Κυριακή προ της Υψώσεως Η σωτηρία του κόσμου.

Ο Θεός Πατέρας «δεν απέστειλε τον Υιό Αυτού στον κόσμο για να κρίνει τον κόσμο, αλλά να σωθεί ο κόσμος  δι’ αυτού». Αυτόν τον λόγο ακούμε στην ευαγγελική περικοπή που αναγινώσκεται μέσα στη Θεία Λειτουργία, κατά την Κυριακή προ της Υψώσεως. Ο σταυρικός θάνατος του Κυρίου  είναι το μέγα μυστήριο της θείας φιλανθρωπίας, το ενέχυρο της θείας ευσπλαχνίας και σωτηρίας, η πιο γήινη και ψηλαφητή εικόνα του ουράνιου σταυρού της αγάπης. Το κήρυγμα της  Εκκλησίας, που δεν είναι μια ιδεολογία ή μια φιλοσοφία, αλλά μια πραγματική ιστορία, είναι ο πραγματικός και ιστορικός θάνατος του Θεού, που φέρει ακριβώς την πραγματική και ιστορική ανάσταση του ανθρώπου. «Ιδού γαρ δια του Σταυρού  χαρά εν όλω τω κόσμω». Έτσι, για; Να δείξουμε την αγάπη μας στον Χριστό. Κάνουμε το σημείο του Σταυρού, Υμνούμε και δοξάζουμε «το μακάριον ξύλον» το ξύλο της ζωής το καινό, που επάνω σ’ αυτό απέθανε ο βασιλεύς της Δόξης, για να σκορπίσει αιώνια ζωή σε ολόκληρη την κτίση. Ο Σταυρός του Χριστού είναι το κορύφωμα μαζί και το κλειδί της ευαγγελικής ιστορίας. Η Εκκλησία ψάλλει τη δύναμη του Σταυρού: «η αήττητος και ακατάλυτος και θεία δύναμης του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού μη εγκαταλείπης με τον αμαρτωλόν». Ο σταυρικός θάνατος είναι το Πάσχα της Καινής Διαθήκης. Ο σταυρικός θάνατος είχε αποτέλεσμα όχι γιατί απέθανε κάποιος αθώος, αλλά  γιατί εκείνος που απέθανε ήταν ο σαρκωμένος Κύριος. «Χρειασθήκαμε ένα σαρκωμένο Θεό, απέθανε ο Θεός για να μπορέσουμε να ζήσουμε εμείς», για να χρησιμοποιήσουμε μια τολμηρή φράση του αγίου Γρηγορίου του Ναζιανζηνού. Όλοι οι άνθρωποι αγαπητοί μου βρισκόμαστε γύρο από τον Χριστό επάνω στον σταυρό μας, στον σταυρό των δοκιμασιών και του πόνου μας. Εκείνο  όμως που διακρίνει τους ανθρώπους δ3εεν είναι η αμαρτωλότητα  και καθαρότητα, αλλά η σχάση με τον Χριστό και τον Σταυρό του Χριστού. Έτσι ο Σταυρός του Κυρίου γίνεται ζυγός δικαιοσύνης, όπως θαυμάσια ψάλλει η Εκκλησία μας. «Ο Πατήρ…την κρίσιν πάσαν δέδωκε τω Υιώ…ότι Υιός Ανθρώπου εστί»  σε τι όμως συνίσταται η κρίσης αυτή; Συνίσταται στο ότι Αυτός κατέδειξε ότι η τήρηση των εντολών του Πατρός είναι δυνατή για τον άνθρωπο, και τούτο μάλιστα υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, τις οποίες μόνο στον κόσμο αυτό μπορούμε να συναντήσουμε. Επί αιώνες επαναλαμβάνονται οι λόγοι του Κυρίου, αλλά δεν βρίσκουν την οφειλόμενη απήχηση στις απολιθωμένες καρδιές, στην αδιάφορη για πνευματικά σκέψη. Και όμως οι λόγοι αυτοί είναι σωτήρια αποκάλυψη της αγάπης του Θεού προς εμάς. Ο άνθρωπος κρίνεται από την στάση του απέναντι στον σταυρό του Χριστού,  τη φιλία ή τη βλασφημία του. ένα τροπάριο της Ενάτης Ώρας γράφει θαυμάσια: «Εν μέσω δύο ληστών ζυγός δικαιοσύνης ευρέθη ο σταυρός Σου, του μέν καταγομένου εις άδην τω βάρει της βλασφημίας, του δε κουφιζομένου πταισμάτων εις γνώσιν θεολογίας». Ο Σταυρός του Κυρίου υπενθυμίζει σε όλο τον κόσμο  και σε μας ότι, όταν διαλέξουμε τον Σταυρό ως τρόπο της ζωής μας, ως πολίτευμα του εκκλησιαστικού μας βίου, τότε έχουμε και την Ανάσταση. Τότε έχουμε την αληθινή μας ελευθερία, την αληθινή ανάπαυση μας μέσα στην αγάπη του Θεού και την αγάπη των αδελφών μας, την αληθινή ειρήνη της ψυχής.  Και όταν περιστάσεις και θλίψεις και ανάγκες μας κυκλώνουν, υψώνουμε τα μάτια της ψυχής μας και ατενίζουμε με πίστη τον Σταυρό του Χριστού μας. Και με ελπίδα προχωράμε. Σταυρωμένοι και αναστημένοι. Συσταυρωμένοι  και συναναστημένοι με τον Ιησού Χριστό. Πορευόμενοι προς την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Ας υψώσουμε και τα δικά μας βλέμματα επάνω στον Γολγοθά και ας αναφωνήσουμε: «Μνήσθητί μου Κύριε, εν τη βασιλεία Σου».