωπο; Καθόλου δύσκολο. Είναι μάλιστα το μόνο εύκολο. Είναι το φυσιολογικό και το εύκολο να πιστεύουμε και να εφαρμόζουμε την πίστη.

Διότι, δεν είναι μόνο οι σωματικώς ασθενείς άνθρωποι που βρίσκονται σε δύσκολες ομολογουμένως καταστάσεις. Σε καταστάσεις που χρόνια ή και δεκαετίες ολόκληρες ελπίζουν στην «ταραχήν του ύδατος» της ιατρικής επιστήμης, μέσω μιας νέας θεραπευτικής ανακαλύψεως που θα χαρίσει ο Θεός στους ερευνητές επιστήμονες. Δεν είναι μόνοι οι αδελφοί μας που υποφέρουν και «απογοητευμένοι» από τους ανθρώπους, νυχθημερόν επάνω στο κρεβάτι του πόνου, ψάλλουν εκ βαθέων «την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι» προς την Κυρία Θεοτόκο και τον Μεγάλο Ιατρόν, τον Υιόν της και Θεόν ημών.

Δεν είναι μόνο οι πιστοί και λογικοί στην κυριολεξία συνάνθρωποί μας, που γνωρίζουν ν’ αντιμετωπίζουν τόσο τις σωματικές ανίατες, όσο και τις ποικίλες ψυχικές ασθένειες, όπως πρέπει. Δηλαδή με εμπιστοσύνη στον Θεό, με θαυμαστή υπομονή και συγκινητική καρτερία, αλλά δυστυχώς υφίστανται και οι τραγικές περιπτώσεις των αθέων και απίστων που καταντούν ολοένα και περισσότερο απ’ το κακό στο χειρότερο.

Και άνευ αμφιβολίας, η υγεία, τόσο η σωματική, όσο και αυτή η ψυχική ισορροπία, αποτελούν μεγάλο δώρο του Θεού, που χρειάζεται φυσικά και εμείς οι ίδιοι να το προστατεύουμε, και όχι, αφού, λόγω των καταχρήσεων, κλονιστεί η υγεία, κατόπιν να τα «φορτώνουμε στον Θεό» κατά το δη λεγόμενον.

Ναι, είναι μεγάλη ευλογία η σωματική και ψυχική υγεία! Αλλά, τί να το κάνεις αδελφέ μου, εάν διαθέτεις μεν την υγεία του σώματος, χωλαίνεις δε στην πνευματική, αρνούμενος τον Θεό και τις θείες του εντολές;

Τί να το κάνεις, το να μπορείς να στέκεσαι στα πόδια σου, και αντί να οδηγήσαι σε γνώση Θεού, σε μετάνοια και σε έργα αγάπης προς τον πλησίον, εσύ φαντάζεσαι τον εαυτόν σου σωματικώς αθάνατο, και έτσι οδηγείσαι σε «φρέαρ συντετριμένον»; Και το αποτέλεσμα της όλης αυτής αλλοπρόσαλλης καταστάσεως; Να κληρονομεί ο άνθρωπος την αιώνια κόλαση και αρκετές φορές, ακριβώς λόγω της αποστασίας και της αμαρτίας να χάνει και αυτή τη σωματική του υγεία, πραγματοποιώντας κατά τον τρόπο αυτό, τον λόγο του υμνογράφου της Ιεράς Παρακλήσεως «από των πολλών μου αμαρτιών, ασθενεί το σώμα, ασθενεί μου και η ψυχή».

Αυτή δυστυχώς είναι η πραγματικότητα, είτε θέλουμε να το παραδεχθούμε, είτε όχι.

Αλλά, δόξα τω Θεώ αδελφοί μου. Δόξα το Θεώ, διότι υπάρχει ο Μεγάλος Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός!

Ας μη τα χάνουμε ποτέ. Από τη στιγμή που δεν υφίσταται η παράλογη και δαιμονική απιστία, από τη στιγμή που αγωνιζόμαστε ως μέλη του Σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας μας δηλαδή, να ζήσουμε την πίστη που ο ίδιος μας αποκάλυψε, από τη στιγμή κατά την οποία, παρά τα λάθη μας, μικρά η μεγάλα, αισθανόμαστε την ανάγκη του Μεγάλου Ιατρού, τόσο για τις σωματικές, όσο και τις ψυχικές ασθένειες, ήδη βρισκόμαστε στο δρόμο της θεραπείας. Εμείς πλέον, δεν μπορούμε τώρα να δικαιολογηθούμε με το «άνθρωπον ουκ έχω, ίνα όταν ταραχθεί το ύδωρ, βάλη με εις την κολυμβήθραν» (Ιωαν. Ε’ 7). Δηλ. Δεν έχω άνθρωπο για να με κατεβάσει στην κολυμβήθρα, όταν το νερό ταραχθεί. Εμείς τώρα, Άνθρωπον έχουμε τον Κύριο Ιησού. Τον Υιόν και Λόγο του Πατρός, ο οποίος, από Θεός Ομοούσιος με τον Πατέρα, «επ’ εσχἀτων» έλαβε την ανθρωπίνη σάρκα, και έγινε και  Άνθρωπος (Θεάνθρωπος), ακριβώς για να μας θεραπεύσει. Να μας θεραπεύσει, όχι απλώς μέσα σε μια κολυμβήθρα της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά να μας θεραπεύσει και να μας εξαγιάσει μέσα στον χώρο της Εκκλησίας, αρχής γενομένης με το μεγάλο μυστήριο του Αγίου Βαπτίσματος. Του μυστηρίου αυτού, μέσω του οποίου αναγεννιόμαστε και συνεχίζουμε βεβαίως μέσω και των άλλων Ιερών μυστηρίων, να αυξανόμαστε και να ζούμε ως μέλη οργανικά μέσα στον χώρο της Εκκλησίας Του!

Ναι, αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια και αυτή την πραγματικότητα θα πρέπει να βιώνουμε.

Ας προσέξουμε όμως τον τελευταίο λόγο του Κυρίου Ιησού προς τον πρώην παραλυτικό: «Ίδε, υγιής γέγονας. Μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι τι γένηται» (Ιωάν. Ε’ 14). Δηλαδή: Κοίταξε, έγινες καλά. Να μην αμαρτάνεις πλέον, για να μη σου συμβεί τίποτε χειρότερο.

Το θέμα λοιπόν είναι: Αισθανόμαστε αυτές τις μεγάλες ευεργεσίες του Θείου Λυτρωτού και Μεγάλου Ιατρού; Λειτουργεί η σκέψη μας και αισθάνεται η συνείδησή μας τα μεγάλα αυτά μυστήρια της σωτηρίας μας;

Είθε η πίστη μας και η βιωτή μας να επιτρέπουν στη ζωή μας την Θεία του παρουσία, την ευλογημένη του θεραπεία και την κραταιά του προστασία.

Αμήν.           ΧΡΙΣΤΟΣ   ΑΝΕΣΤΗ  -  ΑΛΗΘΩΣ   ΑΝΕΣΤΗ!

                                                        π. Ιωήλ

Κόνιτσα