Η δικτατορία των "πρέπει" ή αλλιώς: ζήσε με έρωτα! (Β' μέρος)

(συνέχεια της χτεσινής ανάρτησης) Μα θα μου πεις "αυτά τα πράγματα δε γίνονται". "Είναι ψιλά γράμματα, είναι για κάποιους μοναχούς ασκητές". "Εμείς εδώ στον κόσμο δυσκολευόμαστε πολύ. Δουλειά, υποχρεώσεις, οικογένεια, τρεξίματα, λογαριασμοί, άγχος, τρέλα.... Πού να βρούμε την όρεξη να προσευχηθούμε;". Μου'πε μάλιστα ένας γνωστός μου: "με το ζόρι, αφού βάλω τα παιδιά μου για ύπνο, λέω ένα Κύριε ελέησέ με και πριν προλάβω καν να το τελειώσω έχω αποκοιμηθεί απ'την κούραση". Και του'πα ένα θαυμαστό περιστατικό που μου΄πε ένας άγιος παππούλης στο άγιο Όρος (θα στην πω άλλη φορά αναλυτικά).

Και του'πα μετά ότι άμα θέλουμε να βρούμε χρόνο, μπορούμε! Πώς το'λεγε ο γέροντας Πορφύριος; "Η αγάπη είναι εφευρετική"! Μπορούμε να προσευχόμαστε όταν είμαστε στο δρόμο για τη δουλειά, στο ασανσέρ, όταν φτιάχνουμε καφέ. (Μάλιστα, ένας καλός φίλος μου έλεγε ότι προσεύχεται όταν είναι στο γυμναστήριο και κάνει διάδρομο)! Είναι λίγες απ'τις "χαμένες στιγμές" της ημέρας που μπορούμε να τις κάνουμε στιγμές μοναδικά δικές μας και να τις μετατρέψουμε σε νότες αιωνιότητας. Ο γέρ. Εφραίμ στο Σεράι έλεγε ότι ο ήχος αυτός (της ευχής) δεν χάνεται, αλλά μένει αιώνιος στο σύμπαν. 

Θυμάσαι και το περιστατικό που το συναντάμε σε πολλούς αγίους και σύγχρονους μεγάλους ασκητές; Προσεύχονταν για ώρες και απ'την κούραση έπεφταν για ύπνο. Και το πρωί που ξυπνούσαν συνέχιζαν την ευχή από εκεί που την είχαν σταματήσει. ("Κύριε Ιησού"..... Και το πρωί: "Χριστέ ελέησέ με"). Τόσο πολύ έντονο βίωμα τους είχε γίνει η προσευχή. Αυτό δείχνει το πόσο θεϊκά-ερωτικά ήταν φλογισμένες οι καρδιές τους. Ή το άλλο το αδιανόητο για μας τους ελαφροχριστιανούς: προσεύχονταν ακόμη και όταν κοιμόντουσαν. Και η ευχή σαν το ποτάμι έρεε. Οι κόμποι του κομποσκοινιού προχωρούσαν και κυλούσαν και γίνονταν φωτιά κι αέρας και ανέβαινε η προσευχή τους ταπεινά μέχρι το θρόνο του Θεού...

Νομίζεις ότι αυτά είναι πράγματα ανεφάρμοστα; Και όμως γίνονται! Δεν είναι ιστορίες κατασκευασμένες απ'τους παπάδες για να μας παίρνουν τα λεφτά και να μας κρατούν με το φόβο και το ζόρι στο "συνάφι" τους. Είναι πέρα για πέρα αληθινές. Μη ζητάς να στο αποδείξω! Είπαμε και πριν: αυτά τα πράγματα τα ζεις. Τα βιώνεις. Η πίστη μας είναι προσωπική σχέση με τον προσωπικό Θεό. "Είναι προσωπική υπόθεση της καρδιάς και όχι του μυαλού" που είπε κάποτε και μια καλή φίλη σε σχόλιό της εδώ στην αόρατη γωνιά.

Και γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που δε σου γεμίζουν το μάτι (αχ...πόσο έχουμε μάθει να ασχολιόμαστε, να κρίνουμε τους άλλους αντί να εστιάζουμε στα δικά μας παραπτώματα) κι όμως έχουν κάνει σπουδαίο αγώνα και έχουν συνάψει αληθινή σχέση με το Χριστό. Χωρίς τυμπανοκρουσίες. Μόνοι τους μόνω Θεώ... Πού να σου λέω ιστορίες να τρελαθείς!

Η προσευχή γίνεται, λοιπόν, βίωμα. Είναι, όμως, και χάρισμα απ'το Θεό. Υπήρχαν και υπάρχουν άγιοι άνθρωποι (δεν είναι εξωγήινοι! Σαν κι εμάς ήταν!) που προσεύχονταν ώρες ολόκληρες χωρίς σταματημό... Ξημέρωνε και ακόμη προσεύχονταν... Με δάκρυα πολλά. Άλλοι ζούσαν τη προσευχή τόσο έντονα που και χαλασμός κόσμου να γινόταν, εκείνοι δεν καταλάβαιναν τίποτα... Θείος έρωτας... Έρωτας...

Να σου πω κάτι; Μη ζοριστείς για το Χριστό. Μην κάνεις πράγματα για το Χριστό με το ζόρι. Ποτέ σου! Δεν το θέλει ο Χριστός αυτό. Θέλει την προαίρεσή σου. Αυτό ζητάει. Και το ζητάει ευγενικά χωρίς να σε πιέζει. Θέλει να του δείξουμε μόνοι μας ότι θέλουμε να τον γνωρίσουμε και να τον ζήσουμε. Μας το έδειξε με την (τρελή για όσους δεν πιστεύουν) θυσία του πάνω στο Σταυρό. Δεν έχει όρια η αγάπη φίλε/η... Ποτέ δε σταματά και πουθενά... 

Έτσι και με την προσευχή. Άμα κάνεις λίγη προσπάθεια και επιμείνεις, θα νιώσεις σε ανύποπτο χρόνο τη γλύκα της. Νομοτελειακά πράγματα... Σίγουρα πράγματα... Αλλά απόφυγε το εξής λάθος: το να θεωρήσεις την προσευχή ως συναλλαγή. Ως εμπόριο "σου δίνω-δώσε μου κι εσύ". Αυτό σημαίνει υστεροβουλία. Σημαίνει νοθεία και ψευτιά και εγωισμός και πονηριά. Και εκεί δεν ανθεί η προσευχή. Δεν αναπαύεται ο Χριστός στις καρδιές που σκέφτονται με πονηριά και ιδιοτέλεια.

Αυτό ως παρένθεση. Ως παρέκταση.

Το συμπέρασμα είναι: απόφυγε τα "πρέπει" στη προσευχή! Απόφυγε τα "πρέπει" στη ζωή σου γενικότερα! Μάθε να ζεις καθαρά, γνήσια. Και μετά θα δεις που όλη σου η ζωή θα γίνει φωτεινή, στραμμένη στον μόνο αληθινό επαναστάτη: το Χριστό. Θα δεις μετά ότι η προσευχή θα πηγάζει από μέσα σου μόνη της! Σαν το δροσερό νερό βουνίσιας πηγής. Και θα δροσίζεται η ψυχή σου! Και θα νιώθεις το Χριστό μέσα σου! Και όλα τα προβλήματα και οι φασαρίες και οι δυσκολίες και η αμαρτία θα ξεθωριάζουν μέσα σου! Θα'χεις άλλου ουρανού ελπίδα! Και δε θα φοβάσαι τίποτα. Γιατί θα'χεις ζήσει. Θα΄χεις νιώσει...

Συγγνώμη που σε κούρασα και σήμερα τόσο πολύ... 

πηγή