«Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΡΥΦΑΙΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ ΤΗΣ»

«Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΡΥΦΑΙΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ ΤΗΣ»

Ρωμανού Ξενοφάνουc Ανδρούτσου*

«Η τελετουργική μύηση του 33^ου βαθμού αποκαλύπτεται για πρώτη φορά στην Ιστορία»!

«(…) Δεν επιτρέπεται ούτε να ολοκληρώσουμε μια προσευχή στο όνομα του Ιησού 

αλλά χρησιμοποιούμε μια αόριστη αναφορά στον Θεό, ο οποίος θα μπορούσε να 

σημαίνει οποιονδήποτε και οτιδήποτε. Οι διδασκαλίες της Καμπάλα, της

 Ζέντ Αβέστα, και των Γνωστικών χρησιμοποιούνται μαζί με την αστρολογία και 

τις διδασκαλίες των ψεύτικων αρχαίων θεών όπως ο Όσιρις, η Σεμίραμις, η 

Ίσις και ο Κρίσνα. Οι Χιντού θεοί Βράχμα, Βισνού και Σίβα θεωρούνται επίσης θεοί.

Όποτε όμως ονομάζετο ο Χριστός, γινόταν μόνο με την μορφή της γελοιοποίησης.

Για τους λόγους αυτούς εγκατέλειψα το Μασονικό Τάγμα. Εάν σήμερα είσαι

 Μασόνος, σου ζητώ από τα βάθη της καρδιάς μου να πράξεις αναλόγως.

Είναι το μόνο σωστό πράγμα που μπορείς να κάνεις (...)».

(«Προς Μία Παγκόσμια Δικτατορία» του Gary Kah (Εκδόσεις «ΣΤΕΡΕΩΜΑ»).

Με Χριστιανική αγάπη,

Τζίμ Σώ (Jim Shaw), Silver Springs, Florida

Ευτυχώς όμως, που πολλοί μασόνοι και μη, Έλληνες και Δυτικοί, ήδη

 επιστρέφουν στα πάτρια. Ανακαλύπτουν την ελληνικότητα της αρχαίας

 Ρώμης, την επί τρείς αιώνες (8^οςαι. - 11^ος αι.), αντίσταση των Ρωμαίων 

Ορθοδόξων Παπών και του λατινικού λαού έναντι των Φραγκονορμανδών

 εισβολέων και στην αίρεση του Φιλιόκβε. Μελετούν ενδελεχώς την 

Ορθόδοξη Χριστιανική Αρχαιότητα μέσα από τους Αγίους Πατέρες 

αλλά και την Οικουμενική Ρωμανία, άνευ ιστορικών αναχρονισμών 

και μέσα από τις απαραχάρακτες ιστορικές πηγές. Τον μόνο 

Πολιτισμό που παρ’ όλες τις ανθρώπινες αστοχίες και

 τα τρωτά του, δεν θεσμοθέτησε εκκλησιαστικοθεολογικά την 

αμαρτία όπως ο Δυτικός Χριστιανισμός. Κι αυτό, γιατί η χιλιόχρονη

 Μεσαιωνική Ρωμανία - που επέτυχε την αυθυπέρβασή της 

εκχριστιανίζοντας το αδυσώπητο ρωμαϊκό δίκαιο που κληρονόμησε 

- ποτέ δεν έκανε δόγμα της την οντολογική παρεκτροπή, την ηθική 

παρέκκλιση και τα «ιερά φονικά». Στον αντίποδα, αναγνώρισε και 

υπερασπίστηκε την Αποστολική Θεοαλήθεια ως το μόνο στοιχείο

 κατευνασμού των ανθρωπίνων παθών που θα εξασφάλιζε την 

ενότητα των ετερόκλητων πολιτών της, πράγμα το οποίο 

επιβεβαιώνεται, από τους χρονικογράφους της τότε εποχής,

 από τους βίους πάμπολλων απολογητών και ομολογητών, λαϊκών,

 μοναχών, κληρικών, αυτοκρατόρων και πατριαρχών, όπως τα

 παραθέτουν οι ιδεολογικά αστράτευτοι ημεδαποί και αλλοδαποί ιστορικοί.

Μια ελληνοπρεπέστατη Ρωμανία, διασώστρια και συνεχίστρια των 

Πανελλήνων του Ομήρου (Β΄, 350) και του Ησιόδου 

(«Έργα και Ημέραι», στ. 526 - 528), η οποία αγκάλιασε και προσέφερε

 την δυνατότητα του εξαγιασμού, όχι μόνον στους εν τη Βυζαντίδα Πόλη, 

απογόνους των πάλαι ποτέ Τρώων συνελλήνων, αλλά και σε όλες τις 

φυλές του τότε γνωστού κόσμου, εκπληρώνοντας το όραμα του Ισοκράτη,

 του Μέγα Αλέξανδρου και του Μέγα Παύλου. Μια Ρωμανία, της οποίας 

την ενότητα υπερασπίστηκε μέχρι και ο νεοπλατωνικός ουτοπιστής 

Πλήθων Γεμιστός, όταν στην Σύνοδο Φερράρας Φλωρεντίας (1438 - 1439) 

- μαζί με τον Άγιο Μάρκο Ευγενικό - αρνήθηκε να συναινέσει 

στην ανίερη ένωση των Εκκλησιών Κωνσταντινούπολης και Ρώμης.

