Πρωτοπρ. Άγγελος Αγγελακόπουλος, Άγιος Κυπριανός Καρχηδόνος περί Βαπτίσματος

ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ ΚΑΡΧΗΔΟΝΟΣ ΠΕΡΙ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ

Εν Πειραιεί 2-10-2012

Πρωτοπρεσβ. Άγγελος Αγγελακόπουλος, εφημέριος Ι. Ν. Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Πειραιώς

Η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία στις 2 Οκτωβρίου εορτάζει την μνήμη του εν αγίοις πατρός ημών Κυπριανού επισκόπου Καρχηδόνος του ιερομάρτυρος και της αγίας ενδόξου παρθενομάρτυρος Ιουστίνης. Ο άγιος Κυπριανός είναι γνωστός βεβαίως για την μαγική του τέχνη, αφού υπήρξε πρώην μάγος. Μετά όμως από την μεταστροφή και τη μετάνοιά του εξαιτίας της παρθένου Ιουστίνης, η Εκκλησία χρησιμοποιεί τους εξορκισμούς του για να απαλλάξει τους δαιμονιζομένους και τους μαγεμένους από τον δαίμονα και τη σατανική μαγεία. Εκτός, όμως, από την ευεργετική του επίδράση στους μαγεμένους και διαμονιζομένους, ο άγιος Κυπριανός διακρίθηκε και για την ποιμαντική του δραστηριότητα και ευαισθησία,

ως Επίσκοπος, στα θέματα της πίστεως, τα δογματικά και ιδιαίτερα στο θέμα του βαπτίσματος. Ο άγιος Κυπριανός, ως Επίσκοπος Καρχηδόνος, συνήθροισε τρεις τοπικές Συνόδους στη Καρχηδόνα. Τήν πρώτη τό 255 μ.Χ, τήν δεύτερη το 258 μ.Χ. καί την τρίτη τό ίδιο έτος, ή οποία εξέθεσε καί κανόνα, στον οποίο διορίζεται ότι όλοι οι αιρετικοί και σχισματικοί πρέπει νά βαπτίζονται, επειδή τό βάπτισμα των αιρετικών καί των σχισματικών είναι αδεκτο. Πιό συγκεκριμένα στον Κανόνα της Τοπικής Συνόδου της Καρχηδόνος (258) λέγει ό άγιος Κυπριανός.

Στους αιρετικούς (Παπικούς, Προτεστάντες, Αγγλικανούς, Ιεχωβάδες, Πεντηκοστιανούς, Ευαγγελικούς, Μονοφυσίτες) καί στους σχισματικούς (Ζηλωτές Γ.Ο.Χ.) δέν υφίσταται καν αληθές βάπτισμα ή χρίσμα. «Ασφαλώς κρατούμεν, μηδένα βαπτίζεσθαι δύνασθαι εξω της καθολικής εκκλησίας˙ ενός όντος βαπτίσματος καί εν μόνη τή καθολική εκκλησία υπάρχοντος˙ …όθεν ου δύναται χρίσμα τό παράπαν παρά τοις αιρετικοίς είναι». Ο λόγος είναι προφανής : «παρά δε τοις αιρετικοίς, οπού εκκλησία ουκ εστίν, αδύνατον αμαρτημάτων άφεσιν λαβείν» καί «ού γάρ δύναται εν μέρει υπερισχύειν˙ ει ηδυνήθη βαπτίσαι, ίσχυσε καί Άγιον Πνεύμα δούναι˙ ει ουκ ηδυνήθη, ότι έξω ων, Πνεύμα Άγιον ουκ έχει, ου δύναται τον ερχόμενον βαπτίσαι, ενός όντος του Βαπτίσματος καί ενός όντος του Αγίου Πνεύματος καί μιάς εκκλησίας υπό Χριστού του Κυρίου ημών επάνω Πέτρου του Αποστόλου αρχήθεν λέγοντος της ενότητος τεθεμελιωμένης˙ καί διά τούτο τά ύπ’ αυτών γινόμενα ψευδή καί κενά υπάρχοντα, πάντα εστίν αδόκιμα»[1]. Δηλ. με ασφάλεια κρατάμε την παράδοση ότι κανείς δεν μπορεί να βαπτίζει ή να βαπτίζεται εκτός της Καθολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Γιατί ένα βάπτισμα υπάρχει και αυτό βρίσκεται μόνο στην Καθολική Ορθόδοξη Εκκλησία. Γι’αυτό δεν μπορεί να υπάρχει χρίσμα στους αιρετικούς». Ο λόγος είναι προφανής : «Στους αιρετικούς, που δεν είναι εκκλησία, είναι αδύνατον να λάβει κάποιος άφεση αμαρτιών. Αν μπορεί ο αιρετικός να βαπτίσει, μπορεί να δώσει και το Άγιον Πνεύμα. Αν, όμως, δεν μπορεί να βαπτίσει, επειδή βρίσκεται εκτός Εκκλησίας, δεν έχει Άγιον Πνεύμα και δεν μπορεί να βαπτίσει, αυτόν που έρχεται να βαπτισθεί, επειδή ένα είναι το βάπτισμα και ένα είναι το Άγιον Πνεύμα και μία Εκκλησία είναι θεμελιωμένη από τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Και γι’αυτό όλ’αυτά, που γίνονται από τους αιρετικούς, επειδή είναι ψευδή και κενά (άδεια), όλα είναι αδόκιμα (άκυρα)». Ο Κανόνας αυτός δέν αποτελεί κάτι τό καινοφανές στην Εκκλησία. Είναι απήχηση της εκκλησιολογίας του Αποστόλου Παύλου : «εν σώμα καί εν Πνεύμα, καθώς καί εκλήθητε εν μιά ελπίδι της κλήσεως υμών˙ εις Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα»[2]. Κάθε άλλη θεώρηση θα ανέτρεπε αύτη τήν εκκλησιολογική βάση[3]. Γιατί από τή μια, αν μία είναι η Καθολική Ορθόδοξος Εκκλησία καί ένα είναι τό αληθές Βάπτισμα, πώς μπορεί νά είναι αληθές τό Βάπτισμα των αιρετικών και σχισματικών, αφού αυτοί δέν είναι μέσα στήν Καθολική Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά απεκόπηκαν από αυτή διά της αιρέσεως; Από τήν άλλη, αν είναι αληθές τό Βάπτισμα των αιρετικών, είναι αληθές καί τό Βάπτισμα της Ορθοδόξου καί Καθολικής Εκκλησίας, τότε, λοιπόν, δέν είναι ένα βάπτισμα, καθώς ο Απόστολος Παύλος βοά, αλλά δύο, τό οποίο είναι ατοπώτατο.

Σχολιάζοντας ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης τον Κανόνα της Καρχηδόνας υπογραμμίζει ότι ο παρών Κανών αποδεικνύει μέ πολλά επιχειρήματα ότι τό βάπτισμα των αιρετικών καί των σχισματικών είναι άδεκτο καί ότι αυτοί πρέπει νά βαπτίζονται, όταν επιστρέφουν στήν Ορθοδοξία της Καθολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Α) Γιατί τό βάπτισμα είναι ένα και γιατί βρίσκεται μόνο στήν Καθολική Ορθόδοξη Εκκλησία. Οι αιρετικοί καί οι σχισματικοί δέν έχουν τό ένα βάπτισμα, γιατί βρίσκονται έξω της Καθολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Β) Τό ύδωρ του βαπτίσματος πρέπει πρώτα νά καθαρισθεί καί νά αγιασθεί διά των ευχών του Ιερέως καί της Χάριτος του Παναγίου Πνεύματος, έπειτα νά καθαρίσει καί νά αγιάσει αυτόν, πού θά βαπτισθεί μέσα σ’ αυτό. Αλλά οι αιρετικοί καί οί σχισματικοί ούτε Ιερείς είναι, αλλά, μάλλον ιερόσυλοι. ούτε καθαροί, αλλ’ ακάθαρτοι. ούτε άγιοι, επειδή δέν έχουν Πνεύμα Άγιον, καί, λοιπόν, ούτε βάπτισμα έχουν. Γ) Διά του βαπτίσματος της Καθολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας δίδεται άφεση αμαρτιών. Διά του βαπτίσματος των αιρετικών καί των σχισματικών, πού είναι έξω της Καθολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, πως μπορεί νά δοθεί άφεση αμαρτιών; Δ) Ο βαπτισμένος, αφού βαπτισθεί, πρέπει νά χρισθεί μέ τό Μύρο. πού κατασκευάζεται από έλαιον καί άλλα αρώματα, τό οποίο αγιάσθηκε μέ τήν επιφοίτηση του Άγιου Πνεύματος. Ο αιρετικός καί ό σχισματικός, μή έχοντας Πνεύμα Άγιον, επειδή είναι χωρισμένος εξαιτίας της αιρέσεως, πώς μπορεί νά αγιάσει αυτό τό Μύρο; Ε) Ο Ιερεύς πρέπει νά προσευχηθεί προς τόν Θεό γιά τήν σωτηρία του βαπτισθέντος. Ο αιρετικός καί ό σχισματικός, όντας ιερόσυλος, όπως είπαμε, καί αμαρτωλός (όχι τόσο γιά τά έργα του, αλλά μάλλον γιά τήν αίρεση, ή όποια είναι ή μεγαλύτερη αμαρτία από όλες, καί τό σχίσμα, το οποίο ούτε με αίμα μαρτυρίου δεν επουλώνεται, κατά τον ιερό Χρυσόστομο ), πώς μπορεί νά εισακουσθεί από τόν Θεό, ενώ ή Γραφή λέει ότι των αμαρτωλών ό Θεός δεν ακούει; ΣΤ) Τό βάπτισμα των αιρετικών καί των σχισματικών δεν μπορεί νά είναι δεκτό από τόν Θεό ως βάπτισμα, επειδή αυτοί είναι εχθροί καί πολέμιοι μέ τόν Θεό καί ονομάζονται αντίχριστοι από τόν θεολόγο Απόστολο Ιωάννη.

