Θ. Ρηγινιώτης, «Διάλογος» Ι. Χριστού και Χρυσής Αυγής για το μεταναστευτικό

πηγή

Πηγή: TO BHMA

Ποια πρέπει να είναι η στάση μας απέναντι στους αλλοδαπούς και γενικά στους ανθρώπους που θεωρούμε εχθρούς μας, το απαντάει μια κι έξω ο Χριστός, λέγοντας την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη  (κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, κεφ. 10, στίχοι 25-37).

Οι Σαμαρείτες ήταν μια ανακατεμένη φυλή, που οι πρόγονοί της είχαν νοθεύσει το εβραϊκό τους αίμα κάνοντας πολλούς γάμους με γυναίκες άλλων λαών. Επίσης είχαν νοθεύσει και τη θρησκεία και τη γλώσσα τους – δηλαδή τα τρία στοιχεία που θεμελιώνουν τον πολιτισμό και την εθνική ταυτότητα, όχι μόνο για τους Εβραίους αλλά για κάθε λαό. Οι Εβραίοι, λοιπόν, τους Σαμαρείτες τους θεωρούσαν προδότες και τους μισούσαν.

Ο Χριστός, αν και Εβραίος, θεράπευε Σαμαρείτες χωρίς να δίνει σημασία στο θέμα αυτό. Επίσης, μια από τις πιο σημαντικές μαθήτριές Του ήταν Σαμαρείτισσα (κατά Ιωάννην, κεφ. 4): η αγία Φωτεινή, που κήρυξε το χριστιανισμό μέχρι τη Ρώμη και θανατώθηκε από τους Ρωμαίους, μαζί με όλη της την οικογένεια, με φρικτά βασανιστήρια! Αλλά και οι Απόστολοι έκαναν πολλά θαύματα και μετέδωσαν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος στους Σαμαρείτες (Πράξεις των Αποστόλων, κεφ. 8).

Γράφει λοιπόν το κατά Λουκάν (10, 25-37) ότι ένας δάσκαλος της εβραϊκής θρησκείας, νομίζοντας πως θα πιάσει αδιάβαστο το Χριστό, τον ρώτησε ποια είναι η σπουδαιότερη εντολή. Ο Χριστός του λέει: «Στο Νόμο (της θρησκείας) τι διαβάζεις;». Ο άλλος, που ήταν δάσκαλος αυτού του Νόμου, απαντά: «θα αγαπήσεις τον Κύριο και Θεό σου με όλη την καρδιά σου, την ψυχή σου, τη δύναμη και το νου σου, και θα αγαπήσεις και τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου». «Σωστά απάντησες» είπε ο Χριστός.

Επειδή όμως ο άλλος ντράπηκε, έχοντας ρωτήσει κάτι που το ήξερε, ρωτάει πάλι: «Και ποιος είναι ο πλησίον μου;».

Τότε ο Χριστός είπε την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη:

Ένας άνθρωπος κατέβαινε από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ. Στο δρόμο τον χτύπησαν ληστές και τον άφησαν μισοπεθαμένο. Πέρασε ένας ιερέας, τον είδε, αλλά δε σταμάτησε. Το ίδιο κι ένας λευίτης (ιερέας κατώτερου βαθμού, όπως θα λέγαμε εμείς διάκος). Μετά όμως πέρασε κι ένας Σαμαρείτης. Τον είδε και συγκινήθηκε. Έπλυνε τις πληγές του με λάδι και κρασί, τον φόρτωσε στο ζώο του και τον πήγε σ’ ένα πανδοχείο. Έδωσε εντολή στον πανδοχέα να τον φροντίσει, τον πλήρωσε και του είπε: Όταν ξανάρθω, πες μου, αν τα λεφτά που σου άφησα δε σε φτάσουν, να σου δώσω κι άλλα.

Και μετά ρώτησε ο Χριστός: «Κατά τη γνώμη σου, ποιος φέρθηκε σαν πλησίον στον τραυματία;». Ο δάσκαλος είπε: «Αυτός που τον βοήθησε». «Έτσι να φέρεσαι κι εσύ, λοιπόν» κατέληξε ο Χριστός.

Είναι σημαντικό, ότι ο Ιησούς, στην ιστορία που είπε, δεν έβαλε Εβραίο να βοηθάει Σαμαρείτη, προφανώς για να μη νιώσουν οι Εβραίοι ανώτεροι και καλύτεροι. Έβαλε Σαμαρείτη να βοηθάει Εβραίο – δηλαδή τον άνθρωπο από την «προδοτική» φυλή, που είχε νοθεύσει αίμα, θρησκεία και γλώσσα, να βοηθάει εκείνον από την καθαρή φυλή, με το αγνό αίμα και την αγνή θρησκεία και γλώσσα. Αν έλεγε την ιστορία εδώ και τώρα, ασφαλώς θα έβαζε έναν Πακιστανό ή Αλβανό ή Σύριο κ.τ.λ. να βοηθάει έναν περήφανο (αλλά τραυματισμένο κι ανήμπορο) έλληνα εθνικιστή!

Ή μήπως νομίζεις, αδελφέ αναγνώστη (εσύ που αγανακτείς κατά των λαθρομεταναστών και λες πως καλά κάνουν και τους δέρνουν οι ακροδεξιοί), πως δεν υπάρχουν λαθρομετανάστες με μεγαλύτερη ανθρωπιά από τη δική μας, που θα βοηθούσαν ακόμη και με μεγάλες θυσίες έναν Έλληνα, που μπορεί να τον είχαν τραυματίσει και κουρελιάσει άλλοι Έλληνες;

Τα παραπάνω λόγια του Χριστού, ας τα συλλογιστεί όποιος αισθάνεται ορθόδοξος χριστιανός, είτε είναι εθνικιστής (ιδίως Χρυσαυγίτης), είτε απλός πολίτης, που βλέπει με καλό μάτι και ικανοποίηση τις βίαιες πράξεις των εθνικιστών και των νεοναζί.

Ας τα συλλογιστούν όμως και οι αδελφοί μας οι Αριστεροί και οι αναρχικοί, που νομίζουν πως η θρησκευτική μας κληρονομιά δεν έχει να προσφέρει τίποτα στους ανθρώπους, αλλά είναι ένα κουβάρι δεισιδαιμονιών για γιαγιάδες! Όχι. Όση αγάπη υπάρχει στον αριστερό και τον αναρχικό χώρο (ακόμα και στην καρδιά των άθεων) είναι επίδραση από τις ορθόδοξες ρίζες τους και, μακριά το Χριστό, αυτή η αγάπη εύκολα μπορεί να καταρρεύσει και να αντικατασταθεί από μίσος και πόλεμο (ταξικό ή φυλετικό).

Το μεταναστευτικό είναι τρομερό πρόβλημα, που οι συνέπειές του πάνε πολύ πιο πέρα από το χάσιμο του μεροκάματου των Ελλήνων εργατών, που κι αυτό είναι πολύ σοβαρό. Όμως δεν θα λυθεί με βία εναντίον απλών ανθρώπων – πιστεύω μάλιστα πως δε θα λυθεί καθόλου με βία. Αν όμως κάποιοι νομίζουν πως είναι περήφανοι Έλληνες, αρσενικοί, με καρδιά παρόμοια με του Καραϊσκάκη, του Μακρυγιάννη ή του Δασκαλογιάννη και του Χατζή Μιχάλη Γιάνναρη, ας πάνε να τα βάλουν με τη νιγηριανή μαφία, τη ρωσική ή την αλβανική μαφία ή τις διάφορες άλλες «εθνικές» μαφίες, που έχουν όπλα και διαπράττουν αληθινά οργανωμένα εγκλήματα. Ας καθαρίσουν την Αθήνα (ίσως κι άλλες μεγαλουπόλεις) από τις μαύρες Νιγηριανές σκλάβες, που κάποιοι ομοεθνείς τους τις κρατάνε αιχμάλωτες με βουντού και τις στέλνουν κάθε βράδυ, τρομοκρατημένες, να κάνουν πιάτσα στην Πατησίων και σε άλλους δρόμους. Εννοώ φυσικά να τις ελευθερώσουν από τους εκμεταλλευτές τους, όχι να τις εξολοθρεύσουν! Μπορούν;

Ας κάνουν κάτι για τη Θράκη, όπου η Τουρκική προπαγάνδα οργιάζει ακόμα και στους Πομάκους και κανείς δεν υπερασπίζεται την ελληνικότητά της (συγγνώμη, διεθνιστές αδελφοί, αλλά όντως έχουμε και μια πατρίδα).

Όχι να ψαρεύουν απ’ το σωρό άοπλους εργάτες και να τους σακατεύουν. Πολύ περισσότερο, όχι να δέρνουν μαθητές!

Κάτι ακόμα: το μεταναστευτικό θα ήταν πολύ μικρότερο πρόβλημα, αν ήμασταν αληθινοί χριστιανοί και, αντί να μισούμε «αυτούς που μας παίρνουν τις δουλειές μας» (στην πραγματικότητα, οι Έλληνες εργοδότες το κάνουν αυτό, που προτιμούν ξένους παρά Έλληνες), τους αγαπούσαμε, τους βοηθούσαμε να επιβιώσουν και – το κυριότερο – τους μιλούσαμε για το Χριστό, την Παναγία και τους αγίους. Έτσι κι εκείνοι θα ημέρευαν, θα μας καταλάβαιναν και πολλοί θα γίνονταν και χριστιανοί, δηλ. ένα με εμάς. Και θα σώζαμε μερικές ψυχές, με πρώτη και καλύτερη τη δική μας, που είναι μαύρη.

Θύμωσες; Δεν πειράζει.

Ας πω ότι ξεκίνησε μια χριστιανική αντι-ναζιστική και αντι-φασιστική κίνηση στο Facebook  με πρωτοβουλία της γνωστής θεολόγου και συγγραφέως Εύης Βουλγαράκη.

Είμαι Έλληνας, απόγονος Ελλήνων. Η οικογένειά μου έχει τουλάχιστον δέκα μέλη που αγωνίστηκαν κατά των Τούρκων και κατά των Ναζί κατακτητών. Κάποιοι έδωσαν και τη ζωή τους ή βασανίστηκαν από τους Ναζί. Όμως, μ’ αυτά που γράφω, πιθανόν κάποια «λεβεντόπαιδα» να μου τη στήσουν και να μου σπάσουν το κεφάλι (χαλάλι, για την πατρίδα). Γιατί, ξέρεις, όποιος νομίζει πως έχει το δικαίωμα να δέρνει, σήμερα δέρνει τον ξένο, αλλά αύριο θα δείρει τον πατριώτη που διαφωνεί μαζί του…