ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ) Ἰω. α΄, 44-52

Ἰω. α΄, 44-52

 Στήν κλήση τῶν ἀποστόλων Φιλίππου καί Ναθαναήλ ἀπό τόν Χριστό μας ἀναφέρεται τό σημερινό Εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί. Μαζί μέ τούς ὑπολοίπους ἐκ τῶν δώδεκα οἱ ἀπόστολοι αὐτοί εἰκονίζουν τήν ἀνθρωπότητα πρός τήν ὁποία ἀπευθύνεται ὁ Ἰησοῦς προκειμένου νά πετύχει τήν σωτηρία της. Ὁ ἀπόστολος Φίλιππος καλεῖται κι ἀποδέχεται τήν πρόσκληση τοῦ Σωτῆρα καί ἀπό ἀγάπη καλεῖ καί τόν φίλο του, τόν Ναθαναήλ ἤ Βαρθολομαῖο, ὅπως ἀλλιῶς τόν ἀποκαλεῖ τό Ἱερό Εὐαγγέλιο, νά ἔρθει κι ἐκεῖνος κοντά Του. Οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ ἀνά τούς αἰῶνες μιμούμενοι τόν ἀπόστολο Φίλιππο καλοῦν τούς ἀγαπημένους τους, τούς φίλους τους, ἀλλά καί κάθε ἄνθρωπο μέ τόν ὁποῖο θά σχετισθοῦν, νά ἔλθουν καί ἐκεῖνοι στήν μεγάλη νέα κοινωνία πού ἔχει σάν κέντρο της τόν Χριστό, τήν Ἐκκλησία.

Ὁ ἀπόστολος Ναθαναήλ δέν ἀκολούθησε χωρίς ἀντίρρηση τόν φίλο του. Τόν ρώτησε, πῶς γίνεται ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας, ὁ ἀληθινός σαρκωθεῖς Θεός νά προέρχεται ἀπό τήν Ναζαρέτ. Ὁ Ναθαναήλ, ὁ πιό μορφωμένος ἀπό τούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ, εἶχε τίς δικές του ἀντιρρήσεις, πού ξεκινοῦσαν ἀπό τήν γνώση τῶν ἰουδαϊκῶν παραδόσεων, οἱ ὁποῖες ἔλεγαν πώς εἴτε θά εἶναι ἄγνωστη στούς ἀνθρώπους ἡ καταγωγή τοῦ Μεσσία εἴτε Ἐκεῖνος θά ἦταν ἀπό τήν Βηθλεέμ.

Ἔτσι συμβαίνει πάντοτε. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι προσέρχονται ἀρχικά στήν πίστη καί στήν Ἐκκλησία μέ ἀμφιβολίες. Μά πῶς οἱ ἀμφιβολίες αὐτές διαλύονται καί κάνουν τούς χριστιανούς νά γίνονται ἀληθινοί φίλοι τοῦ Χριστοῦ, ἅγιοι καί μάρτυρες πού δίνουν καί τήν ζωή τους συχνά ἀπό τήν ἀγάπη τους γιά Ἐκεῖνον; Στόν λόγο τοῦ ἀποστόλου Φιλίππου πρός τόν Ναθαναήλ βρίσκουμε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τήν αἰτία τῆς πίστης μας στήν ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν αἰτία τῆς ἀγάπης μας γιά Ἐκεῖνον. «Ἔρχου καί ἴδε» ἦταν ἡ ἀπάντηση τοῦ ἁγίου Φιλίππου στήν ἀμφιβολία τοῦ ἁγίου Ναθαναήλ. Στήν φράση αὐτή, πού τήν ἀκοῦμε καί μέ ἄλλους τύπους, ὅπως γιά παράδειγμα στήν πρόσκληση τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα πρός τόν Ἀπόστολο Πέτρο νά ἀκολουθήσει τόν Ἰησοῦ, βρίσκεται ἡ ὕψιστη κατοχύρωση τῆς ἀλήθειας τῆς πίστης μας. Ὅλα τά λόγια του κόσμου, ὅλα τά ἐπιχειρήματα, ὅλες οἱ διατυπώσεις περί τοῦ Χριστοῦ ὑποχωροῦν καί ἔρχονται σέ δεύτερη μοίρα μπροστά στήν θέα, τήν αἴσθηση τοῦ ἴδιου του Κυρίου. Ἡ Θεολογία στόν ὑψηλότερο βαθμό της γίνεται θεοπτία. Δέν μιλοῦμε, διαβάζουμε ἤ συζητοῦμε καί πιστεύουμε, ἀλλά ζοῦμε τήν ἀλήθεια ὡς πρόσωπο, μέ τό ὁποῖο κοινωνοῦμε καί ἑνωνόμαστε κατά τήν Θεία Εὐχαριστία καί γλυκαίνεται ἀμετάκλητα ἡ ὕπαρξή μας ἀπό αὐτήν τήν ἐπαφή μέ τόν Ἰησοῦ. Γευόμαστε καί βλέπουμε τόν Ἰησοῦ μέσω τῆς Θείας Κοινωνίας καί αὐτή ἡ ὅραση γίνεται γνώση ἀλήθειας καί ὁρόσημο γιά τόν καθένα μας.

