Κυριακή Β' Νηστειών Εμείς οι χριστιανοί σήμερα…, του π. Γεωργίου Αλεντά,

Κυριακή Β' Νηστειών

Εμείς οι χριστιανοί σήμερα…

του π. Γεωργίου Αλεντά

Αρχ. επιτρόπου Πολιχνίτου Λέσβου

Εκπαιδευτικού

Τη Β' Κυριακή των Νηστειών η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του εν αγίοις Πατρός ημών Γρηγορίου αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης του Παλαμά, ο οποίος ανεδείχθη ο διαπρεπέστερος θεολόγος της Εκκλησίας μας σε κρίσιμες φάσεις της ιστορίας της. Παράλληλα το ευαγγελικό ανάγνωσμα περιγράφει τη θαυματουργική θεραπεία του παραλυτικού της Καπερναούμ, τον όποιο έφεραν στον Κύριο τέσσερις άνθρωποι, αφού χάλασαν τη στέγη του σπιτιού στο οποίο Εκείνος βρισκόταν.

Αγαπητοί Χριστιανοί.

Σήμερα θυμόμαστε το άνομα του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ο οποίος με τη ζωή του και τη δράση του δίκαια κέρδισε τη σημερινή ημέρα, ημέρα της εορτής του η οποία και θεωρείται η συνέχεια της προηγούμενης Κυριακής που είναι και η επίσημη ημέρα της εορτής της Ορθοδοξίας.

Ο Άγιος Γρηγόριος έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην εκκλησιαστική ιστορία της Ορθοδοξίας. Κι αυτό, γιατί κάποιος Βαρλαάμ, Καλαβρός στην καταγωγή προερχόμενος από τους καθολικούς και στην ιδέα φιλόσοφος, ήρθε από τη Δύση και προσπάθησε να επηρεάσει τις θεολογικές τάσεις της Ανατολής. Πολλούς κατατρόπωσε στις συζητήσεις, κι ήταν τόσο λογικοφανής, που κανείς δε τολμούσε να τον αντικρούσει, μάλλον δε, αποκτούσε συνεχώς οπαδούς. Στη δύσκολη αυτή στιγμή, που απειλούνταν με νόθευση τα δόγματα της Εκκλησίας, που γελοιοποιούνταν η νοερά προσευχή και οι πνευματικές καταστάσεις που είχαν σχέση μ’ αυτήν, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς προσέτρεξε και αναχαίτισε τον αιρετικό Καλαβρό. Τα γεγονότα εκείνης της περιόδου έμειναν γνωστά με την ονομασία «Ησυχαστικές έριδες», γιατί το επίμαχο ζήτημα ήταν αν πρέπει να μονώνεται κανείς και να πιέζει τον εαυτό του στην τέλεση της ευχής ή να κάθεται στις αίθουσες διδασκαλίας και να φιλοσοφεί.

Αδελφοί μου.

Στον «Απόστολο» της ημέρας μας δίδεται το σύνθημα «Προσέξτε το έργο της σωτηρίας σας». Τη σωτηρία αυτή την εγγυάται ο ίδιος ο Θεός, τον όποιο γνωρίζουμε όχι απλά εξ ακοής, όχι θεωρητικά με φιλοσοφίες και κείμενα όπως έλεγε ο Βαρλαάμ ο Καλαβρός αλλά χειροπιαστά. Η δημιουργία, η πλάση που απλώνεται μπροστά μας, η ίδια μας η ζωή, αποτελούν την πιο τρανή απόδειξη. Μόνο που πρέπει να τα προσέξουμε Όχι σαν τους γραμματείς, αλλά με διάθεση μετανοίας και αλλαγής τρόπου ζωής. Αυτό ακριβώς προσπαθούμε όλες τούτες τις ημέρες. Τούτο κάνουμε ιδιαίτερα μέσα στη Σαρακοστή. Η Μεγάλη Σαρακοστή είναι ένα σχολείο μετανοίας και η Εκκλησία μας το τονίζει συνέχεια τούτο. Το επαναλαμβάνει σαν το πρωτεύον μάθημα: Οι πτώσεις μας - Η μετάνοια μας - Η φιλανθρωπία τού Θεού! Ο Παράδεισος!

Τούτα τα πράγματα λοιπόν είναι ανάγκη να σχολιάσουμε τούτη τη στιγμή.

Η Ορθοδοξία, κατά πρώτον, δεν είναι ένα κομμάτι του Χριστιανισμού. Είναι ο αληθινός Χριστιανισμός, χωρίς αλλοιώσεις και παραχαράξεις. Αν τα αλλά χριστιανικά δόγματα διατηρούν μέχρι σήμερα μια επιφάνεια, εμείς κρατούμε για 2000 χρόνια την καρδιά, το ύψος και το βάθος, το πλάτος και το μήκος της αλήθειας και της σωτηρίας. Ορθοδοξία είναι ορθή πίστη και ορθή λατρεία του Θεού. Ορθοδοξία είναι ο ανόθευτος Χριστιανισμός. Ορθοδοξία είναι η αληθινή Εκκλησία πού ίδρυσε και συντηρεί ο Χριστός σαν ζύμη του κόσμου. Για όλα τούτα αγωνίστηκε και Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.

