άφρονες και παράφρονες…

Πριν είκοσι μέρες, στις 28 Οκτωβρίου, τιμήσαμε τους ήρωες του έπους του ’40.
Και θυμηθήκαμε και τους παράφρονες, που κατέστρεψαν λαούς και χώρες.

Για να τελειώσουν τη ζωή τους, ο ένας (ο Μουσολίνι) κρεμασμένος ανάποδα και ο άλλος (ο Χίτλερ) αυτοκτονώντας με υδροκυάνιο.

Την Κυριακή, που μας έρχεται (18-11-12) γιορτάζουν εκτός από τους παράφρονες και οι άφρονες.

Και λέω γιορτάζουν, γιατί έναν τέτοιο χαρακτηριστικό «τύπο» μας παρουσιάζει η ευαγγελική περικοπή της ημέρας.

Πρόκειται για κάποιον, που περνάει ώρες έντονης αγωνίας.

Θα μπορούσε, με τα σημερινά δεδομένα να είναι κάποιος άνεργος, κάποιος πολύτεκνος, κάποιος υπερήλικας άρρωστος και εγκαταλελειμμένος….

Όμως τίποτε απ’ αυτά δεν συμβαίνει. Αντίθετα μάλιστα: Είναι πλούσιος τσιφλικάς.

«Πόθεν έσχε» τα πλούτη και τα τσιφλίκια του;

Με αδικίες, κλοπές, ληστείες, τοκογλυφίες. Όπως, συνήθως, συμβαίνει…

Κι εδώ βρίσκεται το πρώτο σκαλοπάτι της αφροσύνης των πλουσίων: Μαζεύουν τροφές και ενδύματα για δεκάδες και εκατοντάδες και χιλιάδες ανθρώπους.

Αλλά, δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν έχουν δεκάδες και εκατοντάδες και χιλιάδες σώματα να ντύσουν και στομάχια να χορτάσουν. Παρά μόνο ένα σώμα και ένα στομάχι.

Και σκεφθείτε το μέγεθος της βλακείας ενός Ρότσιλντ, για παράδειγμα, ή ενός Ροκφέλερ, που όπως λέγεται κατέχουν τα μεγαλύτερα πλούτη του κόσμου.

Και, για να επανέλθουμε στον πλούσιο της παραβολής, ας δούμε ποιο ήταν το πρόβλημά του:

Ήτανε, λέει, το ότι η παραγωγή του τσιφλικιού του ήταν πολύ μεγαλύτερη απ’ τη συνηθισμένη. Και δεν ήξερε τι να κάμει τα περισσεύματα.

Θα μπορούσε βέβαια να τα διαθέσει σε κάποιους, που δεν είχαν.
Αλλά τέτοιου είδους ευαισθησίες δεν απασχόλησαν ποτέ την καρδιά και τη σκέψη του.

Κι αφού, όπως φαίνεται, επί ώρες και μέρες βασάνισε το μυαλό του, βρήκε επιτέλους την πολυπόθητη λύση:
Να τι θα κάμω, είπε: Θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα χτίσω άλλες μεγαλύτερες. Για να συγκεντρώσω εκεί όλα τα γεννήματα και τ’ αγαθά μου….

Κι εδώ βρίσκεται ένα άλλο σκαλοπάτι της βλακείας του.

Γιατί, αν κάθε επόμενη χρονιά η παραγωγή του τσιφλικιού του ήταν μεγαλύτερη απ’ την προηγούμενη, θα γκρέμιζε κάθε χρονιά και θα ξανάχτιζε τις αποθήκες του;

Και, προχωρώντας πιο πέρα, αποτείνεται στην ψυχή του και της λέει:

Ψυχή μου έχεις πολλά αγαθά, που θα επαρκέσουν για πολλά χρόνια. Αναπαύσου, λοιπόν, φάγε, πιες, γλεντοκόπα!

Σάμπως η ψυχή να μπορεί να χορτάσει με τα φαγητά και τα ποτά. Και ν’ αναπαυθεί με τα γλεντοκόπια, όπως συνήθως πιστεύεται…

Αλλά εκεί, που βρίσκεται στο μεσουράνημα των μεγαλεπήβολων σχεδίων του, μια περίεργη φωνή έρχεται να ταράξει τη ναρκισσιστική του ευδαιμονία:
Άφρον, του λέει η φωνή, τα πράγματα δεν τα υπολόγισες σωστά:

Μπορεί τα γεννήματά σου και τ’ αγαθά σου να είναι πολλά. Αλλά ποιος σου είπε ότι θα είναι και τα χρόνια σου πολλά;

Δεν μπόρεσες να καταλάβεις ότι το πιο σίγουρο γεγονός στη ζωή του ανθρώπου είναι ο θάνατος! Ο οποίος μάλιστα έρχεται τη στιγμή, που δεν τον περιμένουν οι άνθρωποι…

Κι ακόμη ποιος σου είπε ότι η ψυχή σού ανήκει! Δεν την πούλησες στους διαβόλους, για να δημιουργήσεις τα τσιφλίκια και τα πλούτη σου;

Ε, λοιπόν, όχι ύστερα από μέρες και μήνες και χρόνια πολλά, αλλά αυτήν κιόλας τη νύχτα θα ‘ρθουν οι διάβολοι, για να πάρουν την ψυχή σου. Αφού τους την έδωσες αντιπαροχή για τα πλούτη και τα τσιφλίκια, που σου πρόσφεραν.

Αλλά, για να καταλάβεις πόσο απέραντη είναι η αφροσύνη σου, μπορείς να μου πεις τι θα γίνουν όλα αυτά, που δημιούργησες με τα μεγαλεπήβολα σχέδιά σου;

Βέβαια εμείς μπορεί να διερωτηθούμε και να πούμε:

Ποια σχέση μπορεί να έχει με μας η παραβολή του άφρονα πλουσίου; Εμείς κινούμαστε, λίγο-πολύ, μέσα στα πλαίσια της επιβίωσης. Και δεν έχουμε καμιά σχέση με τα πλούτη και με τα τσιφλίκια.

Και όμως έχουμε!

Και μάλιστα είμαστε άπειρες φορές πιο άφρονες από τον άφρονα πλούσιο.

Γιατί, ενώ δεν είμαστε πλούσιοι, εντούτοις υποστηρίζουμε τους άφρονες πλουσίους και τους παράφρονες πολεμοκάπηλους.

Καταστρέφοντας και δολοφονώντας, όχι μόνο τους συνανθρώπους μας, αλλά και τους ίδιους τους εαυτούς μας!…
παπα-Ηλίας

http://papailiasyfantis.wordpress.com