Κυριακή Βαϊων βράδυ 1.4.2007
Είναι το εικοστό έκτο Πάσχα που κάνομε μαζί, εδώ στο μικρό μας Ιερό Ναό της Αγίας Βαρβάρας,
χωριστά τα πέντε προηγούμενα που ήτανε (65-70 ) εξήντα πέντε εβδομήντα.
Όλα αυτά τα χρόνια, ομιλούμε αυτή την ημέρα, και το πρωί και το βράδυ, όπως τη Μεγάλη Δευτέρα και τη Μεγάλη Τρίτη.
Τα θέματα είναι ανεξάντλητα, διότι άπειρος υπήρξε και η θυσία του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού διά τη σωτηρία μας.
Όπως παρακολουθήσατε μέσα από τα βιβλιαράκια σας, τους εξαίρετους αυτούς ύμνους που αποδόθησαν με τόση ιεροπρέπεια και κατάνυξη,
δύο πράγματα έτσι μου έκαναν εντύπωση, το «ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα» εκείνο από τους αίνους, και τώρα από τα απόστιχα «Ω, ποτήριον προ τούτο πιείν ο αυτός έλεγες», δηλαδή το έλεγε εις τους μαθητάς Του, και μιλούσε για το πικρό Ποτήριον.
Όπως επορεύοντο χριστιανοί μου, όπως επορεύετο ο Χριστός, προς τα Ιεροσόλυμα μαζί με τους μαθητάς και αποστόλους, εκείνοι κατελήφθησαν από θάμβος, καθώς Τον έβλεπαν να προχωρεί προς το εκούσιον Αυτού Πάθος, δηλαδή προς το μαρτύριον, με τόση αυταπάρνηση και συγχρόνως μεγαλείο.
Βέβαια η περιγραφή αυτού του Ευαγγελικού Αναγνώσματος, λέγεται την Πέμπτη Κυριακή των νηστειών. Εμείς θα το συνδέσομε με την παρούσα Μεγάλη Εβδομάδα.
Δύο απ’ τους μαθητάς, τα δύο αδέλφια Ιάκωβος και Ιωάννης, πλησίασαν το Χριστό, και του ζήτησαν κάτι.
Κι εκείνος ρωτάει τι.
Εκείνοι απήντησαν : «Όταν καθίσεις στο θρόνο της Δόξης Σου, να μας βάλεις και μας να καθίσομε τον έναν δεξιά και τον άλλον αριστερά».
Κι Αυτός απήντησε ότι «ουκ οίδατε τι αιτείσθε. Δεν ξέρετε τι ζητάτε. Δύνασθε πιείν το Ποτήριον ο εγώ πίνω;» τους ρώτησε.
«Μπορείτε δηλαδή να πιείτε το ποτήριον του πόνου και του μαρτυρίου, που εγώ πίνω, ή πρόκειται εντός των ημερών να πιώ και μάλιστα να βαπτισθείτε και στο βάπτισμα του αίματος που εγώ ήδη βαπτίζομαι;»
Και αυτοί απήντησαν «δυνάμεθα», δηλαδή «μπορούμε».
Τότε ο Κύριος τους απάντησε : «Το ποτήριον του πόνου θα το πιείτε και το βάπτισμα του αίματος θα το ποτίσετε, αλλά το καθίσαι εκ δεξιών Μου και εξ ευωνύμων Μου, ουκ έστιν υμών αλλά οις ετοίμασθαι».
Δηλαδή το να καθίσετε ο ένας δεξιά Μου και ο άλλος αριστερά Μου, δεν είναι στην εξουσία να το δώσω σε όποιον έτσι απλά Μου το ζητάει, αλλά σε όσους, μάλλον για όλους εκείνους για τους οποίους έχει ετοιμαστεί, σε κείνους που αγωνίστηκαν τον καλό Ευαγγελικό αγώνα, και τήρησαν το θέλημα του Αγίου Θεού, δηλαδή στους αξίους, σε όλους εκείνους που ήταν έτοιμοι και πρόθυμοι να χύσουν το αίμα τους για την αγάπη του Χριστού.
Γι’ αυτό «δύνασθε πιείν το ποτήριον ό εγώ πίνω»;
Αν μας ρωτούσε εμάς αυτή τη στιγμή ο Κύριος, εμείς τι θα απαντούσαμε;
Πιθανόν θα λέγαμε δυνάμεθα.
Εάν πούμε «μπορούμε», τότε θα πρέπει να είμεθα έτοιμοι να υποστούμε κάθε πειρασμόν, και πρώτο τον πειρασμό και το αναίμακτο μαρτύριον του συνειδήσεώς μας, και δεύτερον το μαρτύριον κάθε βασανιστηρίου, φυλακής, εξορίας, διωγμού, ξυλοδαρμού αν θέλετε, λιθοβολισμού και των υπολοίπων σωματικών κακώσεων.
Πικρό λοιπόν το ποτήρι του πόνου, πικρό, πικρότατον, το οποίον όμως υποστώμεθα για την αγάπη του Χριστού.
Απαντήσαμε όμως «δυνάμεθα», δηλαδή μπορούμε, και ασφαλώς μπορούμε, αρκεί να το θελήσομε με όλη μας την καρδιά.
Και τότε θα μας δοθεί όχι μόνον η εξουσία του «πατείν επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν δύναμιν του εχθρού» αλλά θα μας δοθεί και Θεϊκή δύναμις, για να καθαρισθούμε από τα πάθη, για να υπομένομε κάθε είδος θλίψης μέσα σ’ αυτή τη ζωή, ακόμα και τον θάνατον, για να αγαπήσομε τον Θεόν και τον πλησίον, για να μάθομε να μακροθυμούμε και να συγχωρούμε, για να κοινωνούμε μαζί Του δια μέσω των φρικτών μυστηρίων και δη, της Θείας Λατρείας, του Ευαγγελικού λόγου, και των έργων πίστεως και μετανοίας, αρκεί να το θελήσομε, τονίστηκε και προηγουμένως ότι οφείλουμε να ποιούμε καρπούς αξίους της μετανοίας ημών.
Λοιπόν, βγαίνει το συμπέρασμα ότι το πρώτο πικρό ποτήρι είναι τα Πάθη και η Σταυρική Θυσία του Κυρίου και το δεύτερο ποτήρι του πόνου των πειρασμών και των θλίψεων και των διωγμών, είναι, μπορεί να είναι και δικό μας ποτήριον.
Είπεν ο Κύριος, «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι».
Όποιος απ’ τους ανθρώπους το θέλει και μάλιστα από μας τους νερόβραστους Νεοέλληνες Ορθοδόξους Χριστιανούς, τότε θα σηκώσει το δικό του Σταυρό και θα πιεί το δικό του πικρό Ποτήρι του πόνου και των λοιπών ταλαιπωριών της ζωής.
Εκείνος σταυρώθηκε, αλλά καλεί και μας όλους να συσταυρωθούμε μαζί Του, «αίροντες το δικό μας Σταυρό», το τόνισε πάλι η Εκκλησιαστική μας Υμνολογία, γιατί μόνον έτσι θα μας καταστήσει αξίους, ώστε και να συναναστηθούμε μαζί Του, και αυτό εποτίσθη.
Έπαθε ο Χριστός για «να νεκρώσωμε εμείς τα μέλη ημών τα επί της γης», τα παθη, τις αδυναμίες μας, τις πονηριές μας, τις κακίες μας, και τόσα άλλα.
Τα Πάθη Αυτού τα σεπτά, εγένοντο για όλους μας «φώτα σωστικά», το έψαλε προηγουμένως θριαμβευτικά η Εκκλησία μας στα πρώτα καθίσματα.
Εκείνος εγένετο υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού, για να μάθουμε και μεις, να αιχμαλωτίζουμε παν νόημα, δηλαδή κάθε σκέψη λόγο ενέργεια οτιδήποτε στην υπακοή του Χριστού.
Εκείνος πέθανε πάνω στο Σταυρό για να σώσει εμάς απ’ την αμαρτία, τον κόσμο της κακίας και το φθόνο του διαβόλου.
«Θαρσείτε» μας παραγγέλνει ο Κύριος. Να έχετε θάρρος και υπομονή για να μη φοβείσθε, «θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμον, έτσι και σεις μαζί μου θα τον νικήσετε τον κόσμο της αμαρτίας».
Άλλωστε ας μη ξεχνάμε, «διά του Σταυρού χαρά εγένετο εν όλω τω κόσμω».
Αυτό το διακηρύσσουμε και το ομολογούμε κάθε Κυριακή αλλά και σε όλη την Πασχαλινή περίοδο με το «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι».
Σκεπτόμουν λοιπόν πολύ, έτσι δυο τρεις μέρες, αυτή την ημέρα και την άλλη και την άλλη και την παράλλη, και προβληματίστηκα στο ποιος είναι αυτός πρώτος πάνω στη γη που εδοξάσθη απ’ τον Θεόν.
Είπαμε λοιπόν ότι το πικρό ποτήριο για τον Θεάνθρωπο είναι η Σταυρική θυσία.
Αλλ’ ο μαρτυρικός θάνατος πάνω στο Σταυρό είναι συγχρόνως και η ανυπέρβλητη Δόξα Του.
Δόξα ο Σταυρός; Ναι Δόξα!
