Πρόγραμμα σπουδῶν θρησκευτικῆς παιδείας στὸ Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο Γεώργιος Π. Παῦλος, Ἀναπληρωτὴς Καθηγητής Δ.Π.Θ.

ΣΧΟΛΙΟ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»: Εἶναι πλέον ἢ βέβαιο ὅτι στὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν συνοψίζεται κατὰ ἕνα ἐντυπωσιακὸ τρόπο ἡ τρέχουσα Κρίση, ποὺ δὲν εἶναι Οἰκονομική ἀλλὰ Κρίση Ταυτότητος. Πάνω στὰ “Θρησκευτικά” σκάει ὅλο τὸ κύμα τῆς Ἐργολαβίας Ἀλλοτριώσεως μὲ τοὺς ΑΘΕΛΑ ΤΟΥΣ (;) προθύμους ὑπαλλήλους της, ποὺ ἐκλαμβάνουν τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ὡς προϊὸν τοῦ πολυπολιτισμικοῦ-νεοταξικοῦ παντοπωλείου. Ὑπ᾽ αὐτὴ τὴν ἔννοια ἡ στάση ἀπέναντι στὸν χαρακτήρα τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ἀντικατοπτρίζει καὶ τὴν εὐθύνη τῶν θεολόγων ἀπέναντι στὴν χριστιανική τους ΟΜΟΛΟΓΙΑ.! «…Οἴδαμεν ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐσμεν καὶ ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται… …καὶ ἐσμὲν ἐν τῷ ἀληθινῷ, ἐν τῷ υἱῷ αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστῷ. οὗτός ἐστιν ὁ ἀληθινὸς Θεὸς καὶ ζωὴ αἰώνιος».
.             Στὸ κατωτέρω ἄρθρο παρουσιάζεται διαυγέστατα ὄλο τὸ φαινόμενο. Μόνον «μωροὶ καὶ τυφλοὶ» δὲν θὰ τὸ καταλάβουν.

«Πάντες ὅσοι ἦλθον πρὸ ἐμοῦ, κλέπται εἰσὶ καὶ λησταὶ» ( Ἰω. α´ 8)

.           Ὡραῖα. Τώρα βλέπουμε καὶ αὐτὸ μεταξὺ πολλῶν ἄλλων. Οἱ μαθητὲς νὰ ἐπιπλήττουν τοὺς δασκάλους ἔστω καὶ μὲ τρόπο εὐγενικό. Ὅμως ὅταν πρόκειται περὶ τῶν μεγίστων στὴν ζωή, δηλαδὴ περὶ τοῦ μεγίστου, τότε οἱ ὅποιες εὐγένειες καὶ οἱ ὅποιοι τρόποι δὲν μποροῦν νὰ ὑποκαταστήσουν τὰ οὐσιώδη.
.           «Πολίται, χρὴ τὰ καίρια λέγειν»[1] . Στὴν ἀπάντηση τῶν νέων θεολόγων ἐκπαιδευτικῶν, ποὺ σχεδίασαν τὸ νέο πιλοτικὸ σχέδιο προγράμματος σπουδῶν γιὰ τὰ θρησκευτικὰ[2], πρὸς τὴν διακριτικὴ κριτικὴ καὶ νουθεσία ποὺ τοὺς ἀσκήθηκε ἀπὸ τὸν π. Βασίλειο Γοντικάκη, καὶ μὲ τὴν ὁποία συμφώνησαν πολλοὶ ἄλλοι Ἁγιορεῖτες ἀσκητές, ὅπως ὁ π. Γεώργιος Καψάνης[3] καὶ ἄλλοι, εἴδαμε νὰ ἐκφράζεται ἡ δυσαρέσκεια ὁρισμένων θεολόγων μας. Δηλαδή, ὅτι οἱ Ἁγιορεῖτες μοναχοὶ ἔκαναν κριτικὴ ἀπὸ ἔμμεση πληροφόρηση καὶ χωρὶς νὰ ἔχουν ἐξαντλητικὰ μελετήσει τὸ προτεινόμενο ἀπὸ αὐτοὺς σχέδιο θρησκευτικῶν γιὰ μαθητὲς δημοτικοῦ γυμνασίου καὶ λυκείου.
.           Ὅταν μέσα στοὺς πίνακες τοῦ προτεινομένου προγράμματος σπουδῶν  βλέπουμε ἀμέσως καὶ ἀδιάκριτα νὰ ἀραδιάζονται ἑορτὲς χριστιανικές, μουσουλμανικές, ἰνδουιστικὲς καὶ ἰουδαϊκές, ὡς ὅλα αὐτὰ νὰ ἀποτελοῦν ἑνιαῖο ὅλον καὶ ἰσάξιες πλευρὲς τοῦ ἰδίου πράγματος καὶ τοῦ ἰδίου γεγονότος, εἶναι σαφὲς τὸ θανατηφόρο ὀλίσθημα.
.           Ἐδῶ δὲν πρόκειται ἁπλῶς περὶ παιδαγωγικοῦ λάθους στὰ μαθηματικά, τὴν φυσική, τὴν γλώσσα ἢ ὅποιο ἄλλο μάθημα. Εἶναι προτιμότερο τὰ παιδιὰ τῶν Ἑλλήνων νὰ μὴν διδάσκονται κανένα μάθημα θρησκευτικῶν, παρὰ ἕνα μάθημα στὸ ὁποῖο ἡ ὀρθόδοξη πίστη δὲν εἶναι παρὰ μία μεταξὺ ἄλλων πολλῶν.
.           Ὄχι. Ἐδῶ δὲν χωρᾶ καὶ δὲν ὑπάρχει ἰσοτιμία, σχετικότητα ἢ πολλαπλότητα. Ἐδῶ ἢ γνωρίζουμε τὴν μοναδικότητα, ἢ παραιτούμεθα. «Ὃς ἂν ὁμολογήσῃ ὅτι  Ἰησοῦς ἐστιν ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ μένει καὶ αὐτὸς ἐν τῷ Θεῷ»[4]. «Καὶ πᾶν πνεῦμα ὃ μὴ ὁμολογεῖ τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔστι»[5].
.           Τὸ προτεινόμενο λοιπὸν μάθημα θρησκευτικῶν, ὅπως δείχνουμε στὰἑπόμενα, εἶναι ἀκατάλληλο καὶ γιὰ χριστιανοὺς μαθητὲς ἀλλὰ καὶ γιὰ μαθητὲςἄλλων πίστεων καὶ ἄλλων θεολογικῶν παραδόσεων. Τοὺς προσβάλλει καὶ τοὺςἀδικεῖ ὅλους, καὶ χριστιανοὺς καὶ μή. Ἕνα τέτοιο μάθημα εἶναι ἄκρως ἐπικίνδυνο γιὰ ὅλους καὶ ἐξυπηρετεῖ μόνον ὅσους θέλουν νὰ πολτοποιήσουν τοὺς λαούς, τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς πολιτισμούς..           Ἐμεῖς ὡς Ἕλληνες καὶ ὡς Ὀρθόδοξοι πρέπει νὰ ἀμυνθοῦμε καὶ νὰ προστατέψουμε ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ὅλους τοὺς πολιτισμοὺς καὶ ὅλες τὶς πίστεις ἀπὸ τὴν πολτοποίηση, νὰ ἀμυνθοῦμε ὡς πολίτες τῆς γῆς καὶ τοῦ κόσμου χάριν ὅλου τοῦ κόσμου στὴν ἐπιχειρουμένη πνευματική, πολιτιστική, οἰκονομικὴ καὶ πολιτικὴ παγκόσμια δικτατορία.
.           Ὁ Θεὸς ἀνέχεται τόσο πόνο, τόση κακία, τόση ἀδικία, τόσο δάκρυ καὶ τόση βλακεία πάνω στὴν γῆ, ἀκριβῶς ἐπειδὴ σέβεται τὴν προσωπικότητα κάθε λαοῦ, κάθε ἀνθρώπου καὶ κάθε πλάσματος. Καὶ μᾶς προτείνει τὸν ἕνα καὶ μοναδικὸ δρόμο ἑνότητας καὶ κοινωνίας, αὐτὸν ποὺ ὁ Ἴδιος ὡς ἄνθρωπος βάδισε, αὐτὸν τῆς θυσίας ὡς τῆς τελείας ἀγάπης καὶ τῆς τελείας ἐλευθερίας. Δηλαδὴ τὴν ἄρση κάθε πνεύματος ἐξουσίας.
.           Μήπως, ἐξ ἄλλου, αὐτὸς δὲν ἦταν πάντα ὁ δρόμος τοῦ λαοῦ μας, εἴτε στὴν ἀρχαία εἴτε στὴν χριστιανική του ἐποχή; Ἡ θυσία του γιὰ τὴν ἐλευθερία; Καὶ ὅταν θυσιάζεσαι γιὰ τὴν ἐλευθερία σου, τότε θυσιάζεσαι καὶ προασπίζεις τὴν ἐλευθερία ὅλων. Στὴν οὐσία θυσιάζεσαι γιὰ τοὺς ἄλλους. Ἰδίως καὶ πολὺ περισσότερο βέβαια, ἂν εἶσαι Θεός, ὁπότε δὲν ἔχεις καθόλου ἐγώ, ἀλλὰ εἶσαι ὅλος Ἐσύ, δηλαδὴ ζεῖς καὶ ὑπάρχεις γιὰ τὸν Ἄλλον.
.           Αὐτὴ δὲν ἦταν πάντα ἡ μοίρα μας καὶ ἡ μοίρα τοῦ λαοῦ μας; νὰ φυλᾶμε δηλαδὴ Θερμοπύλες γιὰ ὁλόκληρη τὴν ἱστορία, γιὰ ὁλόκληρο τὸν κόσμο καὶ γιὰ τὸν ὅλο ἄνθρωπο; Καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος σήμερα δὲν εἶναι ὁ τόπος τῆς καρδιᾶς μας, ὁ τόπος τοῦ λαοῦ μας, ὁ οἰκεῖος καὶ πολὺ δικός μας τόπος; αὐτὸς ποὺ μᾶς ἐξάγει ἀπὸ τὴν ἐρημία καὶ τὴν θλίψη τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ μᾶς ἄγει στὴν ὄντως πόλη τὴν εὐρυτέρα ὅλου τοῦ Σύμπαντος;
.           Πῶς λοιπόν, μποροῦμε τόσο ἁπλά, τόσο εὔκολα νὰ τὸ προσπερνοῦμε; Μήπως δὲν ἦταν τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ τὰ παιδιά του «μὲ τὰ μαλλιὰ καὶ μὲ τὰ μαῦρα ροῦχα» κατὰ τὸν ποιητή μας, ποὺ μᾶς κράτησε καὶ μᾶς κρατᾶ ἀπὸ τὸ χέρι, ὅταν κατακρημνιζόμεθα στὶς χαράδρες τοῦ περιπλανώμενου στὴν ἄπω Ἀνατολὴ καὶ τὴν ἄπω Δύση ἀπύθμενου ἑαυτοῦ μας;
.           Στὸ Ἅγιον Ὄρος δὲν εἶναι ποὺ δοκιμάσαμε ὅλες τὶς πίστεις καὶ ὅλους τους θεοὺς τοῦ κόσμου καὶ βεβαιωθήκαμε γιὰ τὴ θλιβερή, μουντὴ καὶ ἄνυδρη μικρότητα τῶν; Ἐδῶ στὸ Ἅγιον Ὄρος δὲν ἦταν ποὺ δοκιμάστηκαν ὡς σὲ κάμινο πυρέσσουσα ὅλες οἱ μυστικές μας ἐμπειρίες θεῶν ἀλλοτρίων, ποὺ ζήτησαν νὰ μᾶς κρατήσουν δέσμιους;
.           Ἐδῶ στὸ Ἅγιον Ὄρος δὲν εἶναι ὅπου εἴδαμε τὸν ὅλο ἑαυτό μας νὰ θρυμματίζεται ὡς καθρέφτης πολύτιμος καὶ νὰ διαλύεται σὲ κομμάτια ἄπειρα; Καὶ μετὰ νὰ ξανασυντίθεται καὶ νὰ ἀνακαινίζεται καὶ νὰ ἐξέρχεται νικῶν ἀπὸ τὸ πηκτὸ σκοτάδι τῆς νύκτας τῆς ἀφανίζουσας τὴν σάρκα καὶ τὴν ψυχή μας, κρατούμενος ἀπὸ Δύναμη ποὺ δὲν εἶναι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου τοῦ φθειρομένου;
.           Δὲν εἶναι λοιπὸν ὁ τόπος τοῦτος τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὁ τόπος τῆς ψυχῆς μας, ὁ τόπος τῆς ψυχῆς τοῦ λαοῦ μας καὶ τῆς ψυχῆς ὅλου του κόσμου; Ἑνὸς κόσμου κατὰ βάθος ὠδινόμενου, εἴτε ἔχοντος θρησκεῖες εἴτε χωρὶς θρησκεῖες, εἴτε ἔχοντος ἑορτὲς εἴτε χωρὶς ἑορτές;

.           Πῶς λοιπὸν μποροῦμε νὰ τὸν προσπερνᾶμε ἔτσι ἁπλά;
.           Ἐπειδὴ ἡ κυρία Διαμαντοπούλου ἢ κάποιοι ἄλλοι προϊστάμενοι, δικοί της καὶ δικοί μας, ἢ καὶ ὁ ἴδιος ὁ νάνος ἐαυτός μας, μᾶς τὸ ὑποδεικνύουν; Μήπως ἄραγε ἀπωλέσαμε τὸ μέτρο ποὺ μετρᾶ τὸν κόσμο μὲ τὸ φῶς, καὶ τὸ νῆμα τῆς μνήμης ποὺ μᾶς ἐξάγει ἀπὸ τὸν λαβύρινθο τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ τοῦ κόσμου ὅπου κατοικεῖ τὸ Μινώταυρο τέρας τὸ ἀνθρωποκτόνο;

.           Ὕστερα ἀπὸ αὐτὰ δὲν καταλαβαίνω πραγματικὰ γιατί οἱ θεολόγοι ποὺσυνέταξαν τὸ νέο πρόγραμμα σπουδῶν τῶν θρησκευτικῶν γιὰ τοὺς μαθητὲς τῶν ἑλληνικῶν σχολείων, δὲν κατανοοῦν τὸν ξάστερο ὡς οὐρανὸ λόγο μιᾶς πραγματικὰ ἱστορικῆς ἀσκητικῆς φυσιογνωμίας τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἐννοῶ τὸν π. Βασίλειο Γοντικάκη, μὲ τὴν ὁποία συμφωνοῦν ἐπίσης ἄλλες μεγάλες ἀσκητικὲς προσωπικότητες, ὅπως ὁ π. Γεώργιος Καψάνης, καὶ ἄλλοι..           Νομίζω δέ, πὼς ἐὰν ἦσαν ἐν ζωῇ Ἅγιοι ἄνθρωποι, ὅπως ὁ π. Παΐσιος, ὁπ. Πορφύριος, ὁ π.  Ἰάκωβος καὶ ἄλλοι τοῦ δικοῦ των ἐπιπέδου, δὲν θὰ ἔλεγαν κάτι τὸ διαφορετικὸ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἔγραψε ὁ π. Βασίλειος Γοντικάκης στὴνἐπιστολή του πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος [6].
.           Ἢ μήπως δὲν θὰ συνηγοροῦσαν σὲ αὐτὴ τὴν στάση ἄνθρωποι ποὺ πρὶνἀπὸ ἐμᾶς στὴν πρόσφατη ἱστορία βρέθηκαν σὲ ἀνάλογη ἂν καὶ σαφῶς πολὺχειρότερη δοκιμασία, ὅπως ὁ Ἅγιος Λουκᾶς ὁ Ρῶσος, ὁ ἰατρός, ποὺ μόνος του καὶ μὲ τὴν ὁλόλαμπρη προσωπικότητά του ἐνίκησε -δεχόμενος ἀγόγγυστα κάθε μαρτύριο- ὅλον τὸν σοβιετισμό; Ὅπως καὶ τόσοι ἄλλοι Ρῶσοι νεομάρτυρες ἀλλὰκαὶ τόσοι ἄλλες προσωπικότητες συγχρόνων Ἁγίων, ὅπως ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Ἐπίσκοπος Ζίτσης, ὁ Ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς; Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, γιὰ ἄλλους βέβαια λόγους, ὡστόσο ἀρκετὰ ὅμοιους μὲ τοὺς σημερινούς, δὲν δέχτηκε νὰ μαρτυρήσει ἐπὶ πολλὰ χρόνια διωγμῶν του; [ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Καὶ ποιός σᾶς εἶπε ὅτι τοὺς νοιάζει τί ἔκαναν ἢ τί θὰ ἔκαναν ἢ τί κάνουν οἱ Ἅγιοι Ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ; Αὐτοὶ δὲν ἀξίζουν τίποτα μπροστὰ στὴν νεόκοπη διανοητικὴ “θεολογία”, ἰδεολογικὸ κατασκεύασμα προσαρμόσιμο στὰ νεοταξικὰ κελεύσματα].           Καὶ γιὰ νὰ βάλουμε τὰ πράγματα στὴν θέση των: Πῶς, ἀλήθεια, δέχεται σήμερα ἕνας ὀρθόδοξος θεολόγος, ὅπως εἶναι ὁ Σταῦρος Γιαγκάζογλου, μαθητὴς καὶ συνεχιστὴς τοῦ ἔργου ἑνὸς ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους ζῶντες θεολόγους τοῦ ὀρθοδόξου κόσμου, ἐννοῶ τὸν Ἐπίσκοπο Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα, ἀλλὰ καὶ οἱ ἄλλοι ἐξ ἴσου ἄξιοι καὶ σπουδαῖοι θεολόγοι τῆς Μέσης Ἐκπαίδευσης, νὰἐξυπηρετοῦν ἄθελά των τὸ ὕπουλο ἀλλὰ σὲ ὅλους πλέον προφανὲς πολιτικὸσχέδιο ἀπὸ-ὀρθοδοξοποίησης, ἀπὸ-δημοκρατικοποίησης καὶ ἀφελληνισμοῦ τῶνἙλληνόπουλων;.           Διότι, ὅπως θὰ δείξουμε στὰ ἑπόμενα, ἡ ὀρθόδοξη ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ ὡς Ζῶντα Πρόσωπα εἶναι ἡ βάση τῆς ἀνθρωποκεντρικῆς, θεανθρωποκεντρικῆς καὶ ἐσχατολογικῆς πολιτειολογίας, ὡς πηγῆς κάθε ἀληθινὰ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος. Βεβαίως, δὲν τὸ πράττουν συνειδητὰ ἀλλὰ ἀσυνείδητα, θεωρώντας μάλιστα καὶ ὅτι καινοτομοῦν περὶ τὰ ἐκπαιδευτικὰ θέματα τῆς θρησκευτικῆς παιδείας. Διαπράττουν δὲ αὐτὸ τὸ σφάλμα παρασυρόμενοι ἀπὸ τὸν ζῆλο των ὅτι συμβάλλουν στὸν διαθρησκευτικὸ διάλογο, ποὺ σήμερα εἶναι σαφῶς μία ἀνάγκη τῶν καιρῶν.

