Κυριακή Β΄ τῶν Νηστειῶν(Ἑβρ. α΄10-14, β΄1-3) * «Ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί... ὡσεί περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καί ἀλλαγήσονται» εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου

Μέ μεγάλη καί αἰνιγματική περιέργεια στέκεται πάντοτε ὁ ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μπροστά στό μυστηριῶδες σύμπαν. Ὁ κόσμος μέ τούς ἀναρίθμητους «γαλαξίες» καί τά «νεφελώματα», τούς «ἡλίους», τά «ἄστρα» κ.λ.π., ἀλλά καί τό πλανητικό σύστημα, στό ὁποῖο ἀνήκει ἡ Γῆ, ἡ Σελήνη καί οἱ γνωστοί μας πλανῆτες συγκεντρώνουν τό μεγάλο ἐνδιαφέρον τοῦ συγχρόνου ἰδίως ἀνθρώπου, πού ζῆ στή λεγόμενη «ἐποχή τοῦ διαστήματος».

Ποιά ἄραγε εἶναι ἡ προέλευση τοῦ σύμπαντος; Μήπως ὑπῆρχε πάντοτε (αἰωνιότης τῆς ὕλης) ἤ μήπως εἶναι προϊόν τυχαίων συνδυασμῶν καί συμπτώσεων πού εἶναι ἄγνωστοι σέ μᾶς; Τίποτε ἀπ’ ὅλα αὐτά, ἀπαντᾶ ὁ Ἀπόστολος. Καί ἀναπτύσσοντας τή χριστιανική διδασκαλία περί τοῦ κόσμου διακηρύττει: «Ὁ Θεός ἐδημιούργησε τόν κόσμο. Αὐτός ἐδημιούργησε καί «στερέωσε» τή Γῆ μέσα στό ἀχανές διάστημα καί ἀπό τά δημιουργικά του χέρια προῆλθαν τά ἑκατομμύρια ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ.

Ἡ ἀπάντηση, λοιπόν, τῆς χριστιανικῆς κοσμολογίας στό ἐρώτημα περί τοῦ κόσμου εἶναι ὅτι ἡ ὕλη καί τό οὐράνιο σύμπαν προῆλθαν «ἐκ τοῦ μηδενός», χάρις στή δημιουργική ἐπέμβαση τοῦ Παντοδύναμου Δημιουργοῦ. Εἶναι δέ χαρακτηριστικό, ὅτι καί μεγάλοι ἀστρονόμοι, παλαιότεροι καί νεώτεροι, ἀποδέχονται τή βιβλική θέσι περί «δημιουργίας» τοῦ κόσμου.

Ἡ σημερινή ὅμως μορφή καί τό σχῆμα τοῦ ὑλικοῦ σύμπαντος δέν εἶναι μόνιμα καί αἰώνια. Εἶναι προσωρινά. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἐπαναλαμβάνοντας τά λόγια τῆς Ἁγίας Γραφῆς, διδάσκει ὅτι «τό οὐράνιο σύμπαν κάποτε θά παλιώσει, ὅπως παλιώνουν τά ροῦχα τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεός ὅμως μέ μιά νέα δημιουργική του ἐπέμβαση θά ἀλλάξει, θά μεταμορφώσει καί θά ἀνακαινίσει τόν κόσμο».

Ἡ χριστιανική κοσμολογία, λοιπόν, δέχεται τήν πρωσωρινότητα τῆς Γῆς καί τοῦ σύμπαντος κόσμου. Ὅπως δέχεται, ὅτι ὁ κόσμος εἶχε ἀρχή, ἔτσι διδάσκει, ὅτι ὁ κόσμος αὐτός θά ἔχει καί τέλος.

Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης στήν οὐράνια Ἀποκάλυψι πού τοῦ ἔκανε ὁ Θεός γιά τή συντέλεια τοῦ κόσμου καί τό τέρμα τῆς ἱστορίας γράφει, ὅτι «εἶδε ἕναν καινούργιο οὐράνιο κόσμο καί μιά καινούργια Γῆ». Σημειώνει μάλιστα, ὅτι «ἡ ἀρχική μορφή τοῦ κόσμου, τῆς Γῆς καί τῆς θαλάσσης δέν ὑπῆρχε. Γιατί ὅλα εἶχαν ἀλλάξει. Ὅλα τά παλαιά εἶχαν γίνει καινούργια»(Ἀποκ. κα΄ 1).

Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἀπεκάλυψε, ὅτι ἡ ἀλλαγή καί ἀνακαίνιση τοῦ σύμπαντος θά γίνῃ κατά τήν Δευτέρα Παρουσία Του (Ματθ. κδ΄ 29).

Ὅταν οἱ ἄνθρωποι θά ἀναστηθοῦν, κατά τήν κοινή Ἀνάστασι, θά δοῦν ἕναν καινούργιο καί ὄμορφο κόσμο. Μεταμορφωμένοι καί αὐτοί θά ζήσουν σ’ ἕνα μεταμορφωμένο, ἀνακαινισμένο κόσμο, ἀπείρως καλύτερο καί τελειότερο ἀπό τό σημερινό! Τό καινούργιο αὐτό φυσικό περιβάλλον τοῦ ἀνθρώπου θά βρίσκεται σέ τέλεια ἁρμονία μέ τόν ἄνθρωπο, χωρίς νά τοῦ δημιουργεῖ πιά κανένα πρόβλημα. Τό φυσικό περιβάλλον τοῦ ἀνθρώπου θά ἔχει πιά γίνει πραγματικός «κόσμος», στολίδι δηλαδή καί κόσμημα, χαρά καί ἀπόλαυση του ἀνθρώπου.

Ἡ στάση ἑπομένως τοῦ χριστιανοῦ ἔναντι τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος εἶναι θετική. Ὁ χριστιανός βλέπει τή φύσι καί τόν κόσμο μέ τά μάτια τοῦ «σήμερα» καί τοῦ «αὔριο». Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ χριστιανός, πού πιστεύει ὅτι ὁ κόσμος εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, πρωτοστατεῖ στίς σύγχρονες προσπάθειες γιά τή διατήρηση καί διάσωση τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος. Ὁ χριστιανός πού γνωρίζει ὅτι ἡ πρώτη ἐντολή τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο ἦταν «νά ἐργάζεται καί νά φυλάει» (Γεν. β΄, 15) τό φυσικό περιβάλλον, θά κάνει ὅ,τι μπορεῖ, ὥστε ὁ κόσμος νά θεωρῆται ὄχι πιά «ὑλικό ἐκμετάλλευσης», ἀλλά ἔργο τῶν χειρῶν τοῦ Θεοῦ, πού ἀξίζει κάθε σεβασμό καί κάθε προστασία. ΑΜΗΝ!