Με έξι απλά βήματα, η απόδειξη ότι στην Καινή Διαθήκη υπάρχει ειδική ιεροσύνη.

Με έξι απλά βήματα, η απόδειξη ότι στην Καινή Διαθήκη υπάρχει ειδική ιεροσύνη. Χωρίς να στηριζόμαστε σε άλλα πρωτοχριστιανικά συγγράμματα και σε καθηγητές, αλλά μόνο στην Αγία Γραφή χάρη των Προτεσταντών.

1. Η ύπαρξη γενικής ιεροσύνης δεν σημαίνει ότι καταργεί την ειδική ιεροσύνη. Αυτό το βλέπουμε ήδη από την Παλαιά Διαθήκη πουσυνυπήρχε η γενική με την ειδική ιεροσύνη.

«Τώρα λοιπόν, εάν τωόντι υπακούσητε εις την φωνήν μου, και φυλάξητε την διαθήκην μου, θέλετε είσθαι εις εμέ ο εκλεκτός από πάντων των λαών· διότι ιδική μου είναι πάσα η γή· και σεις θέλετε είσθαι εις εμέ βασίλειον ιεράτευμα και έθνος άγιον. Ούτοι είναι οι λόγοι, τους οποίους θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ». (Έξοδος, ιθ 5-6).

Υπήρχε όμως παράλληλα και η ειδική Ααρωνική τάξη. Όπως τότε συνυπήρχαν, έτσι και στην Καινή Διαθήκη, με την τεράστια διαφορά ότι εξυπηρετούν διαφορετικές λειτουργίες. 

2. Επομένως, συμφωνούμε στην γενική ιεροσύνη των πιστών στην Καινή Διαθήκη. Όσα εδάφια στην Καινή Διαθήκη αναφέρονται στην γενική ιεροσύνη τα αποδεχόμαστε και δεν υπάρχει λόγος να σχολιάζουμε κάτι που αποδεχόμαστε. Μένει να δούμε την ονομασία της τάξης της ιεροσύνης.

3. Από την διδασκαλία του απ Παύλου και της Εκκλησίας του πρώτου αποστολικού αιώνα, βλέπουμε καθαρά ότι οι πιστοί μετέχουν της γενικής ιεροσύνης όχι κατά της τάξης του Λευί όπως στην Παλαιά Διαθήκη, αλλά σε αυτήν της Καινής, της κατά την τάξη Μελχισεδέκ.

«Σεις όμως είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φώς» (Α Πέτρου, β 9).

«Εάν λοιπόν η τελειότης υπήρχε διά Λευϊτικής ιερωσύνης· διότι ο λαός επ' αυτής έλαβε τον νόμον· τις χρεία πλέον να εγερθή άλλος ιερεύςκατά την τάξιν Μελχισεδέχ, και ουχί να λέγηται κατά την τάξιν Ααρών; Διότι μετατιθεμένης της ιερωσύνης, εξ ανάγκης και νόμου μετάθεσις γίνεται». (Εβραίους, ζ 11-12).

Είναι φανερό πλέον, ότι δεν καταργήθηκε η ιεροσύνη, αλλά μετατέθηκε, δηλαδή καταργείται η Λευιτική που θυσίαζαν ζώα και ολοκαυτώματα, και ο Χριστός, με την ΜΟΝΑΔΙΚΗ Του θυσία εγκαινιάζει την ιεροσύνη κατά την τάξη Μελχισεδέκ.

«Ελθών δε ο Χριστός αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών διά της μεγαλητέρας και τελειοτέρας σκηνής, ουχί χειροποιήτου, τουτέστιν ουχί ταύτης της κατασκευής, ουδέ δι' αίματος τράγων και μόσχων, αλλά διά του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν». (Εβραίους, θ 11-12).

