Κήρυγμα Κυριακής του Παραλύτου (Ιωάν. ε 1-15 ) Αρχιμανδρίτης Σπυρίδων Πετεινάτος

Η ζωή είναι τόσο δύσκολη και πολύπλοκη, γεμάτη από ακανθώδη
 προβλήματα, ώστε όταν έρχωνται στις άλλες αντιξοότητες να
 συνθλίψουν τον άνθρωποκαι αρρώστιες βαρειές, οδυνηρές, χρόνιες,
 τότε χρειάζεται δύναμι ψυχής μεγάλη, υπομονή ισόβιος, αληθινός
ηρωϊσμός για να ανταπεξέλθη ο άνθρωπος.
Από πού όμως θα αντλήση την δύναμι αυτή, θα πάρη την υπομονή
και θα μορφώση ηρωϊκό πνεύμα; Οι αιώνες και η πείρα η καθημερινή
 βροντοφωνούν ότι τα μεγάλα τούτα δώρα μόνο στην ελπίδα μπορούμε
να τα βρούμε.
Σκεφτήκατε ποτέ τι θα συνέβαινε στον παράλυτο της ευαγγελικής
περικοπής, αν έλειπε από την καρδιά του η ελπίδα ότι θα έρθη στιγμή
που θα βρεθή και γι αυτόν κάποιος να τον βάλη πρώτο μέσα στην
ιαματική κολυμβήθρα; Αναμφιβόλως η απαισιοδοξία και η απογοήτευσις
 θα εθρόνιαζαν μέσα στην καρδιά του. Πάει, πρέπει κάθε ελπίδα θεραπείας
μου να την διαγράψω, θα μονολογούσε. Και το αποτέλεσμα; Θα εθλίβετο,
θα ένοιωθε διπλά τους πόνους της αρρώστιας του, θα μαράζωνε. Ίσως μάλιστα
και να επιτάχυνε και τον θάνατο.
Μήμως αυτό δεν συμβαίνει συχνά σε πολλούς σημερινούς ανθρώπους;
 Σύννεφο μαύρο πλακώνει την καρδιά τους, ενώ φλογίζονται από τον πυρετό …
 ή περνάει ο καιρός και δεν γίνονται καλά. Ίσως να τους βεβαιώνουν ειλικρινά
οι γιατροί και οι συγγενείς τους ότι δεν είναι σε επικίνδυνη κατάστασι.
 Αλλ΄ αυτοί δεν το πιστεύουν. Νομίζουν ότι τους το λένε για παρηγοριά.
 Και στενοχωρούνται, αδημονούν, απογοητεύονται.
 Κατά κανόνα αυτή η στενοχώρια, η απογοήτευσις, η μεμψιμοιρία
επιδεινώνουν την κατάστασι. Συμμαχούν με την αρρώστια.
Δηλητηριάζουν τον οργανισμό. Του αφαιρούν την δύναμι της αντιστάσεως.
 Οδηγούν συχνά τον άρρωστο στο χειρότερο. Αυτό βροντοφωνεί και η
σύγχρονος ιατρική επιστήμη με το στόμα κορυφαίων της αντιπροσώπων:
Όταν λείπη, λέγει, από τον άρρωστο η χριστιανική πίστις και η ελπίδα,
που δίνουν αισιοδοξία, τότε πολλές φορές η ασθένεια επιδεινώνεται.
Η πίστις και η ελπίδα του παραλύτου ότι κάποιος θα βρεθή να τον βοηθήση
 δεν διαψεύσθηκε. Και αν δεν παρουσιάσθηκαν άνθρωποι σπλαχνικοί
για να τον βοηθήσουν, εμφανίσθηκε μπροστά του ο ίδιος ο Κύριος για
ν΄ ανταμείψη την πίστι και την ελπίδα του, δίνοντάς του το δώρο που
τόσο ποθούσε, την υγεία του.
Και στο σημείο αυτό υπάρχει πλούσια σύγχρονος πείρα.
Γνωρίζει η εποχή μας νέους καη ηλικιωμένους, που ισόβιες
αρρώστιες έχουν καθηλώσει στο κρεββάτι του πόνου, ν΄ αντιμετωπίζουν
 την κατάστασί τους με αισιοδοξία, με ειρήνη, θα έλεγε κανείς με χαρά,
που τους τονώνει, τους ενισχύει και πολλές φορές τους βοηθεί να
αναλάβουν πιο σύντομα. Εγνώρισα, λέγει ένας σύγχρονος σοφός γιατρός,
 πολλούς αρρώστους που με την ελπίδα και την αισιοδοξία θεραπεύθηκαν
 από την αρρώστια τους πολύ συντομώτερα από άλλους που εστερούντο
 αυτής της ελπίδος…. Ας αφήσουμε δε τις τόσες και τόσες άλλες περιπτώσεις,
που η ελπίδα για μια θαυματουργική θεραπεία όχι μόνο δεν διαψεύδεται,
αλλά ανέλπιστα γίνεται πραγματικότης, που γεμίζει χαρά και τον πρώην
 άρρωστο και όλους τους γύρω του.
Είπαν, σε στιγμές κομπασμού, πως η χριστιανική ελπίδα και η πίστις
δεν μπορούν να δώσουν τίποτα στην σημερινή ζωή με τα προβλήματά της,
 τους πόνους της. Τούτο είναι πλάνη και απάτη. Η αλήθεια είναι, ότι η
χριστιανική ελπίδα και στην τόση δύσκολη παρούσα ζωή δίνει αισιοδοξία,
 που βοηθεί τον άνθρωπο στην αντιμετώπισι μεγάλων προβλημάτων
 και συγχρόνως του ανοίγει την πύλη του Ουρανού.

*Αρχιμ. Σπυρίδων Πετεινάτος
Ιεροκήρυκας Ιεράς Μητροπόλεως Κεφαλληνίας