ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ Κυριακής ΙΓ΄ Λουκά Γαλάτας Γ΄ 23 – Δ΄ 5 Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος

Η Αγία του Χριστού Μεγαλομάρτυς και πάνσοφος Αικατερίνα, με την ζωή της και το μαρτύριό της, αποδεικνύει αυτό ακριβώς που με έμφαση Πνεύματος καταγράφει στους Γαλάτες, μεταξύ των άλλων θεοπνεύστων αληθειών ο Απόστολος Πάυλος.

Ότι δηλ. «ουκ ένι άρσεν και θήλυ, πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού». Τώρα δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ ανδρός και γυναικός, διότι όλοι δια της ενώσεώς σας με τον Χριστό, γίνατε ένας νέος άνθρωπος!

Το να το λέμε σήμερα αυτό, στον λεγόμενο πολιτισμένο κόσμο, ακούγεται εντελώς φυσιολογικό (τουλάχιστον στη θεωρία). Όταν όμως ο Απόστολος έγραφε το κείμενο αυτό, η κατάσταση για τις γυναίκες ήταν περισσότερο από τραγική. Ομολογουμένως, ο Χριστός κατήργησε την δουλεία, εκήρυξε την ελευθερία, κι εδίδαξε την ισότητα της γυναίκας προς τον άνδρα. Τώρα, σύμφωνα με τη διδασκαλία Του Χριστού, έχουν την ίδια αξία όλοι, και άνδρες και γυναίκες.

Χρειάζεται να δούμε τα πράγματα στην πράξη; Δεν έχουμε παρά να ρίξουμε μια αντικειμενική ματιά μέσα στον ρου της παγκόσμιας Ιστορίας. Η Εκκλησία, ως Σώμα Χριστού, αναγνώρισε την αξία της γυναίκας και της έδωσε τη θέση που της έπρεπε. Την ελευθέρωσε αλλά και την ανύψωσε.

Μοναδικό βεβαίως και ανεπανάληπτο φαινόμενο, μοναδική προσωπικότητα που ξεπερνά όχι μόνο όλους του ανθρώπους, αλλά και αυτά τα αγγελικά τάγματα, ώς «Τιμιωτέρα των χερουβείμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ», Αυτή η Αγνή Παρθένος, η Κυρία Θεοτόκος! Αυτή η οποία προεφήτευσε για τον εαυτόν της ότι «... από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γεννεαί» (Λουκ. Α΄ 48). Και φυσικά αυτό ως παγκόσμια πλέον ευλογία πραγματοποιείται και θα συνεχίσει να πραγματοποιείται με γεωμετρική πρόοδο ακαταπαύστως. Όντως, μοναδικό το πρόσωπο της Θεοτόκου  που κάνει το νου του πιστού να ιλιγγιά ενώπιόν Της και με ιερό ενθουσιασμό αλλά και βαθυτάτη κατάνυξη να μέλπει, όσο το δυνατόν τα μεγαλεία Της!

Αλλά, μέσα στην ευλογημένη παράταξη και στις ιερές στρατιές των παρθένων γυναικών, εξέχουσα θέση κατέχει και η σημερινή εορταζομένη αγία. Η μεγαλομάρτυς και πάνσοφος Αικατερίνα. Τόσο με την σοφία της, όσο και με την αγνότητά της την απαστράπτουσα, αλλά και με το ηρωϊκό της αγώνισμα, το μαρτύριο, εδόξασε τον Χριστό και κατετρόπωσε τους δαίμονες, εξευτελίζοντας συνάμα και τα απαίσια όργανά τους. Τους βλάσφημους και ειδωλολάτρες τυρράνους, τους οποίους σθεναρώς αντιμετώπισε και κατενίκησε.