4. Η σημασία της φράσης, ‘’ έχει αμετάθετον την ιερωσύνην’’ (στο κείμενο λέει· ‘’εις τον αιωνα απαραβατον εχει την ιερωσυνην’’- Εβραίους, ζ 24), σημαίνει ότι την ιεροσύνη αυτήν την έχει ΜΟΝΟ ο Χριστός και δεν την δίνει πουθενά. Σε αντίθεση με την παλαιά διαθήκη που η ιεροσύνη πήγαινε κληρονομικά από πατέρα σε γιο και μάλιστα από την ίδια φυλή, που σημαίνει ότι ο κάθε ιερέας είχε την δική του ιεροσύνη. Στην Καινή όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Πως γίνεται ο απ Παύλος να λέει ότι η ιεροσύνη του Χριστού είναι ‘’αμετάθετη’’, και ταυτόχρονα η Καινή Διαθήκη να μαρτυρά για γενική ιεροσύνη? Αφού δεν δίνεται σε άλλον, πως τότε όλοι οι πιστοί είναι ιερείς? Από την στιγμή που η Αγία Γραφή κάνει λόγο για δύο ιεροσύνες, και μας αναφέρει σαφέστατα ότι η μία από αυτές καταργείται, επομένως μένει η άλλη, η κατά την τάξη Μελχισεδέκ. Ο πιστός στην Καινή Διαθήκη δεν έχει δική του ιεροσύνη, αλλά ΜΕΤΕΧΕΙ στην ιεροσύνη του Χριστού από την στιγμή που είναι μέλος του Σώματος του Χριστού. Έτσι εξηγείται να έχουμε αμετάθετη την ιεροσύνη, να είναι ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΉ, και παράλληλα να μετέχει σε αυτήν ο κάθε πιστός. Τα εδάφια «Διότι αθέτησις μεν γίνεται της προηγουμένης εντολής διά το ασθενές και ανωφελές αυτής·

επειδή ο νόμος ουδέν έφερεν εις το τέλειον, έγεινε δε επεισαγωγή ελπίδος καλητέρας, διά της οποίας πλησιάζομεν εις τον Θεόν. Και καθ' όσον δεν έγεινεν ιερεύς χωρίς ορκωμοσίας· διότι εκείνοι έγειναν ιερείς χωρίς ορκωμοσίας, ούτος δε μετά ορκωμοσίας διά του λέγοντος προς αυτόν· Ώμοσε Κύριος, και δεν θέλει μεταμεληθή· Συ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ· κατά τοσούτον ανωτέρας διαθήκης εγγυητής έγεινεν ο Ιησούς. Και εκείνοι μεν έγειναν πολλοί ιερείς, επειδή ημποδίζοντο υπό του θανάτου να παραμένωσιν· εκείνος όμως, επειδή μένει εις τον αιώνα, έχει αμετάθετον την ιερωσύνην· όθεν δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχομένους εις τον Θεόν δι' αυτού, ζων πάντοτε διά να μεσιτεύση υπέρ αυτών». (Εβραίους, ζ 18- 25), δηλώνουν την κατάργηση της Λευτικής ιεροσύνης, και την αρχή της χριστιανικής την οποία έχει αμετάθετη ο Χριστός. Αυτό όμως δεν εμποδίζει την δική μας μετοχή σε αυτήν, επειδή είμαστε μέλη του Σώματός του.

5. Επομένως, μέχρι τώρα είδαμε ότι με την θυσία του Χριστού δεν καταργήθηκε η ιεροσύνη, αλλά η ιεροσύνη κατά την τάξη Λευί, αφού δεν χρειάζεται εφόσον ο Χριστός πραγματοποίησε την αληθινή θυσία.Εγκαινιάστηκε μια νέα ιεροσύνη, ανώτερη της προηγούμενης, την οποία έχει μόνο ο Χριστός και στην οποία μετέχουν οι πιστοί, εξ ου και μιλάμε για γενική ιεροσύνη. Όμως, ο απ Παύλος αναφερόμενος στο Σώμα του Χριστού γράφει· ‘’ καθώς το σώμα είναι εν και έχει μέλη πολλά, πάντα δε τα μέλη του σώματος του ενός, πολλά όντα, είναι εν σώμα, ούτω και ο Χριστός·

διότι ημείς πάντες διά του ενός Πνεύματος εβαπτίσθημεν εις εν σώμα, είτε Ιουδαίοι είτε Έλληνες, είτε δούλοι είτε ελεύθεροι, και πάντες εις εν Πνεύμα εποτίσθημεν. Διότι το σώμα δεν είναι εν μέλος, αλλά πολλά. Εάν είπη ο πους, Επειδή δεν είμαι χειρ, δεν είμαι εκ του σώματος, διά τούτο τάχα δεν είναι εκ του σώματος; Και εάν είπη το ωτίον, Επειδή δεν είμαι οφθαλμός, δεν είμαι εκ του σώματος, διά τούτο δεν είναι τάχα εκ του σώματος; Εάν όλον το σώμα ήναι οφθαλμός, που η ακοή; Εάν όλον ακοή, που η όσφρησις; Αλλά τώρα ο Θεός έθεσε τα μέλη εν έκαστον αυτών εις το σώμα καθώς ηθέλησεν. Εάν όμως πάντα ήσαν εν μέλος, που το σώμα; Αλλά τώρα είναι μεν πολλά μέλη, εν όμως σώμα’’.(Α Κορινθίους, ιβ 12-20).

