Κυριακή των Μυροφόρων Οι επτά διάκονοι

Ο γογγυσμός

Η Εκκλησία του Χριστού στις πρώτες ημέρες της εξαπλωνόταν με θαυμαστή άνθηση. Ένα όμως εσωτερικό πρόβλημα ήλθε να ταράξει την ειρήνη και την ενότητα των πρώτων πιστών. Καθώς αύξανε ο αριθμός των πιστών, «εγένετο γογγυσμός των Ελληνιστών προς τους Εβραίους». Δηλαδή οι Ιουδαίοι χριστιανοί που ήταν από ξένα μέρη και γι’ αυτό μιλούσαν Ελληνικά, άρχισαν να γογγύζουν εναντίον των ντόπιων Εβραίων χριστιανών, που μιλούσαν την αραμαϊκή γλώσσα. Κι άρχισαν τα παράπονα, ότι οι χήρες των ελληνόφωνων Ιουδαίων χριστιανών παραμελούνταν στην καθημερινή περίθαλψη και στη διανομή των τροφών και των ελεημοσυνών.

Ο γογγυσμός αυτός, που εκδηλώθηκε μέσα στα σπλάχνα της πρώτης Εκκλησίας, ήταν περισσότερο επικίνδυνος από τους εξωτερικούς εχθρούς. Διότι οι πολέμιοι του Χριστού με την εχθρότητά τους συσπείρωναν το σώμα των πιστών, ενώ ο γογγυσμός ήταν διαλυτικό στοιχείο και έπρεπε άμεσα να εξαλειφθεί. Μέχρι πριν από λίγες μέρες ήταν όλοι οι πιστοί μια ψυχή και μια καρδιά. Όταν όμως αυξήθηκαν σε αριθμό, άρχισαν τα παράπονα. Βέβαια είναι λογικό, όταν αυξάνεται ο αριθμός, να δημιουργούνται κάποια οργανωτικά προβλήματα. Το πλήθος δεν βοηθά πάντοτε στην ποιότητα. Οι Απόστολοι άλλωστε δεν επαρκούσαν στη διευθέτηση τόσων θεμάτων. Δεν μπορούσαν να κάνουν ταυτόχρονα τα πάντα. Η παραμέληση των Ελληνιστών όμως δεν ήταν μια σκόπιμη ενέργεια αλλά αποτέλεσμα δυσλειτουργίας. Από την άλλη πλευρά και οι χήρες των Ελληνιστών δεν ήταν δίκαιο να παραμελούνται. Αλλά το πρόβλημα δημιουργήθηκε επειδή οι ντόπιες χήρες είχαν ευνοϊκότερη μεταχείριση και έπαιρναν περισσότερα αγαθά. Δηλαδή ουσιαστικά μέσα από το όλο πρόβλημα εκδηλώνονταν τα πάθη της πλεονεξίας και της ζήλειας. Και στις αγιότερες λοιπόν κοινωνίες είναι δυνατόν να δημιουργηθούν αφορμές παραπόνων όχι πάντοτε αβάσιμες. Ένα δίδαγμα λοιπόν που μπορούμε να πάρουμε από την όλη διήγηση είναι ότι σε κάθε πρόβλημα που ανακύπτει στις σχέσεις μας με τους άλλους αδελφούς μας, να μη γογγύζουμε διαρκώς ούτε να ψάχνουμε να βρούμε ψεγάδια. Λάθη είναι φυσικό να γίνονται. Να τα αντιμετωπίζουμε όμως με σύνεση, κατανόηση και διάκριση. Χωρίς να γκρινιάζουμε διαρκώς και να επικρίνουμε τα πάντα και να είμαστε πάντοτε δυσαρεστημένοι από το καθετί. Έτσι και την ψυχή μας μολύνουμε και στους άλλους μεταδίδουμε ένα πνεύμα διαλυτικό.

Διακονία ιερή

Μετά από το πρόβλημα που δημιουργήθηκε, οι δώδεκα Απόστολοι συγκάλεσαν το πλήθος των πιστών και τους είπαν: Δεν μας φαίνεται σωστό να αφήσουμε εμείς το κήρυγμα του λόγου του Θεού και να υπηρετούμε στα τραπέζια του φαγητού. Εξετάστε λοιπόν προσεκτικά και εκλέξτε από σας τους ίδιους επτά άνδρες που να έχουν καλή μαρτυρία από όλους και σύνεση και να είναι γεμάτοι από Άγιο Πνεύμα, «άνδρας εξ υμών μαρτυρουμένους επτά», για να επιτελούν τη διακονία αυτή. Κι εμείς θα αφοσιωθούμε αποκλειστικά στην προσευχή και στη διακονία του κηρύγματος.

Η πρόταση αυτή των Αποστόλων φάνηκε αρεστή στα μέλη της Εκκλησίας. Και διάλεξαν τον Στέφανο, άνδρα γεμάτο με πίστη και πολλά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, τον Φίλιππο, τον Πρόχορο και τον Νικάνορα, τον Τίμωνα και τον Παρμενά και τον Νικόλαο από την Αντιόχεια. Αυτούς τους επτά τους παρουσίασαν ενώπιον των Αποστόλων. Και αυτοί, αφού προσευχήθηκαν, έβαλαν επάνω τους τα χέρια τους, για να τους μεταδοθεί η θεία Χάρη. Έτσι το κήρυγμα του λόγου του Θεού είχε θαυμαστή πρόοδο και διάδοση. Και ο αριθμός των πιστών στα Ιεροσόλυμα μεγάλωνε πάρα πολύ. Αλλά και πλήθος πολύ από τους ιερείς των Ιουδαίων αποδέχονταν την πίστη.

Πώς λοιπόν λύθηκε το πρόβλημα των γογγυσμών; Μήπως το έλυσαν οι γογγυστές; Κάθε άλλο. Το έλυσαν άνθρωποι πλήρεις Πνεύματος Αγίου. Άνθρωποι που είχαν την έξωθεν καλή μαρτυρία, ακέραιοι και αξιόπιστοι, ενάρετοι και ταπεινοί. Με διοικητικά και πνευματικά χαρίσματα. Τίμιοι στη διαχείριση, συνετοί στη συμπεριφορά τους. Διότι με τα πολλά αυτά χαρίσματα και τις αρετές τους μπορούσαν να διευθετούν καλύτερα τα διάφορα προβλήματα που προέκυπταν· να προλαβαίνουν τα παράπονα των πιστών και να διανέμουν τα αγαθά της Εκκλησίας με δικαιοσύνη.

Μέσα στην Εκκλησία του Χριστού υπάρχουν σε κάθε εποχή άνθρωποι που διακονούν στα ιερά της έργα: κληρικοί και λαϊκοί, επίτροποι, ψάλτες, νεωκόροι, κυρίες του φιλοπτώχου, κύριοι και κυρίες στα συσσίτια, στους εράνους, στις φιλανθρωπίες, σε κάθε έργο. Όσοι λοιπόν διακονούμε στα ιερά έργα της Εκκλησίας, και πολύ περισσότερο όσοι διαχειριζόμαστε τα ιερά χρήματα, πρέπει να έχουμε φρόνηση, σύνεση και φόβο Θεού. Να επιτελούμε τα ιερά έργα με φόβο και τρόμο. Με τη συναίσθηση ότι θα δώσουμε κάποτε λόγο στον Θεό. Γι’ αυτό να εκζητούμε διαρκώς τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος για να εργαζόμαστε τα ιερά μας έργα με δικαιοσύνη και σοφία, με πίστη και φόβο Θεού.

Περιοδικό «Ο Σωτήρ», αριθ. 1999