Το μυστήριο της ανομίας και η σωτηρία του κόσμου. (Κυριακή ΣΤ΄ Λουκά)

πηγή

20ΟΚΤ

Η πραγματικότητα μιας τραγικής υπάρξεως.

Ο διάβολος είναι μία τραγική ύπαρξη. Ο Θεός τον έπλασε μαζί με τις Αγγελικές δυνάμεις και τον προόρισε να γίνει δοχείο ακτίστου φωτός. Αυτός όμως από εγωισμό μετέτρεψε την αγάπη του Θεού σε φιλαυτία και κίνησε ανταρσία εναντίον του Θεού. Δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι ο θρόνος του Θεού είναι η αγάπη και η ταπείνωσή του.

Ό σατανάς αναγνωρίζει τόν Θεό καί πιστεύει στή δύ­ναμη τοο. Άλλα δέν αγαπά τόν Χριστό. Όμολογεϊ τη θε­ότητα τοο Κυρίου, αλλά φοβάται τη δύναμη της αγάπης Του. Γι αυτό καί τόν παρακαλεί νά μη τόν βασανίσει. Ό βασανισμός των δαιμόνων έγκειται στό γεγονός ότι. ενώ οί δαίμονες μισούν τόν Χριστό, ξέρουν ότι εκείνος εξακο­λουθεί νά τούς αγαπά καί νά τούς αγκαλιάζει.

Το καταστροφικό έργο του διαβόλου.

Ο δαιμονισμένος, ευρισκόμενος υπό την επήρεια των δαιμονίων, απαντά εις την ερώτηση του Ιησού ότι το όνομά του είναι «λεγεών, ότι δαιμόνια πολλά εισήλθεν εις αυτόν». Οι δαιμονικές δυνάμεις διαβάλλουν, δηλαδή διαιρούν, διασπούν τον άνθρωπο. Τον απομακρύνουν από τον Θεό, από τον εαυτό του, από τους άλλους ανθρώπους.

Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό ως μία προσωπική ενότητα, αλλά οι δαιμονικές δυνάμεις θρυμματίζουν, κομματιάζουν την ενότητα αυτή, την ψυχική αρμονία της υπάρξεως του ανθρώπου. Ο άνθρωπος γίνεται ένα πλήθος, μία μάζα, γίνεται το θέλημά του. Γι’ αυτό και παρά το φαινομενικό πλήθος γύρω του μεταπίπτει στην απομόνωση, στη μοναξιά. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι «άδης» σημαίνει τον σκοτεινό εκείνο τόπο, όπου η κόλαση του ανθρώπου είναι η απελπιστική μοναξιά του. Δηλαδή εκεί που δεν υπάρχει δυνατότητα επικοινωνίας και αγάπης του ενός ανθρωπίνου προσώπου με το άλλο.

Η ενέργεια του μυστηρίου της ανομίας.

Το μυστήριο όμως της ανομίας ενεργείται ήδη στην ιστορία, στην ιστορία του κόσμου και την προσωπική μας ιστορία. Η ζωή συνθλίβεται και αφανίζεται. Οι πνευματικές αναζητήσεις περιφρονούνται και ποδοπατούνται. Η ελευθερία χρησιμοποιείται ως άλλοθι για τον αποπροσανατολισμό και την εξαχρείωση. Αν παραδοθούμε στο πνεύμα της εποχής μας και λησμονήσουμε ότι είμαστε άνθρωποι πλασμένοι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού, αν δεχθούμε να ζούμε και να συμπεριφερόμαστε ως άβουλα όντα, που για την άνεση και το θέλημά τους δέχονται να προσκυνούν την οποιαδήποτε κτιστή πραγματικότητα, τί θα γίνει με τη ζωή μας και την αλήθεια;

Ο διάβολος παρουσιάζεται και είναι ξένος προς τον Σταυρό του Χριστού. Δε σταυρώνεται ο ίδιος, γιατί δεν έχει σχέση με την αγάπη και τη θυσία, ούτε ζητάει από τους ανθρώπους να σηκώσουν τον σταυρό τους. Υπόσχεται ευκολία και άνεση με μοναδικό όρο την πλήρη υποταγή μας. Όπως έκανε με τον Αδάμ, που για ένα ανεδαφικό και ανόητο θέλημα έχασε τη ζωή και την προοπτική της, έχασε την αγάπη και την κοινωνία, για να μείνει με το κέρδος του αλλοτριωμένου προσώπου και της αλλοτριωμένης ελευθερίας του.

Αποκατάσταση του αρχαίου κάλλους.

Ο Κύριος ήλθε στον κόσμο και αποκατέστησε στον εαυτό Του την αρμονία και την ενότητα του ανθρώπου, ως εικόνας του Θεού στο αρχαίο κάλλος της. Ο Χριστός είναι η υπέρβαση της αμαρτίας, της αστοχίας μας, του θελήμα­τός μας. Μας έχει ενώσει όλους στο Σώμα Του, που είναι το μυστήριο της Εκκλησίας. Αυτό το ζούμε μέσα στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

Έτσι, όταν αγωνιζόμαστε να εφαρμόσουμε τις θειες εντολές και μετανοούμε, καμιά αρρώστια του πνεύματος και της ψυχής δεν μένει αθεράπευτη. Ο άνθρωπος που συνδέεται με τον Θεό στο πρόσωπο του Χριστού όχι μόνο θεραπεύεται από τα διάφορα πάθη, αλλά συνήθως αλλάζει και την εξωτερική του εμφάνιση. Η Χάρη του Θεού ακτινοβολεί στο πρόσωπο του. Αυτή την εμπειρία ας αγωνισθούμε να ζήσουμε και εμείς.

(Αγαθαγγέλου, Επισκ. Φαναρίου, «Η Ζύμη του Ευαγγελίου», εκδ. Αποστ. Διακονία, σ. 34-36)