Έτσι λοιπόν, όταν λέμε «Ορθόδοξος Χριστιανός», είναι το ίδιο πράγμα με το να πούμε απλά "Χριστιανός".

Όμως, αυτό που το λέμε θεωρητικά, δυστυχώς δεν το νιώθουμε οι περισσότεροι. Δεν μας αγγίζει στην ψυχή. Δεν το συναντούμε σαν κάτι ιδιαίτερο στη ζωή και τα λόγια μας. Και είναι μεγάλο κρίμα.

Ίσως και να έχουμε την απατηλή εντύπωση ότι "Χριστιανός" είναι ο άνθρωπος των μεγάλων σταυρών, είτε ακόμη που ψευτοζεί ξεκομμένος από τη ζωή. Γι’ αυτό και προτιμούμε να πιστεύουμε στο Θεό με το δικό μας τρόπο, χωρίς καθόλου να είμαστε «η πόλις η επάνω όρους κειμένη».

Λέμε: "εγώ πιστεύω", αλλά δεν εκκλησιαζόμαστε. Λέμε δεν μου αρέσουν όλοι αυτοί που εκκλησιάζονται και ξεκόβω από την Εκκλησία. Λέμε "εγώ τον έχω τον Θεό μέσα μου", αλλά παραδίπλα, εκεί μέσα μας, φωλιάζουν χίλιες δυο κακίες και αμαρτίες χωρίς συναίσθηση. Λέμε καθαρή καρδιά αλλά τη καθαρότητα την κάναμε υποκειμενική μας υπόθεση.! Τι συμβαίνει, λοιπόν; Μήπως αγνοούμε τι είναι χριστιανοσύνη;

Σήμερα λοιπόν εμείς οι χριστιανοί, πηγαίνουμε στην Εκκλησία και στα Μοναστήρια, ανάβουμε κεριά και λαμπάδες, μα ως εκεί εξαντλούμε το χριστιανικό μας καθήκον. Εκκλησιαζόμαστε για λίγη ώρα στις μεγάλες γιορτές, αλλά εθιμοτυπικά και για το …καλό. Η θρησκευτικότητα επικεντρώνεται σε σταυρούς και κομποσκοίνια, όμως δεν έχουμε την ελάχιστη διάθεση να θυσιάσουμε και κάτι απ’ τον εαυτό μας, να βγούμε απ’ τη μακαριότητα μας. Προχωράμε μέχρις εκεί που δεν μας κοστίζει τίποτε! Η θρησκευτικότητα μας έχει επιφάνεια, αλλά της λείπει το βάθος, ο συγκλονισμός, η ολοκληρωτική πίστη στο Χριστό.

Ως άτομα έχουμε εκκοσμικεύσει πολλά πράγματα στο "Χριστιανισμό" μας. Έχουμε αποκηρύξει την άσκηση της προσευχής και της νηστείας, έχουμε περιορίσει την συχνότητα του εκκλησιασμού, του σωστού εκκλησιασμού, έχουμε απεμπολήσει την σωφροσύνη και την αγνότητα, έχουμε περικόψει την μελέτη της Αγίας Γραφής και τη μίμηση των Αγίων. Πως ερμηνεύονται όλα αυτά; Ορθοδοξολογία και σε καμιά περίπτωση ορθοπραξία.

Αδελφοί μου.

Ο παραλυτικός σήμερα ενσαρκώνει με τρόπο αλληγορικό αυτή μας την πνευματική μας παράλυση και αδυναμία. Δεν βρέθηκε κανείς να τον θεραπεύσει, παρά μόνο ο Χριστός. Η ευαγγελική Ιστορία επαναλαμβάνεται -η τουλάχιστον πρέπει να επαναλαμβάνεται- και στην προσωπική μας πνευματική πορεία.

Πολλοί μπορεί να υπόσχονται τη «θεραπεία» μας, πρόσωπα, ιδεολογίες, πολιτικά συστήματα, κοινωνικές επαναστάσεις. Μα όλα τούτα μοιάζουν περισσότερο με το «γλυφό νερό» το οποίο δεν ανακουφίζει, αλλά μάλλον μεγαλώνει το μαρτύριο της δίψας. Μόνο ο Χριστός μπορεί να σώσει τον άνθρωπο, να τον ξανακάνει σωματικά και ψυχικά υγιή. Ο Χριστός, διά της Εκκλησίας Του και των θείων Μυστηρίων.

Το Ευαγγέλιο της θεραπείας του παραλυτικού της Καπερναούμ αποτελεί σωτηριώδη υπόμνηση αυτής της αλήθειας και προσκλητήριο αλλαγής.

Έρχεται στην πιο κατάλληλη εποχή, δυο εβδομάδες αφότου άρχισε ή Μεγάλη Σαρακοστή, για να μας βάλει σε σκέψεις.

Συνειδητοποιώ ότι είναι φορτωμένος με πάθη. Κατανοώ πως κατάντησα στο όνομα και μόνο χριστιανός. Λαχταρώ ν’ ακούσω την ουράνια φωνή «Παιδί μου, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες». Η Εκκλησία, σε κάθε περίπτωση και ιδιαίτερα τώρα τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, μας δείχνει τον δρόμο...