Από αυτές τις ηρωϊκές μορφές των μαρτύρων και οσίων γυναικών, πρωτίστως δε από το Πανάγιο  πρόσωπο της Κυρίας Θεοτόκου, εμπνέονται σε κάθε εποχή και όσες νέες ή και ώριμες γυναίκες, αρνούνται τα «του κόσμου ηδέα» και αποφασίζουν αυτοβούλως και με ενθουσιασμό να εκλέξουν την «αγαθήν μερίδα»! Να στοχεύσουν στα υψηλά και τελικώς ν' αφιερωθούν, ψυχή τε και σώματι στον παρθενικό βίο και στην (ασύληπτη για τον κόσμο) ζωή της συνειδητής μετανοίας, για την αγάπη και την δόξα του Νυμφίου Χριστού!

Αυτές πράγματι οι υπάρξεις  με την ευλογημένη τους ζωή, τόσο την θεωρητική, όσο και κυρίως την πρακτική, δοξάζουν τον Θεό και την μητέρα του Κυρίου Ιησού, εξευτελίζοντας ταυτοχρόνως, με τον αγώνα της ταπεινώσεως τον Βελίαρ και τα διεστραμμένα όργανά του.

Βεβαίως, θα ήταν παράλειψις εάν στο σημείο αυτό δεν σημειώναμε και δύο αλήθειες για την γυναίκα που ακολουθώντας το θέλημα Του Θεού, αποφασίζει να βιώσει την κατά φύσιν ζωή, δηλ. τον ευλογημένο αλλά και δύσκολο γάμο. Την ζωή της πολυτεκνίας αλλά και της ευτεκνίας. Πρόκειται περί αυτών των γυναικών που από την εφηβική ηλικία έχουν ως σύνθημα ζωής: «αγνές μέχρι το γάμο και τίμιες έως τον θάνατο»!

Θα ερωτήσουν τώρα ίσως ορισμένοι. Προ Χριστού, δεν έφερε ανθρώπους στον κόσμο η γυναίκα; Βεβαίως, αλλά μητέρα γινόταν σε ελάχιστες περιπτώσεις. Γεννούσε μεν παιδιά, αλλά δεν μπορούσε να τα προστατεύσει, αφού ο άνδρας είχε το δικαίωμα να τα πετάξει, και μαζί με αυτά και την ίδια την γυναίκα. Δυστυχώς φίλοι μου, η αμείλικτη ιστορική πραγματικότητα μας διδάσκει ότι στο σημείο αυτό, ο άνδρας έκανε ανυπολόγιστη χρήση αυτού του τραγικού «δικαιώματός» του.

Η Χριστιανή τώρα σύζυγος και μητέρα, έχει πρότυπό της την Παναγία μας. Την μητέρα του Κυρίου μας η οποία ως Μητροπάρθενος, ανέθρεψε τον Σωτήρα και Λυτρωτή του κόσμου. Τον Κύριο Ιησού. Πρώτη λοιπόν απ' όλες τις μητέρες, η Παναγία μας! Αυτήν ο Θεός κατέστησε πρώτη μητέρα του κόσμου, φέροντας στον κόσμο τον Υιόν και Λόγον του Θεού, καταστώντας την υπερευλογημένη ύπαρξή της, κλίμακα, διά της οποίας ήλθε ο Θεός στην γη και ανερχόμαστε εμείς οι άνθρωποι στον ουρανό.

Θέλουμε τώρα να δούμε τέτοια παραδείγματα αγιότητας, παραδείγματα ιερής συζυγίας και αγίας μητρότητας; Δεν έχουμε παρά να ρίξουμε μια ματιά, στους βίους που μας παρουσιάζουν τα συναξάρια της Εκκλησίας μας, μεταξύ των οποίων και οι ένδοξες και ηρωικές μητέρες των τριών Ιεραρχών, Εμμέλεια, Νόνα  και Ανθούσα. Οι μορφές αυτές θα σελαγίζουν ακαταπαύστως στον Χριστιανικό και πολιτισμένο κόσμο και θα προβάλλουν μαζί με τις άλλες χριστιανές μητέρες, όπως η Αγία Μόνικα, ως αιώνια πρότυπα για όσες γυναίκες ακολουθούν τον τίμιο της Εκκλησίας μας γάμο, δηλ. την κατά φύσιν ζωή.