Γιά όλ' αυτά, λοιπόν, τά αίτια ό παρών Κανών κατ’ ακρίβειαν ορίζει νά βαπτίζονται όλοι οι αιρετικοί[4].

Ο Κανών αυτός της Καρχηδόνος του αγίου Κυπριανού είναι ιδιαίτερα επίκαιρος στις ημέρες μας, όπου καλπάζει η παναίρεση του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού Οικουμενισμού. Ο Οικουμενισμός, γιά νά υλοποιήσει τούς στόχους του, αναγκάζεται νά παραθεωρήσει ή καί νά αναθεωρήσει βασικές αρχές της Ορθοδοξίας, μεταξύ των οποίων και αυτή του βαπτίσματος. Προβάλλει τήν αντίληψη της «βαπτισματικής θεολογίας» και της «Διευρημένης Εκκλησίας», σύμφωνα μέ τήν οποία η Εκκλησία είναι μία καί περιλαμβάνει τούς χριστιανούς κάθε «ομολογίας», από τή στιγμή πού δέχθηκαν τό βάπτισμα. Έτσι, όλες οι «χριστιανικές ομολογίες» είναι μεταξύ τους «Αδελφές Εκκλησίες». Με βάση, λοιπόν, την νεωτεριστική και αντιπατερική «βαπτισματική θεολογία», τα «βαπτίσματα» όλων των «χριστιανικών ομολογιών» είναι έγκυρα, είτε πρόκειται για την παραδοσιακή τριπλή κατάδυση και ανάδυση, είτε για ραντίσματα, είτε για «αεροβαπτίσματα» ή άλλα εικονικά βαπτίσματα, που συναντάμε κυρίως στις προτεσταντικές παραφυάδες. Δυστυχώς σήμερα στο οικουμενιστικό περιβάλλον έχει καθιερωθεί και προβάλλεται όσο τίποτε άλλο η κακόδοξη «βαπτισματική θεολογία», προϊόν θεολογικό του ΠΣΕ, η οποία προπαγανδίζεται κατά κόρον ως το Νο 1 στοιχείο ενότητος μεταξύ των «εκκλησιών». Αυτό και μόνο το στοιχείο ανατρέπει όχι μόνο την πατερική, αλλά και την Αποστολική Παράδοση.

Για να αντιληφθούμε πόσο βαθειά έχει προχωρήσει αυτή η οικουμενιστική διάβρωση, αρκούν, ανάμεσα στα πολλά, δύο παραδείγματα.

