Εις τους πρωτοκορυφαίους Πέτρον και Παύλον (29 Ιουνίου)

Εμείς οι σύγχρονοι χριστιανοί, αδελφοί μου, παρασυρμένοι από το πνεύμα 

και τα ρεύματα της εποχής, έχουμε μιαν έφεση, ωσάν να είμασταν δούλοι και

 κοσμικοί άνθρωποι, να ηρωοποιούμε και να ειδωλοποιούμε, τους επιφανείς

των καιρών, δηλαδή όσους η δημοσιότητα προβάλει ως ήρωες και είδωλα 

ανθρώπων, ως καθηγιασμένα πρότυπα ζωής, φθαρτούς και πολύ συχνά

 αμαρτωλούς ανθρώπους. Αποκομένοι από την Παράδοση και την ζωή της

 μητέρας Εκκλησίας, επιχειρούμε να χορτάσουμε με ξυλοκέρατα,

 αρεσκόμαστε να στήνουμε εικονικούς ανδριάντες στους σπουδαίους

 του κόσμου και ψάχνουμε εναγωνίως στάσεις και πρότυπα ζωής εκτός

 του Ευαγγελίου. Η πρώτη μας αγάπη ψυχράνθηκε. Τώρα είμαστε μιμητές

 της αμαρτίας και δούλοι σε παιδάρια και γύναια και στους καταδυνάστες

 του πνεύματος και του σώματος.

Όμως σε πείσμα των καιρών, η Εκκλησία που υπέρκειται καιρών και

 διαστάσεων, αγιοποιεί και ουσιοποιεί το καθ'ημέραν με τις μνήμες των

αγίων της. Αυτών που ξεχώρισαν από τον κόσμο, αυτών που δεν τους

 ετύφλωνε πάθος κανένα και αγάπη ουδεμία, αλλά μόνο ο βαθύς και

 μονότροπος έρως της Εκκλησίας και του Νυμφίου Χριστού. Και ανάμεσα 

στους αγίους, τους φιλτάτους του Χριστού, οι οποίοι πήραν αντίστροφη 

πορεία απ'αυτόν τον κόσμο, που πορεύεται προς τας πύλας του Άδου,

 υπήρξαν οι πλέον αγαπητοί του, οι πρωτοκορυφαίοι των Αποστόλων,

 Πέτρος και Παύλος. Αυτά τα νοητά ύψη και τα τόσο κοντινά στις καρδιές

 μας, προβάλει η Εκκλησία πρώτον τιμητικώς και κατά χρέος, τον μεν 

Πέτρο τιμώντας ὡς τῶν ἀποστόλων προεξάρχοντα, τὸν δὲ Παύλο ὡς ὑπὲρ

 τοὺς ἄλλους κοπιάσαντα, όπως μας λέγει το τροπάρι του Εσπερινού.

 Και δεύτερον τους ανυψοί και τους προβάλει μέσα στο χάος το πνευματικό

 του κόσμου, ως αστέρια που δεν πλανώνται και ως στύλους του Χριστού 

πού δεν σείονται, όχι μόνο πρότυπα ηθικά και αναστήματα αποστολικά,

 αλλά ως τεθεωμένους και χαριτωμένους ανθρώπους, στους οποίους 

εντός ζούσε ο Χριστός, ως φίλους και ανθρώπους του Θεού, νηπτικούς

 και υψιπέτεις και καθηγιασμένους ναούς του αγίου Πνεύματος, που

 ελέγχουν με την παρουσία τους, όλη την ανοησία και αναξιότητα και

 ματαιότητα και φθαρτότητα και το θανατερό του κόσμου.

Με ποιά στέμματα λοιπόν λόγων επευφημίας να τους εγκωμιάσουμε, 

κατά το τροπάριο του εσπερινού; Ο Πέτρος, ο πρώτος και κορυφαίος

 των δώδεκα. Από την πρώτη εκκλησία ο προεξάρχων, ο μετά τον Κύριο 

Ιησού πατέρας των αποστόλων και της πρώτης Εκκλησίας. Εκεί όπου 

ξαπόσταιναν όλοι οι διωγμένοι από την ιουδαϊκή και ειδωλολατρική μανία.

