ΟΙ ΚΟΥΡΤΙΝΕΣ, ΤΑ ΚΡΕΜΜΥΔΑΚΙΑ ΚΑΙ… «ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ»!

Παύλου Σαββίδη

 Θεολόγου Καθηγητή

  Τα μεγαλύτερα γεγονότα της Αγίας μας Εκκλησίας πλησιάζουν, και φυσικά παρατηρείται μία έξαρση οικοκυρικής φύσεως, που εστιάζεται κυρίως στην εξωτερική καθαριότητα αλλά και στον προγραμματισμό της αντίστοιχης μαγειρικής της ημέρας του Πάσχα. 

  Με μια απλή βόλτα στους δρόμους της γειτονιάς βλέπεις κυρίως τις κουρτίνες να στολίζουν τα μπαλκόνια, δείγμα ακριβώς της καθαριότητας αλλά και της προετοιμασίας της ορθόδοξης νοικοκυράς για το καλό των αγίων ημερών που μας έρχονται. Στην ίδια συχνότητα περιστρέφονται και οι σκέψεις γύρω από την μαγειρική της κυριώνυμης ημέρας. Φυσικά εδώ τον κύριο λόγο τον έχουν τα κρεμμυδάκια σε όλες τις πολυποίκιλες χρήσεις τους! Κοντά σε όλα αυτά πληθωρικά θα ακούγεται και η ευχή από τα χείλη όλων μας «καλό Πάσχα»!   

  Το απλό ερώτημα που αυθόρμητα βγαίνει από τα χείλη: Να κατηγορήσουμε τις παραπάνω προετοιμασίες, αφού έστω και τυπικά φανερώνουν την «θρησκευτικότητα» του λαού μας; Ασφαλώς όχι. Όμως για να είμαστε θεολογικά και εκκλησιαστικά δίκαιοι πρέπει απαραιτήτως να προχωρήσουμε σε βάθος, ύψος και πλάτος των θεϊκών γεγονότων και ακόμα περισσότερο, πώς πρέπει να βιώσουμε προσωπικά όλα τα Σταυροαναστάσιμα, λυτρωτικά γεγονότα.

  Δυστυχώς, στην οικονομική ζόφωση των ημερών που στροβιλιζόμαστε με άγνωστες ακόμα τις συνέπειες, απεγνωσμένα ζητάμε τους οικονομικούς αλλά- και κυρίως αυτό- τους ηθικούς υπεύθυνους.

  Η «σταυροειδής» κίνηση της κανδήλας της Αγίας Άννης μήπως είναι η έντονη διαμαρτυρία για την έξαρση ενός οικουμενιστικού αχταρμά με στόχο την επίτευξη μιάς «πανθρησκείας»; Η μήπως η ανεπίτρεπτη Πατριαρχική «εκτροπή» της Ρώμης; Μήπως οι εγχώριοι ασπόνδυλοι πολιτικοί μας με τους σοδομιτικούς νόμους που προετοιμάζουν; Οι αιματηρές βομβιστικές επιθέσεις και τα τυφλά χτυπήματα μήπως λογίζονται ως «σημεία των καιρών¨; Μήπως και αυτός ο ορθόδοξος λαός μας ζεί ακόμα και σήμερα «αμεριμνοαμερίμνως» αφού τα ενδιαφέροντά του περιορίζονται στο εδώ και στο σήμερα; Πολλά τέλος από κλήρο και λαό τα φταιξίματα !

  Το απόλυτο και κατεπείγον ζητούμενο «εδώ και τώρα» είναι μία δυναμική «Νινευϊτική μετάνοια»! Η Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα ζητά δικαιωματικά την ολόκαρδη, ολοπρόθυμη και ψυχοσωματική μας συμμετοχή. Ο ιερός υμνωδός μας ξεσηκώνει με το πνευματικό του εμβατήριο «…συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν».   Και η συμπόρευση πρέπει να γίνει επίπονα και επώδυνα, και κάτι περισσότερο, να συνοδοιπορήσουμε πνευματικά και μυστικά με το Σωτήρα Χριστό, που πορεύεται τη λυτρωτική Του για μας πορεία από τη Βηθανία ως το Γολγοθά.

  Την Μ. Πέμπτη ο Κύριός μας φορά το λέντιο της διακονίας, και εμείς πρέπει να πάρουμε μέρος «ταις υψηλαίς φρεσί» στην σύναξη των αθανάτων «εν Υπερώω τόπω». Με την Ευχαριστιακή Κοινωνία μπολιαζόμαστε στο Σώμα του Χριστού, γευόμαστε την αθανασία, και κάτι απείρως ωραιότερο κατά τον Ιερό Χρυσόστομο: «ημείς και ο Χριστός έν εσμεν».

  Δυστυχώς ο οδοστρωτήρας της καταστροφικής συνήθειας, μαζί με την άγνοια της «υποχρεωτικής» θείας Κοινωνίας ξεθωριάζουν έντονα το θεϊκό μεγαλείο του Μυστηρίου.

  Στον Κήπο της προδοσίας η θέση μας είναι εκεί δίπλα στον «εν αγωνία εκτενέστερο προσευχόμενο» Χριστό. Εκεί όλες οι σατανοκίνητες επίγειες και καταχθόνιες δυνάμεις εφορμούν για την σύλληψη και καταδίκη του Αναμαρτήτου. Εδώ οι αγγελικές λεγεώνες του ουρανού εξίστανται απορούν και θαυμάζουν. Πάντοτε η αγάπη Του θα είναι σε αγωνία μέχρι την ώρα που εμείς οι ορθόδοξοι πιστοί του θα γίνουμε οι αμετάκλητα αφοσιωμένοι λάτρεις του ονόματός Του.

  Μήπως η προδοσία του Ιούδα και η άρνηση του Πέτρου δεν είναι πολλές φορές μακριά και από τη δική μας ζωή στους χώρους των θεολογικών διαλόγων και διαπλοκών με αθέμιτους και προδοτικούς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις;

  Τα επώδυνα και φρικτά γεγονότα που εκτυλίσσονται από το Πραιτώριο του Πιλάτου μέχρι τον αιματόβρεκτο φρικτό Γολγοθά, πασίγνωστα σε όλους τους πιστούς, προβάλλουν όλο το απροσμέτρητο ύψος της παντοδυναμίας της αγάπης Του για τον κόσμο, η οποία δεν γνωρίζει όρια. Της αγάπης που υψώνεται ως τη θυσία και υπέρ αυτών ακόμη των σταυρωτών. Υπέρ όλων των αμαρτωλών.

  Και για να κλείσουμε τις ολίγες σταυρώσιμες σκέψεις μας τονίζουμε με έμφαση πως ο Σταυρός είναι το καύχημα και η Δόξα της Εκκλησίας μας. Υποχρεωτικά και εμείς ως αγαπημένα παιδιά του Εσταυρωμένου της αγάπης Του θα σηκώσουμε τον προσωπικό μας Σταυρό με οποιοδήποτε κόστος ή τίμημα και πάντοτε πρόθυμα και αγόγγυστα! Επειδή και η Ανάσταση δεν είναι μακριά, είναι ζήτημα τριών μόλις ημερών!

  Να ευχηθούμε και να προσευχηθούμε και τούτο το ταλαίπωρο γένος μας γρήγορα και με μετάνοια να περάσει από τον Γολγοθά του στην Ανάσταση και τη χαρά για να βρει τον δρόμο και τον σωστό του προορισμό.

  Έτσι να βιώσουμε, ιδιαίτερα φέτος, «τα Πάθη τα σεπτά» για να έχουν οι σκέψεις μας απήχηση στις καρδιές των αναγνωστών. Τότε θα συμφωνήσουμε με την ευχή: Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση!

πηγή   /  αντιγραφή