ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ ( Ιωάν. 20, 19-31 ) π. Χρυσόστομος Τελίδης

Ο Αναστημένος Κύριος,

 μας καλεί στο"σπίτι "του κάθε Κυριακή.

     Αργά το απόγευμα της ημέρας

 της Αναστάσεως οι δέκα 

μαθητές χωρίς τον Θωμά είναι

 συγκεντρωμένοι σ’ ένα σπίτι στην 

Ιερουσαλήμ. Κι ενώ οι καρδιές τους 

είναι βαθιά πληγωμένες από τα 

γεγονότα της Παρασκευής και οι θύρες του σπιτιού κλειδαμπαρωμένες, 

ξαφνικά εμφανίζεται ο αναστημένος Κύριος ανάμεσά τους και τους λέει:

«Εἰρήνη ὑμῖν». 

κι αμέσως τους δείχνει τα σημάδια των πληγών του, για να πεισθούν

 ότι είναι ο ίδιος ο Διδάσκαλός τους που αναστήθηκε. 

    Πόσο γρήγορα άλλαξαν όλα, πώς τόσο ξαφνικά η χαρά πλημμύρισε 

τις καρδιές τους! 

Και ο Κύριος τους ξαναλέει: 

«Εἰρήνη ὑμῖν»· όπως με απέστειλε ο Πατέρας μου στον κόσμο

 για το έργο της σωτηρίας των ανθρώπων, έτσι κι εγώ στέλνω

 εσάς να συνεχίσετε το έργο μου. Και τους μετέδωσε πνοή ουράνιας

 ζωής εμφυσώντας στο πρόσωπό τους και λέγοντας:

 «Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον». Όσων ανθρώπων τις αμαρτίες θα συγχωρείτε, 

θα είναι συγχωρημένες από τον Θεό, και όποιων δεν τις συγχωρείτε,

 θα μένουν ασυγχώρητες.

    Σε λίγο ο Κύριος έγινε άφαντος. 

Η ημέρα όμως εκείνη χαράχθηκε 

ανεξίτηλα στην καρδιά τους ως η 

ιερότερη της ζωής τους. 

Ήταν η ημέρα εκείνη, η μία

 των Σαββάτων, η Κυριακή της Αναστάσεως. 

Αυτήν ακριβώς τη σημασία της ημέρας θέλει να τονίσει ο ιερός ευαγγελιστής 

Ιωάννης. Γι’ αυτό και επαναλαμβάνει:«τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων».

    Βέβαια οι άγιοι Απόστολοι δεν είχαν καταλάβει αμέσως τη σημασία εκείνης 

της πρώτης Κυριακής στην ιστορία του Κόσμου. Όμως ο ίδιος ο Κύριος κατέδειξε τ

ην ιερή θέση της ευθύς εξαρχής. Αυτός την ευλόγησε με την Ανάστασή του. 

Αυτός οικονόμησε έτσι τα πράγματα, ώστε να είναι συναγμένοι την ημέρα 

εκείνη οι άγιοι Απόστολοι για να τους προσφέρει τα αγαθά της Αναστάσεώς του. 

    Ημέρα Κυριακή πάλι,

 μετά από οκτώ μέρες,

 εμφανίζεται στους ένδεκα. Ημέρα

 Κυριακή κατόπιν αποστέλλει το

 Άγιο Πνεύμα στους μαθητές

 του. Ημέρα Κυριακή αργότερα 

αποκαλύπτεται στην Πάτμο στον

 ευαγγελιστή Ιωάννη. Βέβαια ο Αναστάς είναι παρών μέσα στο λαό του 

κάθε μέρα, ιδιαιτέρως όμως κάθε Κυριακή ζητά από τους πιστούς όλων

 των αιώνων να είμαστε συναγμένοι για να Τον δούμε με τα μάτια της ψυχής

 μας και να Τον ψηλαφήσουμε.

    Κι εκείνος να μας ευλογήσει και να μας μεταδώσει την ειρήνη του. 

Να εγκαταστήσει μέσα μας ανάπαυση και χαρά. Να μας προσφέρει διά 

των λειτουργών του τη συγχώρηση των αμαρτιών μας. Θέλει να μας κάνει 

συνδαιτυμόνες στο δείπνο του. Να μας προσφέρει τα ακριβότερα δώρα του, 

το Τίμιο Σώμα του και το Άχραντο Αίμα του. Μας περιμένει κάθε Κυριακή 

να μας δώσει δύναμη νέας ζωής. Ώστε να σκορπιστούμε στα σπίτια μας, 

να μεταδώσουμε την εμπειρία που ζούμε στο Ναό κάθε Κυριακή. Ώσπου να

 γίνει όλη η ζωή μας μια Κυριακή αιώνια, αληθινή. Μην απουσιάζουμε

 λοιπόν καμία Κυριακή από το Ναό του Θεού.