«Νυν εδοξάσθη ο Υιός του Ανθρώπου, και Θεός εδοξάσθη εν αυτώ».
Αυτό θα το πούμε ως Ευαγγελικό Ανάγνωσμα, το πρώτο της Μεγάλης Πέμπτης.
Τα λόγια αυτά τα είπε μόλις έφυγε ο Ιούδας απ’ το Μυστικό Δείπνο για να Τον προδώσει, που σημαίνουν «τώρα που θα σταυρωθεί ο Χριστός, τώρα δοξάζεται και ο Υιός του ανθρώπου, άρα η Σταυρική Του Θυσία γίνεται Δόξα Θεού». Αυτή είναι η ερμηνεία του.
Πρωτος πρώτος όμως, που παίρνει αυτή τη Δόξα, δεν το είπαν, στην δόξα σου να μας στήσεις δεξιά και αριστερά τα δυο αδέλφια, έ, ο πρώτος λοιπόν που δοξάζεται στα δεξιά του Θεού είναι ο ληστής! Ο ληστής εκ δεξιών!
Και πήρε προκαταβολικά αυτή τη δόξα με τους βεβαιωτικούς εκείνους λόγους του Κυρίου, «αμήν, αληθώς σοι λέγω, σήμερον, μετ’ εμού έση εν τω Παραδείσω».
Αυτές ήταν χριστιανοί μου, αυτές ήταν οι ταπεινές σκέψεις και ο στοχασμός για τον ληστήν εκ δεξιών, που η ομολογία της μετανοίας του και η αναγνώρησις της θεότητος του Ιησού Χριστού, μαζί με το μαρτύριον, διότι υπέστη μαρτύριον ο ληστής, και μετά την ομολογίαν, εξακολουθούσε να ζει υποφέροντας πάνω σταυρό μαρτυρικά, μέχρι τη στιγμή που οι στρατιώτες του έσπασαν τα κόκκαλα.
Οπότε εγένετο μεγάλη αιμορραγία και ξεψύχησε, πολύ πριν βέβαια από τον Κύριον.
Αυτά λοιπόν τον κατέστησαν δοξασμένον κατά χάριν στους αιώνας των αιώνων. Καταλάβατε;
Άρα λοιπόν πρώτος αυτός, που αξιώθηκε του Παραδείσου, και κάθισε εκ δεξιών Αυτού.
Λοιπόν, μας ξαναρωτάει ο Κύριος, γιατί το ρώτησε σήμερα και η εκκλησιαστική μας Υμνολογία, «δύνασθε πιείν το Ποτήριον ό έγώ πίνω;»
άμα ανέβουμε ένα σκαλοπάτι, λίγο πιο πάνω, πνευματικό εννοώ σκαλοπάτι, θα δούμε ότι το πικρό Ποτήριο του Χριστού είναι και οδυνηρό Ποτήριον της Εκκλησίας Του. Αφού ο Χριστός είναι κεφαλή του σώματος της Εκκλησίας, άρα κάθε πόνος και σταύρωμα της κεφαλής είναι ταυτόχρονα και πόνος και οδύνη και πάθος του όλου σώματος. Αν πονάει το κεφάλι μας, υποφέρομε ολόκληροι ψυχοσωματικά. Αυτό το γνωρίζω πολύ καλά εδώ και χρόνια. Τι θα πεί να πονάς φοβερά στο κεφάλι και να υποφέρεις ολόκληρος.
Έτσι λοιπόν το πικρό ποτήριο της κεφαλής που είναι ο Χριστός, περνάει υποχρεωτικά και σ’ ολόκληρο το σώμα της Εκκλησίας Του, άρα και στα μέλη του σώματός Του που είμεθα εμείς όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, και ο καθένας από μας χωριστά.
Γι’ αυτό και η ορθόδοξη Εκκλησία μας ήταν πάντοτε μαρτυρική και σταυρωμένη.
Υπόκειται πάντοτε σε ποικιλία διωγμών!
Δεν υπάρχει τοπική Εκκλησία, δεν υπάρχουν μητροπόλεις, επισκοπές και Πατριαρχεία, που να μην έχουν περάσει ή να μην περνούν δια πυρός και σιδήρου, ακόμα εδώ, στη φυλακή βρίσκεται ο μητροπολίτης Αχρίδος στα Σκόπια.
Το είδος των διωγμών και των πιέσεων κατά τόπους, έθνη και πρόσωπα διαφέρει αλλά, αλλά είναι, άλλοτε είναι φανερός και συκοφαντικός, άλλοτε είναι ιδεολογικός αλλά πολύ επιθετικός, άλλοτε κρυφός και πισώπλατος, άλλοτε είναι προβατόσχημος όπως είναι η Ουνία και οι πολλές αιρέσεις.
