π. Κρονίδης : για την κατάθλιψη και την απελπισία

                             
O νέος  Ιερομάρτυρας π.Kρονίδης (κατά  κόσμο Κωνσταντίν Πέτροβιτς Λιουμπίμοφ) γεννήθηκε το 1859 στο χωριό Λέβκιεβο της Μόσχας . Το 1915 ο Αρχιμανδρίτης π. Κρονίδης διορίστηκε  ηγούμενος στη Λαύρα του Αγίου Σεργίου και έμεινε σε αυτή τη θέση  μέχρι το 1920, όταν το μοναστήρι έκλεισε  από τους Μπολσεβίκους.

Ο Αρχιμανδρίτης π. Kρονίδης στη συνέχεια έζησε για δεκαεπτά χρόνια στην Ζαγκόρσκ γνωστή πριν και μετά την κομμουνιστική περίοδο, ως  η πόλη που περιβάλλει τη Λαύρα), και συνέχισε να λειτουργεί ως de facto επικεφαλής  της μοναστικής αδελφότητας.  Ο π. Kρονίδης  συνελήφθη το Νοέμβριο του 1937,  και φυλακίστηκε στη φυλακή Ταγκάνκα  στη Μόσχα.Δικάστηκε με άλλους δεκαπέντε, δέκα απο τους οποίους ήσαν  μοναχοί της Λαύρας.  Κατηγορείται για «αντι-επαναστατικές  δραστηριότητες,", έντεκα από την ομάδα αυτή των ατηγορουμένων, εκτελέσθηκαν και τέσσερις καταδικάστηκαν σε δέκα χρόνια καταναγκαστικών έργων.

. Στην ερώτηση για το πώς θεωρεί με τη σοβιετική εξουσία, απάντησε: "Είμαι εκ πεποιθήσεως μοναρχικός , οπαδός της  αληθινής Ορθόδοξης Εκκλησίας, και αναγνωρίζω την υφιστάμενη σοβιετική εξουσία ως πιστός: αυτη εστάλη στους πολίτες ως δοκιμή τής  πίστη  τους στην πρόνοια του Θεού.

Ο π.Κρονίδης καταδικάστηκε ως ηγέτης «μιάς  αντεπαναστατικής φιλομοναρχικής ομάδας μοναχών και κληρικών» . Εκτελέστηκε στο Μπούτοβο και θάφτηκε σε ομαδικό τάφο.


Ο Αρχιμανδρίτης Kρονίδης  ανακηρύχθηκε  ως άγιος μαζί με τους άλλους  Νεομάρτυρες και ομολογητές της Ρωσίας από το Πατριαρχείο Μόσχας, τον Αύγουστο του 2000.

 Το παρακάτω είναι μια ενθαρρυντική μαρτυρία από, πρώτο χέρι, του ίδιου του αγίου ιερομάρτυρος Κρονίδη για τους βλάσφημους λογισμούςκαι την απελπισία που τους συνοδεύει

. "Ένα απόγευμα , ενώ στεκόμουν στην εκκλησία των Αγίων Ζωσιμά και Σαββατίου (μοναχοί των νήσων Σολόφκυ του ρωσικού βορρά) κατά τη διάρκεια της ακολουθίας ,είπε για τον εαυτό του ο Αρχιμανδρίτης π.Kρονίδης , "τρομερές, φοβερές σκέψεις τυσπιστίας, αμφιβολίας , και βλασφημίας εμφανίστηκαν  ξαφνικά και απρόσμενα  στο κεφάλι μου, σαν αστραπή."

. . Αυτό συνέβη τόσο γρήγορα και ξαφνικά που, όπως γίνεται και με  την αστραπή, με  έκαψαν σαν φωτιές της κόλασης.  Στη συνέχεια, αυτές οι σκέψεις χύθηκαν  σαν ποτάμι μέσα από τη συνείδηση  μου.  Ήμουν σαν χαζός από τον φόβο και τρόμο.  Κάτι απερίγραπτο και μυστηριώδες, φρικτό και παράξενο πραγματοποιήθηκε στην ψυχή μου. Αυτές οι σκέψεις δεν με άφησαν  αφού  πήγα από την εκκλησία στο κελλί μου.  Αυτά τα δεινά δεν ήταν πράγματι τίποτα από αυτή τη γή, αλλά γεννήματα της κόλασης. Στερήθηκα τον ύπνο και το φαγητό.