 Αυτός που αξιώθηκε να παραστεί στην μεταμόρφωση του Χριστού και να

 νιώσει αμύητος ακόμα, την χαρά και την χάρη της παρουσίας του ακτίστου

 φωτός, ώστε να γίνει ο ίδιος θαβώριον όρος θεολογίας και φωτεινή λαμπάδα 

της διδασκαλίας. Ο Σίμων Πέτρος, ο ψαράς που άκουσε από τον Κύριο "και

 ποιήσω σε αλιέαν ανθρώπων", που κατέβηκε ως τον απελπιστικό άδη με την

 φοβερή αυτή άρνηση του Χριστού και υψώθηκε ως τον ουρανό με βαθιά και

 κατανυκτική μετάνοια. Ηταν αυτός που εκ μέρους των 12 έλαβε την αποστολική

 χάρη να κρατά τας κλείς της βασιλείας και σε βαθιά γεράματα αξιώθηκε του 

σταυρικού θανάτου για να ακολουθήσει τον Κύριο Του ακόμα και στον τρόπο 

μαρτυρίου με πόθο και χαρά μίμησης.

Ο μακάριος Παύλος, αυτός που έφτασε, ακόμα εν ζωή έως τρίτου ουρανού

 και άκουσε τα άρρητα ρήματα και τις θεϊκές αποκαλύψεις. Αυτός που από

 λυσσαλέος διώκτης έγινε ένθερμος απόστολος, ζηλωτής απόστολος, αυτός που

 ξεπέρασε σε ζήλο και σε έργο και αυτούς τους 12. Ποιά Εκκλησία ανά την 

οικουμένην δεν καυχάται για τον Παύλο, ως ιδρυτή και στύλο της και ποιός 

τόπος μέσα στην Μεσόγειο δεν έχει να επιδείξει κάποιον τόπο στον οποίο

 εμαρτύρησε ή διώχτηκε για το Ευαγγέλιο και την αγάπη του Χριστού; 

Ο Παύλος "το στόμα του Χριστού", τον οποίο Παύλο οι άγιοι αγάπησαν με

 αγάπη μανική και οι άθεοι εμίσησαν με μίσος άσβεστο. Η φωτεινή στήλη της

 αλήθειας πού άλλους τους μαγνητίζει και τους φωτίζει χαρμόσυνα και άλλους

 εκθαμβωτική και εκτυφλωτική ως Αλήθεια τους απωθεί και τους τυφλώνει και

 τους τρέπει προς φυγή ή κατηγορία.

Δεν μπορουμε να πούμε κάτι άλλο για τους δύο κορυφαίους των 

αποστόλων, όχι γιατί θα ήταν ανάξιο ή αταίριαστο, αλλά θα μας έπαιρνε

 ώρα πολλή να αναφερθούμε στο πνευματικό τους ύψος και στα πνευματικά 

τους κατορθώματα. Ας κλείσουμε, όπως αρχίσαμε. Ναι. Ας το παραδεχτούμε,

 χωρίς διάθεση υποκριτικού ελέγχου ή ηθικολογικής διδασκαλίας που λέγεται

 μόνο για να λέγεται: Η αγάπη μας η πρώτη ψυχράνθηκε. Κάνουμε λάθος

 επενδύσεις ζωής και ακολουθούμε σημαίες βλασφημίας, πορευόμαστε οπίσω

 των Βααλείμ, των ειδωλολατρικών θεοτήτων, του κέρδους, της αθεΐας, του

 φανταστικού, της εύκολης συγκινήσεως, του υπολογισμού, της φανταχτερής 

αλλά φθαρτής δόξας. Αυτή η ζωή μας σέρνει από την μύτη και δεν έχουμε

 διάθεση να την κερδήσουμε για τον Χριστό. Για όσους απο μάς χάσαμε τον 

δρόμο, για οσους ζούμε μέσα στην απελπισία και την άρνηση και την πνοή 

του θανάτου και της απιστίας, υπάρχουν δύο μεγάλα πρότυπα, δύο μεγάλοι 

ταπεινοί και εσταυρωμένοι δια Χριστόν υπερήρωες: Ένας που αρνήθηκε τον

 Χριστό για να ξαναγυρίσει με την μετάνοια ως Κορυφαίος: ο Πέτρος. 

Και ένας που μέχρι τα μέσα της ζωής του Τον κηνύγησε και τον εδίωξε:

 ο Παύλος. Ένας πρώην αρνητής και προδότης, ένας πρώην σταυρωτής

 και διώκτης. Αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας στις δύο αυτές εικόνες, στον

 πρότερο βίο των αποστόλων; Αν ναι επιστροφή υπάρχει και όχι μόνο

 επιστροφή και μετάνοια, αλλά και σωτηρία και δόξα και μόρφωση

 εν ημίν Χριστού του Θεού.

Ας επιστρέψουμε στην αρχαία αγάπη. Οι άγιοι πρωτοκορυφαίοι απόστολοι 

μας έδειξαν τον δρόμο..

πηγή