Ἱερατική καί πολιτική έξουσία Πόθος θυσιαστικῆς ἀγάπης π. Κωνσταντῖνος Καπετανόπουλος

Τέτοια Θυσιαστική ἀγάπη φανερώνουν τά λόγια τοῦ Θεανθρώπου Κυ­ρίου: “ὅς ἄν θέλῃ γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος. Καί γάρ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι, καί δοῦναι τήν ψυχήν αὐτοῦ λύτρον ἀντί πολλῶν”. (Μαρκ. 10, 43-45). Στό ἴδιο Εὐαγ­γελικό κείμενο ὁ Κύριος ἀναφέρεται στούς ἄρχοντες, στούς ἐν ἐξουσίᾳ ὑπερέχοντες, οἱ ὁποῖοι “κατεξουσιάζουν” καί “κατακυριεύουν” τά ἔθνη. Ἐκεῖ θέλει νά τονίσει ὁ Θεάνθρωπος ὅτι τό μεγαλεῖον τοῦ ἡγέτη, ἐκκλησιαστικοῦ ἤ πολιτικοῦ, δέν συνίσταται στήν δύναμη καί ἐξουσίαν πού διαθέτει, ἀλλά στήν χρησιμοποίηση τοῦ ἀξιώματός του πρός διακονίαν τῶν πιστῶν, τῶν ὑπηκόων του. Ὁ σατανικός πειρασμός τῆς δυνάμεως εἶναι ἄκρως ἐπικίνδυνος καί δύναται νά ὁδηγήσει μόνον στήν αὐτοϊκανοποίηση τοῦ ἡγέτη καί ὄχι στήν ταπεινή ἐκπλήρωση τῆς διακονίας του. Εἶναι ἡ πολιτική γι’ αὐτό ποιμαντική, δηλαδή βαθύ ἐνδιαφέρον γιά τήν προκοπή τῶν πιστῶν, τῶν ὑπηκόων. Σήμερα ὅμως ἡ πολιτική κατάντησε νά θέλει μίζες, κατοχή πολλῶν ἀκινήτων, καταθέσεις σέ Τράπεζες, βαρειά αὐτοκίνητα, ρεμοῦλες καί ἄλλα ὧν οὐκ ἔστι ἀριθμός. Γι’ αὐτό, ἐνῶ ὁ πραγματικός ἡγέτης ἀποβλέπει στήν προκοπή τοῦ λαοῦ, ὁ ξεζουμισμένος πολιτικάντης βλέπει μόνον τίς ἑπόμενες ἐκλογές(!) Μέσα στήν Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας ἔχουμε ΗΓΕΤΕΣ ἀξίους κατά πάντα, ἡγέτες πού ἀγαποῦσαν τό λαό τους. Ἕνας τέτοιος ἡγέτης ὑπῆρξε καί ὁ ἅγιος Αὐτοκράτορας τῆς Νικαίας, ὁ Ἰωάννης Βατάτζης. Ζοῦσε καί ἔλυωνε γιά τό λαό του! Ποῦ σήμερα τέτοια πρότυπα. Σήμερα οἱ ἡγέτες, οἱ πολιτικοί ἄρχοντες “ἀρμέγουν”τούς λαούς τους!...

Ἕνας ἄλλος ἡγέτης ἦταν ὁ Γιάννης ὁ Μακρυγιάννης. Αὐτός ἀγαποῦσε πολύ βαθειά τήν Πατρίδα του καί τούς ἀνθρώπους της, καί ἐσέβετο βαθύτατα τήν θρησκεία του. Πολλά κείμενα ἀπό τά “Ἀπομνημονεύματά” του θά ἔπρεπε νά ἔχουν περάσει σέ σχολικά βιβλία. Ὁ Μακρυγιάννης ὑπῆρξε μιά ἀπό τίς ἁγνότερες καί ἡρωϊκότερες μορφές τοῦ θαύματος του ‘21! Μιά ἀκέραιη καί ἀνιδιοτελής προσωπικότητα, ἡ ὁποία ζοῦσε γιά τήν προκοπή τῶν Ἑλλήνων!

Στά χνάρια του πορεύεται καί ὁ ἄλλος Ἕλληνας ὁ Νικηταράς ὁ Τουρ­κοφάγος. Πέθανε πάμπτωχος, ὁ πλούσιος σέ ἀρετές Νικηταράς! Γιά νά ζήσει τά παιδιά του καί τήν ἄρρωστη γυναίκα του, ἡ ὁποία περίμενε ἀπό τόν τυφλό σύζυγό της νερό καί ψωμί. Τό “κράτος” τοῦ εἶχε δώσει ἄδεια ἐπαιτίας μόνον τήν ἡμέρα Παρασκευή. Τό σημεῖον πού ὅριζε τό ἔγγραφον τῆς ἐπαιτίας ἦταν ἐκεῖ πού εἶναι σήμερα ὁ Ἱ. Ναός τῆς Εὐαγγελιστρίας στόν Πειραιᾶ. Ἡ περιπέτειά του ἦλθε στά αὐτιά τοῦ πρέσβεως τῆς Μεγ. Βρετανίας. Πῆγε λοιπόν νά τόν ἰδεῖ στό “πόστο” του. Μόλις ὅμως ὁ Νικηταράς τόν ἀντελήφθη, μάζεψε τό χέρι του. “Τί κάνετε, στρατηγέ;” τόν ρώτησε ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ πρέσβεως. “Ἀπολαμβάνω ἐλεύθερη Πατρίδα”, ἀπάντησε ὁ Νικηταράς. “Μά ἐδῶ τήν ἀπολαμβάνετε καθισμένος στόν δρόμο” ἐπέμεινε ὁ ξένος. “ Ἡ πατρίδα, τοῦ ἀπάντησε ὁ Νικηταράς, μοῦ ἔχει χορηγήσει σύνταξη, γιά νά ζῶ καλά, ἀλλά ἔρχομαι ἐδῶ, γιά νά παίρνω μία ἰδέα πῶς περνάει ὁ κόσμος” ἀντέτεινε ὁ ὑπερ­ήφανος Νικήτας. Ὁ ξένος κατάλαβε καί φεύγοντας διακριτικά ἄφησε νά τοῦ πέσει ἕνα πουγκί μέ χρυσές λίρες. Ὁ Νικηταράς ἄκουσε τόν ἦχο, ἔπιασε τό πουγκί καί τοῦ φώναξε: “Σοῦ ἔπεσε τό πουγκί σου. Πάρτο μήν τό βρεῖ κανένας καί τό χάσεις”!!! Προτίμησε νά πεθάνει φτωχός μά ὑπερήφανος ὁ ἥρωας ὁπλαρχηγός, παρά ταπεινωμένος ἀπό τόν οἶκτο τῶν Μεγ. Δυνάμεων, αὐτῶν τῶν προπυργίων τῆς ἀδικίας. Κάθε σύγκριση μέ τήν σημερινή κατάσταση ἀποβαίνει καταλυτική...

Ὑπάρχει καί ἕνας ἄλλος ἡγέτης πού ἐφλέγετο ἀπό πόθον θυσιαστικῆς ἀγάπης. Εἶναι ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας. Ἦταν φιλόπατρης καί ἀφιλοχρήματος! Ὅλη του τήν περιουσία τήν ἔδωσε γιά τήν Πατρίδα!!!

Ὅταν ὁ γιατρός του συνέστησε νά βελτιώσει τήν τροφή του, ἐπειδή ἦταν καταπονημένος ἀπό τίς συνεχεῖς νυχθήμερες δραστηριότητές του, ὁ Καποδίστριας τοῦ ἀπάντησε: “Οὐδέποτε θά ἐπιτρέψω στόν ἑαυτό μου νά βελτιώσω τήν διατροφή, παρά μόνο τότε, ὅταν θά εἶμαι βέβαιος, ὅτι δέν ὑπάρχει οὔτε ἕνα Ἑλληνόπουλο, πού νά πεινᾶ...” Ἄλλοτε δέν δέχτηκε μιά πολυτελῆ κατοικία πού τοῦ πρόσφεραν, ἀλλά ἔμεινε σέ ἁπλᾶ σπίτια στήν Αἴγινα καί στόν Πόρο, τά ὁποῖα μέ δικά του χρήματα ἐπιδιόρθωσε! Ὅταν ἐγκαταστάθηκε στήν Γενεύη τῆς Ἑλβετίας, καί ἐνῶ εἶχε τήν δυνατότητα νά κατοικεῖ σέ πολυτελῆ κατοικία, αὐτός προτίμησε νά μένει σέ δύο φτωχικά δωμάτια καί μέ ἕναν ὑπηρέτη καί μιά ἅμαξα, τή στιγμή πού μποροῦσε νά ἔχει τρεῖς ἅμαξες. Ἔλεγε:”...περιόρισα τά ἔξοδά μου μαζί μέ αὐτά καί τοῦ ὑπηρέτη μου στά ἑξῆντα φράγκα τόν μῆνα καί ὅλον τόν ὑπόλοιπο μισθό μου τόν διαθέτω γιά τήν Πατρίδα”. Ἀπό μαρτυρίες πού ἔχουμε, ἔτρωγε ὅλη τήν ἑβδομάδα ἕνα κοτόπουλο βραστό, (ἐκτός τίς ἡμέρες νηστείας) πού τοῦ ἔδινε ὁ ὑπηρέτης του!! Λιτοδίαιτος! Ἐφάρμοζε τόν Σωκράτη καί τόν Παῦλον στήν ζωή του!! Γιά τόν Καποδίστρια ἡ πολιτική ἦταν διακονία ὐπέρ τοῦ λαοῦ του, τοῦ λαοῦ τῶν Ἑλλήνων. Στά χνάρια τοῦ Καποδίστρια καί ὁ Νικόλαος Πλαστήρας, ὁ μαῦρος καβαλάρης. Ἦταν ἄρρωστος ἀπό φυματίωση καί ἔμενε σέ ἕνα ταπεινό σπιτάκι πού εἶχε νοικιάσει. Τοῦ πρότειναν τότε νά τοῦ βάλουν τηλέφωνο καί ἐκεῖνος ἀρνήθηκε λέγοντας: “ Ἡ Ἑλλάδα πένεται καί ἐμένα θά μοῦ βάλετε τηλέφωνο”; Καί ἀρνήθηκε τήν προσφορά. Καί ἦταν τότε πρωθυπουργός!!!

Τό 1952, ὅπως γράφει ὁ Χαραλάμπης Μπούσιας στόν “Στύλο τῆς Ὀρθοδοξίας” (Φεβρουάριος 2013), ὁ κατάκοιτος−ἄρρωστος Πρωθυπουργός δέχτηκε τήν ἐπίσκεψη τῆς Βασίλισσας Φρειδερίκης, ἡ ὁποία ἔκπληκτη τόν ρώτησε: “Νίκο μου, ἐπιτρέπεται στήν κατάσταση πού εἶσαι νά κοιμᾶσαι σέ ράντζο”; Καί ἡ ἀπάντηση ἦταν ἀφοπλιστική: “Συνήθισα, Μεγαλειοτάτη, τό ράντζο ἀπό τόν στρατό καί δέν μπορῶ νά τό ἀποχωρισθῶ...”!

Αὐτοί οἱ   Ἕλληνες ἡγέτες, ὁ Ἰωάν. Βατάτζης, ὁ Νικηταράς, ὁ Μακρυγιάννης, ὁ Καποδίστριας, ὁ Πλαστήρας θεωροῦσαν τήν πολιτική διακονία, ὡς θυσία γιά τό λαό τους... Κάθε σύγκριση μέ τά σημερινά ἀποβαίνει καταλυτική... Ὁ ἡγέτης πρέπει νά ζεῖ σέ φτώχεια, ἄν χρειασθεῖ, γιά τό λαό του. Ὁ ἀληθινός ἡγέτης μπορεῖ νά φθάσει ὡς τό σταυρό καί τό μαρτύριο γιά τό λαό του. Ὁ ἀληθινός ἡγέτης εἶναι ΔΙΑΚΟΝΟΣ τοῦ λαοῦ του...

Παραλία − Πατρῶν                          

           π. Κωνσταντῖνος Καπετανόπουλος

        «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 129 Μάϊος 2013