Οι Λατίνοι και οι προτεστάντες, δυστυχώς, εφ’ όσον ακολουθούν
πεπλανημένον τρόπον σαρκικής ζωής, δεν πρόκειται να δουν
το φως της Ορθοδοξίας και της Θεογνωσίας. Αποθανούνται
εν ταις αμαρτίαις των, εκτός εάν ο Θεός,
--οις επίσταται κρίμασι—φωτίση το σκότος των.
Δια τούτο αδιστάκτως φρονούμε ότι το επαναλαμβανόμενο
τροπάριο εκ των Πατριαρχικών χειλέων,
«δεν έχομεν διαφοράς, ουδέν μας χωρίζει προς την ένωσιν»,
μόνον εχθρός των ανθρώπων θα μπορούσε να το είπη, μόνον
«ο απ’ αρχής ανθρωποκτόνος» ηδύνατο να το διακηρύξη,
μόνον ο Άδης θα ηδύνατο να το εφεύρη, ως αντίθεον.
Διότι δεν φθάνει ότι φθείρει το σωτήριον ορθόδοξον φρόνημα των
ήδη ορθοδόξων λαών, αλλά στερεώνει εις την δαιμονικήν πλάνην
και αίρεσιν τόσα εκατομμύρια αιρετικών, αυτών που ζουν σήμερα
και εκείνων που θα έλθουν μέχρι συντελείας.
Εάν κηρύγματα τοιαύτης τρομακτικής σημασίας και από τόσον
υψηλάς καθέδρας, μας αφήνουν αδιάφορους, δεν έχουμε κάθε
δικαίωμα να υποστηρίζουμε ότι, οι ηγετικήν έχοντες θέσιν εν τη
Εκκλησία κληρικοί και λαϊκοί εις κάποιον σημείον εκ των τριών
—πίστιν, γνώσιν, βίωσιν—νοσούν; Αλλ’ υπάρχει ευσεβής κλήρος
και λαός, που έχει αντιληφθή την έκταση και το βάθος της
κατάστασης. Και φυσικά θα αναλάβη την πρωτοβουλία προς
εκκαθάριση της θέσης του. Ζήτημα χρόνου είναι η εκδήλωση
μιας ορθοδόξου κίνησης προς αναστολή της φθοράς, που
προσγίνεται εις την Εκκλησία από τους ποιμένας και τους
διδασκάλους της, των μεν κακώς διδασκόντων, των δε αθλίως
σιωπώντων. Αυτός ο κλήρος και ο λαός, αναλαμβάνοντες τας
ευθύνας των θα σαλπίσουν το «στώμεν καλώς εις την βάση της
Ορθοδόξου Εκκλησίας». Κάποιοι Επίσκοποι θα συγκινηθούν
και θα ηγηθούν του Ορθοδόξου αγώνα προς περισυλλογή
και αναστολή του ενεργουμένου Ουνιτισμού μας.