ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ (Ἰω. 12, 1-18) Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβιών και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΩΝ  ΒΑΪΩΝ

(Ἰω. 12, 1-18)

Κυριακή τῶν Βαΐων σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, κατά τήν ὁποία ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν θριαμβευτική εἴσοδο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ στά Ἱεροσόλυμα, στήν πόλη, ἡ ὁποία «ἀπέκτεινε τούς Προφῆτες καί λιθοβόλησε τούς ἀπεσταλμένους πρός αὐτήν».

Εἰσέρχεται στά Ἱεροσόλυμα ὁ Κύριός μας σάν ὁ μεγάλος θριαμβευτής ὅλων τῶν βασιλέων τοῦ κόσμου, ὁ νικητής τοῦ θανάτου, ὅπως ἀπέδειξε μέ τήν ἀνάσταση τοῦ φίλου Του Λαζάρου στή Βηθανία. Εἰσέρχεται ὄχι νά καθήσει στό θρόνο τοῦ Δαβίδ, σάν ἐπίγειος ἄρχοντας καί βασιλιάς, μά γιά νά προσφέρει θυσία τόν ἑαυτό Του τόν ἴδιο, ἐπάνω στό θρόνο Του τόν ἔνδοξο, στό Σταυρό τοῦ Γολγοθᾶ. Ἄς πᾶμε κι ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, κι ἄς παρακολουθήσουμε νοερά αὐτήν τήν ὑποδοχή τοῦ Κυρίου μας στά Ἱεροσόλυμα, κι ἄς προσπαθήσουμε νά κατανοήσουμε, ὅσο μποροῦμε, τήν βαθύτερη σημασία καί τό σκοπό της.

Τό σημερινό Ἱερό Εὐαγγέλιο μᾶς παρουσιάζει δύο ὑπέροχες σκηνές λατρείας καί ἀγάπης, τήν μία στή Βηθανία καί τήν ἄλλη στά Ἱεροσόλυμα. Στή Βηθανία, πρίν ἕνα μῆνα περίπου, εἶχε ἀναστήσει ὁ Κύριος τό φίλο Του Λάζαρο, γεγονός πού συγκλόνησε τούς πάντες καί γέμισε μέ ἐνθουσιασμό τά πλήθη, πού τώρα βρίσκονται ἐκεῖ συγκεντρωμένα γιά νά δοῦν τόν ἀναστημένο Λάζαρο καί τόν παντοδύναμο Προφήτη καί Διδάσκαλο. Ὁ Ἱερός Εὐαγγελιστής Ἰωάννης χαρακτηριαστικά λέγει: «Πρό ἕξ ἡμερῶν τοῦ Πάσχα ἦλθεν Ἰησοῦς εἰς Βηθανίαν ….», ὅπου ἔτυχε θερμῆς φιλοξενίας στό σπίτι τοῦ Λαζάρου. Τήν ἄλλη ἡμέρα ὁ Κύριος μέ τούς μαθητές Του ξεκινοῦν γιά τήν Ἱερουσαλήμ. Τά συγκεντρωμένα πλήθη τόν ἀκολουθοῦν καί τόν συνοδεύουν. Ὁ λαός πού εἶχε συγκεντρωθεῖ στά Ἱεροσόλυμα γιά τό Πάσχα τῶν Ἑβραίων, τρέχει νά προϋπαντήσει τόν ἐρχόμενο Κύριο. «Ἐσείσθη πᾶσα ἡ πόλις», λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος. Ἄπειρα πλήθη λαοῦ βγῆκαν ἔξω ἀπό τήν πόλη νά ὑποδεχθοῦν τό Χριστό. Κόβουν κλαδιά δένδρων, βάϊα φοινίκων, τά κρατοῦν στά χέρια, στρώνουν κάτω στή γῆ τά ροῦχα τους καί φωνάζουν μέ ἀσυγκράτητο ἐνθουσιασμό «Ὠσσανᾶ, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ Βασιλεύς του Ἰσραήλ». «Δόξα καί τιμή σ’ αὐτόν. Εὐλογημένος καί δοξασμένος ἄς εἶναι αὐτός πού ἔρχεται ἐκ μέρους τοῦ Κυρίου, αὐτός πού εἶναι ἔνδοξος καί ἀληθινός Βασιλιάς τοῦ Ἰσραήλ.»

Ναί, ὁ Χριστός εἶναι ὁ Μεσσίας, ὁ Βασιλιάς, ὁ Κύριος. Ὅμως, ἀδελφοί μου, τί διαστροφή καί τί παρεξήγηση ὑπάρχει ἀπό τά πλήθη γιά τόν βασιλιά τῶν Ἰουδαίων! Ὁ Χριστός δέν εἶναι κοσμικός καί ἐπίγειος βασιλιάς, ὅπως τόν ἐπιθυμοῦν καί τόν θέλουν οἱ Ἰουδαῖοι. Εἶναι πνευματικός καί αἰώνιος, εἶναι ὁ Βασιλιάς οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, ὁ Κύριος, ὁ Παντοκράτωρ. Εἶναι Ἐκεῖνος γιά τόν ὁποῖο προφήτευσε ὁ Προφήτης Ζαχαρίας πρίν ἀπό πεντακόσια χρόνια λέγοντας: «Χαῖρε σφόδρα θύγατερ Σιών …. Ἰδού ὁ βασιλεύς σου ἔρχεταίσοι δίκαιος καί σώζων αὐτός, πραῦς καί ἐπιβεβηκώς ἐπί ὑποζύγιον καί πῶλον νέον».