Απ’ τον Πρωτομάρτυρα και Αρχιδιάκονο Στέφανο μέχρι τον Έλληνα ιερομόναχο που κατακρεουργήθηκε με τσεκούρι πριν από λίγα χρόνια στα περίχωρα των Ιεροσολύμων εκατομμύρια οι μάρτυρες και οι ομολογηταί της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Που να προσθέσομε και κείνα τα φοβερά τετρακόσια χρόνια Τούρκικης σκλαβιάς με τα παιδομαζώματα, τους γενιτσάρους, τους διωγμούς και τα χαρέμια τους όπου άρπαζαν τις μικρές Ελληνοπούλες. Και βέβαια και τα βασανιστήρια πολλές φορές για τον εξισλαμισμό.
Δυστυχώς… Ξεχάσαμε και τον Κοσμά τον Αιτωλόν. Ευτυχώς που είπαν ότι θα διορθώσουν τα βιβλία μας.
Ο διωγμός κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των ευλαβών εκπροσώπων της, επισκόπων, πρεσβυτέρων, διακόνων, μοναχών, και πιστών αγωνιζομένων χριστιανών, συνεχίζεται και μέχρι σήμερα με διαφόρους τρόπους. Ομολόγησε σε μία υπηρεσία ότι είσαι Ορθόδοξος Χριστιανός, ότι νηστεύεις, ότι πηγαίνεις στην Εκκλησία, ότι εξομολογείσαι, ότι κοινωνείς, και να δεις τι έχεις να περάσεις από ειρωνία και καταπίεση.
Έτσι έχουμε
πρώτον το πικρό ποτήριον του Χριστού με τη Σταυρική Του Θυσία,
δέυτερον, το πικρόν ποτήριον της Εκκλησίας δια μέσου των διωγμών,
τρίτον το προσωπικό μας πικρό ποτήρι με την μορφή του αναιμάκτου μαρτυρίου της συνειδήσεως και με την μορφή των βασανιστηρίων όπως σας είπα, εξορίας φυλακής, προπηλακίσεων και λοιπά.
Υπάρχει και τέταρτον Ποτήριον, το Ποτήριον της Ζωής. Το φάρμακον αθανασίας, το Αίμα του Ιησού Χριστού, που ρέει και θα ρέει, εις «άφεσιν ημών αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον». Είναι το Ποτήριον που μας χαρίζει την βασιλείαν των Ουρανών. Αυτού του ποτηρίου όμως προηγείται η έμπρακτος μετάνοια.
Και ακολουθεί βέβαια η ζέουσα πίστις, η ενεργουμένη αγάπη, το ταπεινό φρόνημα και όλα αυτά τα οποία τόσο συχνά επαναλαμβάνουμε.
Για τη θεία Κοινωνία και τις προϋποθέσεις μιλήσαμε πολλές φορές.
Υπάρχει όμως και ένα πέμπτο ποτήριον, πικρότατον και φοβερότατον, ακόμα πιο φοβερόν, και από το ποτήρι του θανάτου.
Αυτό το πέμπτο ποτήρι ξέρετε πιο είναι; Αυτό που μας προσφέρει ο διάβολος! Με τις ηδονές και τις απολαύσεις, με την απόρριψη της Θεανθρωπότητος του Ιησού Χριστού, της Αναστάσεώς Του εκ νεκρών, και της Δευτέρας αυτού Παρουσίας που θα κρίνει ζώντας και νεκρούς, και τέλος με την αμαρτία που μας την προσφέρει μέσα απ’ το ποτήριον αυτό πάντοτε ολόγλυκα.
Απ’ αυτό το τελευταίο ποτήριο όποιος πιεί και δεν το ξεράσει με την αληθινή μετάνοια, δηλητηριάζεται και πεθαίνει για πάντα τον αιώνιο θάνατον της ψυχής του, δηλαδή βυθίζεται και θα βυθίζεται στην αιώνιο Κόλαση. Το επαναλαμβάνω γιατί δεν μας αρέσει ν’ ακούμε τη λέξη αυτή, αλλά υπάρχει όμως, και θα υπάρχει εις τους αιώνας των αιώνων χωρίς τέλος όπως και ο Παράδεισος.
Είναι τρόπος υπάρξεως γιατί εδώ αρνηθήκαμε τον Πανάγιον Θεόν και παραμείναμε αμετανόητοι.
Χριστιανοί μου, εύχομαι η παρούσα Μεγάλη εβδομάδα του δύο χιλιάδες (επτά) σήμερα που αρχίζει, να μας οδηγήσει στη Ανάσταση και στην Θεία ευφροσύνη του ποτηρίου της αιωνίου ζωής,
Αμήν.
Είναι το εικοστό έκτο Πάσχα που κάνομε μαζί, εδώ στο μικρό μας Ιερό Ναό της Αγίας Βαρβάρας,
χωριστά τα πέντε προηγούμενα που ήτανε (65-70 ) εξήντα πέντε εβδομήντα.
Όλα αυτά τα χρόνια, ομιλούμε αυτή την ημέρα, και το πρωί και το βράδυ, όπως τη Μεγάλη Δευτέρα και τη Μεγάλη Τρίτη.
Τα θέματα είναι ανεξάντλητα, διότι άπειρος υπήρξε και η θυσία του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού διά τη σωτηρία μας.
Όπως παρακολουθήσατε μέσα από τα βιβλιαράκια σας, τους εξαίρετους αυτούς ύμνους που αποδόθησαν με τόση ιεροπρέπεια και κατάνυξη,
δύο πράγματα έτσι μου έκαναν εντύπωση, το «ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα» εκείνο από τους αίνους, και τώρα από τα απόστιχα «Ω, ποτήριον προ τούτο πιείν ο αυτός έλεγες», δηλαδή το έλεγε εις τους μαθητάς Του, και μιλούσε για το πικρό Ποτήριον.
Όπως επορεύοντο χριστιανοί μου, όπως επορεύετο ο Χριστός, προς τα Ιεροσόλυμα μαζί με τους μαθητάς και αποστόλους, εκείνοι κατελήφθησαν από θάμβος, καθώς Τον έβλεπαν να προχωρεί προς το εκούσιον Αυτού Πάθος, δηλαδή προς το μαρτύριον, με τόση αυταπάρνηση και συγχρόνως μεγαλείο.
Βέβαια η περιγραφή αυτού του Ευαγγελικού Αναγνώσματος, λέγεται την Πέμπτη Κυριακή των νηστειών. Εμείς θα το συνδέσομε με την παρούσα Μεγάλη Εβδομάδα.
Δύο απ’ τους μαθητάς, τα δύο αδέλφια Ιάκωβος και Ιωάννης, πλησίασαν το Χριστό, και του ζήτησαν κάτι.
Κι εκείνος ρωτάει τι.
Εκείνοι απήντησαν : «Όταν καθίσεις στο θρόνο της Δόξης Σου, να μας βάλεις και μας να καθίσομε τον έναν δεξιά και τον άλλον αριστερά».
Κι Αυτός απήντησε ότι «ουκ οίδατε τι αιτείσθε. Δεν ξέρετε τι ζητάτε. Δύνασθε πιείν το Ποτήριον ο εγώ πίνω;» τους ρώτησε.
«Μπορείτε δηλαδή να πιείτε το ποτήριον του πόνου και του μαρτυρίου, που εγώ πίνω, ή πρόκειται εντός των ημερών να πιώ και μάλιστα να βαπτισθείτε και στο βάπτισμα του αίματος που εγώ ήδη βαπτίζομαι;»
Και αυτοί απήντησαν «δυνάμεθα», δηλαδή «μπορούμε».
Τότε ο Κύριος τους απάντησε : «Το ποτήριον του πόνου θα το πιείτε και το βάπτισμα του αίματος θα το ποτίσετε, αλλά το καθίσαι εκ δεξιών Μου και εξ ευωνύμων Μου, ουκ έστιν υμών αλλά οις ετοίμασθαι».
Δηλαδή το να καθίσετε ο ένας δεξιά Μου και ο άλλος αριστερά Μου, δεν είναι στην εξουσία να το δώσω σε όποιον έτσι απλά Μου το ζητάει, αλλά σε όσους, μάλλον για όλους εκείνους για τους οποίους έχει ετοιμαστεί, σε κείνους που αγωνίστηκαν τον καλό Ευαγγελικό αγώνα, και τήρησαν το θέλημα του Αγίου Θεού, δηλαδή στους αξίους, σε όλους εκείνους που ήταν έτοιμοι και πρόθυμοι να χύσουν το αίμα τους για την αγάπη του Χριστού.
Γι’ αυτό «δύνασθε πιείν το ποτήριον ό εγώ πίνω»;
Αν μας ρωτούσε εμάς αυτή τη στιγμή ο Κύριος, εμείς τι θα απαντούσαμε;
Πιθανόν θα λέγαμε δυνάμεθα.
Εάν πούμε «μπορούμε», τότε θα πρέπει να είμεθα έτοιμοι να υποστούμε κάθε πειρασμόν, και πρώτο τον πειρασμό και το αναίμακτο μαρτύριον του συνειδήσεώς μας, και δεύτερον το μαρτύριον κάθε βασανιστηρίου, φυλακής, εξορίας, διωγμού, ξυλοδαρμού αν θέλετε, λιθοβολισμού και των υπολοίπων σωματικών κακώσεων.