Απών ο Θωμάς!!!

      Ο Θωμάς δυστυχώς απουσίαζε από τη σύναξη αυτή της Κυριακής.

 Κι όταν τον είδαν κάποια άλλη στιγμή οι μαθητές και γεμάτοι 

ενθουσιασμό του είπαν: «τον είδαμε τον Κύριο!», αυτός έλεγε: 

Εάν δεν Τον δω με τα μάτια μου και δεν βάλω το δάκτυλό μου

 στο σημάδι των καρφιών, δεν πρόκειται να πιστεύσω. 

     Οκτώ μέρες μαρτυρικές πέρασε ο 

Θωμάς. 

Μέχρι την επόμενη Κυριακή· 

όταν ήταν και πάλι συναγμένοι οι μαθητές, 

μαζί τώρα με τον Θωμά. 

Οι θύρες του σπιτιού και πάλι κλειστές 

και ξαφνικά ήλθε και πάλι ο Ιησούς 

ανάμεσά τους λέγοντας: «Εἰρήνη ὑμῖν». 

Κι έπειτα στράφηκε στον Θωμά 

και του είπε: Έλα, Θωμά, φέρε το

 δάχτυλό σου εδώ στα σημάδια των 

πληγών μου, δες τα χέρια μου, βάλε το χέρι σου στην πλευρά μου, και μην αφήνεις 

τον εαυτό σου να κυριευθεί από απιστία, αλλά γίνε πιστός.

 Τότε ο Θωμάς σε μία έκρηξη χαράς αναφώνησε:

 Είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου!

 Και ο Κύριος του απαντά: Πιστεύεις επειδή με είδες!

 Είναι μακάριοι αυτοί που θα πιστεύσουν σε μένα χωρίς να με έχουν δει.

      Γιατί όμως ο Θωμάς έδειξε τέτοια δυσπιστία; 

Πώς δεν θυμήθηκε τις προρρήσεις του Κυρίου για την Ανάστασή του;

 Πώς δεν θυμήθηκε την ανάσταση του υιού της χήρας της Ναΐν 

και του Λαζάρου 

που τις είχε δει με τα μάτια του; Και τώρα γιατί, ενώ οι άλλοι μαθητές τον

 διαβεβαίωναν, παρέμεινε δύσπιστος;

    Ο Θωμάς βέβαια είχε κάποια δυσκολία. Ήταν ένας χαρακτήρας

 συναισθηματικός, ευαίσθητος και μελαγχολικός. 

Ο θάνατος του λατρευτού του Κυρίου ασφαλώς τον είχε βυθίσει

 σε κατάσταση απογοητεύσεως και μελαγχολίας. Εδώ όμως ακριβώς έκανε 

ένα τραγικό λάθος, απομονώθηκε από τους άλλους μαθητές. 

Γι’ αυτό και ταλανίστηκε πολύ τόσες μέρες. Οι άλλοι πανηγύριζαν

 κι αυτός υπέφερε. Δεν ήταν βέβαια άπιστος, αλλά βρισκόταν σε 

κατάσταση κρίσιμη. 

Κινδύνευε πολύ.

    Και ο Κύριος συγκαταβαίνει στην 

ολιγοπιστία του Θωμά. Κι έρχεται την

 ίδια μέρα και ώρα, στον ίδιο τόπο, 

με τον ίδιο τρόπο, λέγοντας τα ίδια 

λόγια, για να επαναφέρει το Θωμά

 στην πίστη. Και με μία τρυφερότητα

 μοναδική του δείχνει ότι γνωρίζει το 

δράμα που πέρασε και θέλει να

 τον οδηγήσει σε πίστη και μετάνοια.  

    Διδάσκει όμως ταυτόχρονα κι αυτόν και όλους μας να μην απομονωνόμαστε 

ποτέ όταν μας ζώνουν λογισμοί αμφιβολιών και απογοητεύσεων.

 Διότι έτσι κινδυνεύουμε. Αλλά να προστρέχουμε στο έλεος του Κυρίου, μέσα 

στην κοινωνία των πιστών, στην αγία μας Εκκλησία, για να λάβουμε πίστη 

και δύναμη, χαρά κι ελπίδα. Και να αναφωνούμε μαζί με τον Θωμά: 

«Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου»!

Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Τελίδης