ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ «αὕτη ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκουσί σε τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν.» (Ἰωαν. ιζ΄ 3)

Η Α Ι Ω Ν Ι Α Κ Α Ι Α Λ Η Θ Ι Ν Η Ζ Ω Η

«αὕτη ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκουσί σε τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν.» (Ἰωαν. ιζ΄ 3)

Ὁ ἄνθρωπος, ἀγαπητοί ἀδελφοί, πλάσθηκε ἀπό τό Θεό καί τοποθετήθηκε μέσα στόν Παράδεισο. Ὁ Παράδεισος εἶναι λέξη περσική καί σημαίνει περιβόλι, κῆπος. Ἐκεῖ γνώριζε ὁ ἄνθρωπος τό Δημιουργό του, τόν ἔβλεπε καί συνομιλοῦσε μαζί του, γιατί τά μάτια του τά φυσικά καί τά πνευματικά ἦταν ἀκόμη καθαρά καί ἁπλά. Ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ στούς πρωτοπλάστους Ἀδάμ καί Εὔα ἦταν «ἐργάζεσθαι καί φυλάσσειν» (Γεν. ) τόν Παράδεισο. Ἡ ἐργασία στήν πρώτη της μορφή ἦταν χαρά καί ἀπόλαυση καί ὄχι ἀναγκαία γιά νά ἐξασφαλίζουν οἱ πρωτόπλαστοι τά πρός τό ζῆν. Ἐπιπρόσθετα ὑπῆρχε ἀνάγκη νά προσέχουν καί νά ἐπαγρυπνοῦν, γιατί ὑπῆρχε κίνδυνος νά χάσουν τόν Παράδεισο. Ἡ ἀπειρία ὅμως τῶν Πρωτοπλάστων νά πολεμοῦν καί νά ἀντιμετωπίζουν νικηφόρα τόν Ἀντικείμενο, τό διάβολο καί Σατανᾶ, τούς ἔρριξε στήν πλάνη, ὥστε παρέβησαν τή θεία ἐντολή καί ἔτσι ἐγεύθησαν τούς καρπούς τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ. Ἀπό τότε ὁ ἄνθρωπος ἔχασε τήν ἄμεση ἐπικοινωνία μέ τόν Πλάστη του. Ἀπομακρύνθηκε ἀπό τήν ἀλήθεια καί τό φῶς. Ἔπεσε στήν πλάνη καί τό σκοτάδι. Ἀναζητεῖ ὅμως τό Θεό μεταξύ τῶν ψευτοθεῶν καί λατρεύει τά διάφορα εἴδωλα. Ζεῖ μέσα στό φόβο τοῦ θανάτου καί τίς πλεκτάνες τῆς μαγείας καί τοῦ ψεύδους. Ὁ Θεός ἐσπλαχνίσθη ὅμως τό πλάσμα του καί ἐκτός ἀπό τίς διάφορες μονάδες τῶν κατά καιρούς φωτισμένων ἀνθρώπων, θέλησε νά ἀποκαλύψει τόν ἑαυτό του στό σύνολο τῆς ἀνθρωπότητος. Ἐκλέγει, λοιπόν, τόν ἰουδαϊκό λαό, τόν περιούσιο λαό τοῦ Θεοῦ καί τόν ὁδηγεῖ στή γνώση τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ. Μέσα ἀπό τά σπλάχνα τοῦ ἰουδαϊκοῦ λαοῦ στή συνέχεια γεννιέται ὁ Μεσσίας, ὁ Σωτήρας καί Λυτρωτῆς τῆς ἀνθρωπότητος. Ἀφοῦ ὁ Ἴδιος ἔκαμε ἐπίσημη ἔναρξη τοῦ σωτηριολογικοῦ του ἔργου μέ τή βάπτισή του στόν Ἰορδάνη ποταμό, δίδαξε, θαυματούργησε, παρηγόρησε καί θεράπευσε πολλούς ἀνθρώπους, μέσα στήν τριετῆ διάρκεια τῆς δράσεως του στή γῆ. Ἀκολούθησαν ἡ Μεταμόρφωση, τά Πάθη, ἡ Σταύρωση, ἡ Ταφή, ἡ Ἀνάσταση, ἡ Ἀνάληψη καί ἡ Κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τό Ἅγιο Πνεῦμα φώτισε τούς Μαθητές ὥστε νά ἐνθυμηθοῦν, νά κατανοήσουν καί νά κηρύξουν ὅσα ἔζησαν, ἄκουσαν καί εἶδαν κατά τή διάρκεια τῆς μαθητείας τους. Στή συνέχεια οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι προετοίμασαν καί χειροτόνησαν τούς δικούς τους διαδόχους, οἱ ὁποῖοι συνέχισαν τήν ἀποστολική δράση καί τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας ἀνά τά πέρατα τοῦ κόσμου. Μέσα στή ροή ὅμως τῶν αἰώνων ὑπῆρξαν καί αὐτοί οἱ ὁποῖοι «κρίμασιν οἷς Κύριος οἶδε» ἐγκατέλειψαν τήν πίστη, δόλωσαν τήν πίστη, κατέστησαν ἐχθροί τῆς πίστεως καί πολέμησαν μέ σφοδρότητα καί ἐχθρότητα τήν πίστη. Μεταξύ αὐτῶν κατατάσσεται καί ὁ αἱρεσιάρχης Ἄρειος. Ἦταν κληρικός τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀλεξανδρείας. Μέ τή διδασκαλία του ἀρνήθηκε τή θεότητα τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Οἱ συμβουλές ἀπό μέρους τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας δέν εἰσακούσθησαν γιατί μέσα στήν ψυχή τοῦ πλανεμένου Ἀρείου βασίλευε ὁ ἐγωισμός. Ἀκολούθησε, λοιπόν, ἡ Πρώτη Οἰκουμενική Σύνοδος τό 325 μ.Χ. στή Νίκαια τῆς Βιθυνίας, τήν ὁποία συγκάλεσε ὁ Μ. Κωνσταντῖνος κατόπιν συμβουλῆς τοῦ Ὁσίου Κορδούης. Ἔλαβαν μέρος 318 θεοφόροι Πατέρες, μεταξύ τῶν ὁποίων ὑπάρχουν οἱ Ἅγιες μορφές τοῦ Μητροφάνη Κωνσταντινουπόλεως, Ἁγίου Νικολάου Μύρων τῆς Λυκίας, Ἁγίου Ἀλεξάνδρου Ἀλεξανδρείας, Ἁγίου Ἀθανασίου, Ἁγίου Σπυρίδωνος Τριμυθοῦντος καί ἄλλων. Ὅλοι οἱ ὀρθοφρονοῦντες στά τῆς πίστεως ἔχουν ὀρθή γνώση καί βίωμα γιά τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι ζοῦν καί βιώνουν ἀπό τή ζωή αὐτήν τή ζωή τῆς αἰωνιότητος, τή ζωή τοῦ Παραδείσου. Ὁ ἀσφαλής χῶρος ὅπου κάποιος διδάσκεται ὀρθά γιά τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ἀμήν!