Λίγες σκέψεις από το έργο του Μητροπολίτη Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος, κ. Αγαθονίκου

,όπως τις αφηγείται ο 

Πρωτοπρεσβύτερος Αθανάσιος Γιουσμάς,

 Καθηγητής Θεολόγος και Εφημέριος 

του Ιερού Ναού Αγίου Θεράποντος Μυτιλήνης.

«Η αγάπη δεν εξατμίζεται, αν είναι αληθινή. Κι εγώ αγάπησα κι
αγαπώ αληθινά και καρδιακά τον γέροντα και ασθενούντα Μητροπολίτη Κίτρους και Κατερίνης, τον πατέρα Αγαθόνικο. Τον αγάπησα από Ιεροσπουδαστής, παιδί Γυμνασίου. Ας βάλω όμως, σε μια σειρά τις σκέψεις μου, σημειώνοντας ευθύς εξαρχής πρώτον πως επέλεξα αυτή την ώρα να γράψω ό,τι θα γράψω μόνο και μόνο
για να μη χαρακτηριστώ κόλακας και πως δεύτερον -για όσους δεν με γνωρίζουν- δεν συγκαταλέγομαι μεταξύ των υποψηφίων. Είμαι έγγαμος κληρικός. 

Ο πατέρας Αγαθόνικος, λοιπόν, (κατά κόσμον Γεώργιος
Φατούρος) γεννήθηκε στο Αίγιο το

1937. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1960 χειροτονήθηκε Διάκονος και το 1964 Ιερεύς.
Υπηρέτησε ως Ιεροκήρυκας στη Μητρόπολη Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως (1964-68), ως καθηγητής στο Ανώτερο Ιερατικό Φροντιστήριο Τήνου (1968-71) και ως πρώτος Διευθυντής της Ιερατικής Σχολής Τήνου μέχρι το 1974. Εκεί τον γνώρισα. 

Στην Τήνο, τον θαύμασα και τον αγάπησα. Τα υπόλοιπα
βιογραφικά του τα αφήνω στην άκρη, άλλοι τα γνωρίζουν καλύτερα. Εγώ απ’ εδώ θα ξεκινήσω τη μικρή μου αναφορά στο πρόσωπό του. 

Ήμουν ένα χωριατόπουλο, μικρό κι ασήμαντο που μαζί με άλλους
Μυτιληνιούς συμπατριώτες μου, αρχές του Σεπτέμβρη του 1971 φτάσαμε στην Ιερατική Σχολή της Τήνου, για να εγγραφούμε σ’ αυτήν ως Ιεροσπουδαστές, συνοδευόμενοι από τον τότε Πρωτοσύγκελο της Μητροπόλεως μας, τον νυν πολυσέβαστο Μητροπολίτη μας π. Ιάκωβο Φραντζή. Εκεί στη Σχολή πρωτοείδα τον πατέρα Αγαθόνικο κι έκτοτε η μορφή, το στυλ, ο λόγος, οι κινήσεις του σημάδεψαν την πορεία μου.

Ο Άγιος Κίτρους ως Σχολάρχης -χωρίς υπερβολή- βάδιζε στα
χνάρια του Αγίου Νεκταρίου! Η συμπεριφορά του, το ύφος του, τα βήματά του, οι ενέργειές του ήταν ακριβώς οι ίδιες του Αγίου! Σοβαρός, γλυκός, σοφός, ήρεμος, άγιος. Όταν αργότερα διάβασα το γνωστό βιβλίο «ένας Άγιος του αιώνα μας» κι έμαθα πως ο Άγιος Νεκτάριος αντιμετώπιζε ως Σχολάρχης τα διάφορα προβλήματα και τις κατά καιρούς καταστάσεις, διαπίστωσα πως είχαμε ανάμεσά μας έναν άλλον Άγιο Νεκτάριο. ΔΕΝ υπήρξε ιεροσπουδαστής στην Τήνο που να μην αγάπησε τον πατέρα Αγαθόνικο και να μην τον εκτίμησε ή να μην τον εκτιμά. 

Ήταν και είναι για όλους μας ο πατέρας Αγαθόνικος. Έτσι τον
αποκαλούσα κάθε φορά που του έγραφα ή του μιλούσα: «πατέρα Αγαθόνικε». Και το χαιρόταν… Κι εκείνος στις απαντήσεις του: «Γλυκέ μου, καλέ μου, Αθανάσιέ μου…».

Θυμάμαι, είχαμε στη Σχολή μας ένα μικρό παρεκκλήσι για τις
καθημερινές μας ακολουθίες. Το παρεκκλήσι αυτό ήταν η καταφυγή μου. Σ’ αυτό συχνά-πυκνά, συναντούσα τον πατέρα Αγαθόνικο, καθισμένο σε μια καρέκλα σιωπηλά να προσεύχεται. Μόνος, απόθετε στο Θεό τα δικά μας προβλήματα.

Ήταν ως λειτουργός, υπέροχος! Μου έλεγε: «Δεν επιτρέπονται
στο Ιερό Βήμα πολλά βήματα. Τα βήματά σου ως Ιερεύς, να είναι τόσα που να μπορεί να τα μετρήσει κάποιος την ώρα που θα λειτουργάς». Δεν φορούσε ακριβές και φανταχτερές ιερατικές στολές. 

Λειτουργούσε στη σχολή μας πάντοτε με την ίδια στολή. Και σε
ερώτησή μου, «γιατί δεν αγοράζετε μια καλύτερη στολή», η απάντηση του με εντυπωσίασε: «Θανάση μου, να σταθώ μπροστά στο γυμνό Εσταυρωμένο με ακριβή και φανταχτερή στολή»!! Η αδελφή του κάποτε τον επισκέφθηκε στη Σχολή μας και ως δώρο του πρόσφερε μια στολή. Τη φόρεσε, γιατί επιμέναμε. Την ίδια ημέρα την έκαψε με τη λαμπάδα, κατά την ώρα της μικρής εισόδου. «Τι ήθελα και σας άκουσα
και τη φόρεσα», μονολογούσε.

Με τους γονείς των Ιεροσπουδαστών ήταν πάντα απλός, καταδεκτικός, γλυκομίλητος, αγαπητός. Είχαν περάσει πολλά χρόνια από την
αποφοίτησή μου και θυμόταν ακόμη και το όνομα της μάνας μου και τα πολλά κιλά του πατέρα μου! 

Για χάρη των παιδιών του, των ιεροσπουδαστών, για την προσωπική μας ελευθερία ως μαθητές και ως άνθρωποι, δεν δίσταζε -πάντα
ευγενικά- να κοντραριστεί με την φασιστική ή την υποκριτική συμπεριφορά ορισμένων… Δυστυχώς κοντά μας τον άφησαν μόνο τρία χρόνια… Τα λόγια που είπε τότε σε κάποιον ισχυρό που τον έβλεπε με καχύποπτο μάτι, ηχούν ακόμη στα αυτιά μου: «Ήμουν και είμαι στρατιώτης. Κανένας στρατιώτης δεν επιλέγει τον αξιωματικό του και ως στρατιώτης είμαι στη διάθεση της Εκκλησίας». Γι’ αυτή του τη θέση τον εκτίμησε αργότερα και τον εκτίμησαν πολλοί….

Συνέβη κάποτε, στις αρχές της αρχιερατείας του Μητροπολίτου μας, να ασθενήσει ο Δεσπότης μας και να έχουν έλθει για τον επισκεφτούν δυο
πανεπιστημιακοί καθηγητές. Μετά τις συστάσεις ο ένας καθηγητής, μου είπε με σιγουριά: «Θα πήρατε πολλά από τη Θεολογική Σχολή, πάτερ μου». Και θαρραλέα τότε του απάντησα: «Αν μου ζητούσατε να γράψω ό,τι αποκόμισα από τη Θεολογική, θα χρειαζόμουν ένα μικρό σε μέγεθος τετράδιο. Αν μου ζητούσατε να καταγράψω ό,τι αποκόμισα από την …τραπεζαρία της Ιερατικής Σχολής Τήνου, επί π. Αγαθονίκου Φατούρου, θα χρειαζόμουν ένα πλήθος τετραδίων»! Κι αυτό γιατί στην
τραπεζαρία της Σχολής μας -που ήταν παρών ο Σχολάρχης μας κι έτρωγε μαζί μας- μετά το γεύμα ή το δείπνο, αναπτύσσονταν κοινωνικά, θεολογικά και ποικίλα άλλα θέματα. Αφού τρώγαμε, ο πατέρας Αγαθόνικος με τι πιρούνι χτυπούσε ρυθμικά το ποτήρι του, σημάδι πως θα έπρεπε να σταματήσουμε για να ξεκινήσει η κουβέντα… Χρόνια
ανεπανάληπτα, υπέροχα, δημιουργικά. 

Τον επισκέφθηκα τελευταία φορά το προπερασμένο Καλοκαίρι. Δεν ήταν ο πατέρας Αγαθόνικος που ήξερα. Η αρρώστια και τα χρόνια τον είχαν αλλοιώσει φαινομενικά. Γιατί αφού μιλήσαμε και χαρήκαμε τόσο που με είδε, με αγωνία και παρόλη τη δυσκολία λόγω της ασθένειάς του, προσπαθούσε να μάθει πού θα μείνω, αν έχω κλείσει ξενοδοχείο, αν θα έπρεπε εκείνος να επιληφθεί της φιλοξενίας μου!!!
Άρχοντας, ευγενικός, καλοσυνάτος. 

Ο πατέρας Αγαθόνικος, ο Άγιος Κίτρους, ζει στην καρδιά μου και θα ζει ως ότου πεθάνω. Μόνο, ταπεινά παρακαλώ τους δικούς του ανθρώπους και τους «ξένους», τους απλούς και σπουδαίους, τους ρασοφόρους και τους λαϊκούς, να σεβαστούν τη μορφή του, την προσφορά του, την αγιότητά του…. Θλίβομαι για όσα ακούω και διαβάζω. Για όσα γνωρίζω και για όσα υποπτεύομαι. Ένας τέτοιος
Άνθρωπος, ένας τέτοιος Άγιος πρέπει να αισθάνεται την αγάπη μας και να αναπαύεται στην αγκαλιά μας». 

πηγή