 .           Ἄλλο ὅμως ὁ διὰ-θρησκευτικὸς διάλογος, ποὺ καὶ αὐτὸς δὲν πρέπει μὲ τίποτε νὰ ὑποτάσσει τὴν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας σὲ ὅποιες ἄλλες σκοπιμότητες πέραν τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῆς ἀνθρωπότητας στὴν Ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἄλλο ἡ διδασκαλία καὶ ἡ μετάδοση τῆς Ὀρθόδοξης πίστης στὰ ἑλληνόπουλα ποὺ ἔχουν βαπτισθεῖ στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ στὴν πίστη τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν καὶ τῶν μεγάλων ἡμῶν δασκάλων. Παρακαλῶ ἐδῶ, τὸ «ἡμῶν» νὰ διαβαστεῖ ὄχι μὲ θρησκευτικὸ-ἠθικὸ τρόπο ἀλλὰ μὲ ἀπολύτως ὑπαρξιακό, ὀντολογικὸ καὶ ἀνθρωπολογικὸ ἢ ἀκόμη ὀρθότερα μὲ ἐκκλησιοποιό, μυσταγωγικὸ καὶ Θεανθρωπολογικὸ τρόπο. Ὅτι δηλαδή, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ὁ ὄντως τόπος τοῦ Ζῶντος Θεοῦ ὡς ἡ μία καὶ ἀναντίρρητα μοναδικὴ καὶ μοναδικῶς σώζουσα Ἀλήθεια τὸν μοναδικὸ καὶ ἱστορικὰ ἐφήμερο ἄνθρωπο, ἀφοῦ «οὐδὲν ἑνικώτερον τοῦ προσώπου». Καὶ ὄχι ἁπλῶς ὁ χῶρος μίιᾶς, μεταξὺ ἄλλων, θρησκευτικῆς ἀπασχόλησης τοῦ κατὰ τὰ ἄλλα πολυάσχολου μὲ «σπουδαῖα θέματα» σημερινοῦ ἀνθρώπου, τὰ ὁποῖα ὅμως τὸν ἐθίζουν ἀμετάκλητα στὸν θάνατο καὶ τὴν ἀπόσυρση, ὡς ἐφήμερο ἱστορικὸ ὄν.

 .           Σεβόμεθα ἀπολύτως κάθε θρήσκευμα, κάθε θρησκευτικὴ ὁμάδα καὶ παράδοση. Σεβόμεθα ἀπολύτως καὶ τὸν Ἰουδαϊσμὸ – Ἑβραϊσμό, τὸν Ἰσλαμισμό, τὸν Ἰνδουισμὸ καὶ τὸν Βουδισμό, καὶ κάθε ἄλλο τρόπο ποὺ ἐπινοοῦν οἱ ἄνθρωποι γιὰ νὰ λύσουν τὸ βαθὺ καὶ ἀδιάβατο ὑπαρξιακο των πρόβλημα.
.           Καὶ ὡς Ὀρθόδοξοι ποὺ μετέχουμε τῆς ἐμπειρίας τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, πάσχουμε ἀπολύτως γιὰ κάθε ἀνθρώπινο πλάσμα ἀνεξαρτήτως χρώματος, καταγωγῆς ἢ θρησκείας, ποὺ θλίβεται, πάσχει, ὠδινᾶται, φονεύεται, διώκεται, βασανίζεται, περιφρονεῖται καί, ἐν τέλει, πεθαίνει. Διότι αὐτὴ εἶναι ἡ γεύση τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεώς Του, νὰ πάσχεις γιὰ ὅλα τὰ χαμένα, τὰ ἐφήμερα, τὰ παρακατιανά, τὰ διωκόμενα καὶ φυλακιζόμενα μὲ κάθε εἴδους φυλακὴ καὶ θανατούμενα μὲ κάθε εἶδος θανάτου, εἴτε εἶναι ἴδιας μὲ ἐμᾶς καταγωγῆς ἢ διαφορετικῆς, εἴτε ἴδιας πίστης ἢ διαφορετικῆς, εἴτε ἴδιου μὲ ἐμᾶς χρώματος καὶ σχήματος ἢ διαφορετικοῦ.
.           Γι’ αὐτὸ ἡ κάθε Χρυσὴ Αὐγὴ καὶ ἡ κάθε Δεξιὰ καὶ ὁ κάθε ΣΥΡΙΖΑ καὶ ἡ κάθεἈριστερὰ πολὺ λίγη σχέση ἔχουν μὲ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν τρόπο τῶν Ἑλλήνων καὶτῶν Ὀρθοδόξων, ὅταν προσπαθοῦν νὰ ἀδειάσουν καὶ νὰ χωρέσουν τὸν ὠκεανὸτῆς ἐμπειρίας τοῦ λαοῦ μας στὰ ἐλάχιστης ἕως μηδαμινῆς χωρητικότητας, τρύπια ἀπὸ παντοῦ, νεοφανῆ καὶ μεταπρατικὰ ἰδεολογήματά των. Διότι αὐτὸ μᾶς ἔμαθαν οἱ δικοί μας πατέρες καὶ παπποῦδες, νὰ πάσχουμε δηλαδὴ γιὰ τὸ ὅλον, γιὰ τὸ Ἕν, γιὰ τὸ ἐφήμερο, τὸ «τόδε τί», τὸ ἁπτὸ καὶ συγκεκριμένο, τὸ ἀχώρητο ἀκόμη καὶ μέσα σὲ ὅλο τὸ σύμπαν, ἐννοῶ τὸ κάθε ἓν ἀνθρώπινο πρόσωπο, ἀνεξαρτήτως χρώματος, καταγωγῆς, θρησκείας ἢ κατάστασης, ἀφοῦ «οὐδὲν ἑνικώτερον τοῦ προσώπου».
.           Αὐτὸ τὸ κατανοεῖ ἄριστα ἕνα μέγεθος τέτοιο, ὅπως ὁ Μίκης Θεοδωράκης, -ἐνῶ τὸ  ἀγνοοῦν καὶ τὸ παρακάμπτουν στὴν Ἑλλάδα οἱ σημερινοὶ νάνοι τῆς πολιτικῆς καὶ τῆς διανόησης- ὁ ὁποῖος ὡς κομμουνιστὴς καὶ ὡς ἀριστερὸς ἀγωνιᾶ γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν πολιτισμό της, ἀρχαῖο –βυζαντινὸ καὶ νεοελληνικό, αὐτὸς ὁ αἰωνόβιος Ἕλλην, δῶρο τοῦ Θεοῦ στὴν τωρινὴ πάσχουσα Ἑλλάδα.
.           Καὶ ἂς θυμηθοῦμε τὴν ἀρχαία ἑλληνίδα κόρη Ἀντιγόνη ποὺ κράζει σὲ κάθε Κρέοντα, κάθε ἐποχῆς, ὅτι «γεννήθηκα γιὰ νὰ ἀγαπῶ καὶ ὄχι νὰ μισῶ», ἢ τὴν «ἀδελφή» της Ἰφιγένεια, ποὺ καταδικασμένη νὰ ζεῖ φυλακισμένη στὸν Ναὸ τῆς Θεᾶς τῶν Βαρβάρων τῆς ἀνθρωποκτόνου, ὅταν ἀναγνωρίζει στὸν ξένο ποὺ πρόκειται νὰ φονεύσει τὸ «πάνυ ἀκριβὲς» καὶ ἀδελφό της, ἀναφωνεῖ ἡ θλιμμένη κόρη νοσταλγός: «ξυστὰ περνᾶς καλέ μου ἀπὸ τὴν καρδιά μου». Ἢ τὸν Σωκράτη ποὺ ἤπιε τὸ κώνειο, γιὰ νὰ δείξει σὲ κάθε ἐποχὴ πὼς εἶναι προτιμότερο νὰ ἀδικεῖσαι παρὰ νὰ ἀδικεῖς. Ἀλλὰ καὶ τόσους ἄλλους καὶ τόσα ἄλλα ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους μας, δικούς μας προδρόμους τοῦ Χριστοῦ, ποὺ τόσο λίγο γνωρίζουν οἱ σύγχρονοί μας “ἀρχαιολάτρες καὶ μεγάλοι ἑλληναράδες”.
.           Ἐννοῶ ὅσους δηλαδή, τρομοκρατοῦν καὶ ἐξουθενώνουν τὰ ταλαίπωρα ἀνθρώπινα τοῦτα πλάσματα τῶν μεταναστῶν, ποὺ τὰ ἔφεραν ἐδῶ τὰ βάσανά των ἢ κάποιοι, ποὺ ὅπως μᾶς ἐπιβάλλουν τώρα τὰ προγράμματα ἀφελληνίζουσας καὶ ἀποχριστιανίζουσας παιδείας, ἔτσι χρησιμοποιοῦν τὸν βασανιζόμενο ἄνθρωπο τῆς Ἀνατολῆς ἢ τῆς Ἀφρικῆς, γιὰ νὰ διαλύσουν τὴν ἑλληνικὴ καὶ τὴν εὐρωπαικὴ συμπάγεια.
.           Διότι οὐδεμία σχέση μπορεῖ νὰ ἔχουν μὲ τὴν Ἑλλάδα ὅσοι βασανίζουν ἀδύναμα, διαλυμένα καὶ δυστυχῆ ἀνθρώπινα πλάσματα ποὺ δῆθεν δὲν κατάγονται κατευθείαν ἀπὸ τὴν ἀρχαία Ἀθήνα, ξεχασμένοι οἱ ἴδιοι σὲ κάποιο κενό τοῦ χρόνου καὶ τῆς ἱστορίας, πράττοντας ὅπως κάποιοι προηγούμενοι τῶν γύρω στὴν Εὐρώπη, ἢ κι ἐδῶ, οἱ ὁποῖοι βασάνιζαν τοὺς ἀντιφρονοῦντες ἢ τοὺς μὴ Ἀρίας καταγωγῆς καὶ τοὺς ἔκαναν σαπούνι.
.           Ὅπως λοιπόν, ὡς Ἕλληνες τοῦ δικοῦ μας τρόπου καὶ ἤθους -ὅσο καὶ ἂν μᾶς φτωχαίνουν ἢ μᾶς ἀφανίζουν- δὲν συνηγοροῦμε ἐπ’ οὐδενὶ στὴβαρβαρότητα ἄρρωστων πνευματικὰ ἐθνικιστῶν ποὺ μὲ τὸ ἄλλοθι τοῦπατριωτισμοῦ καταστρέφουν τὴν οὐσία τῆς ἑλληνικῆς πατρίδας, ὅμοια δὲν μποροῦμε νὰ συνηγορήσουμε μὲ τὸν ἀφελληνισμὸ καὶ τὴν ἀποχριστιανοποίηση τῆς ἑλληνικῆς πατρίδας καὶ τῆς ἑλληνικῆς παιδείας ποὺ ἐπιχειροῦν οἱ ἐγχώριοι δεξιοὶ ἢ ἀριστεροὶ λάτρεις κάθε παγκοσμιοποιητικοὺ διεθνισμοῦ, ἐπιδιώκοντας νὰ γκρεμίσουν μέσα σὲ δύο-τρία χρόνια ὅ,τι μὲ αἷμα καὶ θυσίες κτίστηκε μέσα σὲχιλιετίες..           Ἂς ἐπανέλθουμε ὅμως στὸ κύριο θέμα τῆς θρησκευτικῆς παιδείας ποὺ ἐπιβάλλει τὸ ἑλληνικὸ (;) Ὑπουργεῖο Παιδείας μέσῳ τῶν καλοπροαιρέτων, πλὴν ὅμως ἀνυποψίαστων γιὰ τὸν ἐπερχόμενο διωγμὸ στὴν Ἑλλάδα ὅσων νοιώθουν Ἕλληνες καὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, θεολόγων, οἱ ὁποῖοι σχεδίασαν τὸ πρόγραμμα σπουδῶν τῶν θρησκευτικῶν.
.           Τὸ πρόβλημα τίθεται ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία καὶ ἡ ὀρθόδοξη πίστη τοποθετοῦνται μέσα στὸ ἴδιο πρόγραμμα σπουδῶν, βιβλίων ἢ ὅ,τι ἄλλο, στὸ ἴδιο ἐπίπεδο μὲ ὅλες τὶς ἄλλες διδασκαλίες καὶ πίστεις. Πρέπει λοιπόν, οἱ συντάκτες θεολόγοι τοῦ θρησκευτικοῦ προγράμματος σπουδῶν ἀντὶνὰ ἀναζητοῦν λυτρωτικοὺς δικηγορισμοὺς καὶ δικανισμοὺς γιὰ νὰ ἀναιρέσουν τὴν κριτικὴ τῶν Ἁγιορειτῶν ἀσκητῶν, ποὺ κρούουν κώδωνες κινδύνου, νὰἀπαντήσουν κυρίως ἐνώπιον τῆς δικῆς των ἐπιστημονικῆς καὶ ἐκκλησιαστικῆς συνείδησης, ποιὸ μήνυμα φθάνει στὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιὰ τῶν μαθητῶν τῶν ἀπὸτὸ προτεινόμενο μάθημα..           Προφανῶς καὶ εἶναι ἀναπόφευκτη ἡ διαπίστωση κάθε ἐπαρκοῦς ἐπιστημολογικὰ καὶ ψυχαναλυτικὰ παιδαγωγοῦ πὼς τὸ μήνυμα δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὸ ἀκόλουθο: Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ ὀρθόδοξη πίστη εἶναι μία μερικὴ καὶ σχετικὴ ἀλήθεια ποὺ μπορεῖ νὰ ἰσχύει γιὰ τὸν χριστιανὸ ἀλλὰ ὄχι γιὰ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους.
.           Αὐτὸ εἶναι περίπου σὰν τὰ σύγχρονα “σοῦπερ μάρκετ” στὰ ὁποῖα ἔχειςὅλες τὶς δυνατότητες ἐπιλογῆς, καθὼς διατίθενται προϊόντα γιὰ ὅλα τὰ γοῦστα. Δηλαδὴ ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ Ἀλήθεια εἶναι ἁπλῶς ἕνα προϊὸν πρὸς κατανάλωση δίπλα σὲ τόσα ἄλλα καὶ ὄχι ὁ ἕνας καὶ μοναδικὸς δρόμος  γιὰ νὰ ζήσει ὁ ἐφήμερος καὶ ἱστορικὸς μὲ σάρκα καὶ ὀστᾶ ἄνθρωπος καὶ νὰ μὴν πεθάνει.
.           Καταλαβαίνω αὐτὸ ποὺ παλαιότερα ἔβλεπα στὰ βιβλία τῶν θρησκευτικῶν, τὴν περιγραφὴ δηλαδὴ ἄλλων θεολογικῶν παραδόσεων καὶ ἀπόψεων, κάτι ποὺ ἁπλῶς ἤθελε νὰ δείξει καὶ νὰ τονίσει τὴν διαφοροποίηση τῆς ὀρθόδοξος ἀλήθειας ἀπὸ ἄλλες θεολογικὲς παραδόσεις. Ἢ ἀκόμη-ἀκόμη τὴν προδρομική των οὐσία ὡς πρὸς τὴν Σάρκωση τοῦ Ἰδίου τοῦ Θεοῦ, καὶ τὴν δίψα καὶ τὸν καημὸ ὅλων τῶν ἀνθρώπων καὶ ὅλων τῶν αὐθεντικῶν θρησκευτικῶν παραδόσεων γιὰ τὴν συνάντησή των μὲ τὸν Ζῶντα Θεό, ὅπως, γιὰ παράδειγμα, ἡ ἔννοια τοῦ Ἄβαταρ ὡς τοῦ οὐράνιου ἀνθρώπου, καὶ πολλὰ ἄλλα.
.           Ἀλλὰ ὣς ἐκεῖ μόνον. Διότι σαφῶς μέσα στὰ ἱερὰ κείμενα ὅλων τῶν λαῶν καὶ ὅλων τῶν μεγάλων πολιτιστικῶν παραδόσεων συναντᾶ κανεὶς μεγάλο πλοῦτο ποὺ ἀξίζει νὰ τὸν γνωρίζει ὁ κάθε ἄνθρωπος σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς γῆς. Ἐδῶ ὅμως τὸ πράγμα ἄλλαξε κατὰ πολὺ καὶ περάσαμε σὲ νέες ποιότητες. Ἔχουμε μία ἀλλαγὴ ποιότητας καὶ μία ἀλλαγὴ φάσης, ὅπως λέμε στὴν φυσικὴ καὶ τὰ μαθηματικά. Διότι αὐτὸ τὸ σχέδιο θρησκευτικῆς παιδείας κατ’οὐσίαν δὲν ἀναφέρεται καὶ δὲν ἀπευθύνεται οὔτε σὲ χριστιανοὺς οὔτε σὲ μὴχριστιανούς, ἑβραίους, μουσουλμάνους, ἰνδουιστὲς ἢ ὅ,τι ἄλλο. Διότι κανεὶςἀξιοπρεπὴς ἄνθρωπος ποὺ σέβεται τὴν πίστη του ἢ τὴν ἱστορία του, ἑβραῖος,ἰνδουιστής, μουσουλμάνος, ἢ ὅποιος ἄλλος, δὲν θὰ ἐμπιστευόταν νὰ διδαχθεῖ τὸπαιδί του τὴν δική του πίστη καὶ παράδοση ἀπὸ ἕναν ἀλλόπιστο καὶ μέσα ἀπὸὕποπτα βιβλία ποὺ σχεδιάστηκαν ἐρήμην του..           Ἄρα, αὐτὸ τὸ σχέδιο μαθήματος ἀπευθύνεται μόνον σὲ Ἕλληνες. Καὶ ὁστόχος του δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸ νὰ τοὺς ἀπὸ-χριστιανοποιήσει, νὰ τοὺςἀπὸ-ὀρθοδοξοποιήσει καὶ νὰ τοὺς ἀφελληνίσει. Διότι αὐτὸ εἶναι τὸ πρόβλημα κάποιων, ὅτι, δηλαδή, ἐδῶ στὰ Βαλκάνια κατοικοῦν κάποιοι ἀνέντακτοι καὶἀνυπότακτοι ποὺ ἐμποδίζουν τὴν πολτοποίηση τῶν ἀνθρώπων, τῶν λαῶν καὶτῶν πολιτισμῶν. Κάποιοι ποὺ ἀντιστέκονται στὴν κατάργηση ἰσχυρῶν ἐθνικῶν καὶ ἱστορικῶν συνειδήσεων, ποὺ ἀντιστέκονται στὴν ἐγκαθίδρυση τῆς δικτατορίας τῶν παγκόσμιων τραπεζιτῶν..           Αὐτὸ τὸ σενάριο ποὺ λανσάρεται τώρα μέσῳ τῆς θρησκευτικῆς παιδείας τὸ εἴδαμε τὰ προηγούμενα χρόνια νὰ τὸ προωθοῦν στὴ μειονοτικὴ ἐκπαίδευση οἱ κυρίες Δραγώνα καὶ Φραγκουδάκη, ὡς φερέφωνα ἑνὸς σιωπηλοῦ μίσους καὶ ἀπέχθειας πρὸς κάθε τί γνήσια ἑλληνικό, κι ἂν θέλουμε νὰ ποῦμε ὅλη τὴν ἀλήθεια, ὄχι ἐπειδὴ ἀγαποῦν τὴν Τουρκία περισσότερο ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ ἐπειδὴ κάποιο πρόβλημα ἔχουν μὲ τὴν Ἑλλάδα ὡς Ἑλλάδα. Ἐξ αἰτίας αὐτοῦ τοῦ μίσους ἀποφάσισαν τὸν -βῆμα πρὸς βῆμα- ἐκτουρκισμὸ τῆς Θράκης, ὄχι ἀπὸ ἐνδιαφέρον καὶ ἀγάπη πρὸς τὸν τουρκικὸ λαό, ἀλλὰ ἀπὸ μίσος πρὸς τὰ ἑλληνικὰ πράγματα, ἐνῶ τώρα ἡ δική των συνταγὴ ἀφελληνισμοῦ τῶν Πομάκων τῆς Θράκης ἐφαρμόζεται σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα γιὰ ἀφελληνισμὸ μὲ κάθε τρόπο ὅλων τῶν Ἑλλήνων.
.           Ἔτσι, πρῶτα ἀκούσαμε τὴν περίφημη πρόταση ἀπὸ χείλη Ἕλληνα ὑπουργοῦ παιδείας, νὰ γίνει ἡ Ἑλληνικὴ δεύτερη γλῶσσα καὶ ἐπίσημη γλῶσσα τῆς Ἑλλάδος ἡ Ἀγγλική, ἐνῶ τώρα δοκιμάζουμε τὴν βαθύτερη ὑφὴ τοῦ ὑφέρποντος σχεδίου, τὴν κατάργηση τῆς ὀρθόδοξης παιδείας καὶ τὴν ὑποκατάστασή της ἀπὸ μία παγκόσμια θρησκεία. Αὐτό, δηλαδή, ποὺ ἐπὶ δεκαετίες τώρα διδάσκεται σὲ κάποιες κρυφὲς καὶ περίεργες συνελεύσεις, τώρα θέλουν νὰ διδαχθεῖ κι ἐπισήμως σὲ ὅλα τὰ ἑλληνόπουλα, στὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα.
.           Οἱ συντάκτες λοιπόν, τῆς διαπολιτισμικῆς θεολογικῆς παιδείας, ἄθελάτων, ἀλλὰ ἐπὶ τῆς οὐσίας, καταργοῦν τὸν Χριστὸ καὶ Τὸν φέρνουν στὰ μέτρα τῆς διαπολιτισμικῆς ἀχρωματοψίας καὶ ἀ-παιδείας. Δὲν εἶναι ὅμως ποὺ καταργοῦν τὸν Χριστὸ ὡς Χριστό. Κάνουν καὶ βασικὰ ἐπιστημολογικὰ σφάλματα τὰ ὁποῖα προσβάλλουν καὶ τοὺς ἀνθρώπους ἐκείνους ποὺ ἀνήκουν σὲ ἄλλες πίστεις καὶ παραδόσεις.
.           Ἰδοὺ πῶς: Ὄντας αὐτοὶ χριστιανοὶ θεολόγοι φτιάχνουν ἕνα σχέδιο μαθήματος γιὰ τοὺς μὴ χριστιανούς. Ἀλήθεια, πῶς εἶναι δυνατὸν ἕνας χριστιανὸς θεολόγος νὰ ἀνακηρύττει τὸν ἑαυτόν του θεολόγο τοῦ Ἰσλάμ, τοῦ Ἰνδουισμοῦ ἢ τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ; Ἐμένα προσωπικὰ αὐτὸ τὸ εἶδος πανθρησκευτικοῦ καὶ διαθρησκευτικοῦ μαθήματος, ἂν ἤμουν μουσουλμάνος ἢ ἑβραῖος ἢ ἰνδουιστής, ὄχι μόνο μὲ προσβάλλει, ἀλλὰ ἐμμέσως μοῦ ἀσκεῖ προσηλυτισμό, δὲν μὲ σέβεται καὶ δὲν σέβεται τὴν πίστη μου. Αὐτὸ τὸ πρόγραμμα σπουδῶν μπάζει ἀπὸ παντοῦ. Καὶ μπάζει ἀκόμη χειρότερα, ἂν τὸ μάθημα αὐτὸ δὲν ἀπευθύνεται σὲ μαθητὲς ἄλλων, ἀλλὰ σὲ Ἕλληνες καὶ χριστιανοὺς μαθητές. Διότι εἰσάγει ἕνα εἶδος πνευματικῆς σχιζοφρένειας.
.           Καὶ δεῖτε γιατί: Δὲν διαβάζουμε στὸ Εὐαγγέλιο; «Πάντες ὅσοι ἦλθον πρὸ ἐμοῦ, κλέπται εἰσὶ καὶ λησταὶ»[7], ….«οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι᾽ ἐμοῦ»[8], …. «τίς ἐστιν ὁ ψεύστης εἰ μὴ ὁ ἀρνούμενος ὅτι  Ἰησοῦς οὐκ ἔστιν ὁ Χριστός; οὗτός ἐστιν ὁ ἀντίχριστος, ὁ ἀρνούμενος τὸν πατέρα καὶ τὸν υἱόν. Πᾶς ὁ ἀρνούμενος τὸν υἱὸν οὐδὲ τὸν πατέρα ἔχει» [9]. «Καὶ πᾶν πνεῦμα ὃ μὴ ὁμολογεῖ τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔστι. καὶ τοῦτό ἐστι τὸ τοῦ ἀντιχρίστου ὃ ἀκηκόατε ὅτι ἔρχεται, καὶ νῦν ἐν τῷ κόσμῳ ἐστὶν ἤδη» [10].
.           Πῶς λοιπόν, θὰ τὰ συμβιβάσουμε τὰ πράγματα, ἂν δὲν τὰ βάλουμε στὸ κρεβάτι τοῦ Προκρούστη; Πολὺ πιὸ ἔντιμο εἶναι, στὰ σχολεῖα ὅπου ὑπάρχουν πέραν τῶν χριστιανῶν μαθητῶν καὶ μαθητὲς ἄλλων θρησκευτικῶν πίστεων καὶπαραδόσεων, νὰ ἀποδεχθοῦμε νὰ γίνονται ἀνεξάρτητα καὶ ἐπὶ μέρους μαθήματα θρησκευτικῶν ἀπὸ δασκάλους ὁμόπιστους καὶ ἀπὸ βιβλία ποὺ αὐτοὶ θὰπροτείνουν στὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας, παρὰ νὰ τὰ βάζουμε ὅλα σὲ ἕνα καζάνι καὶνὰ κάνουμε ἕναν χυλὸ ποὺ δὲν τρώγεται ἀπὸ κανέναν ἄνθρωπο ποὺ ἔχειἀξιοπρέπεια καὶ σέβεται τὴν θρησκευτική του παράδοση..           Ἄνθρωποι σὰν τὸν Σταῦρο Γιαγκάζογλου θὰ πρέπει νὰ σηκώνουν τὸ ἀνάστημά των καὶ νὰ προτείνουν καθαρὲς λύσεις ὡς ἐπιστήμονες καὶ νὰ ἀκοῦνε τὶς φωνὲς ποὺ εἶναι πολὺ πιὸ ἀνέντακτες, ἢ ἂν τὸ Ὑπουργεῖο δὲν τοὺς ἀποδέχεται, νὰ παραιτοῦνται.
.           Ἀκόμη, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ ἡ Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων ἂς πάρουν μὲ θάρρος θέση κι ἂς ἀπαιτήσουν ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ Πολιτεία νὰ διδάσκονται ἐπαρκῶς στοὺς χριστιανοὺς μαθητὲς ἡ ὀρθόδοξη πίστη καὶ θεολογία ἀπὸ τὴν πρώτη τάξη δημοτικοῦ μέχρι τὴν τρίτη τοῦ λυκείου, καθὼς καὶ ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἱστορία, φιλοσοφία καὶ τέχνη.
.           Σήμερα ζοῦμε σαφῶς ἕναν ἄτυπο διωγμὸ τῶν Ἑλλήνων ἀπ’ τὴν Ἑλλάδα.Καὶ ὁ διωγμὸς αὐτὸς εἶναι καὶ γεωγραφικὸς καὶ πολιτικὸς καὶ πνευματικὸς – πολιτιστικός. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἱστορία, φιλοσοφία, τέχνη καὶ ἡ ὀρθόδοξη θεολογία εἶναι ἀναπόσπαστα συστατικὰ τῆς ἑλληνικῆς ταυτότητας.Αὐτὴ ἡ ἀδιάσπαστη καὶ διαχρονικὴ ἑλληνικὴ ταυτότητα σήμερα διώκεται ἐδῶστὴν Ἑλλάδα. Καὶ μαζὶ μὲ αὐτὴ διώκονται καὶ οἱ φυσικοί της φορεῖς. Ἡ οἰκονομικὴκρίση σχεδιάστηκε ἀκριβῶς γι’ αὐτὸ τὸν λόγο. Γιὰ νὰ ἀποσυρθοῦν καὶ νὰἀφανιστοῦν ἀπὸ τὴν νότια ἀπόληξη τῶν Βαλκανίων, καὶ ἀπὸ τὴν ἐναπομείνασα μετὰ ἀπὸ πολλὲς γενοκτονίες καὶ ἐπὶ πολλῶν χιλιετιῶν ἑλληνικὴ πατρίδα, οἱφυσικοὶ φορεῖς ἑνὸς πολιτισμοῦ ποὺ ἐνοχλεῖ ἀλλὰ καὶ ποὺ σήμερα τὸν ἔχειἀνάγκη ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα, γιὰ νὰ παραμείνει ἀνθρώπινη, δημοκρατικὴκαὶ ἐλεύθερη..           Ὅλοι οἱ εὐαίσθητοι Ἕλληνες, κατ᾽ ἐξοχὴν οἱ θεολόγοι, οἱ φιλόλογοι ἀλλὰ καὶ σύσσωμη ἡ διοικοῦσα Ἑκκλησία θὰ πρέπει νὰ ἀπαιτήσουν νὰ σταματήσει αὐτὸς ὁ πνευματικὸς καὶ ὑλικὸς διωγμὸς τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Ἂς ἀπαιτήσουν γνήσια ὀρθόδοξη καὶ ἑλληνικὴ παιδεία γιὰ κάθε Ἕλληνα καὶ Χριστιανὸ μαθητή. Καὶ ἂν ἡ ἐπιβεβλημένη δεξιὰ καὶ ἀριστερὴ ἰδεολογικὴ δικτατορία τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ ἀφελληνοποίησης εἶναι τόσο ἀμετάπειστη καὶ ἀνυποχώρητη, ἂς προχωρήσει ἡ Ἐκκλησία στὸν θεσμὸ τῶν δικῶν της ἰδιωτικῶν σχολείων μὲ φθηνὰ καὶ προσιτὰ σὲ ὅλους δίδακτρα, ἀξιοποιώντας κάθεἀνθρώπινο δυναμικό, ἀκόμη καὶ συνταξιούχους ἐκπαιδευτικούς..           Ἀκόμη, ἂς ἐπιμείνουμε καὶ ἂς κατανοήσουμε γιατί καὶ πῶς ἡ ὀρθόδοξη θεολογία εἶναι κυρίαρχο στοιχεῖο τῆς ἑλληνικῆς ταυτότητας καὶ ὄχι ἕνα ἐπιφανειακὸ θρησκευτικὸ χαρακτηριστικό. Ἐξ ἄλλου, ἡ ὀρθόδοξη παράδοση δὲν σχετίζεται ἐπ’ οὐδενὶ μὲ τὶς ἀνθρώπινες θρησκεῖες, μονοθεϊστικὲς ἢ πολυθεϊστικές, ἀλλὰ ὡς Ἐκκλησία εἶναι ἡ συγκατοίκηση τοῦ Ζῶντος Θεοῦ μὲ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὸν κτιστὸ κόσμο.
.           Οἱ ἀνθρώπινες θρησκεῖες, ἀκόμη καὶ ὅταν μιλοῦν γιὰ εἰρήνη, ἠθελημένα ἢ ἀθέλητα ἑτοιμάζονται γιὰ πόλεμο καὶ διχασμὸ τῶν ἀνθρώπων ἢ γιὰ ἐξουσία ἐπὶ τῶν ἀνθρώπων. Καὶ ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ μὲ τίποτε νὰ ἀπαλλαχθεῖ ἀπὸ τὸ πάθος τῆς ἐξουσίας ἐπὶ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων καὶ ἐπὶ τοῦ κόσμου, παρὰ μόνο ἐὰν ὁ Ἴδιος ὁ Χριστὸς τοῦ δανείσει καὶ τοῦ ἀποκαλύψει τὸν Ἑαυτόν του καὶ τὸν καταστήσει κατὰ Χάριν Θεὸ καὶ κατὰ Χάριν Χριστό.
.           Ὅταν ὁ Χριστὸς ἔλεγε στοὺς ἀνθρώπους «Ὑμεῖς ἐκ τῶν κάτω ἐστέ, ἐγὼ ἐκ τῶν ἄνω εἰμί· ὑμεῖς ἐκ τοῦ κόσμου τούτου ἐστέ, ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου»[11], ἢ «ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδὲν»[12], δὲν ζητοῦσε πρόσχημα γιὰ νὰ τοὺς ἐξουσιάζει ἢ νὰ τὸν ἀποδεχθοῦν ὡς βασιλέα, ἀφοῦ ὅσες φορὲς οἱ ἄνθρωποι ἠθέλησαν νὰ τὸν ἀνακηρύξουν ἐπίγειο βασιλέα τῶν ὁ Χριστὸς ἔφευγε καὶ ἐκρύβετο στὴν ἔρημο. Ἀντίθετα, καλοῦσε τοὺς ἀνθρώπους γιὰ νὰ τοὺς σώσει ἀπὸ τὸ βάσανο τῆς ἐξουσίας ἐπὶ τῶν ἄλλων καὶ νὰ τοὺς καταστήσει ὄντως βασιλεῖς, δηλαδὴ ἀληθινοὺς ὑπηρέτες τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, ὅπως ἦταν ὁ Ἴδιος: «ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις» [13], τοὺς ἔλεγε, «ἂν ἔχετε ἀγάπη καὶ πρὸς τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν», καὶ «ὅποιος θέλει νὰ εἶναι πρῶτος, ἂς εἶναι τελευταῖος ὅλων».
.           Ναί, ναί, ναί, ἦρθε ὁ Χριστὸς γιὰ νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὸ δράμα τῆς ἐξουσίας, δίδοντάς μας ὅλον Του τὸν Ἑαυτό, γιὰ νὰ μάθουμε νὰ ἀγαπᾶμε καὶ νὰ πάσχουμε γιὰ τοὺς ἄλλους, ὅπως ὁ Ἴδιος ἔπασχε καὶ πάσχει γιὰ νὰ ζήσουν ὅλοι καὶ νὰ μὴν πεθάνουν, νὰ μὴν πεθάνει κανείς, εἴτε Ἕλλην, εἴτε Ἰουδαῖος, εἴτε Ἀσιάτης, εἴτε λευκός, εἴτε μαῦρος.
.           Καὶ δὲν εἶναι ἄραγε Αὐτὸς ὁ Χριστὸς ἡ Τελεία Ἀγάπη καὶ ἡ Τελεία Ἀλήθεια καὶ ἡ Τελεία Ὀμορφιὰ καὶ ἡ Τελεία Καλοσύνη καὶ ἡ Τελεία Στοργὴ καὶ ἡ Τελεία Τρυφερότητα πρὸς κάθε πλάσμα, ποὺ ὁ ἴδιος τὸ ἔφερε ἀπὸ τὸ μὴ εἶναι στὸ εἶναι καὶ ἐπείγεται νὰ τοῦ προσδώσει τὸ εὖ εἶναι, ὁ Ὁποῖος δανείζει καὶ σὲ ἐμᾶς τὸν Ἑαυτό του ὡς Τέτοιον Θεό, γιὰ νὰ ἀγαπᾶμε ἀκόμη καὶ τοὺς ἐχθρούς μας, ἀκόμη δὲ καὶ τοὺς ἐχθρούς της Ἀληθείας, ὅπως διαβάζουμε στὸν βίο τοῦ Μεγάλου Παϊσίου;
.           Πῶς λοιπόν, μποροῦμε νὰ ἐξισώσουμε τὰ πράγματα, ἐπειδὴ κάποιοι προϊστάμενοί μας ἔτσι τὸ θέλουν;.           Ὄχι. Ὑπάρχουν τὰ ὅρια ποὺ δὲν μπορεῖς νὰ περάσεις χωρὶς νὰ ἀλλοιωθεῖς καὶ νὰ χάσεις τὸ πάνυ ἀκριβές.
.           Ὄχι. Ἂν εἶσαι ὀρθόδοξος θεολόγος, ἐκπαιδευτικός, πολιτικὸς ἢ ὅ,τι ἄλλο καὶ σοῦ ποῦν νὰ βάλεις τὸ Εὐαγγέλιο δίπλα στὸ Κοράνιο ἢ στὸ Ταλμούδ, στὰ ἱερὰ κείμενα τῶν Ἰνδιῶν ἢ ὅπου ἀλλοῦ, ὅσο κι ἂν σέβεσαι κάθε πίστη καὶ κάθε λαὸ καὶ κάθε πολιτισμό, θὰ παραιτηθεῖς, δὲν γίνεται ἀλλιῶς. Ἄσ᾽ το νὰ τὸ κάνουν ἄλλοι αὐτὸ σὲ κάποια περίεργα σωματεῖα ἢ ἀδελφότητες.

.           Ἐξ ἄλλου, οἱ χιλιάδες μάρτυρες ποὺ προτιμοῦσαν νὰ πεθάνουν μὲ φρικτὰβασανιστήρια παρὰ νὰ ποῦν μία ἀσήμαντη λέξη ἢ νὰ κάνουν μία ἀσήμαντη κίνηση, δὲν δείχνουν ἄραγε τὸν δρόμο μας; Καὶ ἀρνεῖσαι νὰ πράξεις ἔτσι,ἀκριβῶς ἐπειδὴ τοὺς ἀγαπᾶς ἀληθινὰ ὅλους, καὶ τὸν ἑβραῖο καὶ τὸν μουσουλμάνο καὶ τὸν ἰνδουιστὴ καὶ τὸν ἀρχαιολάτρη καὶ κάθε ἄλλον, καὶ πάσχεις γι’ αὐτούς.Καὶ μπορεῖς νὰ μείνεις στὸ ἴδιο σπίτι, νὰ φᾶς ἀπὸ τὸ ἴδιο φαγητό, νὰ συνεργαστεῖς, νὰ χορέψεις, νὰ τραγουδήσεις ἢ καὶ νὰ παντρευτεῖς, μὲ κάθε ἄνθρωπο, ἢ πολὺ περισσότερο ἀκόμη καὶ νὰ θυσιαστεῖς γιὰ ὅλους αὐτοὺς καὶ γιὰ κάθε ἄλλο ἄνθρωπο, ἂν ἔχεις φτάσει στὸ τέλος τοῦ ὀρθόδοξου δρόμου.
.           Ἀλλά! Ἀλλὰ δὲν μπορεῖς νὰ ἐξισώσεις ἔστω καὶ στὸ ἐλάχιστο αὐτὰ ποὺἀπὸ τὴν φύση των εἶναι ἄνισα..           Ὑπάρχει λοιπὸν ἕνα «ἀλλά», ποὺ σημαίνει ὅτι ἐπειδὴ ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός σοῦ ἔδειξε πὼς κάθε ἀνθρώπινο πλάσμα, ὅποιο κι ἂν εἶναι, ὅπως κι ἂν εἶναι, ὅπου κι ἂν εἶναι, εἶναι δική Του καὶ μόνο δική Του Εἰκόνα, γι’ αὐτὸ δὲν μπορεῖς νὰ ἐξισώσεις τὸν Χριστὸ μὲ κανέναν κτιστὸ ἄνθρωπο ἢ ἄγγελο, ὅσο σπουδαῖος, σοφὸς ἢ ὄμορφος κι ἂν εἶναι αὐτός.
.           Ὡς ὀρθόδοξος θεολόγος κατέχεις τὴν θεμελιώδη διάκριση Κτιστοῦ – Ἀκτίστου. Κι ἂν ἔτσι ἔχει τὸ πράγμα, δὲν μπορεῖς νὰ τὰ βάζεις ὅλα χύμα σὲ ἕνα πρόγραμμα σπουδῶν. Καὶ μὴν λὲς σὲ ὅσους σοῦ ἀσκοῦν κριτικὴ πὼς «δὲν εἴδατε τὶς λεπτομέρειες». Ἤδη τὸ λάθος ἔγινε καὶ πρέπει ἐπειγόντως νὰ τὸδιορθώσουν ὅσοι εἶχαν τὴν εὐθύνη τοῦ προγράμματος αὐτοῦ, γιὰ νὰ τοὺςἀποδεχθεῖ ἡ ὀρθόδοξη συνείδηση ὡς δικούς της δασκάλους καὶ μαθητές..           Πῶς εἶναι, λοιπόν, δυνατὸν οἱ θεολόγοι μας νὰ μὴν κατανοοῦν καὶ νὰ σηκώνουν τὸ δάκτυλο τοῦ χεριοῦ των δικάζοντας τοὺς Ἁγιορεῖτες ποὺ ἔχουν τὸ σθένος ἀλλὰ καὶ τὴν πατρικὴ ἀγάπη νὰ τοὺς δείχνουν τὸ λάθος των; Διότι, ἀντὶ ἐκ τῶν ὑστέρων νὰ προσπαθοῦν νὰ κάνουν ἀνώφελες συναντήσεις ζητώντας  ἄλλοθι  γιὰ νὰ πείσουν γιὰ τὰ πιλοτικὰ προγράμματά των, θὰ ἔπρεπε προηγουμένως νὰ ἔχουν ψάξει καὶ νὰ ἔχουν ἀκούσει αὐτοὺς ποὺ μᾶλλον κάτι παραπάνω ἀπὸ τοῦ ἰδίους, ἐνδεχομένως κατέχουν.
.           Ποῦ εἶναι, λοιπόν, τὸ δημοκρατικὸ καὶ τὸ ἐκκλησιαστικὸ πνεῦμα ποὺ θὰ πρέπει νὰ διδάξουν πρῶτοι αὐτοί, ὅταν μόνοι μας παίρνουμε τὴν εὐθύνη γιὰ τόσο καίρια καὶ ἱστορικῆς σημασίας θέματα; Αὐτὸ δὲν εἶναι τὸ ὑποφῶσκον σὲ ὅλους μας, καὶ σὲ ἐμένα πρὶν ἀπ’ ὅλους τους ἄλλους, πνεῦμα τῆς ἐξουσίας ποὺ ἐξορίζει τὸν Θεὸ ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ φυλακίζει τὸν ἄνθρωπο στὴν σκιὰ τοῦ ἑαυτοῦ του;
.           Ναί, σίγουρα στὴν χώρα μας ἦρθαν τὰ πρόσφατα δέκα-εἴκοσι χρόνια καὶ ζοῦν ὅλες οἱ φυλὲς τοῦ κόσμου μὲ τὶς δικές των πολιτιστικὲς καὶ θρησκευτικὲς παραδόσεις. Πρέπει λοιπόν, ἀκριβῶς ὡς Ἕλληνες καὶ ὡς Ὀρθόδοξοι νὰ σεβαστοῦμε ἀπολύτως αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ τοὺς δώσουμε τὴ δυνατότητα νὰ ζοῦν μὲ τὰ δικά των ἔθιμα καὶ παραδόσεις. Καί, βέβαια, ἔθιμα ποὺἐπαναφέρουν τὴ βαρβαρότητα καὶ τὸν μεσαίωνα καὶ αἱμοσταγεῖς τελετὲς θὰπρέπει νὰ ἀπαγορευθοῦν ὅσο κι ἂν σεβόμεθα κάθε θρησκεία καὶ παράδοση τῶν μεταναστῶν. Ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ  δὲν συμφωνοῦμε μὲ τίποτα καὶ δὲν δεχόμεθα τὶς ἐξ ἴσου πρωτόγονες, ἀπάνθρωπες καὶ βάρβαρες συμπεριφορὲς τῶν Χρυσαυγιτῶν ποὺ μὲ τὸ δικὸ των καὶ νέας ἔκδοσης ἰδεολόγημα «Ἑλλὰς Ἑλλήνων Χριστιανῶν», διασύρουν διεθνῶς τὸν ἑλληνικὸ λαὸ καὶ μᾶς καταδικάζουν νὰ ὁμοιωθοῦμε μὲ κατοίκους ζούγκλας καὶ ὄχι ἑλληνικοῦ καὶ ὀρθοδόξου τόπου.
.           Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι Ἕλλην ἢ Χριστιανὸς ὅποιος ἀπορρίπτει τὸν λόγο τοῦ Σωκράτη «προτιμότερο νὰ ἀδικεῖσαι παρὰ νὰ ἀδικεῖς» ἢ τοῦ Ἠρακλείτου «χρῆ ὕβριν σβεννύειν ἢ πυρκαΐην». Καὶ εἶναι καὶ ὕβρις καὶ ἀδικία, ὅταν φερόμεθα τόσο βάναυσα σὲ ἀδύναμα ἀνθρώπινα πλάσματα, ὅποια θρησκεία, χρῶμα ἢ καταγωγὴ κι ἂν ἔχουν. Οἱ Ἕλληνες πολεμοῦσαν τοὺς εἰσβολεῖς στὴν πατρίδα των καὶ ἐγίνοντο ἥρωες ἀλλὰ ἐσέβοντο τὸν ἄμαχο καὶ τὸν αἰχμάλωτο, ὅποιος κι ἂν ἦτο αὐτός.
.           Ὅμως δὲν δεχόμεθα, ἐπίσης, ἐπ’οὐδενὶ νὰ πάψουν τὰ παιδιά μας νὰ διδάσκονται τὴν χριστιανικὴ πίστη τῶν πατέρων των, ἀτόφια καὶ ὁλόκληρη, ἀνέντακτη σὲ κάθε ἀριστερὴ ἢ δεξιὰ διεθνιστικὴ πολτοποίηση. Τὸ ἴδιο καὶ γιὰ τὴν ἱστορία τῶν πατέρων των, τὴν ὁποία μάλιστα ἱστορία πρέπει νὰ διδάσκονται ὅλοι οἱ μόνιμοι κάτοικοι τῆς ἑλληνικῆς γῆς.
.           Ἂν στὴν Ἑλλάδα οἱ ὀρθόδοξοι Ἕλληνες γίνουν μειοψηφία, τότε βλέπουμε τί θὰ κάνουμε. Ἀλλὰ τώρα δὲν πρέπει κανεὶς νὰ σχεδιάζει καὶ νὰ ἀποφασίζει, ὡσὰν οἱ Ἕλληνες καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ ἦταν μειοψηφία, ὅσο καὶ ἂν κάποιοι δικοί μας ἢ ξένοι θέλουν νὰ γίνουμε μειοψηφία.
.           Ἂς μὴν ξεχνᾶμε τὸν λόγο τοῦ πρωθυπουργοῦ Κώστα Σημίτη, ὅταν τοῦ ἐζητήθη νὰ στηρίξει τὶς πολύτεκνες οἰκογένειες, τί ἀπήντησε αὐθαδῶς: «δὲν χρειαζόμεθα περισσότερους Ἕλληνες, μποροῦμε νὰ φέρουμε μετανάστες». Καί, βέβαια, ὠχριᾶ ὁ τότε Πρωθυπουργὸς ἐμπρὸς στοὺς τωρινούς μας ἐθνοσωτῆρες ποὺ ἑτοιμάζονται νὰ φορολογοῦν κάθε ἑλληνόπουλο ποὺ γεννιέται στὴ Ἑλλάδα, θεωρώντας το ὡς πράγμα καὶ ὡς τεκμήριο.
.           Καὶ ἴσως, ἀκόμη, ἐκβιάζουν τοὺς θεολόγους ἢ τοὺς φιλολόγους ὅτι ἐὰν δὲν ἐφαρμόσουν τὰ παραγγέλματά των θὰ βρεθοῦν χωρὶς δουλειά, ἀναγκάζοντάς τους νὰ βιάζουν ἀκόμη καὶ αὐτὴ τὴν συνείδησή των ὡς χριστιανοὶ θεολόγοι. Διότι ὅσο καὶ ἂν ἀσκεῖ κανεὶς κριτικὴ στὸ προτεινόμενο σχέδιο τῆς θρησκευτικῆς παιδείας, μὲ τίποτε δὲν θὰ θεωροῦσε τοὺς χριστιανοὺς θεολόγους ποὺ τὸ συνέταξαν ὡς ἀρνητὲς τοῦ ἰδίου τους ἑαυτοῦ.
.           Ἐδῶ ὅμως φθάσαμε στὰ ὅρια. Εἶναι περισσότερο ἀπὸ σαφὲς ὅτι ζοῦμεἕναν ἄτυπο διωγμὸ καὶ ὡς Ἕλληνες καὶ ὡς ὀρθόδοξοι, καὶ δὲν πρέπει νὰἐπιτρέψουμε σὲ κανέναν, εἴτε πολιτικό, εἴτε ἐκπαιδευτικό, εἴτε κόμμα, εἴτε ὅ,τιἄλλο, νὰ ἀποφασίζει γιὰ τὸ φυσικὸ καὶ πνευματικὸ – πολιτιστικό μας μέλλον..           Μὲ τὸ πρόσχημα τῆς οἰκονομικῆς κρίσης καταργεῖται ἡ πολιτιστικὴ καὶπνευματικὴ κληρονομιά, ἡ δημόσια περιουσία, ἡ δημόσια καὶ ἡ ὅλη παιδεία, καταργοῦνται οἱ γεννήσεις, οἱ συντάξεις, οἱ μισθοί, καταργεῖται ὁ ἑλληνικὸς στρατός, ἡ ἄμυνα καὶ τὰ ἐθνικὰ ὀνόματα Ὑπουργείων ἢ περιοχῶν, ἐν τέλει, καταργοῦνται οἱ Ἕλληνες καὶ ἡ Ἑλλάδα..           Ἔ, δὲν μποροῦμε νὰ τὸ δεχόμεθα αὐτὸ παρὰ μόνο ἂν εἴμαστε νεκροί. Γι’ αὐτὸ ἐπείγει νὰ μιλήσει ὁ κόσμος τῶν γραμμάτων, τῆς ἐπιστήμης, τῆς τέχνης, νὰ μιλήσει τὸ Ἅγιον Ὄρος! Ἐπείγει νὰ μιλήσει ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ Ἱεραρχία, νὰ μιλήσει ὁ ὁμογενειακὸς Ἑλληνισμός, νὰ μιλήσουν οἱ λαοὶ καὶ εὐγενεῖς ἄνθρωποι σὲ κάθε μέρος τῆς Γῆς.
.           Πρέπει ἐμεῖς νὰ μιλήσουμε ἄνευ φόβου! «…Οἴδαμεν ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐσμεν καὶ ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται… …καὶ ἐσμὲν ἐν τῷ ἀληθινῷ, ἐν τῷ υἱῷ αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστῷ. οὗτός ἐστιν ὁ ἀληθινὸς Θεὸς καὶ ζωὴ αἰώνιος». (Α´ Ἰω. 5. ε´ 20-21)

[1] Αἰσχύλου, Ἑπτὰ ἐπὶ Θήβας.

[2]Βλ. σχετικά: http://digitalschool.minedu.gov.gr/info/newps.php

[3]Βλ. σχετικά: http://www.alopsis.gr/alopsis/thriske5.htm

[4] Ἰωάννου, Α΄, 15.

[5] Ἰωάννου, Α΄, 3.

[6] Ἡ ἐπιστολὴ ἐδῶ: http://opougis.blogspot.gr/2012/10/blog-post_23.html

[7] Βλ. σήμ. 1.

[8] Κατὰ Ἰωάννην, ΙΔ΄, 6.

[9] Ἰωάννου, Β΄, 22 – 23.

[10] Ἰωάννου, Α΄, 3.

[11] Κατὰ Ἰωάννην, Η΄, 23.

[12] Κατὰ Ἰωάννην, ΙΕ΄, 5.

[13] Κατὰ Ἰωάννην, ΙΓ΄, 35. 

ΣΧΟΛΙΟ ἱστοσελίδος «ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ»: Ἡ Ἄλλη Ὄψις συμφωνεῖ καὶ συνυπογράφει τὸ πνεῦμα τοῦ ἄρθρου. Θὰ μπορούσαμε ἴσως νὰ ἔχουμε διαφορετικὴ τοποθέτηση σὲ κρίσεις κάποιων προσώπων. Διαφορετικὴ τοποθέτηση ἥσσονος ὅμως σημασίας γιὰ τὸ θέμα τοῦ ἄρθρου.

 ΠΗΓΗ: «ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ»

πηγή