ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ; του Αιδεσιμ. Πρωτοπρ. π. Βασίλειου Βολουδάκη

Αφορμή γι’ αυτό το άρθρο μου έδωσε η θεματολογία  που έχει προαναγγείλει η Ιεραρχία της Εκκλησίας μας για τη Σύνοδόν της του προσεχούς Οκτω-βρίου.
Οι Εισηγήσεις που έχουν αναλάβει να συντάξουν οι εντεταλμένοι από την Ιεραρχία Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες  αναφέρονται σε θέματα καίρια, όπως  «Η ποιμαντική της Εκκλησίας στην εποχή των μνημονίων» και «Οι δυσκολίες της Εκκλησίας κατά την άσκηση της ποιμαντικής Της».
 

Από τον τρόπο διαπραγματεύσεως αυτων των θεμάτων θα κριθούν πολλά, γι’ αυτό, το Πλήρωμα της Εκκλησίας μας περιμένει με προσμονή αλλά και ελπίδα τα αγαθά αποτελέσματα αυτης της Συνόδου.
Αισθάνομαι ότι αυτή την κρίσιμη  ώρα έχουμε επιτακτικό χρέος και εμείς οι Πρεσβύτεροι να διακονήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις το έργο των Επισκόπων μας, και, μάλιστα, το πρωταρχικό, που είναι η χάραξη της Εκκλησιαστικής στρατηγικής,  γιατί δεν είμαστε μόνο Ποιμένες του λαού αλλά και «Συνέδριον του Επισκόπου» μας.
 

 Πριν από όλα τα άλλα , πρέπει να ενημερώσουμε τους Επισκόπους μας για τις πληροφορίες που έχουμε και για όλα όσα γνωρίζουμε σχετικά με τα πραγματικά αίτια της Κρίσεως που μαστίζει τον Τόπο μας,  για  τις αιτίες που εμποδίζουν την καλλιέργεια της  πνευματικής ζωής των χριστιανών μας, για όλα εκείνα που μας καταθέτουν «εκ βαθέων» όλες οι τάξεις του λαού μας —αφού έχουμε το μοναδικό προνόμιο να είμαστε συνυφασμένοι με τη ζωή αυτού του ευλογημένου λαού— αλλά και να θέσουμε υπό την κρίση της Ιεραρχίας μας τους προβληματισμούς και τις πολυετείς εκτιμήσεις μας για την αναποτε-λεσματικότητα της Εκκλησιαστικής Ποιμαντικής των τελευταίων διακοσίων χρόνων του ελευθέρου βίου της Πατρίδος μας.

 
Σ’ αυτό το άρθρο, λοιπόν, πρέπει  να μιλήσουμε ανοικτά. Χωρίς περιστροφές , φωτοβολίδες και συνθήματα. Πρέπει να ψηλαφήσουμε την πραγματικότητα απηλλαγμένοι από αγκυλώσεις και εμμονές του παρελθόντος, που μας στερούν τη δυνατότητα να δούμε καθαρά και πέρα από τα φαινόμενα. Πρέπει να επιδιώξουμε να δούμε την πραγματική κατάσταση που επικρατεί στη Χώ-ρα μας  και όχι την πλαστή πραγματικότητα που μας εχει επιβληθεί «αλλαχό-θεν» με τα Μέσα προβολής και επιβολής του ψεύδους. Πρέπει να δούμε κατά πρόσωπο όλα εκείνα που με μαεστρία και σκοπιμότητα μας κρύβει το Σκοτάδι…
Θα επιχειρήσω το τόλμημα αυτό με σκόρπια ερωτήματα, παραβαίνοντας τους κανόνες της αρθρογραφίας για να γίνη πιο ζωντανός ο λόγος.

   
Οι πολιτικοί ˝ποιμαίνουν ˝ τον λαό μας!

 
Το πρώτο ερώτημα  που προκύπτει αβίαστα με αφορμή το θέμα της Ιεραρχίας «Οι δυσκολίες της Εκκλησίας κατά την άσκηση της ποιμαντικής Της», είναι: —  Για ποιά Ποιμαντική κάνει λόγο η Εκκλησιαστική μας Διοίκηση, ώστε να ερευνούμε  και τις δυσκολίες ενασκήσεώς της ;  Η Εκκλησία ποιμαίνει τον λαό μας σήμερα; Όχι βέβαια! Τον λαό μας τον ˝ποιμαίνουν ˝ οι 300 Πολιτικοί της Βουλής με όλα τα Μέσα που διαθέτουν, μπαίνοντας καθημερινά και επί 24ώρου βάσεως σε κάθε Ελληνικό σπίτι με την Τηλεόραση, το Ραδιόφωνο, τις Εφημερίδες, τα Περιοδικά και καταδιώκοντάς μας με την άθλια αυτή ποιμαντική  και έξω από τα σπίτια μας, με  τα αθεϊστικά Σχολεία και Πανεπιστήμια, τις αμοραλιστικές Οργανώσεις τάχα προστασίας των πολιτών, τις αγενείς και κακότροπες Δημόσιες Υπηρεσίες,  τις Βακχικές εξαλλότητες των οργανωμένων από το Κρατος κατ’ ευφημισμόν Πολιτιστικών Εκδηλώσεων, τις επιδοτούμενες από τα Ασφαλιστικά Ταμεία Εκτρώσεις και με πολλά άλλα. 
 


 Και η Εκκλησία; Εχει 2 ώρες κάθε Κυριακή για να ποιμάνη όσους ανθρώπους της απέμειναν από τον κάποτε Λαό Της και αυτό είναι όλο! Δεν κατοικούμε, λοιπόν, στην Ελλάδα, όταν μιλάμε για δυσκολίες Ποιμαντικής, αφού η σημερινή πραγματικότητα βοά για το σχεδόν απραγματοποίητο της Εκκλησιαστικής Ποιμαντικής!
 

Πρέπει έστω και την ύστατη αυτή ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι στον Τόπο μας έχει συντελεσθεί μια ολέθρια ανατροπή. ΄Εχει γίνει σχεδόν απόλυτη αλλαγή ρόλων μεταξύ Εκκλησίας και πολιτικών! Οι πολιτικοί  ˝ποιμαίνουν ˝  και οι Εκκλησιαστικοί υπηρετούν την ποιμαντική των πολιτικών! Οι πολιτικοί καθορίζουν μέχρι λεπτομερειών το ήθος του λαού μας, χωρίς να λύνουν σχεδόν κανένα από τα βιωτικά προβλήματα των ανθρώπων και έχουν αφήσει την Εκκλησία να ασχοληθη με τα συσίτια, τα ιδρύματα περιθάλψεως αναξιοπαθούντων και με την εξεύρεση εργασίας στους ανέργους! Μιλάμε, λοιπόν, για κάτι πολύ σοβαρό που χρειάζεται καίρια και δραστική αντιμετώπιση! Απαιτείται άμεση αντίδραση και όχι υποταγή στο μοιραίο!
 

Κάποιοι άνθρωποι της Εκκλησίας, μεσα σ’ αυτήν την κοσμοχαλασιά,  κάτι ˝παίρνουν είδηση˝ και ανησυχούν,  συνειδητοποιούντες  την πνευματική κατάπτωση του λαού μας, αλλά αδυνατούν να κάνουν σωστή  διάγνωση της καταστάσεως που επικρατεί και συνιστούν ως έκτακτο μέτρο μόνο αγρυπνίες και προσευχή! Λησμονούν, φαίνεται, πώς μέχρι πριν από λίγο είχαμε στη Γη, κοντά μας, τόσους Γέροντες, συγχρόνους αγίους, που αδιαλείπτως προσηύχοντο και, ευτυχώς, κάποιους έχουμε ακόμη, αλλά οι προσευχές όλων αυτών δεν εμπόδισαν να φθάσουμε σ’ αυτό το κατάντημα, όχι γιατί η προσευχή έχασε τη δύναμή της να μετακινή βουνά, αλλά γιατί χρειάζονται και άλλα που περιμένει ο Θεός από εμάς, πολύ σημαντικά, που τα αφήσαμε, με επιπολαιότητα και αδιαφορία, να χαθούν μέσα από τα χέρια μας.
Χρειάζεται να γίνη επιστροφή στους ρόλους μας: Να ποιμαίνη η Εκκλησία και η Πολιτεία να χειρίζεται αποκλειστικά και μόνο τα βιωτικά, όπως έκανε πάντοτε στην περίοδο της Ρωμηοσύνης. Αλλά για να γίνη αυτό από την Πολιτεία πρέπει αυτή να απαρτισθή από γνήσιους Ρωμηούς!
   
 
Πώς, όμως, φθάσαμε στην αντιστροφή των ρόλων Εκκλησίας και Πολιτείας, χωρίς να το καταλάβουμε;

 Φαίνεται πως τρομάξαμε, ακούγοντας τον πυροβολισμό που δολοφόνησε τον Καποδίστρια και παραδοθήκαμε ως Εκκλησία και ως Εθνος άνευ όρων στους Ξένους να μας κυβερνούν και να μας διαφεντεύουν!
 

Αρχικά μας κυβέρνησαν απ’ ευθείας οι Ξένοι, με μπότα, σπαθί και μαστίγιο. Χτύπησαν την ψυχή του Εθνους μας, την Εκκλησία, ξερρίζωσαν τον Μοναχισμό, λεηλάτησαν την Εκκλησιαστική Περιουσία που ανήκει στον Λαό του Θεού αλλά με αποκλειστικό διαχειριστή την Εκκλησία, έφεραν Επίτροπό τους κατάσκοπο μέσα στις Συνεδριάσεις της Ιεραρχίας μας, επέβαλαν με λιγα λόγια την Προτεσταντική Κρατική κυριαρχία στην Εκκλησία και πήραν με το ˝ετσι θέλω˝ την ποιμαντική του λαού από τα χέρια της Εκκλησίας, καθορίζοντας εξ ολοκλήρου την Παιδεία του Γένους μας.
 

Αργότερα, όταν, κάποια στιγμή πεταχτήκαμε απ’ τον ύπνο μας αγανακτισμένοι απ’ αυτή την ατιμωτική κατάσταση της ξένης Κυριαρχίας,   μας πρόλαβαν και πάλι οι Ξένοι και, για να μην ξυπνήσουμε ολότελα, μας καθησύχασαν ότι όλα θα επανέλθουν στο σωστό δρόμο τους και μας ξανακοίμισαν, ρίχνοντάς μας  ˝ στάχτη στα μάτια˝  με το να μας δώσουν  κυβερνήσεις με Ελληνες πολιτικούς!
 

Μας διέφυγε, όμως, όλα αυτά τα χρόνια μια άκρως σημαντική …λεπτομέρεια: Όλα τα Κόμματα που αφέθηκαν  να εισέλθουν στην Ελληνική Βουλή, μετά τον Καποδίστρια και μέχρι σήμερα, ήσαν όλα Κόμματα franchize (παραρτήματα) Κομμάτων του Εξωτερικού!    
 

Ετσι έγινε η Δεξιά, το Κέντρο, ο Σοσιαλισμός, ο Κομμουνισμός, ο Αριστερισμός, οι μιμηταί των Χριστιανοδημοκρατικών του Προτεσταντικού Κοινωνισμού,  η Ακρα Δεξιά, η Ακρα Αριστερά κ.τ.ο. Ποιο Κόμμα από αυτά είναι Ελληνικό; Κανένα! ΄Όλα με ξένες προδιαγραφές, άσχετες με την Ελλάδα, την Ιστορία, την πνευματική μας Ιδιοπροσωπία και τις Θεανθρώπινες Παραδόσεις μας. Κανένα από όλα αυτά τα ξενόφερτα Κόμματα δεν ειχε τις Αρχές της Ρωμηοσύνης, σύμφωνα με τις οποίες η Εκκλησία είναι η ψυχή του Γένους και η Πολιτεία το Σώμα και γι’ αυτό φθάσαμε στο κατάντημα να ακούμε από τους πολιτικούς μας ότι η Εκκλησία είναι ένας από τους πολλούς Φορείς του Κράτους — όπως όλα τα Σωματεία(!)— χωρίς, ούτε αυτοί που το διακηρύσσουν να ντρέπονται, ούτε εμείς, οι υποτιθέμενοι Ορθόδοξοι, κοκκινίζουμε που το ακούμε ˝λουφάζοντας ˝  από φοβία, σαν να είμαστε οι απόκληροι της Πατρίδος μας ή λαθρομετανάστες!
 

Αυτό που γίνεται σήμερα στον Τόπο μας ποτέ δεν το επέτρεψε η Εκκλησία της Ρωμηοσύνης στην υπερχιλιετή Ιστορία Της. Ποτέ κατά την περίοδο της  Ρωμηοσύνης δεν επέτρεψε η Εκκλησία αντιστροφή του ρόλου της με την Πολιτεία, εκτός ελαχιστοτάτων εξαιρέσεων επικυριαρχίας Αυτοκρατόρων, οι οποίοι, όμως, και αυτοί  ουδέποτε διενοήθησαν να περιθωριοποιήσουν την Εκκλησία, αλλά εδίωξαν μόνο κάποιους αγωνιστάς λειτουργούς Της. Και αυτό, γιατί ειχαν βρεί ερείσματα για κατάχρηση εξουσίας  σε «Εφιαλτες» της Πίστεως Εκκλησιαστικούς.
 

Αλήθεια, διερωτηθήκαμε ποτέ μέχρι σήμερα για το τι είδους Ορθοδοξία βιώνει ο λαός μας κατακερματισμένος  —και, μάλιστα, με απίστευτο φανατισμό —  σε τόσα Κομματα, ασχετα εντελώς με το πνεύμα και τη ζωή της Ορθοδοξίας; Είναι ποτέ δυνατόν, ένας Δεξιός, ένας Κεντρώος, ένας Σοσιαλιστής, ένας Κομμουνιστής, ένας Αριστερός, ένας Προτεσταντικά κοινωνιστής και ένας Ακροδεξιός να βιώνουν την Πίστη μας με τον ίδιο τρόπο; Πώς αυτό το τόσο καίριο και αποφασιστικής σημασίας για την πνευματική μας υπόσταση, όχι μόνο δεν μας απασχολεί, αλλά το θεωρούμε απολύτως φυσιολογικό και δικαιολογημένο σαν να είναι η καθημερινή μας ζωή και οι Πολιτειακές αντιλήψεις μας άσχετες με τον εαυτό μας, το ήθος μας, τη συμπεριφορά μας, τις πεποιθήσεις μας και την Πίστη μας; Και αν δεν είναι άσχετες, όπως δεν είναι, αφού «ου μικρόν, το παραμικρόν», γιατί δεν τρομάζουμε μ’ αυτή μας την κατάσταση;

 
Εκκλησιαστικός και Πολιτικός Οικουμενισμός
 

Κάνουμε αγώνες κατά του Εκκλησιαστικού Οικουμενισμού και πολύ καλά κάνουμε. Δεν χωρούν προσμίξεις πλάνης στην Ορθοδοξία, ουτε μπορούν να γίνουν ανεκτές οι ύπουλες δραστηριότητες που την υποσκάπτουν. Γιατί, όμως, δεν κάνουμε τους ίδιους αγώνες για να εμποδίσουμε τον ξενόφερτο Πολιτικο Οικουμενισμό που επικρατεί 200 χρόνια στην Πατρίδα μας αλλά  μένουμε αδιάφοροι, ή, για να ακριβολογούμε, ψηφίζουμε, συντηρούμε και έχουμε πολυμερώς και πολυτρόπως διαπλακεί με πάθος και με εμπάθεια με αυτόν τον Πολιτικό Οικουμενισμό;
Δεν έχουμε καταλάβει ακόμη, μετά από τόσα χρόνια,  ότι ο Εκκλησιαστικός Οικουμενισμός  είναι «γέννημα και θρέμμα» του Πολιτικού Οικουμενισμού, που προσπαθεί να μας πείση ότι οι Ορθόδοξοι Ελληνες μπορούν άφοβα  να κατακερματίζονται στα διάφορα ετερόκλητα Κόμματα χωρίς να παραβλάπτεται στο ελάχιστο η Ορθοδοξια τους;
 

 Τι άλλο είναι ο Εκκλησιαστικός Οικουμενισμός, παρά διατεταγμένη υπηρεσία των πολιτικών προς τους Εκκλησιαστικούς; ΄Αλλως θα ενδιέφερε την Ορθοδοξία ο Οικουμενισμός; ΄Όχι βέβαια! Εκτός αν είμαστε τόσο ανόητοι να πιστέψουμε αυτό που μας λένε, ότι, δηλαδή,  οι Διάλογοι χρειάζονται σήμερα για να εξηγήσουμε στους Δυτικούς τα κείμενα της Ορθοδοξίας, γιατί τους θεωρούμε ανίκανους  να τα καταλάβουν  από μόνοι τους!

Διαθρησκειακές στην υπηρεσία της Παγκοσμιοποίησης!