Διευκρινίζουμε τον όρο «κατά φύσιν ζωή», διότι ο βίος της ολοκληρωτικής παρθενίας και αφιερώσεως, αποτελεί την μοναδική και ασύλληπτη για τον μακράν του Θεού κόσμο «υπέρ φύσιν ζωή». Την κατάσταση αυτή όπου το «αδύνατον φύλλο» καθίσταται συνόμιλον των Αγγέλων, όπως ακριβώς βλέπουμε στην προσωπικότητα της αγίας Αικατερίνας, η οποία μετά το μαρτύριό της, διακονήθηκε θαυμαστώς από τους αγίους Αγγέλους που μετέφεραν το τίμιο σκήνωμά της, μετά  το θάνατό της, σε υψηλή κορυφή της ερήμου του Σινά!  Σήμερα, στην ευλογημένη έρημο του Σινά (ευχή και προσευχή μας να εξανθίσει έτι άπαξ ως κρίνον), όπου και το αιώνιο Φρούριο – Μοναστήρι της ρωμιοσύνης, εκλεκτές ψυχές λατρεύουν τον Τριαδικό Θεό, αποδεικνύοντας ότι και η δική μας εποχή έχει να επιδείξει τα επίζηλα διαμάτια της χάριτος. Ω, ναι! Και  η δική μας πτωχή και ταλαίπωρη, εποχή, αναθρέφει «ανθρώπους επουρανίους και αγγέλους επιγείους»! Ανθρώπους, που με τις θερμές προσευχές και τα καυτά δάκρυά τους «συνέχουν τον κόσμον»!

Αλλ΄ αδελφοί μου, εκτός από την υπέρ φύσιν και την κατά φύσιν ζωή που μπορεί ο άνθρωπος να επιλέξει και να φθάσει και στην αγιότητα ακόμα, υφίσταται δυστυχώς, και η λεγόμενη «παρά φύσιν» ζωή, κατά την οποία η γυναικεία προσωπικότητα (φυσικά και η ανδρική) εξευτελίζεται και  καταντά χειρότερη και από αυτά τα άλογα ζώα.

Καίτοι κινδυνεύουμε να μολύνουμε την όμορφη ατμόσφαιρα που έχουν δημιουργήσει η υπερ φύσιν και κατά φύσιν ζωή, και να αηδιάσουμε, μετά την περιπολία του νού μας στο Όρος Σινά και στα πανάγια εν γένει προσκυνήματα, αγγίζοντας απλώς και μόνο την καταβόθρα της κολάσεως της παρά φύσιν ζωής, εντελώς συνοπτικά επιβάλλεται να υπογραμμίσουμε τούτο. Σε παρά φύσιν ζωή, δηλ. σε «βίον αβίωτον» καταντούν την ταλαίπωρη γυναίκα τα λεγόμενα «φιλελεύθερα φεμινιστικά- αθεϊστικά» κινήματα, την οποία, απο εικόνα Θεού την μετατρέπουν αφ' ενός σε μια μηχανή αμαρτίας και ηδονής, αφ' ετέρου σε μια Μήδεια που σκοτώνει τα παιδιά της μέσω των (ελεύθερων, προς εντροπήν του δήθεν πολιτισμένου κόσμου), καταραμένων εκτρώσεων.

Αλλοίμονο δε στις νέες γυναίκες ή και στις μεγαλύτερες που θα παρασυρθούν και θα συληφθούν στα δαιμονικά αυτά δίχτυα της αποστασίας τα οποία εξυφαίνονται και απλώνονται από τις φοβερές και σκοτεινές δυνάμεις των αντιχρίστων. Τρισαλλοίμονο δε στα αφελέστατα αυτά όντα που θα πιστέψουν ότι με αυτή τη δήθεν απελευθέρωση, δηλ. την χειρότερη σκλαβιά που μπορεί να υποστεί ο άνθρωπος, θα κατακτήσουν τα δικαιώματα τα οποία τους ανήκουν. (Όντως οι περιπτώσεις αυτές, αν μη τι άλλο, χρειάζονται δάκρυα και στεναγμούς. Τα ταλαίπωρα αυτά πλάσματα, προγεύονται από τώρα την αιωνιότητα της κολάσεως που αναμένει τους αμετανόητους αμαρτωλούς...

Αλλά, δόξα τω Θεώ, (και για να φύγουμε επιτέλους από την ηθική δυσωδία του ψευδοφεμινισμού, μάλλον του δαιμονισμού), δόξα τω Θεώ, «δεινόν, βέβαια η ραθυμία – αμαρτία, μεγάλη όμως η μετάνοια»!

Αδελφοί μου, επάνω στο θέμα αυτό περί του ευλογημένου τρόπου της υπέρ φύσιν και κατά φύσιν ζωής, θα μπορούσαν να γραφτούν σελίδες ολόκληρες. Και όντως, τόμοι ολόκληροι έχουν γραφεί από τους Αγίους της πίστεώς μας, και θα γράφονται έως το τέλος των αιώνων κείμενα, μέσω των οποίων θα υμνείται τόσο η γυναικεία αγνότητα, η αγωνιστικότητα και ασκητικότητα με την αληθινή ιεραποστολική βιωτή, όσο και η τίμια συζυγία με την ευλογημένη καλλιτεκνία. Διηνεκώς θα τίθεται το ερώτημα σ' όσους αρνούνται τα ύψη της αγιότητος στα οποία αναβιβάζει η Εκκλησία μας τη γυναικεία φύση. Πού και πότε φάνηκε έξω του Χριστιανισμού και της Αγίας μας Ορθοδοξίας, τέτοιο και τόσο πλήθος, τέτοιο «νέφος» μαρτύρων, οσίων, μυροφόρων και ιεραποστόλων;

Ερωτούμε. Ποιο άλλο σύστημα φιλοσοφικό, κοινωνικό, πολιτικό ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να μας επιδείξει μια αγία ως την αγία Αικατερίνα; Πού αλλού μπορούμε να βρούμε Παρασκευές, Βαρβάρες, Φαβιόλες ή ένα συνδυασμό αυθεντικού μοναχοιεραποστολικού βίου όπως η Αγία Φιλοθέη η Αθηναία, για να σταθούμε δειγματοληπτικώς μόνο σ' αυτά τα πολύπλευρα διαμάντια της χάριτος;

Αλλ' ας μην ψάχνουμε φίλοι μου. Ας μη χάνουμε τον καιρό μας, διότι ποτέ και πουθενά δεν θα βρεθούν τα ύψη αυτά στα οποία ο Χριστός ανυψώνει την γυναίκα, όταν αυτή βεβαίως αφήσει την καρδιά της να πυρποληθεί από την αγάπη του Εσταυρωμένου και από την αγάπη προς τον ανήμπορο και όχο μόνο, αδελφό!

Ώστε η χάρις του Χριστού διά της Ορθοδόξου Εκκλησίας του, αποδεικνύει όχι μόνο ότι η γυναίκα είναι ίση με τον άνδρα αλλά δύναται να γίνει παράδειγμα αρετής και αγιότητος, προσφοράς και θυσίας, όχι μόνο στον κοινωνικό της περίγυρο και στην γενιά της, αλλά να περάσει και σ' αυτόν τον πνευματικό χώρο και χρόνο δηλ. στην αγιότητα. Να γίνει αγία!

Είθε οι νέες γυναίκες να συγκινηθούν και να εμπνευσθούν από τις τόσες και τόσες προσωπικότητες που προβάλλει η Εκκλησία μας, και αν δεν επιλέξουν όπως η Αγία Αικατερίνα να αφιερωθούν ψυχή τε και σώματι ως νύμφες Χριστού, το οποίο φυσικά είναι το ανώτερο για μια γυναίκα, να τιμήσουν όμως όπως ακριβώς διδάσκει η πίστη μας τον ευλογημένο γάμο.

Αμήν

 Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Κόνιτσα