Αὐτόν τόν Ἰησοῦ, πού ὁ Ναθαναήλ τόν εἶδε μέ τήν ἁγνή καί ἄδολη ματιά του καί τόν ἀναγνώρισε ὡς τόν Σωτήρα, Αὐτόν τόν βλέπουμε κι ἐμεῖς μέσω τῆς συμμετοχῆς μας στήν Θεία Κοινωνία. Κι ὅπως ἐκεῖνος ἔγινε πιστός μαθητής Του ἔτσι γινόμαστε κι ἐμεῖς. Τό σημερινό Εὐαγγέλιο, ἀδελφοί μου, μᾶς διδάσκει πολλά. Κατ’ ἀρχήν γιά τήν διαρκῆ κλήση τοῦ Θεοῦ πρός ὅλους μας μέσω τοῦ Σαρκωμένου Υἱοῦ Του, μέσω τῶν ἀποστόλων Του. Ὅσοι μέ κάθε τρόπο γνωρίσαμε τόν Χριστό, εἴμαστε μαθητές καί μάρτυρές Του, ἀπόστολοι μέ χρέος νά φυλλάσσουμε καί νά διαδίδουμε ἐν ἐκκλησίᾳ τήν ἀλήθειά Του. Μᾶς διδάσκει ἀκόμη ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, πώς ἡ ἀλήθεια τῆς πίστης μας δέν εἶναι μία σοφή ὑψηλή θεωρία, ἀλλά κυρίως μία συγκλονιστική ἐμπειρία, μία προσωπική σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν ἴδιο τόν Χριστό, πού εἶναι δυνατή μέσω τῆς συμμετοχῆς του στήν Ἐκκλησία Του καί τά Ἱερά Μυστήριά της.

Τό χρέος τοῦ καθενός μας εἶναι νά ἔρθουμε καί νά δοῦμε, νά γευτοῦμε καί νά γνωρίσουμε. Στήν ἱστορία τῆς ἐκκλησίας μας, στούς βίους τῶν ἁγίων μας, ἀλλά καί στήν ζωή του ὁ καθένας μας βλέπει, στόν βαθμό πού μπορεῖ, προφητικά συμβαίνοντα, θαυμαστά γεγονότα, σημάδια μικρά ἤ μεγάλα, δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἀποκάλυψε πώς γνώριζε ὅτι ὁ Ναθαναήλ βρισκόταν κάτω ἀπό τό δέντρο τῆς Συκιᾶς, σύμβολο τοῦ δέντρου τῆς γνώσης τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ γιά τούς ἀνθρώπους ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, ὁ Ναθαναήλ πίστεψε καί ὁμολόγησε τήν θεότητα τοῦ Χριστοῦ.

Ζώντας τήν ἐμπειρία τῆς ἐκκλησίας σήμερα ἔχουμε τήν ἴδια, ὁ καθ’ ἕνας στόν δικό του χρόνο, πεποίθηση, πώς ὅ,τι σημαντικό ζοῦμε στόν χῶρο της δέν εἶναι τίποτα μπροστά σ’ αὐτό τό διαρκές θαῦμα, πού μέλλει νά ζήσουμε ὅσο προχωροῦμε στήν σχέση μας μέ τόν Χριστό μέσω τῆς Ἐκκλησίας Του.

Στόν ἀγώνα μας γιά νά ἀναδειχθοῦμε ἀληθινοί μαθητές τοῦ Χριστοῦ, ἀδελφοί μου, ζοῦμε καί βλέπουμε πολλά πού ἔρχονται ἀπό τό μέλλον, ἀπό τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί διαμορφώνουν τό παρόν μας ὡς χριστιανῶν. Ἤδη, ὅπως διαβεβαίωσε ὁ Κύριος τῆς Ἱστορίας Χριστός μας τόν ἀπόστολο Ναθαναήλ, ὁ Οὐρανός ἔχει ἀνοίξει καί ὅσο κι ἄν μοιάζουν ἀνυπέρβλητες δυσκολίες καί καθημερινά προβλήματα νά μᾶς κυκλώνουν, ζεῖ Κύριος ὁ Θεός καί ἡ Χάρη τῆς Βασιλείας Του κατεβαίνει καί μᾶς ἐνισχύει μέ μυστικούς καί θαυμαστούς τρόπους. «..Μείζω τούτων ὄψει. …ἕως τοῦ καιροῦ τῆς σωτηρίας ἕκαστος ἡμῶν». Ἀμήν.