ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ (Ματθ. δ΄ 12-17) εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβιών και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΜΕΤΑ  ΤΑ  ΦΩΤΑ

(Ματθ. δ΄ 12-17)

Ἡμέρα καί νύχτα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, φῶς καί σκοτάδι εἶναι δύο στοιχεῖα πού ἐναλλάσονται γύρω μας συνέχεια. Δίνουν νόημα στό χρόνο πού κυλᾶ καί διαμορφώνουν τόν καθημερινό μας βίο. Ἐπιθυμητό τό φῶς. Ἡ ἡμέρα πού λάμπει. Ὁ ἥλιος πού φωτίζει τά πάντα καί δίνει ζωή στήν κτίση. Ἀποκρουστικό ἀντίθετα τό σκοτάδι. Ἡ νύχτα πού μᾶς τυλίγει καί δημιουργεῖ φόβο στήν ψυχή. Κι ὅμως! Πόσες φορές, ἐνῶ ἀναγνωρίζουμε τό μεγαλεῖο καί τήν ὀμορφιά τοῦ φωτός, δέν τό περιφρονοῦμε. Δέν τό ἐγκαταλείπουμε καί κινούμαστε στό σκοτάδι! Καί τότε, ὅταν ἡ ἀπογοήτευση ἔχει ποτίσει τήν καρδιά καί τά χείλη, τρέχουμε νά φωνάξουμε: Φῶς!

Γιά τήν ἀνατολή ἑνός φωτός μᾶς μιλάει καί ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Γιά ἕνα φῶς πού ἦρθε, πού ἔλαμψε, πού ἀνέτειλε στόν κόσμο. Καί τό φῶς αὐτό, φῶς ὄχι αἰσθητό ἀλλά πνευματικό εἶναι ὁ Χριστός.

Ὁ Κύριος ἔχει βαπτισθεῖ. Στόν Ἱορδάνη ποταμό ἀπό τόν Πρόδρομο Ἰωάννη. Τόν φλογερό κήρυκα τῆς μετανοίας. Αὐτόν πού εἶχε τήν τόλμη νά ἐλέγξει καί αὐτόν ἀκόμη τόν βασιλιά Ἡρώδη. Γι’ αὐτό τόν συνέλαβαν καί τόν ἔριξαν στή φυλακή. Ἡ εἴδηση διαδίδεται γρήγορα. Τήν πληροφορεῖται στή Ναζαρέτ καί ὁ Κύριος. Καί τότε ἀποφασίζει νά ἀρχίσει τή δημόσια δράση Του. Ἐγκαθίσταται στήν Καπερναούμ, πόλη μεγάλη μέ πολύ κόσμο, χτισμένη στίς ὄχθες τῆς λίμνης Γεννησαρέτ! Καί ἐκπληρώνεται ἡ προφητεία τοῦ προφήτου Ἡσαΐα: «Ἡ Γαλιλαία καί οἱ λαοί πού τήν κατοικοῦσαν καί βρίσκονταν στά σκοτάδια τῆς εἰδωλολατρείας εἶδαν φῶς μέγα. Οἱ ἄνθρωποι πού κάθονταν στή χῶρα πού σκίαζε τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας, πού ἔτρεμαν κάτω ἀπό τήν κυριαρχία τοῦ θανάτου, σ’ αὐτούς ἀνέτειλε τό φῶς». Καί τό κήρυγμα τοῦ θείου διδασκάλου ἀρχίζει: «Μετανοεῖτε, διότι πλησίασε ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν».

Φῶς, λοιπόν, φῶς πού ἀνέτειλε στόν κόσμο, εἶναι ὁ Χριστός. «Φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν», ὅπως τό προφήτευσε ὁ πρεσβύτης Συμεῶν. «Φῶς ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον», ὅπως τό ἔγραψε ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης. «Φῶς τοῦ κόσμου», ὅπως χαρακτήρισε τόν ἑαυτό του ὁ Κύριος.

Εἶναι τό ἄκτιστο καί ἄδυτο φῶς. Ὁ ἥλιος τῆς διακαιοσύνης. Τό «ἀπαύγασμα τῆς δόξης» τοῦ Πατρός. Εἶναι φῶς ὑπέρλαμπρο, πού καμιά σκιά δέν μπορεῖ νά ἐπισκιάσει καί τίποτε νά ἀμαυρώσει. Εἶναι ὅπως ὀμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας «Φῶς ἐκ φωτός».

Ὡς φῶς ὁ Κύριος φωτίζει τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων καί δίνει νόημα στή ζωή μας. Γιατί χωρίς τόν Χριστό παντοῦ βασιλεύει τό σκοτάδι˙ σκοτάδι πηχτό καί ἀνυπόφορο. Χωρίς τόν Χριστό ἡ γῆ μας μεταβάλλεται σέ κόλαση. Χωρίς τόν Χριστό ἡ ζωή μας γίνεται συμφορά.