Α) Στις 17-4-2011 έγινε ομαδική «βάπτιση» 550 μαθητών της Α΄ βαθμίου καί Β΄ βαθμίου εκπαιδεύσεως εις τόν αύλειον χώρον του Ι.Ν. Αγίου Μάρκου Βελιγραδίου υπό του Βοηθού Επισκόπου του Μακ. Πατριάρχου Σερβίας, Χβόσνου κ. Αθανασίου, διοργανωθείσαν υπό της επιτροπής Θρησκευτικών της Ι. Αρχιεπισκοπής Βελιγραδίου καί Καρλοβικίου, δι’εκχύσεως εις τήν κεφαλήν ύδατος ή ραντισμού κατά τήν Ρωμαιοκαθολικήν στρέβλωσιν του Ι. Μυστηρίου[5].

Β) Τον Αύγουστο ή Σεπτέμβριο του 2012 στην Ιερά Μητρόπολη Μεξικού, η οποία ποιμαίνεται από τον Σεβ. Μητροπολίτη Μεξικού κ. Αθηναγόρα, είδαμε την εξής απαράδεκτη για την Ορθόδοξη Πίστη εικόνα. Ο Ιερεύς να ρίχνει με μια λεκάνη το αγιασμένο ύδωρ στο κεφάλι του νηπίου, και ο βοηθός να κρατά κάτω από το νήπιο μιά άλλη λεκάνη περισυλλογής των υδάτων.

Θεωρείται αυτό Ορθόδοξη Βάπτιση; Αποτελεί τριπλή κατάδυση και ανάδυση στην κολυμβήθρα; Δεν νομίζουμε!!! Περισσότερο ομοιάζει με μίμηση της πράξεως της παπικής θρησκευτικής συναγωγής[6].

Ας μη μας παραξενεύει όμως το γεγονός αυτό, διότι την αναγνώριση του μεταξύ τους βαπτίσματος υπέγραψαν οι μερικοί «ορθόδοξοι» και παπικοί αντιπρόσωποι στο Κείμενο της Μικτής Επιτροπής θεολογικού διαλόγου στο Balamand του Λιβάνου το 1993, όπου εκεί λέγεται ότι : «Θεωρούμεν τήν αμοιβαίαν ταύτην αναγνώρισιν της εκκλησιαστικής οντότητος του βαπτίσματος, παρά τάς διαιρέσεις ημών, πλήρως σύμφωνον πρός τήν αέναον διδασκαλίαν αμφοτέρων των εκκλησιών»[7].

Θα πρέπει εδώ να τονισθεί ότι στον ορθόδοξο χώρο βασικός εισηγητής της νεωτεριστικής καί αντιπατερικής «βαπτισματικής θεολογίας» του Π.Σ.Ε. είναι ο Σεβ. Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ιωάννης Ζηζιούλας, επίσημος εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στόν διάλογο μέ τούς Παπικούς καί Συμπρόεδρος της Μικτής Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου, ο οποίος γιά τούς Οικουμενιστές θεωρείται ο «κορυφαίος θεολόγος» του αιώνα μας, ως ο «άγιος πατήρ» του Οικουμενισμού[8]. Ο Σεβ. Περγάμου έχει πεί τα εξής κακόδοξα και βλάσφημα :

«Εάν λάβουμε υπ’όψιν μας τούς κανόνες της αρχαίας Εκκλησίας, τότε μπορούμε νά ομιλούμε γιά τά όρια της Εκκλησίας επί τή βάσει, θά πρότεινα, της βαπτιστικής ενότητας… Τό βάπτισμα δημιουργεί ένα όριο στήν Εκκλησία. Τώρα μέ αυτό τό βαπτιστικό όριο είναι κατανοητό νά υπάρξει διαίρεση, αλλά οποιαδήποτε διαίρεση μέσα σέ αυτά τά όρια δέν είναι τό ίδιο μέ τήν διαίρεση πού υπάρχει μεταξύ της Εκκλησίας καί αυτών πού βρίσκονται έξω από αυτό τό βαπτιστικό όριο... Νομίζω ότι πρέπει νά λάβουμε σοβαρά τά βαπτιστικά όρια της Εκκλησίας καί νά αποδεχτούμε ότι έξω από τήν βάπτιση δέν υπάρχει Εκκλησία. Εντός του βαπτίσματος, ακόμη καί αν υπάρχει μία διάσπαση, μία διαίρεση, ενα σχίσμα, ακόμη μπορείς νά μιλάς γιά Εκκλησία… Οι Ορθόδοξοι, κατά τή γνώμη μου τουλάχιστον, συμμετέχουν στήν οικουμενική κίνηση βαπτισμένων Χριστιανών, πού βρίσκονται σέ κατάσταση διαίρεσης, διότι δέν μπορούν νά εκφράσουν τήν ίδια πίστη μαζί. Στό παρελθόν αυτό συνέβαινε λόγω της έλλειψης αγάπης, η οποία τώρα, δόξα τω Θεώ, εξαφανίζεται»[9].