Ένα «Βυζάντιο» συκοφαντημένο και χαλκευμένο από τους Δυτικούς

 και τους Νεογραικούς λογίους και ιστορικούς του 18^ου και 19^ου αιώνα,

 το οποίο εκχριστιάνισε την λεκάνη της Μεσογείου, την Κεντρική Ευρώπη

, τις Βρετανικές Νήσους, την Σκανδιναυία και την Ρωσία, 

αναδεικνύοντας Λατίνους, Έλληνες, Σέρβους, Αρμένιους,

 Ίβηρες, Σημίτες, Σύριους κ.α., αυτοκράτορες, αυτοκράτειρες, 

επισκόπους και πατριάρχες κι αυτό το ανεπανάληπτο, επειδή 

ο εθνοφυλετισμός, η φεουδαρχική αριστοκρατία και η κληρονομική

 διαδοχή της εξουσίας ήταν μονίμως υπό αίρεση και αμφισβήτηση, μιας

 και συχνά, κατόπιν απαίτησης του λαού και του στρατεύματος,

 πάμπολλοι ταπεινής καταγωγής νέοι και νέες αναρριχήθηκαν 

στον αυτοκρατορικό θρόνο καθ’ όλη τη διάρκεια της υπερχιλιετούς

 Ελληνορθόδοξης Αυτοκρατορίας!

Μια Ορθόδοξη Χριστιανική Λαϊκή Αυτοκρατορία με διαρθρωμένη

 οικονομία, που εφάρμοσε το τελειότερο πολιτικοοικονομικό μοντέλο,

 αυτό της Μικτής Οικονομίας, που πολέμησε τα μονοπώλια, που 

στήριξε την την μικρή ιδιοκτησία συγκρουόμενη με τους «Δυνατούς», 

που προάσπισε τα δικαιώματα της γυναίκας, της «Τρίτης Ηλικίας», 

των παιδιών, των ορφανών, των ανέργων, των πτωχών και των αδύνατων.

Μια συνετή, στο σύνολό της, αυτοκρατορία, που ανέδειξε την θεωρία 

του ιερού, αμυντικού «δικαίου πολέμου», η οποία, επί ένδεκα ολόκληρους

 αιώνες, ουδέποτε προέβη σε κάποιον κατακτητικό πόλεμο σεβόμενη 

το δικαίωμα του αλλοδαπού να έχει τον δικό του γεωφυσικό χώρο 

στον οποίο θα μπορούσε να πραγματωθεί και να ευημερήσει.

Ένα ευφυέστατο και ευλογημένο υπερκράτος, το οποίο συνέλαβε

 από τα πρώτα χρόνια της ύπαρξής του πως ο σκοπός και ο 

προορισμός της γήινης ζωής δεν εξαντλείται σε τούτον τον μάταιο 

κόσμο της φθοράς και της διχόνοιας, αλλά επεκτείνεται και 

δοξάζεται στην αιωνιότητα με τον αγιασμό και την θέωση. 

Γι’ αυτό και προστάτευσε την Ορθοδοξία από τις θρησκευτικές

 αιρέσεις και παραθρησκείες, από αγάπη για τον μεταπτωτικό και 

πνευματικά ανάπηρο άνθρωπο, όχι από κάποια ιδεολογική εμμονή

 ή από πνευματική αλαζονεία, αλλά για να διασφαλίσει την 

αποστολοπαράδοτη πνευματική ιατρική αγωγή του «έσω ανθρώπου» 

που θα εκπλήρωνε τον ως άνω πανίερο σκοπό, όπως ακριβώς 

μάχεται σήμερα και ένας Ιατρικός Σύλλογος τους κομπογιαννίτες

 ψευτογιατρούς που λανσάρουν το «νερό του Καματερού», 

τις «βιβεκανάντειες» ενεργειακές θεραπευτικές και την

 ομοιοπαθητική νεοαλχημεία ως σωτηριώδη μέσα θεραπείας 

του πάσχοντος ανθρώπου.

Μια προτύπωση της Ουράνιας Ιερουσαλήμ, που δεν αντιτίθετο 

στους μειοψηφούντες ειδωλολάτρες και στους αιρετικούς 

χριστιανούς να θρησκεύουν ελευθέρως, αρκεί, να μην

 προέβαιναν σε μηχανορραφίες, προσηλυτισμούς, ανταρσίες

 και επαναστάσεις που θα διακύβευαν την εσωτερική συνοχή

 και ευημερία της πολυφυλετικής αυτοκρατορίας.

Ως συντεταγμένο θεοκεντρικό κράτος, πολέμησε την μαγεία και 

τον αποκρυφισμό, ιδιαίτερα, όποτε τα άνομα αυτά μέσα χρησιμοποιήθηκαν

 για να πλήξουν τον ίδιο τον αυτοκράτορα, επειδή επιβουλεύονταν την

 ελευθερία της βούλησης των πολιτών της, την ευημερία της

 αυτοκρατορίας και κυρίως, επειδή επεδίωκαν την ακύρωση του εν 

Χριστώ καθαρτικού και θεωτικού σκοπού της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ένα «Βυζάντιο» σταυρωμένο, που νόσησε βαρύτατα μετά την άλωση 

του 1204 από τους βαρβάρους Φράγκους, εξ αιτίας του 

πνευματικής κατάπτωσης κάποιων αυτοκρατόρων, αξιωματούχων, 

επισκόπων και λογίων του, αλλά και επειδή το κλίμα 

ανασφάλειας που διακατείχε, τότε, την συρρικνωμένη 

πολυφυλετική αυτοκρατορία κατέστησε τον πληθυσμό ευάλωτο 

στα δηλητήρια του φεουδαλισμού και του εθνοφυλετισμού - σωβινισμού.

Μια Ρωμανία, της οποίας το αφιλάργυρο και αφιλόσαρκο φρόνημα, 

η αγιοσύνη, οι θρύλοι και οι προφητείες περί αναβιώσεώς της, 

αποτελούν σήμερα - περισσότερο από ποτέ - τον φόβο και τον τρόμο

 του «Νεοδιαφωτισμού» της New Age, της Μασονίας, των Παπών, 

των Χρηματοπιστωτικών Αγορών και σύμπασας της 

Νew World Order. 

Kι αυτό, επειδη η αναβιούμενη Ρωμηοσύνη που ακόμα 

αναδεικνύει θεουμένους, εναντιώνεται στην φεουδαρχία,

 στην κληρονομική διαδοχή των πολιτικών «τζακιών» και

 στην υπ’ αυτών οικονομική εκμετάλλευση των αδυνάτων.

Μια Ρωμαιοσύνη, η οποία προάσπισε, εκπνευμάτισε και 

ύμνησε την έννοια της πατρίδας ως τον οριζόντιο γήινο 

χώρο, στον οποίον, αποζητήθηκε η λύτρωση από τον 

Διάβολο και τους ψευτοθεούς του, απ’ τους βαρβάρους 

εχθρούς και τα πάθη, μέσα από την εξάσκηση και πραγμάτωση 

της σωτηριώδους θεραπευτικής τέχνης της καθάρσεως,

 φωτίσεως και θεώσεως της εκπεσούσης ανθρώπινης φύσεως. 

Γι’ αυτό και υπεράσπιζε με τον ίδιο ζήλο κάθε σπιθαμή της 

αυτοκρατορίας από τους πνευματικούς (αιρετικούς και αλλοθρήσκους)

 και στρατιωτικούς εισβολείς, ενώ είχε πάντοτε ως πρότυπό της

 τον θεούμενο, ασχέτως της, τυχόν, θύραθεν επιστημονικής του

 μορφώσεως (π.χ. Τρεις Ιεράρχες / Πατέρες της Ερήμου 

των 4^{ου –} 5^ου μ.Χ. αι., Άγιος Λουκάς ο Ιατρός / Γέροντας Ιωσήφ 

ο Ησυχαστής). 

Μια στάση και προοπτική ζωής που συνεχίζει να καθαίρει,

 να φωτίζει και να θεώνει ανθρώπους, ανεξαρτήτως 

διανοητικής ευφυίας, κοινωνικής τάξεως και σωματικής

 κράσης και ρώμης (

βλ. παρακάτω, τον άγιο γέροντα Ιωακείμ τον νάνο!). 

Μια Ελληνορθοδοξία γνήσια και παραδοσιακή που ποτέ δεν 

εξιδανίκευσε τον πνευματικά αδιάφορο και τον κατά κόσμον

 ισχυρό, τον «πετυχημένο» και τον «καταξιωμένο» που 

αποθεώνει ο Δυτικός Κόσμος και η εκφραγκευμένη Ελλάδα των 

τελευταίων δύο αιώνων.

*Από το υπό έκδοση βιβλίο του:

ΦΡΑΓΚΟCΥΝΗ←«ΜΝΗΜΟΝΙΟ»→ΡΩΜΗΟCΥΝΗ

πηγή