Η Χρυσή Αυγή ο Ιησούς Χριστός και οι λαθρομετανάστες

 Δεν κάνουμε φυλετικές διακρίσεις, αλλά και δεν κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά σε τόσα ατομικά και εθνικά εγκλήματα. Ανοχή δεν σημαίνει αποδοχή

Οι μεταπατερικές και νεοεποχίτικες ιδεολογίες υπηρετούν ξένα, μεγάλα και σκοτεινά Κέντρα, που οι αφελείς μάλλον δεν υποψιάζονται.

Ο Ιησούς Χριστός, παρά το ότι δεν ήταν σωβινιστής και εθνικιστής, αγαπούσε την πατρίδα Του, και μάλιστα πόνεσε και έκλαψε γι’ αυτήν (Ματθ. 23, 37, Λουκ. 23, 28-29). Ομοίως, ο Κύριος, ενώ απέρριψε το μαχαίρι (γιατί αφαιρεί ζωές) του Πέτρου, χρησιμοποίησε το μαστίγιο (ως παιδαγωγικό μέσο), που χτυπά και τραυματίζει χωρίς όμως να σκοτώνει. Οι Προφήτες, όπως αργότερα και οι Μοναχοί, "επαναστατούσαν" (αντιστέκονταν) κατά του πολιτικού και θρησκευτικού κατεστημένου της εποχής τους.

 

Μερικοί επιφανειακά θεολογούντες, εφαρμόζοντας ―όχι, θέλω να πιστεύω, επίτηδες, αλλ’ από ημιμάθεια― το γνωστό σόφισμα της «μετάβασης σε άλλο γένος» (ignoratio elenchi), προσπαθούν να πείσουν το χριστεπώνυμο πλήρωμα, ως καλά φερέφωνα, σε ο,τι τους καθυποβάλλουν τα μεγάλα τους αφεντικά· για παράδειγμα: τους λέει το Κράτος να περάσουν στον λαό τις ιδέες της αιμοδοσίας, του εθελοντισμού, της οικολογίας, του ολυμπιακού αθλητισμού κ.λπ.; Πολύ ωραία. Βγαίνουν λοιπόν και γράφουν και κηρύττουν, ότι λ.χ. ο Χριστός ήταν ο πρώτος αιμοδότης, αφού έχυσε το αίμα Του στον Σταυρό (!)· άρα, το ίδιο καλούμαστε να πράξουμε και εμείς. Ο Χριστιανισμός επικροτεί τον εθελοντισμό, άρα το ίδιο θα πρέπει και εμείς. Ο Χριστός και οι Άγιοι αγαπούσαν τη Φύση και τα ζώα, άρα το ίδιο θα πρέπει να κάνουμε και εμείς, κ.ο.κ. Αυτή, όμως, επιτρέψτε μου, είναι μία ανεύθυνη, κομπογιαννίτικη, ιδεοληπτική, κοσμική και αντί-Πατερική Θεολογία, που δουλεύει για λογαριασμό του εκάστοτε «Κράτους» και όχι του «λαού του Θεού»· και τι λέω του Κράτους; Μακάρι να υπηρετούσε το δικό μας Κράτος. Δυστυχώς, οι νεοεποχίτικες ιδεολογίες αυτές υπηρετούν ξένα, μεγάλα και σκοτεινά Κέντρα, που οι αφελείς μάλλον δεν υποψιάζονται.

Κατά τον ίδιο τρόπο, παρουσιάζεται ο Χριστός ως ο «ξένος», δηλ. ως μετανάστης. Ο δε μετανάστης καθίσταται τώρα ο «πλησίον» του Ευαγγελίου, προς τον οποίο η Καθολική Εκκλησία οφείλει να στέργει, παραστέκεται, στηρίζει, προστατεύει και αγαπά χριστιανικά (δηλ. αδελφικώς και ανιδιοτελώς). 

Αλλ’, αγαπητοί μου, βρίσκεσθε σε σύγχυση και πλάνη:

Όταν η Αγία Γραφή λέει π.χ. «ξένος ήμην και συνηγάγετε με» και η ιερά Υμνογραφία ψάλλει για τη δεσποτική «ξενία», δεν εννοούν το μαζικό μεταναστευτικό (διάβαζε κατακτητικό) κύμα των πάσης φύσεως βαρυποινιτών, κατά το μεγαλύτερο μέρος τους, που (είτε από τον Βορά, είτε από την Ανατολή) εισήλθαν παράνομα στην χώρα μας, κλέβοντας, ληστεύοντας, ασκώντας λαθρεμπόριο όπλων και ναρκωτικών, η βιάζοντας και σκοτώνοντας. Η Αγία Γραφή ως ξένο εννοεί τον κάθε κακομοίρη, φουκαρά, αξιολύπητο, δυστυχή, φτωχό, περιφρονημένο και ταπεινό αλλοδαπό (αλλόθρησκο και αλλοεθνή), που πέφτει στην αντίληψή μας, η που μας ζητά κάποια βοήθεια και ελεημοσύνη.

Η Εκκλησία μας, λοιπόν, ορθώς πράττει, που συμπαρίσταται σε όλους ανεξαιρέτως τους έχοντες ανάγκη, πιστεύοντας στην ανεξιθρησκία. Αλλ’, από την άλλη μεριά, τόσο η χριστιανική Ηθική, όσο και οι νόμοι του Κράτους, υπαγορεύουν την, ακόμα και με τη βία ―εφόσον οι πολίτες τελούν σε άμυνα για τη διαφύλαξη και την προστασία της ζωής, της περιουσίας, της θρησκείας και του (ελληνορθόδοξου) πολιτισμού τους― προάσπιση της ζωής και της τιμής των (Ορθοδόξων) Ελλήνων πολιτών, όταν αυτές οι αξίες προσβάλλονται επιθετικά και παραβιάζονται βίαια (βλ. Κ. Καλλινίκου, Χριστιανισμός και πόλεμος, εν Αθήναις 1963, Ι. Κωστώφ, Οι Πατέρες της Εκκλησίας για τον πόλεμο και την ειρήνη, Αθήνα 1984). Ο Χριστιανός οφείλει ν' αντιδρά μέχρι θανάτου στη βία, που αποσκοπεί στην αθέτηση της Πίστης του. Γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Κρείττων επαινετός πόλεμος ειρήνης χωριζούσης Θεού· και δια τούτο τον πραυν μαχητήν οπλίζει το πνεύμα, και ως καλώς πολεμείν δυνάμενον» (MPG 35, 488C). Ο «εν δικαίω» (υπέρ του χριστοπολιτειακού νόμου, της αρετής και της ευσέβειας) «πολέμω» (κι όχι του εθνικού μεσσιανισμού) φονεύσας δεν αμαρτάνει, κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας μας (Μ. Αθανάσιος, Μ. Βασίλειος, ι. Αυγουστίνος).  

Ο Ιησούς Χριστός, παρά το ότι δεν ήταν σωβινιστής και εθνικιστής, αγαπούσε την πατρίδα Του, και μάλιστα πόνεσε και έκλαψε γι’ αυτήν (Ματθ. 23, 37, Λουκ. 23, 28-29). Ομοίως, ο Κύριος, ενώ απέρριψε το μαχαίρι (γιατί αφαιρεί ζωές) του Πέτρου, χρησιμοποίησε το μαστίγιο (ως παιδαγωγικό μέσο), που χτυπά και τραυματίζει χωρίς όμως να σκοτώνει. Οι Προφήτες, όπως αργότερα και οι Μοναχοί, "επαναστατούσαν" (αντιστέκονταν) κατά του πολιτικού και θρησκευτικού κατεστημένου της εποχής τους.

Εξ άλλου, οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας έδωσαν αναρίθμητους κοινωνικούς (αλλ’ ακόμα και σωματικούς) αγώνες για την προάσπιση όχι μόνο της ζωής, της ασφάλειας, των δικαιωμάτων, των υλικών αγαθών και γενικά των συμφερόντων του ποιμνίου τους, αλλά και της ελευθερίας και ανεξαρτησίας της πατρίδας και της εθνικής κυριαρχίας (βλ. Μ. Α. Σιώτου, Η θρησκευτική αξία της εθνικής ελευθερίας, Αθήναι 1974), όπως, βέβαια, και της ελληνορθόδοξης (με την έννοια του π. Γ. Florovsky) Παράδοσης. Γιατί ήξεραν πολύ καλά ότι χωρίς ελεύθερη, ασφαλή και ειρηνική χώρα και κοινωνία, και χωρίς πατρίδα και πολιτισμό, με συγκεκριμένη εθνική ταυτότητα και ιδιοσυστασία (γλώσσα, θρησκεία, ήθη και έθιμα), όχι μόνο δεν μπορεί να λειτουργήσει η Εκκλησία, αλλά και θα προκληθούν αμέτρητα θρησκευτικά/χριστιανικά (εκκλησιαστικά) σχίσματα και αιρέσεις. Γράφει σχετικά ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Ουδέν πατρίδος γλυκύτερον» (MPG 49, 35).

Ο Χριστός είναι Αγάπη, αλλά είναι και Δικαιοσύνη. Πραότητα (Εβρ. anvim-aniim) δεν σημαίνει χριστιανικά μη «αντίσταση» (παθητικότητα), αλλά το πλήρες δόσιμο - παράδοσή μας στα χέρια του Θεού: «Οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε» (Ψαλμ. 4, 4)· και «ο πραΰς έστω μαχητής» (Ιωήλ 3, 11). Έτσι, και το Αρνί οργίζεται (Εβρ. 10, 31, Απ. 6, 16) και τιμωρεί είτε άμεσα (Σατάν, Βαβέλ, Ανανία, Σαπφείρα), είτε έμμεσα (Α’ Κορ. 5, 5, Β Κορ. 2, 6)· μπορεί λ.χ. να γαληνέψει μία κατάσταση με ένα θαύμα, απευθείας, η μέσω ενός ηγέτη, η μέσω ενός πολιτικού συμβάντος. Δεν μπορεί η «φιλοξενία» των αλλοδαπών να γίνεται σε βάρος ενός άλλου λαού (εν προκειμένω, του ελληνικού), και αυτό η Εκκλησία όχι μόνο να το ανέχεται, αλλά και να το επευλογεί … ως αυτοθυσία (;). «Σφάξε με αγά μου, ν’ αγιάσω»! Είπαμε, δεν κάνουμε φυλετικές διακρίσεις, αλλά και δεν κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά σε τόσα ατομικά και εθνικά εγκλήματα. Ανοχή δεν σημαίνει αποδοχή.

Λεζάντα: Λαθρομετανάστες Μουσουλμάνοι σε μια επίδειξη ισχύος προσεύχονται στα Προπύλαια, στο Κέντρο της Αθήνας!

Συντάκτης: Σπυρίδων Τσιτσίγκος
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012