Μόνο ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας προδίδει;

Μὲ ἀφορμὴ τὴν προηγούμενη ἀνάρτηση

 γιὰ τοὺς τέκτονες καὶ τὶς μὴ διαψευσθεῖσες

πληροφορίες γιὰ σχέσεις μὲ αὐτοὺς ἱερωμένων,

δημοσιεύουμε μικρὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ ὁμιλίες

τοῦ ἀείμνηστου π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου

(ἀρ. 172, 173, δεκαετία 1990, www.pantocrator)

«Ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας
 ἐπροδόθη καὶ προδίδει»

«Ἀλλοίμονο σὲ κεῖνον

ποὺ δὲν θὰ ἀντιδράσει

στὸν  Οἰκουμενισμό»!

π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου

Ἀπὸ ὁμιλίες στὴ Σοφία Σειράχ

 «...Ποῦ εἶναι ποῦ εἶναι ἡ πνευματικὴ ἡγεσία;
 Ποῦ εἶναι;

Ποιά πνευματικὴ ἡγεσία; Ὅλοι εἶναι προδομένοι κι ὅλοι ἔχουν 
γίνει τὸ ἴδιο. Δὲν ὑπάρχουν πνευματικά ἀντισταθμίσματα. Μὴ 
μοῦ πεῖτε, ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ προκαλέσει αὐτὰ τὰ
 πνευματικὰ ἀντισταθμίσματα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας.
 Ναί, (θὰ μποροῦσε), ἀλλὰ φρόντισαν οἱ ἐχθροὶ τῆς ἀνθρωπότητος, 
αὐτὲς οἱ ἀντίθεες δυνάμεις νὰ ἐγκλωβίσουν κάθε προσπάθεια τῆς 
Ἐκκλησίας, ἀκριβῶς γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τοῦ σκοποῦ των· 
νὰ καταστρέψουν τὴν ἀνθρωπότητα.

Ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας. Χμ. Ἐπροδόθη καὶ προδίδει. 
Ναί. Ἐπροδόθη καὶ προδίδει. Βλέπει κανεὶς μία κατάσταση,
 ποὺ λυπᾶται κατάβαθα. Ἐκεῖνοι ποὺ θὰ ἦσαν φύσει-θέσει οἱ
 ἁρμόδιοι νὰ βοηθήσουν τὸν σύγχρονον κόσμο καὶ τὴ νέα γενεά, 
δὲν κάνουν τίποτα, ἔξω ἀπὸ κάποιες, ἴσως, ἐξαιρέσεις. Γιατί;
 Ὅταν ἀκοῦτε ἐπὶ παραδείγματι τὸ τάδε στέλεχος τῆς 
Ἐκκλησίας..., ὅτι εἶναι μασῶνος, ὅτι εἶναι ἄνθρωπος τῆς
 «ντόλτσε βίτα», τῆς γλυκειᾶς ζωῆς... Τέτοιοι ἄνθρωποι
 πῶς θὰ ποδηγετήσουν τὴν ἀνθρωπότητα; Ναί, κατ’ ὄνομα
 εἶναι ὀρθόδοξοι, χριστιανοί, ἐπίσκοποι, εἶναι Ἐκκλησία. 
Ἀλλὰ ἔχουν ἐγκλωβιστεῖ. Ἔχουν δεθεῖ. Ἔχουν ἀπομονωθεῖ. 
Φρόντισαν οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις νὰ τοὺς βάλουν ν’ ἀγαπᾶνε
 αὐτὰ τὰ πράγματα, νὰ ἐπιθυμοῦν αὐτὰ τὰ πράγματα ἤ, 
ἄν θέλετε καλύτερα, νὰ ἀναδεικνύουν μὲς στὴν Ἐκκλησία
 ἀνθρώπους ποὺ ἁλώνονται ἀπὸ τὶς ἡδονὲς καὶ τὸ χρῆμα. 
Αὐτοὺς προβάλλουν. Καὶ ἔτσι δὲν ὑπάρχουν τὰ πνευματικὰ 
ἀντισταθμίσματα...».

Ὁ Οἰκουμενισμὸς
 φορεῖς του ἔχει αὐτὴ τὴν στιγμὴ Πατριάρχες,
 Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους κ.ο.κ. Τὰ ἀκούσατε;
 Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει φορεῖς του: Πατριάρχες, 
Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους κ.κ.ο. 
Τὸ καταλάβατε; 
Πῶς λοιπόν, θὰ παίρνει τὸ μυαλό μας στροφές,
 ὅταν αὔριο θὰ μᾶς ποῦν —προοδευτικὰ ἐννοεῖται, 
μὲ τὴ μέθοδο τοῦ σαλαμιοῦ, λίγο-λίγο—  καὶ τοῦτο κι ἐκεῖνο.
 Δὲν θὰ ἀντιδράσουμε; Θὰ πιαστοῦμε στὸν ὕπνο;
 Ἀλλοίμονο σὲ κεῖνον ποὺ δὲν θὰ ἀντιδράσει.

Κι ἂν εἶναι λίγοι, ἐκεῖνοι ποὺ θάχουν μείνει ὄρθιοι 
(δὲν ξέρω, πάντως δὲν θὰ προσκυνήσουνε, πάντως δὲν θὰ δεχθοῦν), 
μπορεῖ ἡ φωνή τους νὰ μὴν ἀκουστεῖ, μπορεῖ χίλια δυό, μπορεῖ 
νάχουμε τὸ μαρτύριο, ...ἀλλὰ δὲν θὰ ἀποδεχθοῦν, 
δὲν θὰ ἀποδεχθοῦν. Παρακαλῶ προσέξατέ το.

Γι’ αὐτὸ λέγει ἡ Σοφία Σειράχ: Ἀλλοίμονο σὲ κείνους, λέει,
 πούχουν χάσει τὴν καρδιά τους, τὸ νοῦ τους. Κι ὅταν θὰ
 τοὺς ἐπισκεφθεῖ ὁ Κύριος, τί θὰ κάνουν;» (Σοφία Σειρὰχ 2, 14).