Η βιογραφία του εκδημήσαντος μητροπολίτη Μαρωνείας και Κομοτηνής Δαμασκηνού

Όραμά του να μεγαλουργήσει ο ορθόδοξος Ελληνισμός και να παίξει το ρόλο ενός νέου Βυζαντίου

Ο μητροπολίτης Μαρωνείας και Κομοτηνής Δαμασκηνός, κατά κόσμον Πέτρος Ρουμελιώτης, γεννήθηκε το 1920 στην Οιχαλία Μεσσηνίας και προέρχεται από αγροτική οικογένεια. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο στο χωριό του και σε ηλικία 13 ετών ήρθε στην Αθήνα όπου εργάστηκε ως εμποροϋπάλληλος. Τα δύσκολα χρόνια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και της γερμανικής κατοχής τον βρίσκουν με την οικογένειά του στην Αθήνα. Τότε συνδέθηκε πνευματικά με τον κατόπιν μητροπολίτη Μαρωνείας και σε συνέχεια Ν. Ιωνίας Τιμόθεο. Η έναρξη του εμφυλίου πολέμου το 1947 σηματοδοτεί νέες δυσκολίες καθώς επί 40 μήνες πολέμησε σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Για την προσφορά του στον αγώνα τιμήθηκε στο Άργος Ορεστικό στην Πρώτη Σιδηρά Μεραρχία με το μετάλλιο Ανδρείας Εξαίρετων Πράξεων. Το 1951 αφιερώνεται στον κλήρο και χειροτονείται διάκονος. Αρχικά υπηρέτησε στην μητρόπολη Μεσσηνίας, από όπου άλλωστε ήταν και η καταγωγή του.

Το 1953 αποφασίζει να ακολουθήσει Ανώτερες σπουδές και εισάγεται στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από όπου αποφοίτησε το 1958. Τότε διορίστηκε ιεροκήρυκας Μαρώνειας και Κομοτηνής, θέση που υπηρέτησε με ζήλο επί 16 χρόνια. Κατά την διάρκεια της θητείας του στην θέση αυτή πρόσφερε σημαντικό έργο στην περιοχή κάνοντας εξορμήσεις στα χωριά και στα φυλάκια της περιφέρειας μαζί με τροφίμους του εκκλησιαστικού οικοτροφείου και μέλη των χριστιανικών ομίλων της μητροπόλεως, προκειμένου να βοηθήσει πνευματικά αλλά και υλικά το ποίμνιο. Επίσης φρόντισε για την διατροφή των απόρων μαθητών της Κομοτηνής διοργανώνοντας διάφορα συσσίτια. 

Παράλληλα, διετέλεσε διευθυντής του μαθητικού εκκλησιαστικού οικοτροφείου, πρόεδρος των χριστιανικών ομίλων κυριών και νεανίδων της Ιεράς Μητροπόλεως και γενικός επιθεωρητής της μητρόπολης. Για το έργο του τιμήθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων με μετάλλια και την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος με εύφημη μνεία.

Το 1974 χειροτονήθηκε μητροπολίτης Μαρωνείας και Κομοτηνής και συνέχισε το έργο του. Φρόντισε για την συμπλήρωση των κενών της περιφέρειας από εφημερίους. Ανήγειρε 15 καινούριες εκκλησίες και ένα μεγάλο καθεδρικό ναό στην Κομοτηνή, το ναό Ευαγγελίστριας που αποτελεί κόσμημα της πόλης και 20 καμπαναριά με φωτεινούς σταυρούς σε μικτά χωριά της περιοχής. 

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΕΠΙΠΕΔΑ:

Φρόντισε για την διαμονή των ιερέων σε χωριά όπου ο πληθυσμός ήταν μικτός από μουσουλμάνους και χριστιανούς, χτίζοντας 15 κατοικίες εφημερίων. Τα περισσότερα έργα του έγιναν με την συμπαράσταση της Ιωάννας Τσάτσου συζύγου του τότε προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας και του υπουργού Πολιτισμού Κωνσταντίνου Τρυπάνη. Συνέχισε μέχρι το τέλος της ζωής του να προσφέρει ακούραστος τις υπηρεσίες του στο ποίμνιό του σε όλους τους τομείς στα ιδρύματα της μητροπόλεως στους δύο βρεφονηπιακούς σταθμούς που στεγάζονται σε κτίρια της Μητροπόλεως για τον πλήρη εξοπλισμό, την στελέχωση τους από καλά καταρτισμένο προσωπικό και κάλυψη όλων των εξόδων, τα οποία φρόντιζε προσωπικώς.

Τα ενοριακά συσσίτια γερόντων, των οποίων επόπτευει και χρηματοδοτούσε τη λειτουργία των Εκκλησιαστικών κατασκηνώσεων στην Μαρώνεια για τα παιδιά της επαρχίας που φιλοξενούνται σε δύο περιόδους αγόρια και κορίτσια η λειτουργία των οποίων οφείλετο στην προσωπική μέριμνα και φροντίδα του. Πρόσφατα επέτυχε την παραχώρηση παραλιακής εκτάσεως 14,5 στρεμμάτων και αγωνιζόταν για την ανέγερση νέων εγκαταστάσεων των κατασκηνώσεων.

Το 1990 ίδρυσε τον ραδιοφωνικό σταθμό της Μητρόπολης με την ονομασία Ορθοδοξία μηνύματα της Ιεράς Μητροπόλεως Μαρωνείας και Κομοτηνής που λειτουργεί συνεχώς μέχρι σήμερα.

Το έργο του δεν σταματά εδώ καθώς είχε ιδρύσει πνευματικό κέντρο της  Μητροπόλεως που περιλαμβάνει την βιβλιοθήκη, αίθουσες νεότητος και σχολή βυζαντινής μουσικής. Αγωνίσθηκε με πολύ ζήλο και δυναμισμό για την καταπολέμηση όλων των αιρέσεων στην επαρχία του και αναγνωρίσθηκε για το γνήσιο ορθόδοξο φρόνημά του και την αφοσίωση στην πατερική παράδοση της Εκκλησίας μαχόμενος με παρρησία και θάρρος για τη προάσπισή της.

Επίσης εμερίμνησε για την ίδρυση δύο νέων Ιερών Μονών: α) της ανδρώας Ιεράς Μονής Οσίου Μαξίμου του Καυσοκαλύβη Παπικίου Όρους δια της οποίας επιδιώκεται η αναβίωσης της μοναστηριακής Πολιτείας του Παπικίου που ήκμασε από του 10ου έως του 14ου αιώνα και β) της γυναικείας μονής Εισοδίων Θεοτόκου Πανδρόσου. Τέλος εξησφάλισε την ολοκλήρωσιν της κυριότητας του βυζαντινού μνημείου του Πτωχοκομείου και την αποκατάστασή του καθώς και την εγκατάσταση σε αυτό του Εκκλησιαστικού Μουσείου της Μητροπόλεως το οποίον λειτουργεί τακτικά από το 1999 έως σήμερα.

Κατά την κρίσιμη περίοδο της επιστρατεύσεως του 1974 διετέλεσε τοποτηρητής των ιερών μητροπόλεως Αλεξανδρουπόλεως και Διδυμοτείχου και συνέβαλε αποφασιστικά με περιοδείες στον Έβρο στην τόνωση του φρονήματος του Στρατού και του ακριτικού λαού. Επίσης υπήρξε τοποτηρητής της Μητροπόλεως Αλεξανδρουπόλεως το 2004 και Διδυμοτείχου το 2009. Υπηρέτησε την Εκκλησία επανειλημμένως ως Συνοδικός και ειδικότερα ως πρόεδρος της επιτροπής επί των αιρέσεων. Επραγματοποίησε επισκέψεις εις το Οικουμενικόν Πατριαρχείον και τα Πατριαρχεία Ιεροσολύμων Αλεξανδρείας και Αντιοχείας, την Εκκλησία της Κύπρου και το Άγιον Όρος.

Διετέλεσε πρόεδρος του Π.Ι.Κ.Π.Α. Κομοτηνής, της Εταιρίας Θρακικών Ερευνών και της Συντονιστικής Επιτροπής Οργανώσεων του νομού Ροδόπης που αγωνίσθηκε για εθνικά και αναπτυξιακά θέματα της Θράκης.

Εξέδωσε τρεις ογκώδεις τόμους με πολύτιμα στοιχεία για την εκκλησιαστική, εθνική και κοινωνική προσφορά της Μητροπόλεως κατά την μακρά αρχιερατεία του.

Σε αναγνώριση της προσφοράς του αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτωρ τμήματος Ιστορίας και Εθνολογίας του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, το οποίο εξέδωσε τιμητικό τόμο αφιερωμένο στον ποιμενάρχη με τον τίτλο «Θράκιος», που επιμελήθηκε ο καθηγητής Γιώργος Παπαζόγλου.

Παρά την προχωρημένη ηλικία του συνέχιζε τον αγώνα χάριν της Εκκλησίας, του Ελληνισμού και της Θράκης με όραμα να μεγαλουργήσει ο ορθόδοξος Ελληνισμός και να παίξει το ρόλο ενός νέου Βυζαντίου. Το μόνο που ζητούσε επίμονα από την ελληνική Πολιτεία ήταν να δείξει περισσότερη προσοχή στην Θράκη και τα εθνικά και αναπτυξιακά προβλήματά της.

πηγή