«ΕΞΕΛΙΠΕ ΤΟ ΥΔΩΡ ΕΚ ΤΟΥ ΑΣΚΟΥ…» (Μιὰ ἀπελπισμένη μάνα. Ἕνα ἐξαντλημένο καὶ ἑτοιμοθάνατο παιδί. Ἕνα ἀσκὶ ἄδειο ἀπὸ νερό. Ἕνας ἥλιος καυτερὸς καὶ ἐξοντωτικός.)

«Ἐξέλιπε τὸ ὕδωρ ἐκ τοῦ ἀσκοῦ…»(Γενέσ. κα´ 15)

Τοῦ περιοδ. «ΖΩΗ»,
ἀρ. τ. 4260, Σεπτέμβριος 2012

Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ» 

.        Πάντοτε ἐπίκαιρος καὶ διδακτικὸς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, μᾶς στέλνει μηνύματα ἰδιαίτερα χρήσιμα καὶ γιὰ τὴν ἐποχή μας. Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, στὸ βιβλίο τῆς Γενέσεως, περιγράφεται ἡ τραγικὴ κατάσταση στὴν ὁποία βρέθηκε ἡ Ἄγαρ. Μαζὶ μὲ τὸ παιδί της, τὸν Ἰσμαήλ, περιπλανιόταν στὴν ἔρημο. Τὰ ἐφόδιά της ἄρχισαν νὰ λιγοστεύουν. Καὶ ἡ κατάστασή της ἔγινε τραγική, ὅταν τῆς τελείωσε τὸ νερὸ ἀπὸ τὸ ἀσκὶ ποὺ κουβαλοῦσε μαζί της.
.        Τί θὰ κάνη τώρα χωρὶς νερό, μέσα στὴν ἔρημο, κάτω ἀπὸ τὶς καυτερὲς ἀκτίνες τοῦ ἡλίου; Πῶς θὰ ἀτενίση τὸ παιδὶ της ἀφυδατωμένο νὰ σβήνη ἐκεῖ στὴν ἀφιλόξενη ἐρημιά; Μητέρα εἶναι καὶ δὲν ἀντέχει νὰ βλέπη τὸ παιδί της νὰ ψυχορραγῆ, χωρὶς νὰ μπορῆ καμιὰ βοήθεια νὰ τοῦ προσφέρη. Ἕνα πράγμα τῆς χρειάζεται, τὸ νερό.
.        Ποῦ ὅμως νὰ τὸ βρῆ στὴν καρδιὰ ἐκείνη τῆς ἐρήμου; Νερὸ δὲν ὑπάρχει πουθενά. Ἔτσι νομίζει. Γι’ αὐτὸ ὑπάρχει ἄφθονη ἀπελπισία. Καὶ σ’ αὐτὴν παραδίνεται χωρὶς ἀντίσταση. Καὶ σ’ αὐτὴν θέλει νὰ παραδώση τώρα καὶ τὸ παιδί της. «Ἐξέλιπε τὸ ὕδωρ ἐκ τοῦ ἀσκοῦ καὶ ἔρριψε τὸ παιδίον ὑποκάτω μιᾶς ἐλάτης» (Γενέσ. κα΄ 15). Καὶ τότε ἀναλύθηκε σὲ δάκρυα.
.        Μιὰ ἀπελπισμένη μάνα. Ἕνα ἐξαντλημένο καὶ ἑτοιμοθάνατο παιδί. Ἕνα ἀσκὶ ἄδειο ἀπὸ νερό. Ἕνας ἥλιος καυτερὸς καὶ ἐξοντωτικός. Τέσσερα στοιχεῖα ἀπογνώσεως συνθέτουν τὸ μελαγχολικὸ ἐκεῖνο τοπίο, ποὺ θὰ θύμιζε ἀρχαία τραγωδία. Καὶ σὰν λύση δὲν φαίνεται καμιὰ ἄλλη ἀπὸ τὴν τραγικότητα τοῦ θανάτου.
.        Ὅλα αὐτὰ πραγματικά, ψηλαφητά, ἀδιαμφισβήτητα. Ἕνα ὅμως εἶχε λησμονηθῆ: Ἡ πραγματικότητα τοῦ Θεοῦ, ἡ παντοδυναμία Του, ἡ πανταχοῦ παρουσία Του. Καὶ αὐτὴ εἶναι πάντα ἡ πιὸ ἰσχυρή. Καὶ αὐτή, στὴν συγκεκριμένη περίπτωση, ὅπως καὶ σὲ τόσες ἄλλες, ἀνέτρεψε ὅλα τα ἀπογοητευτικὰ δεδομένα. Ἄνοιξε τὰ μάτια τῆς Ἄγαρ καὶ τῆς φανέρωσε αὐτό, ποὺ ἡ ἀπελπισία δὲν τὴν ἄφηνε νὰ δῆ. Νὰ δῆ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, ποὺ παρουσιάζει ὀάσεις στὴν ἐρημιά, πηγάδια γεμάτα στὴν ξηρασία.
.        Ἐκεῖ στὴν ἐρημιὰ ἀντήχησε παρήγορη καὶ ἐνισχυτικὴ ἡ φωνὴ τοῦ οὐρανοῦ: «Τί σοῦ συμβαίνει Ἄγαρ. Μὴ φοβᾶσαι. Ὁ Θεὸς ἄκουσε τὴ φωνὴ τοῦ παιδιοῦ σου. Εἶδε τὸ δράμα του, τὴν τραγικὴ κατάστασή του. Σήκω πάνω. Πάρε τὸ παιδί σου. Κράτησέ το. Αὐτὸ τὸ παιδί, ὄχι μονάχα δὲν θὰ χαθῆ σ’ αὐτὴν ἐδῶ τὴν ἐρημιά, ἀλλὰ θὰ τὸ ἀναδείξω σὲ γενάρχη μεγάλου ἔθνους». «Καὶ ἀνέωξεν ὁ Θεὸς τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῆς καὶ εἶδε φρέαρ ὕδατος ζῶντος καὶ ἐπορεύθη καὶ ἔπλησε τὸν ἀσκὸν ὕδατος καὶ ἐπότισε τὸ παιδίον» (Γενέσ. κα´ 19).
.        Ἄνοιξε, Ἄγαρ, τὰ μάτια σου καὶ κοίτα. Πρόσεξε τὰ θαυμάσια τοῦ Θεοῦ. Μὴν ἀφήνης τὴν ἀπελπισία νὰ σοῦ κλείση τὸ ὀπτικό σου πεδίο. Ἐσὺ θρηνολογεῖς γιὰ τὸ ἄδειο σου ἀσκὶ καὶ δίπλα σου βρίσκεται ὁλόκληρη πηγή, ποὺ ἀναβλύζει δροσερὸ νερό. Καὶ δὲν τὸ βλέπεις. Καὶ κινδυνεύεις ἀπὸ τὴν ἀπόγνωση καὶ σὺ καὶ τὸ παιδί σου.
.        Πόσες φορὲς καὶ μεῖς κινδυνεύουμε ἀπὸ τὸ σαράκι τῆς ὀλιγοπιστίας, ποὺ ροκανίζει ὄχι μόνο τὴν πνευματική μας ζωή, ἀλλὰ καὶ τὴν σωματική μας ὑγεία καὶ τὴν ψυχική μας εὐεξία! Σὲ κάθε δυσκολία, σὲ κάθε ἀντιξοότητα, σὲ κάθε δοκιμασία, κοιτάζουμε μονάχα τὸ ἄδειο μας ἀσκὶ καὶ δὲν βλέπουμε καθόλου τὶς ἀστείρευτες πηγὲς τοῦ Θεοῦ. Τὸν ὀνομάζουμε Πατέρα καὶ πάνω στὰ πράγματα δὲν τὸν ἀναγνωρίζουμε ὡς Πατέρα. Τὸν λέμε Παντοκράτορα καὶ δὲν πιστεύουμε στὴν παντοδυναμία Του. Ἔχουμε τόσες φορὲς δεῖ ζωντανὴ τὴν παρουσία Του καὶ τὴν ἀγαθὴ πρόνοιά Του στὴ ζωή μας καὶ τὴν λησμονοῦμε, τότε ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ τὴν θυμώμαστε. Νὰ θυμώμαστε ὅτι, στὴν ἔρημό μας καὶ στὰ ἄδεια μας ἀσκιά, ὁ Θεὸς ἀπαντάει μὲ τὶς ἀστείρευτες πηγές Του, τὶς πηγὲς τοῦ ἐλέους καὶ τῆς φιλανθρωπίας Του.
.        Κι ἂν ὁ ὁρίζοντας τῆς ψυχῆς μας σκοτεινιάζη. Κι ἂν ὁ ἥλιος τῆς χαρᾶς κρύβεται καὶ οὔτε ἕνα ἀστέρι ἐλπίδας δὲν στέλνη τὶς παρήγορες καὶ ἐνισχυτικὲς ἀκτίνες του. Κι ἂν ἀπανωτὰ ἔρχωνται τὰ χτυπήματα τῆς ζωῆς. Ὅμως ὅλα εἶναι πρόσκαιρα καὶ παροδικὰ καὶ συχνὰ φαινομενικά. Τὰ σύννεφα θὰ διαλυθοῦν καὶ ὁ ἥλιος καὶ πάλι θὰ φανῆ. Τὸ «στενά μοι πάντοθεν σφόδρα» (Β΄ Βασιλ. κδ΄ 14) δὲν διαρκεῖ γιὰ πάντα. Ἡ δοκιμασία θὰ περάση. Ὁ στοργικὸς Πατέρας μας γνωρίζει νὰ δίνη τὶς καλύτερες καὶ συμφερότερες λύσεις. Προσφέρει διέξοδο στὸ ἀδιέξοδο. Ἔρχεται καὶ μᾶς λέει πὼς «ἐδῶ εἶμαι, πολὺ κοντά σας, δίπλα σας. Εἶμαι ὁ Πατέρας σας. Ὅμως ἡ ὀλιγοπιστία σας δὲν σᾶς ἀφήνει νὰ μὲ δῆτε. Νὰ δῆτε ὀάσεις στὴν ἐρημιά. Νὰ “ἀντλήσετε ὕδωρ μετ’ εὐφροσύνης” ἀπὸ τὶς ἀστείρευτες πηγὲς τῆς ἀγάπης μου. Νὰ σβήσετε τὴν βασανιστικὴ δίψα σας καὶ νὰ πλημμυρίσετε ἀπὸ τὴν οὐράνια χαρὰ καὶ ἐλπίδα».

πηγή