Πικρό λοιπόν το ποτήρι του πόνου, πικρό, πικρότατον, το οποίον όμως υποστώμεθα για την αγάπη του Χριστού.
Απαντήσαμε όμως «δυνάμεθα», δηλαδή μπορούμε, και ασφαλώς μπορούμε, αρκεί να το θελήσομε με όλη μας την καρδιά.
Και τότε θα μας δοθεί όχι μόνον η εξουσία του «πατείν επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν δύναμιν του εχθρού» αλλά θα μας δοθεί και Θεϊκή δύναμις, για να καθαρισθούμε από τα πάθη, για να υπομένομε κάθε είδος θλίψης μέσα σ’ αυτή τη ζωή, ακόμα και τον θάνατον, για να αγαπήσομε τον Θεόν και τον πλησίον, για να μάθομε να μακροθυμούμε και να συγχωρούμε, για να κοινωνούμε μαζί Του δια μέσω των φρικτών μυστηρίων και δη, της Θείας Λατρείας, του Ευαγγελικού λόγου, και των έργων πίστεως και μετανοίας, αρκεί να το θελήσομε, τονίστηκε και προηγουμένως ότι οφείλουμε να ποιούμε καρπούς αξίους της μετανοίας ημών.
Λοιπόν, βγαίνει το συμπέρασμα ότι το πρώτο πικρό ποτήρι είναι τα Πάθη και η Σταυρική Θυσία του Κυρίου και το δεύτερο ποτήρι του πόνου των πειρασμών και των θλίψεων και των διωγμών, είναι, μπορεί να είναι και δικό μας ποτήριον.
Είπεν ο Κύριος, «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι».
Όποιος απ’ τους ανθρώπους το θέλει και μάλιστα από μας τους νερόβραστους Νεοέλληνες Ορθοδόξους Χριστιανούς, τότε θα σηκώσει το δικό του Σταυρό και θα πιεί το δικό του πικρό Ποτήρι του πόνου και των λοιπών ταλαιπωριών της ζωής.
Εκείνος σταυρώθηκε, αλλά καλεί και μας όλους να συσταυρωθούμε μαζί Του, «αίροντες το δικό μας Σταυρό», το τόνισε πάλι η Εκκλησιαστική μας Υμνολογία, γιατί μόνον έτσι θα μας καταστήσει αξίους, ώστε και να συναναστηθούμε μαζί Του, και αυτό εποτίσθη.
Έπαθε ο Χριστός για «να νεκρώσωμε εμείς τα μέλη ημών τα επί της γης», τα παθη, τις αδυναμίες μας, τις πονηριές μας, τις κακίες μας, και τόσα άλλα.
Τα Πάθη Αυτού τα σεπτά, εγένοντο για όλους μας «φώτα σωστικά», το έψαλε προηγουμένως θριαμβευτικά η Εκκλησία μας στα πρώτα καθίσματα.
Εκείνος εγένετο υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού, για να μάθουμε και μεις, να αιχμαλωτίζουμε παν νόημα, δηλαδή κάθε σκέψη λόγο ενέργεια οτιδήποτε στην υπακοή του Χριστού.
Εκείνος πέθανε πάνω στο Σταυρό για να σώσει εμάς απ’ την αμαρτία, τον κόσμο της κακίας και το φθόνο του διαβόλου.
«Θαρσείτε» μας παραγγέλνει ο Κύριος. Να έχετε θάρρος και υπομονή για να μη φοβείσθε, «θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμον, έτσι και σεις μαζί μου θα τον νικήσετε τον κόσμο της αμαρτίας».
Άλλωστε ας μη ξεχνάμε, «διά του Σταυρού χαρά εγένετο εν όλω τω κόσμω».
Αυτό το διακηρύσσουμε και το ομολογούμε κάθε Κυριακή αλλά και σε όλη την Πασχαλινή περίοδο με το «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι».
Σκεπτόμουν λοιπόν πολύ, έτσι δυο τρεις μέρες, αυτή την ημέρα και την άλλη και την άλλη και την παράλλη, και προβληματίστηκα στο ποιος είναι αυτός πρώτος πάνω στη γη που εδοξάσθη απ’ τον Θεόν.
Είπαμε λοιπόν ότι το πικρό ποτήριο για τον Θεάνθρωπο είναι η Σταυρική θυσία.
Αλλ’ ο μαρτυρικός θάνατος πάνω στο Σταυρό είναι συγχρόνως και η ανυπέρβλητη Δόξα Του.
Δόξα ο Σταυρός; Ναι Δόξα!
«Νυν εδοξάσθη ο Υιός του Ανθρώπου, και Θεός εδοξάσθη εν αυτώ».
Αυτό θα το πούμε ως Ευαγγελικό Ανάγνωσμα, το πρώτο της Μεγάλης Πέμπτης.
Τα λόγια αυτά τα είπε μόλις έφυγε ο Ιούδας απ’ το Μυστικό Δείπνο για να Τον προδώσει, που σημαίνουν «τώρα που θα σταυρωθεί ο Χριστός, τώρα δοξάζεται και ο Υιός του ανθρώπου, άρα η Σταυρική Του Θυσία γίνεται Δόξα Θεού». Αυτή είναι η ερμηνεία του.
Πρωτος πρώτος όμως, που παίρνει αυτή τη Δόξα, δεν το είπαν, στην δόξα σου να μας στήσεις δεξιά και αριστερά τα δυο αδέλφια, έ, ο πρώτος λοιπόν που δοξάζεται στα δεξιά του Θεού είναι ο ληστής! Ο ληστής εκ δεξιών!
Και πήρε προκαταβολικά αυτή τη δόξα με τους βεβαιωτικούς εκείνους λόγους του Κυρίου, «αμήν, αληθώς σοι λέγω, σήμερον, μετ’ εμού έση εν τω Παραδείσω».
Αυτές ήταν χριστιανοί μου, αυτές ήταν οι ταπεινές σκέψεις και ο στοχασμός για τον ληστήν εκ δεξιών, που η ομολογία της μετανοίας του και η αναγνώρησις της θεότητος του Ιησού Χριστού, μαζί με το μαρτύριον, διότι υπέστη μαρτύριον ο ληστής, και μετά την ομολογίαν, εξακολουθούσε να ζει υποφέροντας πάνω σταυρό μαρτυρικά, μέχρι τη στιγμή που οι στρατιώτες του έσπασαν τα κόκκαλα.
Οπότε εγένετο μεγάλη αιμορραγία και ξεψύχησε, πολύ πριν βέβαια από τον Κύριον.
Αυτά λοιπόν τον κατέστησαν δοξασμένον κατά χάριν στους αιώνας των αιώνων. Καταλάβατε;
Άρα λοιπόν πρώτος αυτός, που αξιώθηκε του Παραδείσου, και κάθισε εκ δεξιών Αυτού.
Λοιπόν, μας ξαναρωτάει ο Κύριος, γιατί το ρώτησε σήμερα και η εκκλησιαστική μας Υμνολογία, «δύνασθε πιείν το Ποτήριον ό έγώ πίνω;»
άμα ανέβουμε ένα σκαλοπάτι, λίγο πιο πάνω, πνευματικό εννοώ σκαλοπάτι, θα δούμε ότι το πικρό Ποτήριο του Χριστού είναι και οδυνηρό Ποτήριον της Εκκλησίας Του. Αφού ο Χριστός είναι κεφαλή του σώματος της Εκκλησίας, άρα κάθε πόνος και σταύρωμα της κεφαλής είναι ταυτόχρονα και πόνος και οδύνη και πάθος του όλου σώματος. Αν πονάει το κεφάλι μας, υποφέρομε ολόκληροι ψυχοσωματικά. Αυτό το γνωρίζω πολύ καλά εδώ και χρόνια. Τι θα πεί να πονάς φοβερά στο κεφάλι και να υποφέρεις ολόκληρος.
Έτσι λοιπόν το πικρό ποτήριο της κεφαλής που είναι ο Χριστός, περνάει υποχρεωτικά και σ’ ολόκληρο το σώμα της Εκκλησίας Του, άρα και στα μέλη του σώματός Του που είμεθα εμείς όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, και ο καθένας από μας χωριστά.
Γι’ αυτό και η ορθόδοξη Εκκλησία μας ήταν πάντοτε μαρτυρική και σταυρωμένη.
Υπόκειται πάντοτε σε ποικιλία διωγμών!
Δεν υπάρχει τοπική Εκκλησία, δεν υπάρχουν μητροπόλεις, επισκοπές και Πατριαρχεία, που να μην έχουν περάσει ή να μην περνούν δια πυρός και σιδήρου, ακόμα εδώ, στη φυλακή βρίσκεται ο μητροπολίτης Αχρίδος στα Σκόπια.
Το είδος των διωγμών και των πιέσεων κατά τόπους, έθνη και πρόσωπα διαφέρει αλλά, αλλά είναι, άλλοτε είναι φανερός και συκοφαντικός, άλλοτε είναι ιδεολογικός αλλά πολύ επιθετικός, άλλοτε κρυφός και πισώπλατος, άλλοτε είναι προβατόσχημος όπως είναι η Ουνία και οι πολλές αιρέσεις.
Απ’ τον Πρωτομάρτυρα και Αρχιδιάκονο Στέφανο μέχρι τον Έλληνα ιερομόναχο που κατακρεουργήθηκε με τσεκούρι πριν από λίγα χρόνια στα περίχωρα των Ιεροσολύμων εκατομμύρια οι μάρτυρες και οι ομολογηταί της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Που να προσθέσομε και κείνα τα φοβερά τετρακόσια χρόνια Τούρκικης σκλαβιάς με τα παιδομαζώματα, τους γενιτσάρους, τους διωγμούς και τα χαρέμια τους όπου άρπαζαν τις μικρές Ελληνοπούλες. Και βέβαια και τα βασανιστήρια πολλές φορές για τον εξισλαμισμό.
Δυστυχώς… Ξεχάσαμε και τον Κοσμά τον Αιτωλόν. Ευτυχώς που είπαν ότι θα διορθώσουν τα βιβλία μας.
Ο διωγμός κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των ευλαβών εκπροσώπων της, επισκόπων, πρεσβυτέρων, διακόνων, μοναχών, και πιστών αγωνιζομένων χριστιανών, συνεχίζεται και μέχρι σήμερα με διαφόρους τρόπους. Ομολόγησε σε μία υπηρεσία ότι είσαι Ορθόδοξος Χριστιανός, ότι νηστεύεις, ότι πηγαίνεις στην Εκκλησία, ότι εξομολογείσαι, ότι κοινωνείς, και να δεις τι έχεις να περάσεις από ειρωνία και καταπίεση.
Έτσι έχουμε
πρώτον το πικρό ποτήριον του Χριστού με τη Σταυρική Του Θυσία,
δέυτερον, το πικρόν ποτήριον της Εκκλησίας δια μέσου των διωγμών,
τρίτον το προσωπικό μας πικρό ποτήρι με την μορφή του αναιμάκτου μαρτυρίου της συνειδήσεως και με την μορφή των βασανιστηρίων όπως σας είπα, εξορίας φυλακής, προπηλακίσεων και λοιπά.
Υπάρχει και τέταρτον Ποτήριον, το Ποτήριον της Ζωής. Το φάρμακον αθανασίας, το Αίμα του Ιησού Χριστού, που ρέει και θα ρέει, εις «άφεσιν ημών αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον». Είναι το Ποτήριον που μας χαρίζει την βασιλείαν των Ουρανών. Αυτού του ποτηρίου όμως προηγείται η έμπρακτος μετάνοια.
Και ακολουθεί βέβαια η ζέουσα πίστις, η ενεργουμένη αγάπη, το ταπεινό φρόνημα και όλα αυτά τα οποία τόσο συχνά επαναλαμβάνουμε.
Για τη θεία Κοινωνία και τις προϋποθέσεις μιλήσαμε πολλές φορές.
Υπάρχει όμως και ένα πέμπτο ποτήριον, πικρότατον και φοβερότατον, ακόμα πιο φοβερόν, και από το ποτήρι του θανάτου.
Αυτό το πέμπτο ποτήρι ξέρετε πιο είναι; Αυτό που μας προσφέρει ο διάβολος! Με τις ηδονές και τις απολαύσεις, με την απόρριψη της Θεανθρωπότητος του Ιησού Χριστού, της Αναστάσεώς Του εκ νεκρών, και της Δευτέρας αυτού Παρουσίας που θα κρίνει ζώντας και νεκρούς, και τέλος με την αμαρτία που μας την προσφέρει μέσα απ’ το ποτήριον αυτό πάντοτε ολόγλυκα.
Απ’ αυτό το τελευταίο ποτήριο όποιος πιεί και δεν το ξεράσει με την αληθινή μετάνοια, δηλητηριάζεται και πεθαίνει για πάντα τον αιώνιο θάνατον της ψυχής του, δηλαδή βυθίζεται και θα βυθίζεται στην αιώνιο Κόλαση. Το επαναλαμβάνω γιατί δεν μας αρέσει ν’ ακούμε τη λέξη αυτή, αλλά υπάρχει όμως, και θα υπάρχει εις τους αιώνας των αιώνων χωρίς τέλος όπως και ο Παράδεισος.
Είναι τρόπος υπάρξεως γιατί εδώ αρνηθήκαμε τον Πανάγιον Θεόν και παραμείναμε αμετανόητοι.
Χριστιανοί μου, εύχομαι η παρούσα Μεγάλη εβδομάδα του δύο χιλιάδες (επτά) σήμερα που αρχίζει, να μας οδηγήσει στη Ανάσταση και στην Θεία ευφροσύνη του ποτηρίου της αιωνίου ζωής,
Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά