ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ! ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ "ΕΠΙΘΕΣΗΣ" ΤΩΝ ΧΕΙΡΩΝ.

Ό Χριστός ευλογεί τα παιδιά

 Η πιο εγκάρδια ευχή των μητέρων είναι τα παιδιά τους να μπορούσαν ν' αγγίξουν το Χριστό. 

Κι αφού ό Ιερέας εκπροσωπεί το Χριστό, οι μητέρες φέρνουν τα παιδιά τους στην εκκλησία

 όχι μόνο για να προσευχηθούν, αλλά και να τ' αγγίξει ό ιερέας. Κι όχι μόνο τα άρρωστα, 

αλλά και τα υγιή. Σε μερικούς αμερικανούς αυτό μπορεί να τούς φαίνεται περίεργο, νεωτερισμός.

 Αλλά δεν είναι ούτε περίεργο έθιμο ούτε νεωτερισμός. Το ίδιο γινόταν και στα χρόνια

 του Χριστού. «Και προσέφερον αύτώ παιδία, ίνα αυτών άψητε» (Μάρκ. ι' 13).

Οι απόστολοι τότε δεν ήξεραν τίποτα για τη δύναμη του αγγίγματος «άνωθεν» και 

«έπετίμων τοις προσφέρουσιν». Νόμιζαν πώς μόνο οι ενήλικες και οι άρρωστοι πρέπει 

να πλησιάζουν το Χριστό, τον Κύριο τους. Αλλά «ίδών ό Ιησούς ήγανάκτησε και είπεν

 αυτοίς- άφετε τα παιδία έρχεσθε προς με και μη κωλύετε αυτά  των γάρ τοιούτων εστίν

 ή βασιλεία του Θεού» Και μετά πρόσθεσε τα φοβερά αυτά λόγια: «αμήν λέγω ύμίν, 

ος εάν μη δέξηται την βασιλεία του Θεού ως παιδίον, ου μη είσέλθη εις αυτήν»

 (Μάρκ. ι' 13-15).

Αυτή είναι ή αλήθεια. Γιατί ένα κανονικό και συνηθισμένο παιδί δέχεται το 

λόγο του ευαγγελίου με πίστη, με απλότητα και υπακοή, χωρίς αμφιβολία, 

έπαρση ή επιφύλαξη.

 Ό Κύριος είπε επίσης και τα συγκλονιστικά αυτά λόγια:

 «αμήν λέγω υμίν, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε 

εις την βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. ιη' 3). 

Το παιδί είναι το ιδεώδες. 

Ποτέ πριν στην ιστορία του άνθρωπου δεν είχε 

πει κάποιος σοφός τέτοια λόγια. Και μάλιστα με τέτοια έμφαση!

Κι αφού ό Χριστός έκανε τις συγκλονιστικές αυτές δηλώσεις 

για τις προϋποθέσεις της βασιλείας Του, «έναγκαλισάμενος αυτά

 (τα παιδία) κατηυλόγει τιθείς τας χείρας έπ' αυτά» (Μάρκ. ι' 16).

Στο βίο του αγίου Ιγνατίου Αντιοχείας αναφέρεται ότι ανάμεσα στα παιδιά αυτά 

ήταν κι ό Άγιος. Ό Ιησούς τον πήρε και τον ευλόγησε με ιδιαίτερη αγάπη, 

προβλέποντας πώς ό Ιγνάτιος αργότερα θα γινόταν μάρτυρας για χάρη Του, 

κατά τούς διωγμούς του αυτοκράτορα Τραϊανού.

Το άγγιγμα των Αποστόλων

Κατά την Ανάληψη Του ό Κύριος Ιησούς είπε στους αποστόλους: 

«καθίσατε εν τη πόλει Ιερουσαλήμ εως ου ένδύσησθε δύναμιν εξ ύφους» 

(Λουκ. κδ' 49).

 Όπως είπε ό ίδιος, τη δύναμη αυτή θα τη λάβουν «έπελθόντος του Αγίου Πνεύματος» 

(Πράξ. α' 8).

Δέ χρειάστηκαν να περιμένουν πολύ για την εκπλήρωση της επαγγελίας αυτής. 

Την ήμερα της Πεντηκοστής (πενήντα μέρες μετά την Ανάσταση Του), 

όταν βρίσκονταν όλοι σ' ένα δωμάτιο (στο υπερώο), 

«. . Εγένετο άφνω εκ του ουρανού ήχος ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας, και έπλήρωσεν

 όλον τον οίκον ου ήσαν καθήμενοι- και ώφθησαν αυτοίς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ωσεί

 πυρός, έκάθισέ τε έφ' ένα εκαστον αυτών, και έπλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου» 

(Πράξ. β' 2-4).

Με την επαφή του Αγίου Πνεύματος επισφραγίστηκε το αποστολικό τους αξίωμα,

 πού είναι ή ανώτατη τάξη της εκκλησιαστικής Ιεραρχίας. 

Το Άγιο Πνεύμα δεν τούς άγγιξε απλά. 

Οι απόστολοι «έπλήσθησαν Πνεύματος Αγίου» κι έλαβαν διάφορα χαρίσματα, 

όπως για παράδειγμα να μιλούν ξένες γλώσσες, να θεραπεύουν τούς ασθενείς, 

να εκβάλλουν δαιμόνια. Έλαβαν επίσης και τα χαρίσματα της γνώσης, 

της σοφίας, της ομολογίας

 κ. ά. Ή πιο ζωντανή προεικόνιση του «αγγίγματος» του Αγίου Πνεύματος 

στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται στον Ησαΐα (κεφ. στ' 6—7), 

με τη μορφή του «άνθρακα» (βλ. επίσης και Ίερ. κ' 9).

«Διά δέ των χειρών των αποστόλων έγίνετο σημεία και τέρατα εν τω λαώ πολλά. . . ώστε κατά τας πλατείας έκφέρειν τούς ασθενείς και τιθέναι επί κλινών και κραββάτων, ίνα ερχομένου Πέτρου καν ή σκιά επισκίαση τινί αυτών,

 συνήρχετο δέ και το πλήθος των πέριξ πόλεων εις Ιερουσαλήμ φέροντες ασθενείς

 και όχλουμένους υπό πνευμάτων ακαθάρτων, οίτινες έθεραπεύοντο άπαντες» (Πράξ. ε' 12, 15-16).

Αναφέρεται στις Πράξεις και για τον απόστολο Παύλο: «Δυνάμεις τε ου τας τυχούσας

 έποίει ό Θεός διά των χειρών Παύλου, ώστε και επί τούς άσθενούντας έπιφέρεσθαι 

από του χρωτός αυτού σουδάρια ή σιμικίνθια και άπαλλάσασθαι απ' αυτών τας νόσους, 

τα τε πνεύματα τα πονηρά εξέρχεσθε απ' αυτών» (Πράξ. ιθ' 11-12).

Παρόμοιες ιστορίες διαβάζουμε στην Αγία Γραφή και για τούς άλλους αποστόλους, 

καθώς και στους βίους των αγίων. 

Σ' αυτούς επαληθεύτηκαν πλήρως τα λόγια του Χριστού: «αμήν αμήν λέγω υμίν, 

ό πιστεύων εις εμέ, τα έργα ά εγώ ποιώ κάκεΐνος ποιήσει, και μείζονα τούτων ποιήσει» (Ίωάν. ιδ' 12).

 Τέτοιο έργο μείζονας θαυματουργίας ήταν σίγουρα ή θεραπεία με τη σκιά ενός αποστόλου, 

κάτι πού δεν αναφέρεται να έκανε ούτε ό ίδιος ό Χριστός. Ακόμα περισσότερο όμως στους 

αποστόλους επιβεβαιώνονται τα λόγια του Χριστού, ηδύ τότε Ίσως έμοιαζαν ακατανόητα: 

«ό πιστεύων εις εμέ. . . ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος» (Ίωάν. ζ' 38).

 Όχι ρυάκια ή αυλάκια μικρά, αλλά ποταμοί ζώντος ύδατος, εννοώντας μ' αυτούς το Άγιο Πνεύμα,

 όπως εξηγείται στη συνέχεια (Ίωάν. ζ' 39).

Στο όγδοο άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως μας το Άγιο Πνεύμα ονομάζεται «Κύριον, Ζωοποιόν». 

Το ζωοποιό αυτό Πνεύμα χορηγήθηκε στους αποστόλους με μεγάλη αφθονία. 

Όμως δεν υπάρχει ποτάμι πού στερεύει μετά από κάποιο διάστημα, γιατί τότε δέ θα ήταν ποτάμι 

αλλά κάποια λιμνούλα ή ένας λάκκος με νερό. Ό Κύριος Ιησούς χρησιμοποίησε σκόπιμα τη λέξη 

«ποταμός», γιατί το ζωοποιό νερό πού άρχισε ν' αναβλύζει από τούς αποστόλους μετά την 

επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, θα συνεχίσει να ρέει χωρίς σταμάτημα ως το τέλος της 

Ιστορίας, ως τη Δευτέρα και ένδοξη Έλευση του Χριστού. 

Ό σωματικός θάνατος των αποστόλων δέ θα μπορούσε να σταματήσει αυτή τη ροή. 

Τη Χάρη πού έλαβαν με την επιφοίτηση, με το «άγγιγμα» του Αγίου Πνεύματος, τη μετέδωσαν 

με την «επίθεση των χειρών» τους στους διαδόχους τους, στους επισκόπους, και μέσω των

 επισκόπων ή χάρη αυτή μεταδόθηκε στους Ιερείς και τούς διακόνους. 

Κι αυτό γίνεται σ' όλη τη διάρκεια της ζωής της Εκκλησίας, αδιαλείπτως.



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ. ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ. 

ΕΚ. ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ

πηγή