 
Δεν γνωρίζουμε όλοι ότι ο Εκκλησιαστικός Οικουμενισμός χρηματοδοτείται και, μάλιστα, αδρά από τον Πολιτικό Οικουμενισμό για να παίζη με πολύ πειστικό και πνευματοφανή τρόπο τον ρόλο της ηχούς των πολιτικών; Οι Διάλογοι για τα Δόγματα είναι «προς το θεαθηναι τοις ανθρώποις». Δεν έχουν καμμιά σχέση με τον επιδιωκόμενο σκοπό του Οικουμενισμού, που είναι η υλοποίηση της εντολής της Πολιτικής εξουσίας προς τους  Εκκλησιαστικούς να υπηρετήσουν τα κοσμικά σχέδια της για επιβολή μιάς Παγκόσμιας Διακυβέρνησης.
 

 Αυτό αποδεικνύουν περίτρανα και οι Διαθρησκειακές Συνελεύσεις. Ποιός άλλος έχει δώσει το σύνθημα για την έναρξη των Διαθρησκειακών Συναθροίσεων Εκκλησιαστικών Ηγετών παρά η πολιτική της Παγκοσμιο-ποίησης, που σαν λαίλαπα έχει κυριεύσει τον κόσμον όλον; Καμμιά λογική εξήγηση (για Θεολογική εξήγηση ούτε λόγος!) δεν μπορούν να μας δώσουν οι συμμετέχοντες στις Διαθρησκειακές, ως προς τον επιδιωκόμενο σκοπό τους, εκτός αν είναι βλάσφημοι και πιστεύουν ότι θα επιτύχουν την ένωση της ανθρωπότητος μέσω της πλάνης και του ψεύδους, διαψεύδοντας τον Χριστό πού μας είπε «χωρίς εμού ού δύνασθε ποιείν ουδέν»!
 

Είναι, λοιπόν, «ηλίου φαεινότερον» ότι αυτό που επιδιώκει, η διεθνής και εγχώρια Πολιτική με τις  Διαθρησκειακές, και δεν το αντιλαμβάνονται, όσοι από τους Εκκλησιαστικούς δεν είναι συμπαίκτες των πολιτικών, είναι το να κοροϊδέψη τους απανταχού γης θρησκευομένους ανθρώπους με την ανοησία ότι ο Θεός είναι Ενας και ότι όλες οι Θρησκείες οδηγούν σ’ Αυτόν, ώστε να μαντρώσουν ολους τους ανθρώπους κάτω από μια κυβέρνηση που θα θεοποιήση «τον κόσμον και τα εν κόσμω», πολεμώντας λυσσαλέα τον Ένα Αληθινό Θεό μας.

 
Με αυτά που προτάξαμε, φαίνεται καθαρά, νομίζω,  ότι η Πολιτική πλέον στις μέρες μας δεν έχει καμμιά σχέση με την Πολιτική του παρελθόντος, αλλά είναι ένα πρόσχημα και προκάλυμμα για να χειρίζονται οι λεγόμενοι πολιτικοί εξ ολοκλήρου  την ψυχοσωματική ζωή των ανθρώπων. Δεν είναι πλέον η Πολιτική που ρυθμίζει τα βιωτικά και κοσμικά πράγματα αλλά πρόκειται για σφετερισμό της Ιερωσύνης, που παραπέμπει ευθέως στο Βιβλίο της «Αποκαλύψεως» και σε εκείνον τον δυσώνυμο που ετοιμάζεται «ώστε και εις τον Ναόν του Θεού καθίσαι, αποδεικνύντα εαυτόν ότι εστι Θεός»! (2Θεσ.2,4)



Πλαστή η Οικονομική Κρίση

 
Ετσι, το άλλο θέμα της Συνοδικής Εισηγήσεως «Η Ποιμαντική της Εκκλησίας στην εποχή των Μνημονίων» πρέπει να εξετασθη υπό το πρίσμα του σφετερισμού της Ιερωσύνης από την Πολιτική, άλλως, επεξεργαζόμενο όπως ορίζει ο τίτλος του, δεν πρόκειται να επιτύχη τίποτε άλλο από το  γίνη για άλλη μια φορά η Εκκλησία θεραπαινίδα των σχεδίων των πολιτικών μας, αναλαμβάνοντας δυσβάστακτα οικονομικά βάρη και ζημιώνοντας πνευματικά την Αποστολή Της, αφού ήδη παραγκωνίζεται και παραμελείται το πνευματικό Της έργο με το καθ’ υπερβολήν «διακονείν τραπέζαις» και συρρικνώνεται ακόμη και η λειτουργική  και λατρευτική Της παρουσία με την δραματική μείωση των Οργανικών θέσεων Εφημερίων.
 

΄Όμως, δεν είναι μόνο αυτά. Εάν η Εκκλησιαστική Διοίκηση συμφωνήση να συνδράμη την Πολιτεία  (ήδη αρκετοί Ιεράρχες εχουν προθυμοποιηθεί γιατί πιστεύουν ακόμη τους πολιτικούς), στην πλαστή Οικονομική Κρίση, που με μαεστρία σχεδιάσθηκε στην Ευρώπη και με προδοτική υποτέλεια και ιδιοτέλεια υλοποιείται από τους Ελληνες πολιτικούς, τότε θα γίνη η Εκκλησία απόλυτος συμπαίκτης της Πολιτείας στην εξαπάτηση των πολιτών της Χώρας μας και πνευματικά υπεύθυνη για την υποδούλωση των Ελλήνων Ορθοδόξων σε Ευρωπαϊκή αρχικά και Παγκόσμια, στη συνέχεια, Κυβερνηση.
 

Το ότι δεν υπάρχει πραγματική Οικονομική Κρίση το φωνάζουμε και το γράφουμε από τοτε που πρωτοπαρουσιάσθηκε αυτή η απάτη στο προσκήνιο. Τώρα βοούν αλλοεθνείς αλλά και Ελληνες οικονομολόγοι  και άνθρωποι του πνεύματος, που βλέπουν πέρα από αυτά που θέλουν να μας δείξουν οι μαέστροι της αποπλανήσεως του λαού μας πολιτικοί , ότι η οικονομική Κρίση είναι τεχνητή (σαν τους τεχνητούς τυφώνες και τα τσουνάμια που προκαλούν για τις πολιτικές τους σκοπιμότητες, αδιαφορώντας για τα θύματα) και αποσκοπεί στο να αλλοτριώση πνευματικά και πολιτιστικά την Ελλάδα και να την υποτάξη πνευματικά,  με μοχλό και πρόφαση την κακή, τάχα, οικονομία της. 
 

Είναι χαρακτηριστικά τα όσα γράφει ο Διευθυντής του Κέντρου Βυζαντινών Ερευνών της Οξφόρδης Peter Frankopan, παραλληλίζοντας τα αίτια της σημερινής οικονομικής Κρίσεως της Ελλάδος με τις επιδιώξεις της Δύσεως εις βάρος  της Ρωμηοσύνης στην Δ΄ Σταυροφορία!

Δεν είναι, όμως, μόνο αυτά που λένε και γράφουν οι Ξένοι και οι Ελληνες διανοητές. Είναι και τα προϊόντα της γης μας, η κτηνοτροφία, ο πολυποίκιλος ορυκτός μας πλούτος, τα σπάνια κοιτάσματα που διαθέτει η Χώρα μας, η εργατικότητα του λαού μας, αποδεικτικά ότι η Ελλάδα, όχι μόνο δεν είναι φτωχή αλλά έχει και όλες τις προϋποθέσεις να διαπρέψη παντοιοτρόπως σε όλους τους τομείς. Τα βαρίδια της Ελλάδος είναι μόνο οι πολιτικοί της! Αυτοί που συστηματικά υπονομεύουν σε κάθε Τομέα, πνευματικό ή οικονομικό την εξυγίανση της Χώρας μας!
 

Αυτό   που γράφω δεν είναι συκοφαντία, αλλά η πραγματικότητα. Πολύ πρόσφατα επεβεβαίωσε δημόσια όλα αυτά ο αδέκαστος πρώην Εισαγγελέας και μέχρι προ ολίγων ημερών επικεφαλής του Σ.Δ.Ο.Ε. κ. Διώτης λέγοντας ότι ζήτησε από την Κυβέρνηση 10 υπαλλήλους θαλάσσης (με μετάθεση, όχι διορισμό) στον Σ.Δ.Ο.Ε,  για να εξοικονομήση η Χώρα μας 150 περίπου εκατομμύρια ευρώ από την πάταξη της φοροδιαφυγής των Σκαφών  και άλλους 10 υπαλλήλους, για την κάλυψη Συνοριακών Γραμμών ώστε να παταχθή το λαθρεμπόριο τσιγάρων και πετρελαίου και να εχη η Οικονομία μας έσοδα 1 δισεκατομμυρίου ευρώ και η Κυβέρνηση, όχι μόνο του αρνήθηκε αλλά και τον απέλυσε!
 

Πρίν λίγες μέρες, επίσης, ανώτατος Οικονομικός Επιθεωρητής σε Σεμινάριο Διευθυντών διερωτήθηκε ποιος είναι πλέον ο ρόλος του, αφού υποδεικνύει συνεχώς στην Κυβέρνηση τρόπους να εισπραχθούν εκατομμύρια ευρώ, χωρίς περικοπές και φορολόγηση πολιτών αλλά μόνο με το νοικοκύρεμα και την εξυγίανση Υπηρεσιών του Δημοσίου και η Κυβέρνηση αδιαφορεί και δεν αλλάζει απολύτως τίποτε! «Απορούμε, κατέληξε ο Επιθεωρητής αυτός, για το τι συμβαίνει! Πώς ενώ θεωρητικά η Κυβέρνηση αναζητεί χρήμα, αρνείται να κάνει στρατηγικές κινήσεις αλλά μόνο συρρικνώνει  τους Μισθούς και τις Συντάξεις; Πού αποσκοπεί;»!
 

Η απορία του ευσυνειδήτου αυτού Επιθεωρητού έχει την εξήγησή της, αν θυμηθούμε τα λόγια που είπε τον περασμένο Αύγουστο ο εκ των στυλοβατών της σημερινής Κυβερνήσεως κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, μεταφέροντας στους δημοσιογράφους το πνεύμα της συζητήσεώς του με τον  Πρόεδρο του Ισραήλ κ. Σίμον Πέρες: "Συζητήσαμε τα διμερή θέματα, την κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή και κυρίως την παγκόσμια κατάσταση, γιατί ο κ. Πέρες αντιλαμβάνεται πάρα πολύ καλά ότι η ανακύκλωση της διεθνούς οικονομικής κρίσης μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο μέσα από μεγάλες θεσμικές και πολιτικές αλλαγές. Μέσα από ένα νέο σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης, οικονομικής και πολιτικής." !
 


Συμπέρασμα: Είναι καταφανές ότι δεν ψάχνει η Κυβέρνηση για χρήματα αλλά διεκτραγωδεί τα πάντα μόνο και μόνο για να εξαθλιώση τους Μισθούς και τις Συντάξεις των πολιτών, ώστε όλοι να πεισθούμε μια μέρα ότι δεν γίνεται προκοπή με εγχώριες Κυβερνήσεις και να υποδεχθούμε «αγαλλομένω ποδί» Παγκόσμια Διακυβέρνηση!
 

Όταν αυτό το δεχθούμε, ολοι οι Μισθοί και οι Συντάξεις θα ανεβούν κατακόρυφα, αλλά θα αφανισθή κάθε πνευματική ικμάδα της Πατρίδος μας, αφού τίποτε πλέον δεν θα θυμίζη Ουρανό!
Αισθησή μου ειναι πώς η Δύση θά προχωρήση ολοταχως  –μέ τά Κράτη πού τήν απαρτίζουν– σέ μιά συγκεντρωτική Διακυβέρνηση (δημιουργωντας ενα ειδος Ηνωμένων Πολιτειων της Ευρώπης) καί, κάποια στιγμή, θά συγχωνευθη  η Ευρώπη μέ τήν  Αμερική γιά νά αποτελεσθη μιά υπερατλαντική Δύναμη μέ  Τετραρχική διακυβέρνηση, στό  πρότυπο της Ρωμαϊκης Αυτοκρατορίας της παρακμης.  Η διαφορά στήν επανάληψη της ιστορίας ειναι οτι αυτή η Νέα Τάξη Πραγμάτων δέν θά εχη τήν περιωρισμένη Ρωμαϊκή εδαφική εμβέλεια του παρελθόντος,  αλλά διαπλανητική εμβέλεια, αφου θά ελέγχη τόσες  Ηπείρους! Αυτός, αραγε, δέν ειναι καί ο λόγος πού δέν διαλύεται τό Ν.Α.Τ.Ο., παρ’ οτι επαυσε να ισχύη τό Σύμφωνο της Βαρσοβίας;

Τι περιμένουμε από την Ιεραρχία μας:

 
Από την προσεχή Σύνοδο της Ιεραρχίας μας περιμένουμε να αποκαλύψη και να καταγγείλη στον Λαό μας τα πραγματικά αίτια της Κρίσεως και την αιτία που μαραζώνει κάθε πνευματική προσπάθεια στον Τόπο μας. Η Εκκλησία δεν φοβάται κανέναν και τίποτα, πλην του Θεού!
 

Περιμένουμε, λοιπόν, χάραξη Εκκλησιαστικής Στρατηγικής και όχι υποτέλεια της Εκκλησιαστικής Διοικήσεως στην Πολιτεία.
Στρατηγική και, μάλιστα, Εκκλησιαστική, σημαίνει να σχεδιάζης και να ενεργής, όχι εκτελώντας τις οδηγίες του εχθρού της Αποστολής σου, σαν βοηθός και συμπαραστάτης του, αλλά,  να σχεδιάζης και να ενεργής για να φέρης εις πέρας την πνευματική Αποστολή σου, ματαιώνοντας τη ματαίωσή της!
Μέχρι σήμερα, με την πρακτική που ακολουθειται συστηματικά, αποδεικνύεται οτι η Εκκλησία μας δεν έχει ανακαλύψει ακόμη τον εχθρό που ματαιώνει το Εργο της. Αντιθέτως, μάλιστα, τον θεωρεί σύμμαχο και του συμπαρίσταται και συνεργάζεται αρμονικά μαζί του, χωρίς ούτε καν να υποψιάζεται ότι η συρρίκνωση του αριθμού των ανθρώπων του Θεού είναι έργο του εχθρού της!
 

Λύση πνευματική και ρεαλιστική είναι, νομίζω, αυτές τις κρίσιμες ώρες πρώτα η προσευχή και η βαθειά συνειδητοποίηση του πού εφθάσαμε ζώντες τόσα χρόνια όχι ως  Ορθόδοξοι Ρωμηοί αλλά ως οπαδοί του «Αγγελισμού», με πλήρη αδιαφορία για την πορεία και το κατάντημα της Δημόσιας ζωής, σαν να μην είναι τα πνευματικά καυσαέρια της Δημόσιας ζωής πιο επικίνδυνα για την ψυχή μας από τα αποπνυκτικά καυσαέρια της ατμόσφαιρας για το σώμα μας!
Κατόπιν να σαλπίσουμε Πανελλήνιο Προσκλητήριο για αναβίωση της Πολιτικής της Ρωμηοσύνης από πνευματικούς ανθρώπους, με την οποία το Εθνος μας θα κάνη και πάλι την Εκκλησία ψυχή του και την Πολιτεία σώμα του. Να αναβιώση η Πολιτική, με την οποία το Γένος μας μεγαλούργησε και μεγαλύνθηκε. Να γίνη και πάλι Στρατηγός του Εθνους μας η Παναγία μας και να αφήσουμε τα Αμερικανικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Βελγικά Σουηδικά κ.ά. πολιτικά Μοντέλα για εκείνους που ζουν «ως άθεοι εν τω κόσμω».
 

Ας σαλπίσουμε για να μετρηθούμε πόσοι είμαστε. Δεν έχει σημασία το πλήθος, αφου «κρείσσων εις ποιών το θέλημα του Κυρίου ή μύριοι παράνομοι»!
Αυτά μου υπαγόρευσε η συνείδησή μου να καταθέσω ως τη μόνη αντίσταση που μπορώ να προβάλλω με τις μικρές μου δυνάμεις στον διαγραφόμενο πνευματικό αφανισμό της Πατρίδος μας. Αν ως άνθρωποι και, μάλιστα, πιστοί, δεν έχουμε το φιλότιμο να κάνουμε κάτι δραστικό, αλλά πάλι ˝σταυρώσουμε τα χέρια μας˝ με αδιαφορία, τότε, όπως έγραψα και άλλοτε, μόνο ο Θεός γνωρίζει το τι θα απογίνουμε...!

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ε. ΒΟΛΟΥΔΑΚΗΣ
Πρωτοπρεσβύτερος
πηγή