Στη συνέχεια, πέρασαν ημέρες, εβδομάδες, μήνες πέρασαν. Ένας χρόνος, δύο, τρεις , τέσσερεις  πέρασαν , αλλά αυτές οι  κολασμένες σκέψεις  συνέχισαν  να ρέουν αθέλητα  στο μυαλό μου , συνέχισαν να με στοιχειώνουν.. Δε  μπορούσα να βρω  ούτε μια θέση ανακούφισης από την αγωνία και την θλίψη μου.Ο  αμαρτωλός, εγώ  μέσα στην  απελπισία μου,ζήτησα ακόμη και τον θάνατο από τον Κύριο.

Αυτός  ο  ψυχικός πόλεμος  ήταν απερίγραπτα δύσκολος  Φανταστείτε την κατάσταση κάποιου που βρίσκεται σε μάχη,  όταν δύο κόσμοι είναι μέσα σας: ένας κόσμος είναι φωτεινός , της πίστης και ελπίδας στο Θεό και με  διακαή επιθυμία για τη σωτηρία.

Και ο άλλος ένας κόσμος του σκότους, εμπνέοντας μόνο καταστρεπτικές και βλάσφημες σκέψεις και δυσπιστία .

  Αυτός ο αφόρητος πόλεμος με επισκέφθηκε ειδικά όταν τελούσα  την Θεία Λειτουργία. Ακόμη και ενώ βρισκόμουν μπροστα στο άγιο Θυσιαστήριο , μπροστά στα Άγια των Αγίων και πρόφερα την προσευχή για τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, ήμουν  εκείνη  την ίδια στγμή  γεμάτος διανοητικά από διεστραμμένες σκέψεις δυσπιστίας και αμφιβολίας.

Ως εκ τούτου, τα  δάκρυα της μετάνοιας μου δεν γνώριζαν  όρια.  Ακόμη και ο Ιεροδιάκονος Ιωάναθαν  ο οποίος λειτουργούσε  μαζί μου, βλέποντας πόσο πικρά έκλαψα, με θεώρησε σαν νοητικά διαταραγμένο.

.Φυσικά το είπε από άγνοια. Δεν ήξερε τι συνέβαινε στο βάθος της ψυχής μου.Η μόνη μου παρηγοριά  και  χαρά μου ήταν, στην ελέυθερη ώρα μου,  να ανοίγω τους βίους των αγίων και να διαβάζω  για τον άγιο Νήφωνα, τον θαυματουργό επίσκοπο  της  Κύπρου, ο οποίος υπέφερε από παρόμοιες σκέψεις για τέσσερα χρόνια.

  Οι  καταστροφικές σκέψεις μου επιτίθονταν   με ιδιαίτερη δύναμη κατά τις μεγάλες εορτές.  Τα νεύρα μου κατέρρευσαν από όλα αυτά, και οι σκέψεις της απελπισίας και τής κατάθλιψης  με ακολουθουσαν  παντού.  Χάνοντας τον έλεγχο του εαυτού μου, αναγκάστηκα να κρύψω από τον εαυτό μου μαχαίρια, πιρούνια, σχοινιά, και όλα τα άλλα είδη αντικειμένων και όπλων που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για αυτοκτονία.

  Δε βρισκω τις λέξεις για να περιγράψω τα πάντα, τα δάκρυα του τρόμου και τα δεινά που υπέστην. Υπήρχαν στιγμές κατά τη νύκτα, όταν δεν ήμουν σε θέση να διατηρήσω τον έλεγχο του εαυτού μου και έτρεχα  από το κελί μου, πήγαινα στο καθολικό, έτρεχα  γύρω από αυτό, με λυγμούς, μη μπορώντας να περιμένω το λεπτό που  θα ανοίξει  η εκκλησία  και θα μπορούσα να ξεσπάσω την  θλίψη και την αφόρητη δυσκολία μου στο λείψνο του Αγίου Σεργίου.

Θυμάμαι τώρα τα λόγια ενός ασκητή: «Αναζητήστε για τον εαυτό σας ένα γέροντα  και οδηγό όχι τόσο άγιο, αλλά με   εμπειρία στην πνευματική ζωή." Είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω τις συμβουλές αυτές στον εαυτό μου πρώτα απ 'όλα.  Όταν στα μεγάλα βάσανα μου, στράφηκα σε ένα σεβαστό, πνευματικά, πρόσωπο και του είπα την ψυχική θλίψη μου, το άκουσε και είπε: «Τι έπαθες; Ο Κύριος να είναι μαζί σου, πώς μπορείς και επιτρέπεις  τέτοιες σκέψεις;»  Έφυγα παρεξηγημένος  από αυτόν, ένοιωθα σα νεκροζώντανος  από την απελπισμένη θλίψη.. Δεν κοιμήθηκα  όλο το βράδυ. Το πρωί, μόλις σηκώθηκα, πήγα, κατά  τις ευθύνες μου, στην τάξη της  ζωγραφικής και στον δρόμο  έπεσα πάνω στον επικεφαλής του τμήματος ζωγραφικής , Ιερομόναχο Μισάχ.

Βλέποντας με στενοχωρημένο, φώναξε με έκπληξη: «Πατέρα Kρονίδη! Τι έπαθες;  Είσαι αγνώριστος!  Το πρόσωπό σου έχει έναν ειδικό αέρα πόνου, γεμάτο θλίψεις, άθελά εκφράζοντας ότι πάσχετε πνευματικά . Μίλα, τι έπαθες; " Τότε του είπα όλες τις  εσωτερικές  λύπες και σκέψεις μου. Με άκουσε με δάκρυα στα μάτια του, με ένα ιδιαίτερο συναίσθημα τσυμπόνιας και  χριστιανικής αγάπης, ως εάν ο ίδιος υπέφερε αυτούς τους  πόνους μαζί μου.  Είπε: «Ηρέμησε , Πατέρα Kρονίδη.

Αυτός ο μεγάλος πόλεμος, αυτή ο ανυπόφορος εχθρός, συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους. Δεν είμαστε οι πρώτοι. Πολλοί, πάρα πολλοί πάσχουν από αυτό.   Εγώ ο ίδιος υπέφερα από αυτό τον  πόλεμο  για επτά χρόνια και έφθασα σε τέτοια κατάσταση  ώστε δε μπορούσα ούτε στον εσπερινό να πάω εξαιτίας αυτών των σκέψεων δυσπιστίας και βλασφημίας.   Βγαίνοντας από την εκκλησία, πήγα στο κελλί του πνευματικού  πατέρα μου, Ιερομονάχου Αβραμίου τρέμοντας και αδυνατώντας να μιλήσω., Ο Γέροντας με ρώτησε  μερικές φορές: «Τι έπαθες; Τι έπαθες;  Πες μου.  Μετά από πολλά δάκρυα το μόνο που κατάφερα να πω  να πω ήταν: «Μπάτουσκα , χάνομαι» Τότε ο Γέροντας μου είπε: «Δεν  ελκύεσαι από  αυτές τις σκέψεις και δεν ευχαριστείσαι με αυτές, έτσι δεν είναι; Γιατί είσαι τόσο πολύ ανήσυχος;Ηρέμησε! Ο Κύριος βλέπει το πνευματικό μαρτύριο σου , και θα σε  βοηθήσει σε όλα τα πράγματα. "  Στη συνέχεια, διάβασε την προσευχή της άφεσης πάνω μου, με ευλόγησε, και με απέλυσε εν ειρήνη  και από εκείνη την ημέρα, με τη βοήθεια του Θεού, έχουν εξαφανιστεί εντελώς. Μερικές φορές εμφανίζονται περιστασιακά , αλλά  δεν τους δίνω προσοχή  και εξαφανίζονται, και εγώ ηρεμω  γρήγορα."  Τα λόγια του πατέρα Μισάχ  ήταν σαν πολύτιμο βάλσαμο  που χύθηκε πάνω  στην ψυχή μου, και από τότε έχω λάβει μια σημαντική μείωση του ψυχικού πολέμου. "

 Όπως γνωρίζουμε από τη ζωή του, π. Kρονίδης  δεν υπέστη μόνο αυτή την επίθεση από αυτό που σήμερα θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «μείζονα κατάθλιψη» , αλλά άφησε αυτή τη ζωή με το στεφάνι του μαρτυρίου.

Είθε το  άγιο παράδειγμα του, της μακρόχρονης υπομονής  να ενθαρρύνει και να ενισχύσει όλους μας!

(το κείμενο είναι μετάφραση αγγλικού κειμένου ρώσου ιερέως.)

πηγή