Κυριακή πρό της Υψώσεως

Καθώς Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τή ερήμω,ούτως υψωθήναι δεί τον Υιόν του ανθρώπου

Την κεντρική σημασία του σταυρού για τη ζωή της Εκκλησίας εκφράζει ανάγλυφα ό τρόπος με τον οποίογιορτάζουμε γεγονότα πού,σχετίζονται μαζί του. Στίς 14 Σεπτεμβρίου γιορτάζουμε την παγκόσμια Ύψωση του ΤιμίουΣταυροϋ. Σ' αυτή τη γιορτή ή Εκκλησία δίνει διάρκεια με το να ορίζει προεόρτια καί μεθέορτα. Οι Κυριακές προ καίμετά την Ύψωση είναι αφιερω­μένες στο «μακάριον ξύλον» της σωτηρίας μας. Ή ύμνογραφία αλλά καί τααναγνώσματα πού διαβάζονται ατούς ιερούς Ναούς, αναφέρονται στο σταυ­ρικό ήθος του αληθινού πιστού, στον τρόπομεθέξεως της χάριτος του μυ­στηρίου του σταυρού.

Από το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα θα μας απασχολήσει ή σύνδεση του χάλκινου φιδιού, πού ύψωσε όΜωϋσής στην έρημο, με το σταυρό του Χριστού. Τη σύνδεση την κάνει ό ίδιος ό Χριστός, αποκαλύπτοντας τοπρα­γματικό νόημα του γεγονότος της Παλαιάς Διαθήκης.

Το χάλκινο φίδι καί ό σταυρός

Ή όλιγοψυχία του λαού των Εβραίων κατά την περιπλάνηση του μέσα στην έρημο, τον οδήγησε στο γογγυσμόεναντίον του Θεού καί του Μωϋοη, πού τον έβγαλαν απ' τη γη της Αιγύπτου. Αισθανόταν τη δουλεία πιο υπο­φερτήάπ' τη σκληρή ζωή της ερήμου. Ηταν τυφλός απέναντι στίς δωρεές του Θεού. Ή παιδεία πού του δόθηκε κατόπιν απότο Θεό ήταν αποκαλυπτι­κή καί προφητική. Αποκάλυπτε το εσωτερικό δράμα των υιών του Ισραήλ καί προέλεγεσυμβολικά τη λύτρωση άπ' αυτό το δράμα. Τα φίδια πού θανά­τωναν τους Εβραίους ήταν αισθητές εικόνες τωνφαρμακερών λογισμών της αμαρτίας καί της απιστίας πού θανάτωναν τίς ψυχές τους, ενώ το χάλκινο φίδι, πούύψωσε ό Μωυσης στην έρημο με εντολή του Θεού, ήταν τύπος του σταυρού, του σωτηρίου ξύλου, πού επάνω του όΧριστός συνέτριψε «τον το κράτος έχοντα του θανάτου», δηλαδή το διάβολο.

Στό σταυρό βλέπουμε «κατάστικτο τοις μώλωψι» αλλά καί «πανσθενουργό» το σώμα του Χριστού. Είναι σώμαανθρώπου, αλλά χωρίς αμαρτία, όπως το χάλκινο φίδι ήταν χωρίς δηλητήριο. Ό Χριστός σήκωσε πάνω του όλες τίςσυνέπειες της αμαρτίας του κόσμου, ό Ιδιος όμως ήταν άναμάρτητος. Ό θάνατος Του ήταν άδικος- ήταν από μέρουςτου διαβόλου μια κατάχρηση εξουσίας. Γιατί ό διάβολος είχε το κράτος του θανάτου μόνο γι' αυτούς πού είχανπληγωθεί από το κεντρί της αμαρτίας. Στό Χριστό όμως πραγματοποίη­σε την ακρότατη αδικία του. Γι' αυτό όΘεός, ό όποιος «δικαιοσύνας ήγάπησε», με το θάνατο του Χριστού κατάργησε την εξουσία του. "Οπότε στο σταυρόβλέπουμε τη νέκρωση της αμαρτίας. Το χάλκινο φίδι είναι σύμβολο της νεκρώσεως του νοητού φιδιού, του διαβόλου.Στρέφοντας λοιπόν την εσωτερική μας προσοχή —όλη μας την ύπαρξη— στο σταυρό, αναπτερωνό­μαστε από τηνέκρωση του θανάτου καί του διαβόλου καί ερχόμαστε σε κοινωνία με την αληθινή ζωή, το Χριστό.

Είναι φανερό ότι ό σταυρός δε χωρίζεται από τον Εσταυρωμένο. Δεν είναι ένα απλό σχήμα ή σύμβολο μιας ιδέας.Συνοψίζει όλη την αγάπη του Θεού για τον κόσμο. Είναι ή ενέργεια του Θεού πού ανακαινίζει την κτίση. Ό σταυρόςεπίσης δε χωρίζεται από την ανάσταση. Ό σταυρός αν δε συνδεό­ταν με την ανάσταση, θα ήταν ένα φονικό μέσο.Τώρα είναι ή πύλη της ζωής. Αυτή ή αλήθεια έχει συνέπειες μέσα στην καθημερινότητα του πιστού. Ό σταυρός καί ήανάσταση εκφράζουν μαζί το βίωμα του ορθοδόξου, στο ό­ποιο δεν υπάρχουν μονομέρειες. Δεν υπάρχει ούτεαπαρακλητη λύπη, ούτε ξέφρενη χαρά. Υπάρχει χαρμολύπη, χαρά μαζί καί λύπη. Γι' αυτό ψάλλουμε: «ό σταυρός σου,Κύριε, ζωή καί άνάστασις υπάρχει τω λαώ σου». Είμαστε ή Εκκλησία της αναστάσεως πού κέντρο της ζωής της έχειτο σταυρό.

Πίστη καί σταυρός

.«Καθώς Μωϋσής ύψωσε τον όφιν εν τη έρήμω, ούτως ύψωθήναι δει τον Υΐόν του ανθρώπου, ίνα πάς ό πιστεύων ειςαυτόν μη άπόληται» (Ίωάν. 3, 14-15). Σ' αυτό το πυκνό σε νοήματα χωρίο βλέπουμε την πίστη να συνδέεται με τοσταυρό καί να έχει ως συνέπεια την αιώνια ζωή. Καθώς επίσης, ή όραση του χάλκινου φιδιού να αντιστοιχίζεται μετην πίστη στο πρόσωπο του Χριστού. Στήν περίπτωση του χάλκινου φιδιού «πάς ό δεδηγμένος ϊδών αυτόν ζήσεται» (Αριθμ. 21, 8). Τώρα, «πάς ό πιστεύων εις αυτόν... έχει ζωήν αίώνιον»Ή ορθόδοξη πίστη είναι σταυρός γιατί περιεχόμενο της είναιό λόγος του σταυρού, ό όποιος «τοίς μεν άπολλυμένοις μωρία εστί, τοις δε σωζωμένοις... δύναμις Θεού εστί» (Α' Κορ. 1,18)

Ή ορθόδοξη πίστη κηρύσσει «Ίησούν Χριστόν καί τούτον έσταυρωμένον» καί καθοδηγεί τους πιστούς ώστε να γί­νουνμέτοχοι της χάριτος του σταυρού. Μετέχουμε στη χάρη του σταυρού με την υπακοή στο θέλημα του Θεού, το όποίοτίς περισσότερες φορές έρ­χεται σε σύγκρουση με το δικό μας θνητό καί αμαρτωλό θέλημα. Σ' αυτή τη σύγκρουση ήπραγματική νίκη μας πηγάζει από την εκούσια σταύρωση του σώματος της αμαρτίας πάνω στο σταυρό των εντολώντου Χριστού. Αυτό είναι ένας πόνος πού γεννιέται από την πίστη. Ή πίστη μας οδηγεί στον εκούσιο θεραπευτικό πόνοτης μετάνοιας.

.

Ζούμε σε μια εποχή αντίθετη με το σταυρικό πολίτευμα της Εκκλησίας. Ό εμπαθής άνθρωπος της πτώσεωςθεωρείται «φυσικός» άνθρωπος καί έχει τεθεί ως κριτήριο όλων των πραγματικοτήτων. Μέσα στη νοοτροπία τουσύγ­χρονου κόσμου πολλοί θέλουν την Εκκλησία να εΐναι διαλλακτική με την αμαρτία. Ή Εκκλησία πράγματι είναιεπιεικής στον αμαρτωλό, όχι όμως για να δικαιώσει την αμαρτία του, αλλά για να του δώσει δύναμη ν' απαλλαγείάπ' αυτήν.

"Οραση καί πίστη του σταυρού

Σύμφωνα με τον άγιο Ισαάκ το Σύρο, ή πίστη είναι θύρα των μυστηρίων. Με τους μεγάλους οφθαλμούς τηςπίστεως βλέπουμε τα μυστήρια του Θεού. Ή πίστη είναι φως πού έρευνα σκοτεινές περιοχές για την ανθρώπινη διά­νοια. Με αυτήν βλέπουμε τον Εσταυρωμένο βασιλέα της δόξης καί για­τρευόμαστε από τα δήγματα της αμαρτίας. Ήζωή μας είναι πορεία οτήν έρημο. "Οταν στους διάφορους πειρασμούς καί οτίς δυσκολίες της ζωής αρ­χίζουμε ναγογγύζουμε εναντίον του Θεού, δίνουμε ελευθερία στους φαρμα­κερούς λογισμούς της απιστίας καί της αμαρτίας ναχύσουν το κολαστικό τους δηλητήριο οτήν ψυχή μας. Οι λογισμοί πού γεννά ό γογγυσμός είναι    από τους πιο βασανιστικούς καί θανατηφόρους. Μας μπλέκουν σε φαύλους κύκλους σκοτεινών σκέψεων καί δε μας αφήνουν να δούμε το νόημα των γεγονότων. Δεν μας αφήνουν ν' ακούσουμε τα μηνύματα του Θεού, πού είναι κρυπτογραφημένα μέσα στίς αντίξοες συνθήκες της ζωής μας.

Ή πίστη στο σταυρό καί την ανάσταση του Χριστού είναι κοινωνία με τον αναστημένο νικητή του θανάτου. Αυτή ή κοινωνία, πού είναι υπακοή στο θέ­λημα Του καί προσευχή στο όνομα Του, είναι όραση «εν έσόπτρω» (μέσα από καθρέπτη, δηλαδή δεν είναι ακόμη πλήρης καί τέλεια) καί πρόγευση της

ζωής του μέλλοντος αιώνος.

π. Θ. Βαμ.Φωνή Κυρίου 11-9-1994  

πηγή