Δηλαδή, το ΕΝΑ σώμα του Χριστού, έχει πολλά μέλη. Σε άλλο σημείο αναφέρει· ‘’καθώς έχομεν εν ενί σώματι μέλη πολλά, πάντα δε τα μέλη δεν έχουσι το αυτό έργον, ούτω και ημείς οι πολλοί εν σώμα είμεθα εν Χριστώ, ο δε καθείς μέλη αλλήλων’’. (Ρωμαίους ιβ, 4-5). Υπάρχουν διαφορετικές λειτουργίες επομένως σε κάθε πιστό, όπως υπάρχουν διαφορετικές λειτουργίες στα διάφορα μέλη του ενός σώματος.

6. Ο απ Παύλος κάνει αναφορά για ένα θυσιαστήριο χριστιανικό το οποίο επάνω του έχει κάτι υλικό από το οποίο τρώμε και από το οποίο δεν έχουν εξουσία να φάνε οι Ιουδαίοι, εφόσον δεν πιστεύουν στην θυσία του Χριστού. Αναφέρει· ‘’ Έχομεν θυσιαστήριον, εξ ου δεν έχουσιν εξουσίαν να φάγωσιν οι λατρεύοντες εις την σκηνήν’’(Εβραίους, ιγ 10). Τι έχει το θυσιαστήριο? Τον άρτο και τον οίνο με τα οποία γίνεται η Θεία Ευχαριστία, και τα οποία τα προσφέρουν τα χέρια της Εκκλησίας που είναι οι ιερείς με την ειδική ιεροσύνη. Έχουμε πει  προηγουμένως ότι το αμετάθετο της ιεροσύνης του Χριστού έχει να κάνει με μετάθεση, και όχι με ΜΕΤΟΧΗ. Επομένως, όπως στην γενική ιεροσύνη έχουμε ΜΕΤΟΧΗ, έτσι και στην ειδική. Λέγεται ειδική με μεταφορική έννοια, επειδή την προσφορά του άρτου και του οίνου δεν την κάνει όλη η εκκλησία, αλλά τα χέρια της. Συγκεκριμένα μέλη της δηλαδή. Γιατί σύμφωνα με τον απ Παύλο, δεν είναι όλο το Σώμα ένα μέλος, αλλά πολλά μέλη. Δεν είναι όλοι χέρια, δηλαδή. Δεν είναι όλο το εκκλησίασμα επιφορτισμένο να είναι «ως υπηρέτας του Χριστού και οικονόμους των μυστηρίων του Θεού» (Α Κορινθίους, δ 1), εφόσον δεν έχουν όλοι τα ίδια χαρίσματα. Στο θυσιαστήριο αυτό, δεν προσφέρεται ο Χριστός, αλλά τα υλικά της Θείας Κοινωνίας (τα τίμια δώρα όπως τα λέμε). Και δεν προσφέρεται ο Χριστός διότι τεμαχίζεται ο άρτος πριν γίνει η επίκληση του ιερέα και επέλθει η μεταβολή. Μιλάμε για αναίμακτη θυσία και όχι για αιματηρή. Έχουμε ΜΕΤΟΧΗ στην ΜΟΝΑΔΙΚΗ θυσία του Χριστού που έγινε ΜΙΑ ΦΟΡΑ και για πάντα. Έχουμε πλήρη συμμόρφωση με το χωρίο του απ. Παύλου που λέει ·‘’ούτω και ο Χριστός, άπαξ προσφερθείς’’ (Εβραίους, θ 28). Το χριστιανικό θυσιαστήριο προϋποθέτει ιερέα, και αυτός είναι τα χέρια της Εκκλησίας. Στην παλαιά διαθήκη θυσίαζαν ζώα, στην Καινή επειδή δεν υπάρχει άλλη θυσία για την συγχώρεση των αμαρτιών παρά μόνο του Χριστού, έχουμε προσφορά άρτου και οίνου για την τέλεση της Θ. Κοινωνίας, ακριβώς τα υλικά που χρησιμοποίησε ο ίδιος ο Χριστός ως μέγας αρχιερέας για την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας, για τα οποία είπε·  «λαβών ο Ιησούς τον άρτον και ευλογήσας έκοψε και έδιδεν εις τους μαθητάς και είπε· Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου· και λαβών το ποτήριον και ευχαριστήσας, έδωκεν εις αυτούς, λέγων· Πίετε εξ αυτού πάντες· διότι τούτο είναι το αίμα μου το της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών»(Ματθαίος, κστ 28-27). Και η ειδική ιεροσύνη έχει μόνο μεταφορική σημασία.

Επομένως, στην Καινή Διαθήκη έχουμε ειδική ιεροσύνη, με τελείως διαφορετικές λειτουργίες από ότι στην Παλαιά. 

πηγή