Κυριακή του Παραλύτου Ο ζωοδότης Λόγος του Ιωάννη Καραβιδόπουλου

Το παράπονο του επί 38 χρόνια παραλύτου για τον οποίο κάνει λόγο η διήγηση του Ιωάν. 5, 1-15 είναι πράγματι συγκλονιστικό: «Δεν έχω άνθρωπο να με βάλει μέσα στην δεξαμενή, όταν αναταράζεται το νερό». Δεν παραπονιέται για τη μακροχρόνια ασθένειά του, αλλά γιατί είναι αβοήθητος και μόνος. Η φράση του αποτελεί καυγή πόνου και αγωνίας για τη μοναξιά του.  Έχει διαχρονική αξία, διότι και στην εποχή μας, παρά τα πολλά μέσα επικοινωνίας και δίκτυα τηλεπικοινωνίας πολλοί άνθρωποι αισθάνονται μόνοι. Μοναξιά πολλές φορές δεν είναι η απουσία άλλων ανθρώπων αλλά και η παρουσία πολλών άλλων ανθρώπων κοντά μας που είναι όμως αδιάφοροι και επικεντρωμένοι στον εαυτό τους. Πολλοί άνθρωποι δεν βρίσκουν το συνάνθρωπο δίπλα τους την ώρα που έχουν την ανάγκη του. Το παράπονο του παράλυτου είναι η κραυγή αγωνίας πολλών ανθρώπων της εποχής μας. Εάν η πίστη μας είναι μόνο μια κάθετη σχέση με τον Θεόν και δεν έχει την οριζόντια διάσταση της συναντήσεως με τον συνάνθρωπο, όταν μάλιστα αυτός έχει την αγάγκη μας, τότε πρέπει να διερωτηθούμε σοβαρά εάν αυτή η πίστη είναι γνήσια και πραγματική. 

Τη βοήθεια όμως που δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να προσφέρει στον παράλυτο της διηγήσεως έρχεται να του την δώσει με τον πιο δραστικό, οριστικό και αυθεντικό τρόπο Αυτός που έγινε άνθρωπος όχι μόνο για να μας αποκαλύψει ποιος είναι ο Θεός αλλά και ποιος είναι – ή ποιος πρέπει να είναι - ο πραγματικός άνθρωπος. Ένας ύμνος του εσπερινού της Κυριακής του παραλύτου βάζει στο στόμα του Ιησού τα εξής λόγια: «Δια σε άνθρωπος γέγονα, δια σε σάρκα περιβέβλημαι και λέγεις άνθρωπον ουκ έχω; Άρον σου τον κράββατον και περιπάτει». Ο Χριστός με ένα αυθεντικό λόγο του δίνει την υγεία στον ασθενή. «Κύριε, - λέγει το Δοξαστικό των Αίνων της ημέρας – τον παράλυτον ουχ η κολυμβήθρα εθεράπευσεν, αλλ’ο σος λόγος ανεκαίνισεν». Όπως ο δημιουργικός λόγος του Θεού εκ του μηδενός δημιούργησε τον κόσμο (κατά την διήγηση της Γενέσεως), το ίδιο και ο δυναμικός λόγος του Υιού του Θεού αναδημιουργεί και ανακαινίζει το κατεστραμμένο από την αμαρτία και την αρρώστια πλάσμα.

Ο λόγος του Χριστού δίνει ζωή, είναι ζωοδότης λόγος. Αρκεί ο άνθρωπος να δεχτεί με πίστη και εμπιστοσύνη τον αυθεντικό αυτό λόγο που διαφέρει ριζικά από τα ανθρώπινα λόγια. Γιατί δεν προσβάλλει, αλλά βοηθεί. δέν καταστρέφει, αλλά δημιουργεί• δίνει τη ζωή και την ανάσταση. «Αυτός που δέχεται τα λόγια μου, λέγει ο Ιησούς, και πιστεύει σ’ Αυτόν που με έστειλε, έχει κιόλας την αιώνια ζωή• και δεν θα αντιμετωπίσει την τελική κρίση, αλλά ήδη έχει περάσει από τον θάνατο στη ζωή» (Ιωάν. 5, 24). Ο θείος αυτός λόγος «μένει εις τον αιώνα», χωρίς να μεταβάλλεται ή να εξασθενεί με το πέρασμα του χρόνου και να χάνει την επικαιρότητά του. Γιατί η ελπίδα της ζωής και της κατανικήσεως του θανάτου παραμένει παντοτινός πόθος των ανθρώπων, μη επηρεαζόμενος από την τεχνική πρόοδο ή την πολιτιστική εξέλιξη, που κάνουν τον άνθρωπο ακόμη πιο δέσμιο των έργων του και τον αφήνουν αβοήθητο στα βαθύτερα αιτήματά τα δικά του και του διπλανού του. Μέσα στο πλήθος των ανέσεων και μηχανών που διευκολύνουν εξωτερικά τη ζωή, διαπιστώνει κανείς την απουσία του συνανθρώπου, του βοηθού, του συμπαραστάτη.

Είναι πραγματικά παράξενος ο τρόπος με τον οποίο υποδέχονται πολλές φορές οι άνθρωποι την προσφορά του λόγου του Θεού. Οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέτες στη διήγησή μας αγανακτούν, γιατί ο Ιησούς έκανε το θαύμα την ημερα του Σαββάτου και ζήτησε από τον ασθενή να σηκωθεί, να πάρει το κρεββάτι του και να πορευθεί θεραπευμένος στο σπίτι του μετά από 38 ετών αρρώστια! Με τη στενόκαρδη νοοτροπία τους οι εκπρόσωποι της θρησκείας τυλφώθηκαν από το γράμμα του Νόμου και δεν είδαν το Πνεύμα του Θεού που φανέρωσε στην ανθρωπότητα ο Χριστός. Νόμισαν ότι καταρρέει όλο το θρησκευτικό σύστημα των νομικών διατάξεων και απογορεύσεων, τη στιγμή ακριβώς που ο Ιησούς πρόσφερε την αγάπη και τη ζωή σε ένα πονεμένο άνθρωπο.

Μέσα σ’ έναν κόσμο, που συνέθεταν από την μια μεριά οι παραμορφωμένοι από την αρρώστια και την αμαρτία άνθρωποι και από την άλλη οι χαρακτηριζόμενοι από στενόκαρδη τυποκρατία στη σφαίρα της θρησκευτικής ζωής και αρνούμενοι τη θεία προέλευση του Ιησού θρησκευτικοί ηγέτες της εποχής, αποκαλύπτεται ο Θεός όχι σαν τιμωρός και κριτής όλων αυτών αλλά σαν σωτήρας που λυτρώνει από την ασθένεια, ελευθερώνει από τους ξηρούς τύπους, δίνει ζωή στους ανθρώπους και θερμαίνει την ελπίδα της αναστάσεως, αφοϋ ο ίδιος ο Υιός του Θεού δια του θανάτου του κατανικά το θάνατο και θριαμβεύει κατά των δυνάμεων της φθοράς και της καταστροφής.

Σε τρία σημεία κυρίως μπορεί κανείς να διαπιστώσει τη διόρθωση πορείας της ανθρωπότητας που επιτελεί ο Χριστός κατά τη διήγηση της σημερινής ευαγγελικής περικοπής: 

1. Διορθώνει την παραμόρφωση της ανθρώπινης φύσεως που οδηγείται στον όλεθρο, την καταστροφή και τον θάνατο, επαναφέροντάς την στην πορεία της ζωής που οδηγεί στον κόσμο της αναστάσεως. 

2. Ελευθερώνει από τον συχνά απάνθρωπο τύπο του γράμματος του Νόμου, αποκαλύπτοντας την αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο και την εντολή της αγάπης του κάθε ανθρώπου για τον συνάθρωπό του . 

Και 3. δίνει το λόγο της αλήθειας που μέσα στα ψεύτικα πολλές φορές λόγια των ανθρώπων μαρτυρεί για την αυθεντία της θείας δυνάμεως. Όποιος πιστεύει σ’ αυτόν τον λόγο ξεπερνά το θάνατο και μπαίνει ήδη από τώρα στο βασίλειο της πραγματικής ζωής, της θείας και ατέρμονης ζωής. Αυτός γίνεται ο άνθρωπος που έψαχνε ο παράλυτος. Αυτός γίνεται ο άνθρωπος για κάθε αναγκεμένο συνάνθρωπό του.