Καί εἶναι φῶς ὁ Χριστός, γιατί δίνει ἀπάντηση στό μεγάλο ἐρώτημα πού βασανίζει κάθε ἀνθρώπινη ὕπαρξη: «Ἀπό ποῦ ἔρχομαι;» Ἡ ἀπάντησή Του ὅτι προερχόμαστε ἀπό τόν Θεό. Εἴμαστε πλάσματά Του. Στόν κόσμο αὐτό δέν βρεθήκαμε τυχαῖα. Ὅλος ὁ κόσμος καί ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἔργο τῆς ἀγάπης Του. Ἐκεῖνος τόν ἔπλασε, τόν κυβερνᾶ, προνοεῖ καί φροντίζει γιά τά πάντα.

Εἶναι φῶς, γιατί μᾶς δείχνει πώς πρέπει νά πορευόμαστε στόν κόσμο αὐτό. Ἔγινε ἄνθρωπος ἀπό ἀγάπη γιά νά μᾶς λυτρώσει. Μᾶς παρέδωσε ἀλάθητο καί αἰώνιο κώδικα ἀληθινῆς ζωῆς τό Εὐαγγέλιό Του. Μᾶς κάλεσε κοντά Του, γιά νά ζήσουμε τή δική Του ζωή. Μιά ζωή καινούργια, φωτεινή, γεμάτη ἀπό ἀγάπη καί δικαιοσύνη. Θυσιάστηκε γιά νά ὁπλισθοῦμε μέ τή χάρη τῆς σταυρικῆς Του θυσίας καί νά ζήσουμε ὡς ἀγαπημένα παιδιά τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι φῶς, γιατί εἶναι Ἐκεῖνος πού δίνει ἀπάντηση στή μεγάλη ἀγωνία πού κατέχει τό ἀνθρώπινο γένος διά μέσου τῶν αἰώνων: «Πού πηγαίνω; Τί ὑπάρχει πέρα ἀπό τό φοβερό μυστήριο τοῦ θανάτου;». Ὁ Χριστός μᾶς λέει ὅτι δέν εἴμαστε πολίτες, ἀλλά ταξιδιῶτες στόν κόσμο αὐτό˙ «οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἐβρ. 13,14). Εἴμαστε προσωρινοί ἐδῶ, γι’ ἀλλοῦ προοριζόμαστε καί δέν καταλήγουμε στό μηδέν. Δέν σταματοῦν τά πάντα στήν ταφόπετρα τοῦ κοιμητηρίου. Ἡ ζωή συνεχίζεται, γιατί ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε μέ ἀθάνατη ψυχή. Κατευθυνόμαστε γιά τό μεγάλο καί γαλήνιο λιμάνι τῆς οὐράνιας Βασιλείας.

Καί οἱ ἄνθρωποι; Εἶναι τραγική ἡ διαπίστωση πού κάνει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης. «Τό φῶς», παρατηρεῖ, «ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον καί ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τό σκότος ἤ τό φῶς˙ ἦν γάρ πονηρά αὐτῶν τά ἔργα» (3,19). Τό φῶς ἔχει τήν ἰδιότητα νά φωτίζει καί νά ἀποκαλύπτει. Ἐκεῖνος πού τά ἔργα του, ἡ ζωή του εἶναι σκοτεινή, μισεῖ τό φῶς. Τό φοβᾶται, τό ἀποφεύγει. Ἡ ἁμαρτωλή ζωή τοῦ ἀνθρώπου τόν ὁδηγεῖ νά ἀρνηθεῖ τόν Χριστό, νά τόν περιφρονήσει, νά τόν διώξει. Τά πάθη πού φωλιάζουν μέσα Του, ἐμποδίζουν τόν ἄνθρωπο νά πλησιάσει τό Θεό καί νά ζήσει κοντά Του.

Τί χρειάζεται λοιπόν, ἀδελφοί μου; Πρῶτον, νά πιστέψουμε στό Φῶς. Νά πιστέψουμε ἀκλόνητα στό Χριστό, ἄν θέλουμε  νά γίνουμε παιδιά τοῦ φωτός. Παιδιά τοῦ Θεοῦ. Καί δεύτερον, ν’ ἀκολουθήσουμε τό φῶς. Τό φῶς τοῦ Χριστοῦ νά φωτίζει τά βήματά μας, τή ζωή μας. Ὁ Χριστός ἦρθε, τό ἀληθινό φῶς ἔλαμψε, ἡ ἀλήθεια φανερώθηκε. Δέν ἔχουμε παρά ἤ νά τό δεχτοῦμε, ἤ νά τό ἀπορρίψουμε. Ἄν τό δεχθοῦμε, θά ζήσουμε. Ἄν τό ἀρνηθοῦμε, θά παραμείνουμε ἀλύτρωτοι. Σ’ ἐμᾶς, ἀπομένει ἡ μεγάλη ἐκλογή!  Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως