ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ

Άλγος και ντροπή αισθάνονται όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί με την παρουσία του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου στην τελετή ενθρονίσεως του αιρετικού Πάπα Ρώμης, μια παρουσία που θα ήταν όντως αιτία χαράς αν ο Πάπας είχε επανέλθει στα πατρώα δόγματα και είχε αποβάλλει όλες τις αιρέσεις και τις καινοτομίες που διαμόρφωσαν τον παπισμό τα τελευταία χίλια περίπου χρόνια.

Η παρουσία όμως Ορθοδόξου (έστω και όχι κατ' ουσίαν) Επισκόπου σε εκδήλωση αμετανοήτου αιρετικού, ούτε ως δείγμα αγάπης μπορεί να ερμηνευτεί, γιατί τέτοιου είδους "αγάπη" δεν παραλάβαμε από τον Κύριό μας, τους Αποστόλους Του και τους Αγίους Πατέρες, αλλά ως δείγμα ότι αποτελεί έναν φορέα της αιρέσεως του Οικουμενισμού.

Το παρόν άρθρο ξεκίνησε να συγγράφεται με τον τίτλο "Ζητούνται Επίσκοποι". Σε όλη την περίοδο της δισχιλιετούς εκκλησιαστικής ιστορίας, εν καιρώ αιρέσεως, πάντοτε βρισκόντουσαν Ορθόδοξοι Επίσκοποι που προσπαθούσαν να συνεφέρουν τους αιρετίζοντες και αιρετικούς συνεπισκόπους τους και αν εκείνοι επέμεναν στην αίρεσή τους, συγκαλούσαν Σύνοδο και τους καθαιρούσαν και τους αφόριζαν, τους έδιωχναν δηλαδή από την σωτήρια κιβωτό της Εκκλησίας, ως ψευδεπισκόπους και ψευτοποιμένες.

Σήμερα όμως;

Τα τελευταία εκατό χρόνια, με την εμφάνιση του Οικουμενισμού δηλαδή, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ο Οικουμενισμός, η μεγάλη αυτή παναίρεση, βρήκε έδαφος και ρίζωσε και αναπτύχθηκε, εξαιτίας ενός συγκεκριμένου χαρακτηριστικού, το οποίο ενήργησε ως ήλιος και νερό και χώμα και λίπασμα για το τερατώδες αυτό φυτό της αιρέσεως. Και το χαρακτηριστικό αυτό είναι η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ. Αν η υπερηφάνεια των αιρετικών γεννά την αίρεση, η αδιαφορία των Ορθοδόξων, είναι αυτή που τη συντηρεί και της επιτρέπει να αναπτυχθεί.

Τα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια είναι πρωτοφανή στην εκκλησιαστική ιστορία. Σε άλλες περιόδους, ακόμη και αν δεν υπήρχαν Επίσκοποι, γνήσιοι και αγωνιστές, να αντιδράσουν, υπήρχε ο κατώτερος κλήρος, το μοναχικό τάγμα, ο πιστός λαός. Σήμερα λοιπόν δεν ζητούνται Επίσκοποι, ζητούνται Ορθόδοξοι.

Σήμερα δικαιώνεται ο αγώνας των Αποτειχισμένων Γνησίων Ορθοδόξων, των περιφρονητικώς αποκληθέντων "παλαιοημερολογιτών", διότι παρόλες τις αδυναμίες τους, τα σφάλματά τους, τις διαιρέσεις τους, τα πάθη τους, ενίοτε και τις πλάνες τους, εκείνοι οχυρώθηκαν εντός των τειχών της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, μη δεχόμενοι να κοινωνούν με Λατινόφρονες. Δικαιώνονται αυτοί οι ταπεινοί Επίσκοποι (ο Κύριος γνωρίζει ποιοι από όλους είναι όντως γνήσιοι ποιμένες και σε ποιες δήθεν "παρατάξεις" υπάρχουν, - γιατί αυτοί είναι στην παράταξη του Κυρίου στην πραγματικότητα), οι κατηγορούμενοι ως "σχισματικοί", αυτοί που δεν είναι υπάλληλοι του Καίσαρα, και αυτοί με τα λάθη τους και τα πάθη τους και τις πλάνες τους ενίοτε, που προσπάθησαν όμως να κρατήσουν τα λάβαρα της Ορθοδοξίας ψηλά. 

Οι υπόλοιποι, οι "κανονικοί" Επίσκοποι, μαζί με το "κανονικό" ποίμνιό τους, ας αναλογιστούν τις ευθύνες τους, πριν έλθει ο καιρός της κρίσης. Διότι και Σύνοδος να μην γίνει για να αποκόψει από την Εκκλησία, τους Οικουμενιστές και τους κοινωνούντες εν γνώση με αυτούς, σίγουρα όμως δεν θα γλυτώσουν την Κρίση, η οποία έρχεται με τον σωματικό θάνατος του καθενός.

Τώρα είναι ο καιρός για δράση, μια δράση αγιοπατερική, πλήρης ζήλου με επίγνωση.

Για να συμφωνήσουμε την ερχόμενη Κυριακή, ότι είναι ΕΞΩ από την Εκκλησία, οι κατακριθέντες υπό αυτής αιρετικοί. Αυτό είναι η πραγματική αγάπη, έτσι νοιαζόμαστε πραγματικά για τους αιρετικούς και γινόμαστε αιτία με την ακοινωνησία μας μαζί τους να συναισθανθούν την πλάνη τους και να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία. Αντιθέτως η υποκριτική αγαπολογική στάση των Οικουμενιστών, έχει ως αποτέλεσμα, οι μεν αιρετικοί να μένουν στην πλάνη τους, οι δε Ορθόδοξοι, να μολύνονται από την αίρεση και να καθίστανται υποκριτές αφού δεν πρεσβεύουν όσα

 η Εκκλησία δια μέσου των αιώνων εκήρυξε και εδογμάτισε.