Διαβάσε το όλο…πρώτα όμως ..κλάψε.!!

Περπάτησα στη βροχή, χτυπήθηκα απο χαλάζι, με πάγωσε ο χιονιάς, με έκαψε ο ήλιος, λούστηκα με αίμα έζησα πολλά σου λέω, πίστεψέ με

Άκουγα το σφύριγμα απο τις οβίδες που έπεφταν, και μετά απο λίγο, τον τρομακτικό κρότο που έκαναν όταν σκάγανε. Παντού έβλεπα συντρίμια και απο παντού άκουγα κραυγές τρόμου και απελπισίας.

.Περπάτησα μέσα στα χαλάσματα.
Ένα μικρό χεράκι ξεπρόβαλε.. ακίνητο, άψυχο.
Έτρεξα με την αγωνία να με πνίγει, και άρχισα να το ξεθάβω απο ξύλα, σίδερα, πέτρες και χώματα.
Το ταρακούνησα, μα δεν ζούσε.. μια σταλιά μωρό.
Δεν άντεξα, η οργή σαν χείμαρος βγήκε απο τα στήθια μου, και σαν βροντή απο τα χείλη μου..
Σήκωσα τα μάτια ψηλλά, και προσπάθησα να τον δώ, να τον ρωτήσω μέσα στο ουρλιαχτό μου, “Γιατί Θεέ μου..”
Μα δεν πήρα απάντηση, ούτε κάποιο σημάδι του.
Ξαναφώναξα.. “Γιατί άφησες να γίνει.. γιατί Θεέ μου..γιατί..γιατί..γιατί…”
Κάθισα εκεί, μέσα στα χαλάσματα και έκλαψα, έκλαψα πικρά, σαν μικρό παιδί.

Μια μάννα, ήρθε αναμαλλιασμένη, σχίζοντας τα ρούχα της, και μου το πήρε με γοερά αναφυλλητά. Έμεινα να την κοιτάζω να απομακρύνεται τρεκλίζοντας, ώσπου η φιγούρα της έγινε θαμπή απο τα δάκρυα στα μάτια μου.
Σηκώθηκα και άρχισα να περπατάω σαν χαμένος..
Τότε τον είδα

Γέροντας ήταν, καθισμένος πάνω σε ένα κομάτι πεσμένου τοίχου. Μαλλιά αραιά, άσπρα, αξύριστα γένεια, αναμαλλιασμένος και γεμάτος σκόνη.
Τον πλησίασα και γονάτισα δίπλα του. Θα ήταν πάνω απο ογδόντα. Ούτε που με κοίταξε. Είδα τα μάτια του κλαμμένα, και πόνεσα κι άλλο στη θέα του.
_Παππού, κλαίς;
_Εσύ δεν κλαίς; μου είπε σαν απάντηση
_Εγώ.. να..
_Ξέρω, ξέρω, σε είδα, σε άκουσα. Σε ποιόν φώναζες; ποιόν ρωτούσες; με ποιόν μιλούσες;
_Στον Θεό μιλούσα παππού.. αυτόν ρωτούσα
_Και πήρες απάντηση;
_Όχι
_Ούτε εγώ πήρα ποτέ μου, και τον ρωτάω κοντά έναν αιώνα, μα ποτέ δεν μου μίλησε. Ούτε εσένα θα σου μιλήσει ποτέ, θα δείς. Πολλές φορές προσευχήθηκα στη ζωή μου. Μα ποτέ δεν τον έφτασε η προσευχή η δική μου. Πολλές φορές τον παρακάλεσα για κάτι. Δεν με άκουσε ποτέ. Πολλές φορές τον ρώτησα για κάτι, γιατί ήθελα πολύ, καιγόμουνα να μάθω αυτό το κάτι.. Ποτέ δεν πήρα μια απάντηση..!
_Μήπως μας μιλάει παππού μα εμείς δεν ακούμε; Μήπως μας δείχνει σημάδια αλλά εμείς δεν βλέπουμε; Μήπως μας φανερώνεται, κι εμείς κοιτάμε αλλού;
_Ίσως παιδί μου, μπορεί να έχεις δίκιο..
_Εσύ τι τον ρωτούσες παππού;
_Ότι κι εσύ
_Δηλαδή;
_Αυτό το “Γιατί” τον ρωτούσα πάντοτε. Να μου έδινε μια μόνο φορά να καταλάβω, αυτό το “γιατί”, δεν ήθελα τίποτε άλλο παιδί μου. Να μου μιλούσε απλά, για να μπορέσω να καταλάβω με το φτωχό μου μυαλό, γιατί αφήνει να γίνεται τόσο κακό στη γή, στους ανθρώπους.. Να μας χαρίζει παιδιά, και να τα παίρνει πάλι, μωρά ακόμα, νέα βλαστάρια, που δεν έφταιξαν σε τίποτε. Γιατί το αφήνει να γίνεται; να καταλάβω ήθελα μοναχά, αυτό μόνο, και τίποτε άλλο.
_Είναι σκληρό και πολύ δύσκολο, μα πρέπει να το αντέξουμε παππού. Πώς όμως; Θέλω να κάνω κάτι, μα δεν ξέρω τι, τα έχω χαμένα. Τόσος πόνος, τόση ερημιά, τόσος θάνατος.. τι να κάνω, ας ήξερα μονάχα..
_Κλάψε πρώτα, και μετά θα δείς τι θα κάνεις, πρώτα όμως ..κλάψε!!

πηγή