Πῶς μπαίνει, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Κύριός μας στήν ἁγία πόλη; Πρᾶος καί ταπεινός, καθισμένος ἐπάνω σ’ ἕνα γαϊδουράκι. Δέν προσέχει καθόλου τίς ζητωκραυγές καί τούς ἔξαλλους ἀλαλαγμούς τοῦ πλήθου. Εἶναι σκεπτικός, γνωρίζει καλά πώς σέ λίγες ἡμέρες αὐτός ὁ λαός πού τώρα τόν ἐπευφημεῖ, θά μεταστραφεῖ καί θά φωνάζει «ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν». Θά ἀπαιτεῖ ἐπίμονα ἀπό τόν Πιλάτο νά τόν σταυρώσει. Βλέπει μπροστά του τήν σκληροκαρδία καί ἀχαριστία αὐτοῦ τοῦ λαοῦ, πού τόσο εὐεργέτησε. Ἔχει ἐνώπιόν Του ὅλα τά φοβερά γεγονότα πού θά ἐπακολουθήσουν, τόν Νιπτήρα, τό Μυστικό Δεῖπνο, τήν Γεσθημανή, τό προδοτικό φίλημα τοῦ Ἰοῦδα, τά ραπίσματα, τούς ψευδομάρτυρες, τό Πραιτώριο, τούς ἐμπαιγμούς καί τό φραγγέλιο, τό Σταυρό, τή χολή καί τό ὄξος. Τόν θάνατο καί τήν ταφή Του, ὅλα τά φρικτά πάθη Του, ὅλα ἔρχονται τήν στιγμή αὐτή μπροστά Του.

Ἀλλά γι’ αὐτά, ἀκριβῶς, ἀνεβαίνει ὁ Κύριος στήν ἁγία πόλη, στά Ἱεροσόλυμα. Ὁ σκοπός τῆς εἰσόδου Του δέν εἶναι νά δώση ἀφορμή στά πλήθη νά τόν ζητωκραυγάσουν μέ ἐνθουσιασμό σάν βασιλιά. Ὁ σκοπός γιά τόν ὁποῖο ἔγινε ἄνθρωπος καί κατέβηκε στή γῆ μας ἦταν ἕνας καί μοναδικός. Νά προσφέρει τήν μεγάλη θυσία, τήν ἀνεκτίμητη θυσία τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς Του, νά γίνει Αὐτός «ὁ ἀρχηγός τῆς σωτηρίας», νά θυσιάσει τόν ἑαυτόν Του γιά χάρη τῶν λογικῶν Του προβάτων, τῶν ἀνθρώπων, ὅλων τῶν αἰώνων. Εἰσέρχεται στά Ἱεροσόλυμα νά παραδοθεῖ καί νά συληφθεῖ οἰκειοθελῶς, ν’ ἀνεβεῖ στό Σταυρό τοῦ Γολγοθᾶ καί νά ὑπομείνει ὅλη τήν ἀγωνία καί τήν ὀδύνη τοῦ σταυρικοῦ θανάτου καί νά δώσει τήν ψυχή Του «λίτρον ἀντί πολλῶν» συντρίβοντας ἔτσι καί νικῶντας κατά κράτος τό διάβολο, τή φθορά καί τό θάνατο μέ τήν ἔνδοξη τριήμερη Ἀνάστασή Του.

Ἀδελφοί μου, σήμερα γιορτάζουμε καί ὑποδεχόμαστε τό Χριστό κρατῶντας στά χέρια μας δάφνες καί βάια καί ψάλλοντας τό «Ὠσσανᾶ ἐν τοῖς ὑψίστοις». Ἀρκεῖ ὅμως μιά τέτοια μόνον ὑποδοχή ἀπό μᾶς τούς Χριστιανούς γιά τόν Βασιλιά τῶν οὐρανῶν, τόν Κύριο τῆς δόξης, τόν Σωτῆρα καί Θεῖο Λυτρωτή μας;

Ὁ Κύριος ἔρχεται, πρέπει νά τόν ὑποδεχθοῦμε. Εἶναι ὁ Κύριος καί Θεός μας, ὁ ἄρχοντας καί ὁ βασιλάς τῶν καρδιῶν μας, ὁ φίλος καί ὁ ἀδελφός μας, ὁ Σωτῆρας κι ὁ Λυτρωτής μας. Ἀλήθεια, πῶς θέλει νά τόν ὑποδεχθοῦμε;

Θέλει νά βγάλουμε ἀπό πάνω μας ὅλες τίς κακίες, νά πετάξουμε τά παλιά ροῦχα τῶν ἁμαρτιῶν μας, μέ μιά εἰλικρινή μετάνοια καί ἐσωτερική συντριβή, νά στρώσουμε μέσα στήν καρδιά μας τά πολύτιμα χαλιά, τήν πραότητα, τήν καθαρότητα καί ἁγνότητα, τήν ὑπομονή καί τήν ταπείνωση, τήν συμφιλίωση μέ ὅλους καί γενικά μέ μιά ἀλλαγή ριζική τῆς ζωῆς μας, κι ἄς κρατήσουμε τά σύμβολα τῆς νίκης, τίς χριστιανικές ἀρετές, τήν πίστη, τήν ἐλπίδα καί τήν ἀγάπη στόν Βασιλιά τῶν καρδιῶν μας καί τότε ἄς πλησιάσουμε στήν Ἁγία Τράπεζα φωνάζοντας: «Ὠσσανᾶ, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου». Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως