Σήμερα, ακούσαμε στην ευαγγελική περικοπή να διηγείται ο Ιησούς Χριστός σε κάποιο νομοδιδάσκαλο την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Κάποιος διαβάτης έπεσε στα χέρια ληστών και αφού τον άφησαν ολόγυμνο, τον τραυμάτισαν και τον άφησαν μισοπεθαμένο. Ένας ιερέας και ένας λευίτης που έτυχε να περνούν από εκεί, αν και είδαν αιμόφυρτο το θύμα των ληστών, δεν έδωσαν καμιά σημασία και έφυγαν βιαστικοί. Ένας όμως Σαμαρείτης που περνούσε από εκεί, όχι μόνο σπλαχνίστηκε τον τραυματία και του παρείχε τις πρώτες βοήθειες, αλλά μερίμνησε με κάθε δυνατό τρόπο για την πλήρη ανάρρωση και ασφάλεια του τραυματία.
«Πορεύου και συ ποίει ομοίως»
Ο Ιησούς Χριστός απευθύνει στο νομοδιδάσκαλο την προτροπή να ακολουθεί το παράδειγμα του καλού Σαμαρείτη. Την ίδια προτροπή απευθύνει και σε μας αεννάως, αφού η έμπρακτη αγάπη προς τον πλησίον είναι αλληλένδετη με την αγάπη προς το Θεό και αδιάσπαστα ενωμένες αποτελούν την οδό της αιωνίου ζωής και μακαριότητος.
Πραγματικά, είναι εύκολο στα λόγια να καυχόμαστε πως αγαπούμε το Θεό. Αν όμως η αγάπη προς το Θεό και Πατέρα μας δεν συνοδεύεται με την αγάπη προς τους αδελφούς μας, τότε είναι πραγματικά μια κούφια αγάπη. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης αναφέρει:«Αν κάποιος πει ότι <<αγαπώ το Θεό>>, μισεί όμως τον αδελφό του, είναι ψεύτης. Γιατί πραγματικά, αυτός που δεν αγαπάει τον αδελφό του, τον οποίο βλέπει, πώς μπορεί να αγαπάει το Θεό, τον οποίο δεν βλέπει;» (Α΄ Ιωάν. 4, 20). Εύστοχα είναι και κάποια σχόλια του μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου: «Αν δεν υπάρχει η αγάπη που μας κάνει να κομματιαζόμαστε, γιατί ο διπλανός είναι ο αδελφός, η εικόνα του Θεού, δεν θα μπορέσουμε να περάσουμε στο πρόσωπο του Θεού. Από την εικόνα περνάμε στο πρωτότυπο. Από τον αδελφό στο Θεό. Τον αδελφό έβαλε ο Θεός δίπλα μας, για να μας θυμίζει ότι η πόρτα της σωτηρίας μας είναι η άσκηση της αγάπης. {...} Ο άλλος, ο πλησίον, είναι κομμάτι μας, είναι παιδί και αδελφός του Χριστού, είναι ο ορατός Θεός εκείνης της στιγμής, είναι η αφορμή για την έξοδο από τον εγωισμό μας, είναι η ευκαιρία για τη συνάντηση με το Θεό μας...» (Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου, Από το καθ’ ημέραν στο καθ’ ομοίωσιν, σ.167-168).
Η αρετή της αγάπης προς το συνάνθρωπό μας επιβάλλεται να μην εκδηλώνεται μόνο με λόγια –και έτσι να επαναπαυόμαστε-, αλλά να μετατρέπεται σε έργα και συγκεκριμένες πράξεις, αφού «αγάπη δε εστί ου ψιλά ρήματα, ουδέ προσρήσεις απλώς, αλλά προστασία καί δι’ έργων επίδειξις· οίον το πενίαν λύειν, το νοσούντι συναμύνειν, το κινδύνων απαλλάτειν, το εν περιστάσεσιν ούσι παρίστασθαι, το κλαίειν μετά κλαιόντων, τό χαίρειν μετά χαιρόντων» (Αγίου Νεκταρίου, Γνώθι Σεαυτόν, σ. 70).
Δεν πρέπει ποτέ να μας διαφεύγει ότι η αληθινή αγάπη δεν αφήνει κανένα που να μην τον σκεπάσει. Δεν ξεχωρίζει αν κάποιος είναι εμπαθής ή απαθής, δίκαιος ή άδικος, πλούσιος ή φτωχός, διάσημος ή άσημος. Δεν ξεχωρίζει εκείνον που μας αδίκησε από εκείνον που μας ευεργέτησε, εκείνον που μας θύμωσε από εκείνον που μας ευχαρίστησε. «Όλους τους πιστούς οφείλουμε να τους βλέπουμε σαν ένα και να σκεπτόμαστε ότι στον καθένα απ’ αυτούς είναι ο Χριστός. Και να έχουμε για τον καθένα τέτοια αγάπη, ώστε να είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε για χάρη του και τη ζωή μας. Γιατί οφείλουμε να μή λέμε, ούτε να θεωρούμε κανένα άνθρωπο κακό, αλλά όλους να τους βλέπομε ως καλούς» (Αγίου Συμεών του νέου Θεολόγου, Κεφάλαια Θεολογικά και Πρακτικά §90).
Ο απόστολος των Εθνών Παύλος, αναφέρει: « Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δέ μή έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. και εαν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μή έχω, ουδέν ειμί. και εαν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι» (Α΄ Κορ. 13, 1-3). Άρα λοιπόν, οποιαδήποτε αρετή κι αν έχουμε, αν δεν είναι «αλατισμένη» με την αγάπη, τότε δεν μπορεί να ονομάζεται αρετή. Ο Γέροντας Πορφύριος υποδεικνύει: « Ό,τι κάνουμε, προσευχή, συμβουλή, υπόδειξη, να το κάνουμε με αγάπη. Χωρίς αγάπη η προσευχή δεν ωφελεί, η συμβουλή πληγώνει, η υπόδειξη βλάπτει και καταστρέφει τον άλλον, που αισθάνεται αν τον αγαπάμε ή δεν τον αγαπάμε και αντιδρά αναλόγως. Αγάπη, αγάπη, αγάπη!» (Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος και Λόγοι, σ. 384).
Τελειώνοντας, αξίζει να παραθέσουμε τον ύμνο της αγάπης, μέσα στον οποίο συνοψίζονται τα ιδιώματα της θείας αυτής αρετής: «Εκείνος που αγαπά έχει μακροθυμία, έχει και καλοσύνη· εκείνος που αγαπάει δε ζηλοφθονεί· εκείνος που αγαπάει δεν κομπάζει ούτε υπερηφανεύεται, είναι ευπρεπής, δεν είναι εγωιστής ούτε ευερέθιστος· ξεχνάει το κακό που του έχουν κάνει, δε χαίρεται για το στραβό που γίνεται, αλλά μετέχει στη χαρά για το σωστό. Εκείνος που αγαπά, όλα τα ανέχεται· σε όλα εμπιστεύεται, για όλα ελπίζει, όλα τα υπομένει» (Α΄ Κορ. 13, 4-7).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά