Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου - ΙΕ΄ Ἐπιστολῶν (Τοῦ Προδρόμου) εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 7

Κυριακή ΙΕ΄ Ἐπιστολῶν ( Τοῦ Προδρόμου)

24 Φεβρουαρίου 2013

(Β΄Κορ. στ΄ 16 – ζ΄ 1)

 «πιστεύομεν, διό καί λαλοῦμεν»

Ὅλο καί περισσότερο «ἀμάρτυρη» γίνεται ἡ πίστη στήν ἐποχή μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί. Δέν εἶναι μόνο ἡ συχνή ἀπουσία μαρτυρίας καί ὁμολογίας ἀλλά, πολλές φορές, καί ἡ ἐλαττωματικότητά τους, πού σημαδεύουν ἀρνητικά τούς καιρούς μας. Ὄχι σπάνια ἡ ὁμολογία τῶν Χριστιανῶν μοιάζει περισσότερο μέ φλυαρία παρά μέ ὁμολογία. Αὐτό συμβαίνει, γιατί δέν προσφέρουμε τόν γνήσιο καί ἄμωμο Χριστιανισμό τῶν Ἁγίων Πατέρων μας. Καί δέν τόν προσφέρουμε, γιατί δέν τόν ζοῦμε. Ἡ ὁμολογία μας πηγάζει συνήθως ἀπό τό μυαλό μας, ἀπό τά ἀποθέματα τῆς θεωρητικῆς γνώσεώς μας, καί ὄχι ἀπό τήν καρδιά μας, ἀπό τήν πνευματική ἐμπειρία μας. Ὅμως, ἡ Ὀρθοδοξία, δέν μεταδίδεται διανοητικά, ἀλλά ἐμπειρικά, βιωματικά, ὑπαρξιακά. Ποτέ ὡς ἁπλή μάθηση, ὡς θεωρητική γνώση ἤ ἰδεολογία. Ἡ τραγικότερη νόθευση τῆς πίστεώς μας εἶναι ἡ ἀλλοτρίωσή της στούς καιρούς μας σέ «χριστιανική ἰδεολογία», πού μόνο ἔργο ἔχει τήν ἀντιπαράταξή της ἀπέναντι στίς διάφορες ἰδεολογίες γιά τήν δημιουργία ἑνός «χριστιανικοῦ» μετώπου ἀπέναντι στίς δυνάμεις τῆς ἀπιστίας καί ἀθεΐας. Ἡ μαρτυρία καί ὁμολογία μας τότε μόνο μποροῦν νά ἔχουν πληρότητα καί καθολικότητα (νά μεταδίδουν δηλαδή ὀρθοδοξία), ὅταν ἔχουν τή σωστή προϋπόθεση. Καί αὐτή εἶναι ἡ Πίστη.

Ποιά πίστη ὅμως; Μήπως μιά ἁπλή παραδοχή καί κατάφαση τοῦ περιεχομένου τῆς ὀρθοδόξου δογματικῆς διδασκαλίας; Μήπως μιά ἐξωτερική συγκατάθεση στήν ὑπεροχή τῆς Ὀρθόδοξου Ἐκκλησίας ἀπέναντι στίς διάφορες «χριστιανικές» Ὁμολογίες ἤ «Ἐκκλησίες», ὅπως ἐσφαλμένα τίς χαρακτηρίζουμε συχνά; Ὄχι. Ἐδῶ ὁ Ἀποστολος Παῦλος κάνει λόγο γιά μιά ἄλλου εἴδους πίστη. Μιλεῖ γιά μιά ἐσωτερική πληρότητα κάι βεβαιότητα, πού ἔχει πολύ διαφορετικές προϋποθέσεις. Γιά νά μᾶς δείξει γιά ποιά πίστη αὐτός μιλεῖ, μᾶς παρουσιάζει πρῶτα τόν χριστιανό στήν αὐθεντική μορφή του. Εἶναι αὐτός, πού πιέζεται μέ κάθε τρόπο, ἀλλά δέν φθάνει ποτέ σέ ἀδιέξοδο ۠ παλεύει μέσα στίς ἀνάγκες του, ἀλλά δέν ἀπελπίζεται ۠ διώκεται, ἀλλά δέν νοιώθει ἐγκαταλελειμμένος ἀπό τό Θεό ۠ πέφτει κτυπημένος, ἀλλά δέν συντρίβεται! Πρέπει νά ὁμολογήσουμε, ὅτι μέ τά μέτρα τῆς ἐποχῆς μας ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος φαίνεται κυριολεκτικά ἐξωγήινος, ἐξωπραγματικός. Τό μυστικό τῆς θαυμαστῆς αὐτῆς ὑπερβάσεως κάθε ἀντιξοότητας καί κακοπάθειας δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τή δύναμη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ μέσα στόν χριστιανό πού, θαυματουργικά, ξεπερνᾶ τήν κάθε ἀνθρώπινη ἀδυναμία. Ἔτσι, παρ’ ὅλο πού ὡς ἄνθρωποι εἴμαστε «ὀστράκινα» (πύλινα) σκεύη, δέν τσακιζόμαστε, δέν συντριβόμαστε. Νικᾶμε μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ. Ἀλλ’ αὐτό συμβαίνει μόνο, ὅταν ὁ Θεός βρίσκεται μέσα μας.

Καρπός τῆς βεβαιότητας τῆς πραγματικῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ μέσα μας εἶναι ἡ πίστη, γιά τήν ὁποία μιλεῖ ὁ Παῦλος. Εἶναι ἡ βεβαιότητα, ὅτι ὁ Θεός, πού κατοικεῖ μέσα μας, μᾶς ἐλευθερώνει συνεχῶς ἀπό τούς κινδύνους, πού μᾶς ἀπειλοῦν, καί ἐπειδή εἴμαστε κάθε στιγμή πρόθυμοι νά δεχθοῦμε τόν θάνατον τοῦ Χριστοῦ, μᾶς δίνει τή δύναμη νά μετέχουμε συνεχῶς καί στήν Ἀνάστασή Του. Στήν κατάσταση αὐτή εἶναι δυνατή ἡ γνήσια ὁμολογία καί ἡ μαρτυρία. Ἔτσι ἐξηγοῦνται τά θαυμαστά ἐκεῖνα σημεῖα κατά τό μαρτύριο τῶν ἀρχαίων ἀλλά καί τῶν νεωτέρων Ἁγίων (Νεομαρτύρων).

Ἡ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι μιά ἀδιάκοπη προβολή ζωντανῆς μαρτυρίας καί ὁμολογίας. Κάθε μέρα τιμᾶμε Ἁγίους. Κάθε νέα μέρα ἀνακαλοῦμε στή μνήμη μας τήν μαρτυρία καί ὁμολογία τῶν Ἁγίων, καί ἔτσι «σύν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις» συνεχίζεται καί ἡ δική μας στόν κόσμο αὐτό πορεία πρός τόν ἀναμενόμενο καί «ἐρχόμενο» Κύριο. Ὁ δρόμος τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι τελικά πορεία πάνω στά χνάρια τῶν Ἁγίων. Ὀρθόδοξος εἶναι αὐτός, πού ἀκολουθεῖ τά βήματά τους, πού συνεχίζει τόν ἀγώνα γιά τήν ἐνοίκηση τοῦ Θεοῦ μέσα του, ὥστε νά εἶναι δυνατό νά δώσει καί αὐτός τήν δική τους ὀρθόδοξη μαρτυρία. ΑΜΗΝ!