Με τα παραπάνω θεωρούμε ότι κατέστη σαφής και καταδείχθηκε η αντιπατερικόκητα, η μεταπατερικότητα και η πατρομαχία των συγχρόνων οικουμενιστών. Εμείς, όμως, ακολουθώντας και επόμενοι τοις αγίοις πατράσι και των αγίω Κυπριανώ, βροντοφωνάζουμε προς όλες τις κατευθύνσεις και ομολογούμε ότι : Μία και Μοναδική είναι η Εκκλησία του Χριστού, η Αδιαίρετος, Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική, Ορθόδοξος Εκκλησία. Όλες οι άλλες παρασυναγωγές είναι αιρέσεις, σχίσματα και παραθρησκείες. Ένα και Μοναδικό είναι το έγκυρο βάπτισμα, το ορθόδοξο βάπτισμα. Όλα τα άλλα βαπτίσματα είναι άκυρα και αχαρίτωτα. Μία και Μοναδική είναι η πίστις, η ορθόδοξος πίστις. Όλες οι άλλες πίστεις είναι ψεύτικες.

_____________________________________

[1] Κανών Καρχηδόνος.

[2] Εφ. 4, 4-5.

5 ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ, Ή ποιμαντική διακονία κατά τους Ιερούς Κανόνες,εκδ. Άθως 2003, σσ. 156-157.

[4] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, εκδ. Β.Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 2003, σσ. 366-371.

[5] ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ, «Απαράδεκτος, αντικανονική καί άθεσμος στρέβλωσις του μυστηρίου του Βαπτίσματος υπό της Σερβικής Εκκλησίας», Θεοδρομία ΙΓ2 (Απρίλιος- Ιούνιος 2011) 205-211.

[6] http://aktines.blogspot.gr/2012/08/blog-post_2683.html καί «Βαπτίσεις εις τό Μεξικόν υπό Ορθοδόξων κατά τρόπον πού ομοιάζει μέ των Παπικών», Ορθόδοξος Τύπος (14-9-2012) 1).

[7] ΜΗΤΡ. ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΒΛΑΧΟΣ, Η Βαπτισματική Θεολογία, και Ορθόδοξος Χριστιανικός Αγωνιστικός Σύλλογος «ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ» καί Φιλορθόδοξος Ένωσις «ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ», «Οι βασικές κακοδοξίες του αιρετικού επισκόπου κ. Ζηζιούλα», Κοσμάς Φλαμιάτος 10 (Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2011) 12.

[8] ΙΩΑΝΝΗΣ Ν. ΜΑΡΚΑΣ, «Οι «πατρομάχοι» της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών καί οι όψιμοι υπερασπιστές τους. Αναίρεσις θέσεων του Αρχιμανδρίτου π. Αθανασίου Κολλά», Θεοδρομία ΙΓ2 (Απρίλιος-Ιούνιος 2011) 288, 304 καί Ελευθεροτυπία (1.6.2009) 49.

[9] ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ, «Orthodox Ecclesiology and the Ecumenical Movement», Sourozh Diocesan Magazine [Αγγλία] 21 (1985) 16) καί ΠΡΕΣΒ. ΠΕΤΡΟΣ HEERS, «Τό Μυστήριο του Βαπτίσματος καί η ενότητα της Εκκλησίας˙ η ιδέα της «Βαπτισματικής Ενότητας» καί η αποδοχή της από τούς Ορθοδόξους Οικουμενιστές», Εν Συνειδήσει˙ Οικουμενισμός˙ ιστορική καί κριτική προσέγγιση, έκδ. Ι.Μ.Μεγ.Μετεώρου, Άγια Μετέωρα, Ιούνιος 2009, σ. 117).

πηγή